Corvinella corvina

Corvinella corvina é unha especie de ave da orde dos paseriformes, infraorde dos Corvida, suborde dos oscines e familia dos lánidos, unha das dúas que integran, segundo moitos autores, o xénero Corvinella.[2] Porén, na actualidade, unha delas adoita clasificarse noutro xénero, Urolestes.[3] polo que, daquela, Corvinella sería un xénero monotípico.

Corvinella corvina

Corvinella corvina corvina (espécime xuvenil)
Estado de conservación
Pouco preocupante (LC)
Pouco preocupante[1]
Clasificación científica
Reino: Animalia
Filo: Chordata
Subfilo: Vertebrata
Clase: Aves
Orde: Passeriformes
Suborde: Oscines
Infraorde: Corvida
Superfamilia: Corvoidea
Familia: Laniidae
Xénero: Corvinella
Lesson, 1831
Especie: C. corvina
Nome binomial
Corvinella corvina
Shaw, 1809
Área de distribución de Corvinella corvina
Área de distribución de Corvinella corvina

Área de distribución de Corvinella corvina
Subespecies
Véxase o texto
Sinonimia
  • Lanius corvina Shaw, 1809
Exemplar adulto

É un picanzo de distribución africana, distinguídose doutros picanzos polo seu característico pico amarelo, ao que alude o seu nome inglés, yellow-billed shrike (picanzo de pico amarelo).[4]

Taxonomía

editar

Descrición

editar

Xénero

editar

Véxase Corvinella.

Especie

editar

A especie foi descrita en 1809 polo botánico e zoólogo inglés George Shaw,[2] na páxina 337 da súa obra General zoology, or Systematic natural history. Vol. 7, Birds, baixo o nome de Lanius corvina.[5]

Subespecies

editar

O xénero comprende catro subespecies:[2][6]

Corvinella corvina (Shaw, 1809)
  • Corvinella corvina affinis Hartlaub, 1857
  • Corvinella corvina caliginosa Friedmann & Bowen, 1933
  • Corvinella corvina corvina (Shaw, 1809)
  • Corvinella corvina togoensis Neumann, 1900

Porén, algúns autores conseidraron unha quinta, Corvinella corvina chapini Friedmann & Bowen, 1933, que a maioría consideran como un sinónimo de Corvinella corvina affinis Hartlaub, 1857.[7]

Características

editar

Mide 32 cm de lonxitue, cunha cola longa e ás curtas.
Os adultos teñen a plumaxe de cor parda polas partes superiores, e as partes inferiores, lustrosas, algo máis claras con estrías máis escuras; presentan unha máscara ocular marrón escuro, e un parche avermellado nas ás; o pico é amarelo, como quedou dito (incluso nos inmaturos).
As patas e as dedas dos pés son negros.
Os sexos son en gran parte similares, pero as femias teñen manchas marróns nos flancos, mentres que os machos teñen parches rubios; estas manchas só son visíbeis cando o paxaro está en voo, cando está en disputas territoriais ou está en pé.
Os individuos inmaturos mostran franxas grosas nas plumas das ás.[4]

É un paxaro ruidoso, con fortes chamadas emitindo sons como suii-suii e driii-tuu.[4]

Hábitat e distribución

editar

O seu hábitat son as praderías e sabanas do sur do Sahel e os bosques tropicais ao sur deste, chegando até a parte superiror da conca do Congo, abarcando unha extensa área que vai desde a beira do Atlántico polo oeste, até Kenya e Uganda polo leste, encontrándose en Benín, Burkina Faso, o Camerún, o Chad, Costa do Marfil, Gambia, Ghana, Guinea, Guinea-Bissau, Malí, o sur de Mauritania, o Níxer, Nixeria, o Senegal, Serra Leoa, Sudán, Sudán do Sur, Togo, República Centroafricana e República Democrática do Congo, ademais dois dous países anteriomente citados.[1]

Ecoloxía

editar

Trátase dun paxaro conspicuo e gregario e ten hábitos cooperativos, véndose sempre en grupos, a miúdo posado en caos telefónicos. O niño é unha estrutura en forma de cunca, emprazado nun arbusto ou nuha árbore, no que a femia pon catro ou cinco ovos. Só unha femia dun grupo reprodúcese nun momento dado, e os outros membros subminístranlle protección e alimentos.[4]

Este picanzo aliméntase de insectos, que localiza desde os seus pousadoiros de observación prominentes, en árbores, fíos ou postes. Tamén ás veces comen ras, pequenos réptiles e ratos, pero non se sabe se comen outras aves ou forman despensas (como fan os picanzos do xénero Lanius.[8]

Status

editar

Corvinella corvina é común nalgunhas zonas e menos noutras. Debido a que non se encontrou ningunha evidencia dun descenso substancial nas súas poboacións, a Unión Internacional para a Conservación da Natureza e dos Recursos Naturais (UICN) avalía o seu estado de conservación como LC (pouco preocupante).[1]

Véxase tamén

editar

Bibliografía

editar

Outros artigos

editar

Ligazóns externas

editar