Wikipedia

Masada

montaña sobre o Mar Morto

Masada (do hebreo metzuda (מצדה), "fortaleza") é o nome dunha montaña de 440 m sobre o Mar Morto situada no oriente do deserto de Xudea, Israel. A chaira que hai no seu cumio ten unha lonxitude de 600 m e un largo de 300 m.

Masada
Masada vista dende o leste
Masada en Israel
Masada
Masada
Patrimonio da Humanidade - UNESCO
País Israel
TipoCultural
CriteriosIII, IV, VI
Inscrición2001 (25ª sesión)
Rexión da UNESCOEuropa e América do Norte
Identificador1040

A súa posición xeográfica e topográfica dálle grandes vantaxes como fortaleza, ao estar está lonxe de calquera poboación e as súas propias defensas naturais. O cumio fortificárao Hérodes o Grande.

Logo da destrución de Xerusalén por Tito no ano 70, 960 celotes, liderados por Elazar ben Yair refuxiáronse na fortaleza, dende onde realizaban ataques contra dos romanos. No ano 73 o gobernador romano de Xudea marchou coa X lexión e púxolle sitio; os celotes preferiron suicidarse antes que se render aos romanos.

Xeografía editar

Masada atópase no límite oriental do deserto de Xudea co rift do val do río Xordán (pertencente ao sistema do Gran Val do Rift), a uns 5 km do costa suroeste do Mar Morto e fronte á antiga península de Lisan, preto da fronteira con Xordania. É un notable exemplo de "horst" xeograficamente novo ou macizo tectónico,[1] pouco alterado pola erosión hidrolóxica e as condicións vexetais debido ao árido ambiente circundante. A estratigrafía revela a presenza de capas de dolomita e calcaria de orixe mariña, que datan dos períodos Cenomanian e Turonian.[2]

A súa forma, aínda que irregular, é similar á dunha pirámide truncada, cun plano superior cuxa altura está a uns 450 metros sobre o nivel do Mar Morto, cunha altura de 63 metros sobre o nivel do mar Mediterráneo. As dimensións máximas desta meseta son 645 m de longo e 315 m de ancho, formando un espazo romboide cuxa superficie é de 9,3 hectáreas.[3] A meseta está separada da chaira por dúas Ramblas, actualmente chamadas Nahal Masada e Nahal Ben Ya'ir en hebreo (o antigo wadi Sabbah e Nimrein en árabe), situada ao sur e ao norte respectivamente.

Os cantís do bordo oriental teñen unha altura de 400 metros,[4] mentres que os do lado occidental están a 100 m,[5] o que significa que os dous únicos accesos naturais á parte superior son moi complicados: o chamado "Camiño da serpe" (así chamado por o seu trazado sinuoso, restaurado en 1954) no seu lado oriental e o "Camiño da Roca Branca" no seu lado occidental, sobre o que se construíu un 'agger empregado polo exército romano para o asalto á fortaleza.

Herodes construíu un muro casamata de 4 m. de alto ao redor da meseta que totalizaba 1300 m. de lonxitude, reforzado por moitas torres. A fortaleza contiña almacéns, cuarteis, unha armería, un palacio e cisterna que foron reenchidos por auga de choiva. Tres camiños estreitos e sinuosos conducían desde abaixo ata portas fortificadas. [Cómpre referencia]

Historia editar

As primeiras evidencias de asentamento en Masada remóntanse á idade do cobre, ao redor do IV milenio a. C. A ocupación céntrase nas covas situadas no penedo sur, nunha das cales se atoparon restos vexetais, alfombras, téxtiles e cerámica calcolítica nos buratos cavados no chan, probablemente para albergar recipientes. [6] Estas serían poboacións nómades moi específicas, un patrón de asentamento característico desta época no Deserto de Xudea, onde se documentaron ocupacións como Tel Goren, preto de Ein Guedi.[7] Tamén se atoparon restos cerámicos na terraza central do palacio norte e noutras zonas da meseta, que datan do Primeiro Templo (do século X a VI a.C.), sen atoparse evidencias de construcións. [6]

En Época clásica varios historiadores mencionan a existencia de Masada: Estrabón usa a forma corrompida Μοασάδα,[8] mentres que Plinio romaniza o nome a Masada.[9]

Non obstante, é o historiador xudeu-romano Flavio Xosefo quen ofrece información histórica significativa na súa obra A guerra dos xudeus,[10] escrito en grego clásico e onde usa as formas Μασάδα, Μασαδά e Μεσάδα.


Segundo Xosefo, a fortaleza foi orixinalmente establecida polo sumo sacerdote Jonatán, identificado co rei Hasmonean Alexander Jannaeus

Fortaleza Hasmoneana editar

Xosefo escribe que o sitio fortificouse por primeira vez polo gobernante Hasmoneo Alexander Jannaeus ( 103 - 76 a.C.) E non confundir con Jonathan, un dos irmáns de Xudas Macabeo. O achado de numerosas moedas e estucos dentro dalgunhas cisternas do período Janneo son as únicas probas arqueolóxicas que confirmarían a identidade do seu fundador. [6] Nesta época Masada era un refuxio discreto, sen ter nunca a importancia que tería un século despois. Con todo, ata o de agora non se puido identificar ningún edificio do período Hasmoneo durante as escavacións arqueolóxicas.

Xosefo escribe ademais que Herodes o Grande capturouno na loita polo poder que seguiu á morte do seu pai Antípatro. [11] Sobreviviu ao asedio do último rei hasmoneo Matatías, que gobernou co apoio dos partos.[11]

Palacio-fortaleza de Herodes editar

 
O caldarium (sala quente) nas termas romanas no norte (# 35 no plano)

Segundo Xosefo, entre o 37 e o 31 a.C., Herodes o Grande construíu unha gran fortaleza na meseta como refuxio para si mesmo en caso de revolta e erixiu alí dous palacios.[12]

Anos máis tarde, despois da conquista de Xudea por Pompeio, Herodes utilizou a fortaleza de Masada para aloxar á súa nai Cypros, a súa prometida Mariana e a súa irmá Salomé durante a invasión parta de Xudea do ano 40 a.C.,[13] antes de dirixirse a Roma para solicitar apoio contra os partos e os seus aliados xudeus, dirixidos por Antigono Matatías. A familia de Herodes, protexida por unha guarnición de 800 defensores ao mando do seu irmán José,[14] tivo que enfrontarse a un cerco das forzas partas, esgotadas as súas reservas de auga ata o punto de que José decidiu fuxir con douscentos seguidores cara ao territorio nabateo. Non obstante, na mesma noite designada para a fuxida, unha providencial choiva encheu as cisternas para que resistisen máis tempo.[15]

En Roma, Herodes obtivo o apoio do triunviros Marco Antonio e Octavio, que o presentaron ao Senado e alí defenderon a súa resistencia á invasión parta e á traizón de Antígono, tras o cal o Senado concedeulle o título de rei de Xudea.[16] Sen contar apenas coa axuda militar dos romanos, Herodes regresou a Xudea, que fora abandonada polos partos pero aínda estaba controlada polos fieis de Antígono. Desembarcou en Ptolemais e cun exército de estranxeiros e xudeus invadiu a provincia a través de Galilea, conquistando Joppa antes de dirixirse a Masada para rescatar á súa familia; despois dunha breve guerra civil, no ano 37 a. C. asediou Xerusalén axudado polas tropas romanas de Caio Sosio, tomou a cidade e capturou a Antígono, que foi enviado a Marco Antonio e decapitado.

Unha vez que Xudea foi controlada e ante á ameaza que representaba o incipiente expansionismo da veciña raíña Cleopatra VII de Exipto (protexida por Marco Antonio), Herodes decidiu fortificar Masada, aproveitando as súas excelentes condicións xeográficas (illada no deserto de Xudea e lonxe de núcleos habitados) e as súas defensas naturais, rodeado como estaba por penedos impracticables. Outra das funcións de Masada era como posible refuxio do seu propio pobo, xa que a maioría dos xudeus detestaban a Herodes pola súa orixe Idumeo, por restablecer o dominio romano e por eliminar aos últimos Hasmoneanos. Tamén servía como lugar de descanso persoal e para acoller visitas de dignatarios para que gozaran das impresionantes vistas do deserto de Xudea, o oasis Ein Gedi, o Mar Morto e as montañas de Moab.

Primeira guerra xudeu-romana editar

Artigo principal: Sitio de Masada.

Setenta anos despois da morte de Herodes, no ano 66 d.C., comezou a primeira guerra xudeu-romana debido ás tensións relixiosas entre xudeus e romanos. A principal fonte de información é a mencionada A guerra dos xudeus do historiador Flavio Xosefo. É unha obra que debe tomarse con certa precaución debido ao seu carácter apoloxético, constituíndo, non obstante, a única fonte contemporánea existente que narra os acontecementos ocorridos durante ese conflito. En canto a Masada, Xosefo estaba en Roma no momento da caída da fortaleza e, polo tanto, non era testemuña directa dela, a diferenza da toma de Xerusalén. Non obstante, utilizou como fontes directas o "comentarii" oficial da guerra e os relatos dos sobreviventes.[17]

Segundo Xosefo, os celotes (en hebreo קנאים, kana'im, "celosos de Deus")[18] Foron o grupo principal que levou o peso do levantamento para liberar a provincia de Xudea do dominio romano. Outro grupo que tamén se rebelou foron os sicarios (en latín sicarii), rivais dos celotes e outros grupos xudeus, que empregaron asasinatos e saqueos para acadar os seus obxectivos, sendo o grupo máis extremista, segundo o historiador xudeu-romano, eran unha escisión dos propios celotes.

Deste xeito, no mesmo ano da rebelión, un grupo de sicarios rebeldes dirixidos por Menáchem, fillo de Xudas o Galileo, tomou por sorpresa a Masada e matou a gornición romana estacionada na fortaleza.[19] Esta estaba composta por unha das dez cohortes da "Legio III Gallica", que estaba estacionada en Masada dende o despregamento da lexión na provincia no ano 44, cando Xudea foi gobernada de novo por un procurador romano despois da morte de Herodes Agripa I. Os sicarios atoparon na fortaleza un arsenal suficiente para equipar a un exército de dez mil homes e importantes reservas de metal (ferro sen traballar, [[bronce] e [[chumbo]) para fabricar novas armas e municións.[20] Os almacéns estaban provistos de trigo, leguminosas, aceite, dátiles e viño (ben conservado grazas ao árido ambiente do deserto circundante),[21] as fértiles hortas na parte superior podían proporcionan comida fresca e as canles escavadas na rocha calcaria recollian e levaban a auga de choiva cara ás cisternas subterráneas. A fortaleza estaba, polo tanto, preparada para soportar un asedio prolongado.

O cerco de Masada editar

Cerco de Masada
Parte de Primeira guerra xudeu - romana
 
Masada
Data 72 - 73 (data tradicional)
73 - 74 (data proposta)
Lugar Masada, no presente Israel
Coordenadas 31°18′56″N 35°21′14″L / 31.31556, -35.35389
Resultado Decisiva vitoria romana
Belixerantes
Sicarios xudeus Imperio romano
Líderes
Eleazar ben Yair Lucio Flavio Silva
Forzas en combate
967 cambatentes e civís Preto de 9.000 combatentes
Legio X Fretensis (5.500)
4 cohortes (2.500)
2 ás de cabalaría (1.000)
Baixas
960[22] Descoñecidas

Pouco despois da captura de Masada, chegou un novo grupo de sicarios e as súas familias, liderado por Simón bar Giora,[23] que comezou a levar a cabo incursións contra poboacións veciñas, chegando a Idumea. Simón acabou abandonando a fortaleza, marchando finalmente cara a Xerusalén, onde sería capturado despois do asedio e destrución da capital xudea por Tito no ano 70, feito co que practicamente concluíu a primeira guerra xudeoromana. Só quedaron tres bastións desafiando o poder romano: Herodion, Macheronte e a propia Masada, que acolleu grupos de refuxiados de Xerusalén, e desde os que se lanzaron numerosos asaltos contra unidades romanas e vilas xudeas durante os dous anos seguintes.

Para evitar os problemas causados ​​polos rebeldes de Masada, o gobernador romano de Xudea, Lucio Flavio Silva, marchou cara á fortaleza disposto a asediala cun exército composto por unha lexión romana (a Legio X Fretensis), catro cohortes auxiliares (unha delas miliaria e a outra equitata) e dúas ás de cabalaría.[24] Para albergar estas tropas ordenou a creación de oito campamentos para cercalos incluso a fortaleza, situada tanto na chaira occidental como na chaira costeira oriental, que podería acoller a un continxente de 9.000 homes, entre lexionarios e auxiliares, aos que habería que engadir seguidores e prisioneiros xudeus escravizados. Tamén se levantou unha muralla para rodear a fortaleza, construída exclusivamente polos lexionarios: como era unha tarefa moi específica e fundamental para o éxito do [[asedio], Silva só empregaba soldados de confianza, deixando aos escravos e auxiliares outros deberes, como o abastecemento de auga e outras tarefas xerais de mantemento.

No tocante aos accesos, só había dous camiños que ascendían á fortaleza. Un deles, o "camiño da serpe", consistía nun camiño estreito e escarpado que ascendía polo flanco oriental ao longo de 5,2 quilómetros, cuxa estreiteza e marcada pendente facía imposible un asalto a Masada. O segundo acceso era outro camiño estreito situado na ladeira oeste e gardado desde a fortaleza, aínda que era menos tortuoso, polo que Silva escolleu esta ruta. Así, despois de numerosos e vans intentos de abrir unha fenda nos muros de Masada, ordenou a construción dunha rampla (agger) que ascendería polo seu lado occidental, desde un promontorio chamado A Roca Branca (Λευκέ), situado a 300 cobados (uns 150 m) debaixo do cume de Masada. A construción levou varias semanas, empregando miles de toneladas de pedra e terra apisonada situada nunha ladeira de orixe natural preexistente,[25] conformando así unha das estruturas de cerco máis grandes coñecidas na época romana. Finalmente, a rampla alcanzou unha base de 196 m e unha altura de 100 m, cunha pendente do 51%. Xosefo non rexistra ningunha acción importante por parte do sicarios para evitar o avance romano, a diferenza do que ocorreu nos anteriores cercos contra fortalezas xudeas como Maqueronte, e cuxa causa podería ser a progresiva falta de medios dos sicarios para loitar contra o exército romano que os asediaba. Tamén se especulou con que a rampla a erixiran escravos xudeus do exército romano, para o que os sicarios se resistiran a atacar a outros xudeus debido ás súas crenzas.

O asalto editar

 
Vista aérea do agger erixido polo exército romano.

Preto de tres meses despois do comezo da súa construción e sete meses despois do comezo do cerco, a rampla rematouse finalmente na primavera do 73, cunha plataforma cadrada de 22 metros na súa parte superior. Sobre ela colocouse unha torre de cerco (reforzada con ferro e uns 30 metros de altura) xunto ao exterior do muro Masada, e mentres os artilleiros dos pisos superiores da torre disparaban os seus escorpións e ballista para manter o parapeto afastado dos asasinos, un ariete situado no piso inferior da torre bateu continuamente contra os muros ata que se logrou unha fenda. Non obstante, os lexionarios descubriron que os sicarios construíran un segundo muro despois do parapeto exterior. Cando o ariete comezou a golpear este segundo muro, os romanos comprobaron que fora erixido con capas alternativas de pedras e madeira, de xeito que absorbía os golpes do ariete e incluso se fortalecía, igual que Xulio César comprobara nos seus asedios na Galia un século antes; Esta é a razón pola que este tipo de estrutura recibiu o nome de muro galo (murus gallicus) desde entón.

Esa mesma tarde, Silva cancelou o ataque do ariete e enviou un grupo de homes armados con fachos para prender lume á parede interior, que comezou a arder rapidamente en toda a estrutura. Non obstante, un forte vento comezou a soprar desde o norte cara ao exército romano, ameazando a maquinaria do cerco ata que inverteu a súa dirección e avivou as chamas, o que foi interpretado como un bo augurio. Entón Silva ordenou montar un forte garda para protexer o muro queimado, para evitar que os xudeus escapasen pola noite pola brecha, xa que a súa intención era lanzar o asalto final ao día seguinte.

Dentro de Masada, os sicarios eran conscientes de que o asalto final do exército romano chegaría co novo día. Segundo o relato de Xosefo, o entón líder dos sicarios, Eleazar ben Yair, esa noite reuniu aos seus homes no palacio occidental, dando un discurso onde propuxo matarse para evitar ser prisioneiros e vendidos como escravos. Deste xeito, dado que o suicidio como tal é reprobado polas leis do xudaísmo, os homes mataron as súas familias e, posteriormente, elixiron dez deles por sorteo para matar ao resto. Finalmente, entre estes dez volveron escoller un que acabou coa vida dos outros e, antes de matarse, prendeu lume á fortaleza, agás os almacéns de alimentos, para demostrar aos seus inimigos que actuaban por resolución, non por desesperación.

Á mañá seguinte, os lexionarios romanos colocaron pasarelas sobre o muro queimado e asaltaron a fortaleza, preparados para loitar contra os sicarios, pero atoparon un silencio mortal e a visión do lume e dos corpos sen vida dos seus inimigos. Flavio Xosefo indica que morreron todos os defensores, en número de 960, [26] agás unha vella e unha muller, parente de Eleazar, quen se refuxiaran cos seus cinco fillos nunha das galerías subterráneas que levaban ás cisternas,[27] e que foron eles os que relataron as últimas palabras que o líder do sicarios pronunciou aos seus homes. Impresionados pola resolución dos sicarios, os romanos perdoaron a vida aos sobreviventes, escribindo Xosefo sobre este episodio:

Cando atoparon alí a morea de mortos, non estaban felices, como adoita suceder cos inimigos, pero enchéronse de admiración pola valentía da súa decisión e polo firme desprezo da morte que tanta xente tiña amosado coas súas obras.[28]

Flavio Xosefo dá como data tradicional da caída de Masada o 15 de Nisán,[29] o primeiro día de Pessach,[30] do quinto ano da rebelión xudea, o ano 3833 no Calendario hebreo. No calendario xuliano esta data localízase no mes de abril do ano 73 e pode corresponder a días tan dispares como os días 14, 16 ou incluso 10 de abril. [31] Outras análises mencionan a posibilidade de que a conquista da fortaleza puidese acontecer na primavera do ano 74,[32] un ano despois do aceptado tradicionalmente,;[33] baséanse principalmente en inscricións epigráficas que narran o cursus honorum de Silva e que argumentan que foi gobernador de Xudea antes de abril dese mesmo ano.[34] Se se acepta a data do 15 de nisán, a correspondencia co calendario xuliano para ese ano establece a data do 31 de marzo do ano 74.

Masada despois da conquista editar

Coa conquista do último reduto rebelde que era Masada, concluíu a Primeira Guerra Xudeoromana. Despois da caída da fortaleza, e todo o territorio de Xudea pacificado, Silva retirou as tropas a Cesarea Marítima, deixando unha unidade auxiliar estacionada na meseta de Masada.[35] Este acantonamento mantívose regularmente ata principios do [[[século II]], despois a guarnición trasladouse ao rehabilitado campo F (o principal de Silva), que pasou a formar parte do Limes Arabicus na época de Diocleciano, tres séculos despois. [36]

Despois do seu abandono, Masada permaneceu deshabitada ata principios do século V, cando foi visitada por San Eutimio e o seu discípulo Domiciano,[37] que erixiu unha capela na súa cima que máis tarde se convertería no núcleo dun pequeno mosteiro do tipo laura,[38] pertencente a unha pequena comunidade eremita de monxes bizantinos; algúns investigadores identifican este lugar co topónimo Marda que se menciona nalgunhas fontes canónicas.[39] A conquista árabe marcou o final desta comunidade e o abandono definitivo de Masada a mediados do século VII, cunha posible ocupación esporádica durante a época das cruzadas.[40] Desde entón, esqueceuse a situación do sitio histórico.[41]

Descubrimento editar

A partir do século XIX, coa auxe gradual da disciplina arqueolóxica, houbo avances na localización da fortaleza. En 1807 o explorador Alemán Ulrich Seetzen avistou a meseta (coñecida como "as-Sabbah", "a maldita" en árabe) [41] durante unha viaxe en barco polo Mar Morto, identificándoa por erro coa cidade Bíblica de Zif, actualmente situado en Tel Zif, preto de Pnei Hever, a 7 km ao sueste de Hebrón.[42] Foi en 1838 cando dous [[Estados Unidos | americanos], o teólogo e o explorador Edward Robinson e o misioneiro Eli Smith, identificaron correctamente a Masada desde o oasis der Ein Guedi coa axuda dun telescopio, [43] descubrimento que máis tarde confirmouno o xeógrafo Carl Ritter.

O interese por Masada aumentou dende entón. En 1842 o misioneiro americano Samuel Wolcott ascendeu á súa cume acompañado do pintor inglés William J. Tipping, ilustrador dunha versión inglesa de A guerra dos xudeus de Flavio Xosefo. Wolcott fixo a primeira descrición moderna da fortaleza, moi completa nos seus detalles e confirmando gran parte dos datos descritos polo autor xudeu-romano dezaoito séculos antes.[44]

 
Plano de Masada debuxado por Félicien de Saulcy (1854).

Félicien de Saulcy visitou Masada en xaneiro de 1851, trazando o primeiro plano da fortaleza e o sistema de fortificación romano, identificando o "agger" e localizando restos de mosaicos nun edificio bizantino, aínda que errou ao colocar o "Camiño da Serpe" na vertente norte, así como na datación dos almacéns, obra que atribuíu a Jonathan, é dicir, a Janneo. [45] O 24 de xaneiro de 1858 ascendeu á meseta Emmanuel Guillaume Rey, que debuxou un novo plano, máis preciso que o primeiro, aínda que con algúns erros de identificación en edificios, aínda que localizou correctamente o palacio de Herodes na terraza superior norte. [46] Outro erudito que visitou Masada neste momento foi Henry Baker Tristram, que logo das súas dúas viaxes de 1864 e 1871 debuxou un novo plano da fortaleza que recolleu con detalle os edificios do norte, aínda que o resto fodi esbozado de memoria como uncroquis.[47]

En 1867 o entón capitán británico Charles Warren visitou Masada, interesado en arqueoloxía bíblica como membro do Palestine Exploration Fund, foi o primeiro en identificar correctamente o "Camiño da Serpe" na ladeira oriental, ascendendo ao cume deste lado. [48] Varios anos despois, en marzo e 1875, outro membro do "PEF", o enxeñeiro militar británico Claude Reignier Conder, visitou Masada describíndoa en detalle, identificando o palacio occidental como o "palacio colgado" mencionado por Xosefo e debuxando o plano máis realista dos elaborados ata ese momento. [49]

O enxeñeiro alemán G.D. Sandel descubriu o sistema de captación de auga en 1905, identificando as dúas filas de covas do penedo noroeste como cisternas, que recibían a auga de choiva a través das canles de condución. [50] En 1909 Alfred von Domaszewski e Rudolf Ernst Brünnow revisaron o sistema de asedio romano no terceiro volume da súa obra sobresaínte "Provincia de Arabia", centrándose nos campamentos B e C. [51] O coñecemento sobre os campamentos romanos ampliouse coas fotografías aéreas tomadas pola RAF entre 1924 e 1928 e sobre todo grazas ao traballo de Adolf Schulten, que permaneceu en Masada durante todo un mes en 1932 estudando arquitectura militar romana, aínda que tamén analizou a superficie da meseta, asumindo a equivocada idea de Conder sobre o palacio occidental. [52]

  •  
    Grabado de W. Tipping (1851).
  •  
    Bosquexo de H. Tristram (1865).
  •  
    Plano de C. Conder (1883).

A tradución de "A guerra dos xudeus" de Flavio Xosefo ao hebreo de Jacob Simchoni (Varsovia, 1923) [53] e a publicación en 1927 do poema Masada, escrito polo inmigrante de orixe ucraíno Isaac Lamdan,[54] trouxo coñecemento sobre Masada á crecente comunidade xudea de Palestina. Despois da a guerra de independencia de Israel e a consolidación do novo Estado, o interese por investigar a fortaleza e convertela nun punto de referencia para o pobo xudeu quedou finalmente reflectido nas primeiras accións levadas a cabo en 1953, co descubrimento do "Camiño da Serpe" e do palacio norte por Shmarya Guttman, Micha Livneh e Zeev Meshel. Guttman describiu o "Camiño da Serpe" na súa totalidade, recoñecendo tamén o sistema de campamentos romanos.

En 1955 e 1956 a Universidade Hebrea de Xerusalén, a Israel Exploration Society e o entón Israel Antiquities Department coordinaron dúas expedicións específicas de dez días de duración cada unha, e dirixidas por Nahman Avigad, Yohanan Aharoni, Michael Avi-Yonah, Immanuel Dunayevsky e Shmarya Guttman. [2] Estas intervencións descubriron gran parte do palacio norte e verificou informes anteriores sobre o complexo de almacéns e o palacio occidental, o que levou a un plan usando fotografía aérea. [55]

Escavación arqueolóxica de 1963-65 editar

O interese por Masada medrou ata o punto de que finalmente se elevou a necesidade dunha escavación arqueolóxica na parte superior da meseta, baseada non só no seu valor científico, senón como un símbolo nacional do novo estado xudeu. Así, a principios da década de 1960 a Universidade Hebrea de Xerusalén, a Israel Exploration Society e o Departamento de Antigüidades de Israel patrocinaron a misión arqueolóxica, dirixida por Yigael Yadin e desenvolvida en dúas fases, a primeira a partir de outubro de 1963 a maio de 1964 e a segunda de novembro de 1964 a abril de 1965, sumando once meses de intervención. Ademais de contar cun equipo de profesionais e persoal contratado, ofrecíase a oportunidade de colaborar na escavación a calquera voluntario que o desexase, mediante anuncios na prensa israelí e británica. The Observer.[56] A convocatoria foi un éxito, con máis de 5.000 voluntarios que asistiron de 28 países e tamén do propio Israel, moitos deles membros do kibbutz próximo, ou pertencentes ás Forzas de Defensa de Israel ou Gadna. Os voluntarios distribuíronse en 23 quendas de dúas semanas de duración, de xeito que simultaneamente había unhas 300 persoas na escavación. [57]

A misión arqueolóxica confirmou gran parte da información ofrecida por Flavio Xosefo na súa historia, aumentando drasticamente o coñecemento sobre Masada: escavouse o 97% da superficie construída da fortaleza, mentres que o 3% restante (na área de almacéns) deixouse deliberadamente sen escavar, para dar aos visitantes unha idea do estado antes da intervención. [58] A restauración e a preservación dos restos atopados tamén se levaron a cabo simultaneamente, en colaboración co Departamento de Conservación de Lugares Históricos. Do mesmo xeito, atopáronse elementos como estucos, moedas, envases de cerámica e ostraca, pergamiños, roupa, armas, comida, sementes e incluso restos humanos de 28 individuos, identificados como rebeldes xudeus, que foron enterrados con honras militares na propia fortaleza o 7 de xullo de 1969.[59]

Intervencións posteriores editar

Os traballos de restauración en Masada realizáronse conxuntamente cos traballos de escavación na campaña 1963-65 e durante todo o ano 1966 e consistiron principalmente en elevar os muros caídos do palacio occidental, da sinagoga e dos almacéns á súa altura orixinal. a conservación dos frescos do palacio norte. [60]

Posteriormente Ehud Netzer realizou varias escavacións na fortaleza, unha primeira en 1989 e outras varias no marco do proxecto de desenvolvemento Masada durante os anos 1995 e 2000. Tamén en 1995 levouse a cabo unha nova escavación no campamento F e no "agger" romano, dirixido por Gideon Foerster.

Descrición editar

 
Plano de Masada, coas estruturas máis notables numeradas (o muro de casamatas e as súas torres non se destacan debido aos seus contornos evidentes):
1. Porta do "Camiño da Serpe"
2. Vivendas dos sicarios
3. Celas dos monxes bizantinos
4. Cisterna
5. Vivendas dos sicarios
6. Baño ritual ( mikve )
7. Porta Sur (porta da cisterna)
8. Vivendas dos sicarios
9. Cisterna subterránea
10. Fortaleza do sur
11. cisterna
12. Palacete
13. Falso Columbarium
14. Taller bizantino de mosaicos
15 e 16. Palacetes
17. Baño público (piscina)
18 a 21. Palacio occidental:
18. Á de servizo
19a e 19b. Área de vivenda
20. Almacéns
21. Edificios administrativos
22. Torre de curtidos
23. Porta bizantina occidental
24. Torres columbaria
25. Sinagoga
26. Capela bizantina
27. Edificio da guarnición
28 a 38. Palacio Norte:
28. Residencia do Comandante
29. Canteira
30. Cuarteis do comandante
31. Torre de vixilancia
32. Edificios administrativos
33. Porta 34a e 34b. Almacéns
35. Baño
36. Porta do foso
de 37 a 39. Residencia de Herodes:
37. Terraza superior
38. Terraza Intermedia
39. Terraza inferior.
Outros puntos de interese:
A. Casamata onde se atoparon varios pergameos
B. Cuarto do trono de Herodes
C. Mosaico de cores
D. Brecha do muro a través do entrou o exército romano.
E. Tesouro de siclos de prata
F. Lugar onde se atoparon varios pergameos
G. Estancia onde se atoparon tres esqueletos.

Galería editar

  •  
    Terraza inferior do Palacio Norte (n. 39 no plano)
  •  
    Piscina interpretada por Yadin como unha piscina heródica, posiblemente utilizada como un baño público de inmersión ritual (mikveh) polos rebeldes (# 17 no plano)[61][62]
  •  
    Igrexa bizantina (# 26 no plano)
  •  
    Vista aérea que mostra Masada e o camiño das serpes desde o nordeste
  •  
    Porta de Bizancio occidental de Masada (n° 23 no plano)
  •  
    Campo F de asedio romano e sección do muro de circunvalación romano
  •  
    Teleférico que vai desde Masada

Notas editar

  1. ↑ Martin Mascher; et al. (18 de xullo de 2016). "Genomic analysis of 6,000-year-old cultivated grain illuminates the domestication history of barley: Supplementary Text and Figures" (PDF). Nature Genetics (Macmillan Publishers) 48 (9): 1089–93. ISSN 1061-4036. PMID 27428749. doi:10.1038/ng.3611. Consultado o 12 de agosto de 2016. 
  2. ↑ 2,0 2,1 Autoridad de la Naturaleza y Parques de Israel (2000). "Archivo de nominación de Masada" (PDF) (en inglés). Unesco. p. 101. Consultado o 2 de agosto de 2011. 
  3. ↑ Autoridad de la Naturaleza y Parques de Israel (2000). "Archivo de nominación de Masada" (PDF) (en inglés). Unesco. p. 31. Consultado o 2 de agosto de 2011. 
  4. ↑ "Masada National Park" (en inglés). Autoridad de la Naturaleza y Parques de Israel. Arquivado dende o orixinal o 09 de marzo de 2011. Consultado o 6 de agosto de 2011. 
  5. ↑ Autoridad de la Naturaleza y Parques de Israel (2000). "Archivo de nominación de Masada" (PDF) (en inglés). Unesco. p. 107. Consultado o 2 de agosto de 2011. 
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 Yadin 1977, p. 206
  7. ↑ "Ein Gedi: An Ancient Oasis Settlement" (en inglés). 2010. Consultado o 26 de xaneiro de 2010. 
  8. ↑ Estrabón. "Libro XVI, Capítulo 2:44". Geographica (en griego). trad. A. Meineke. Leipzig: Teubner, 1877. Consultado o 5 de maio de 2012. 
  9. ↑ Plinio o Vello. "Libro V:73". Historia Natural (en latín). Consultado o 26 de setembro de 2007. 
  10. ↑ Flavio Josefo (1999): Libro I: 237-238, 264-26 6, 286-287, 292-293; Libro II: 408, 433; Libro IV: 399-409, 505-507; Libro VII: 252-406.
  11. ↑ 11,0 11,1 Murphy-O'Connor, Jerome; Cunliffe, Barry (2008). The Holy Land. Oxford Archaeological Guides (5th ed.). Oxford University Press. pp. 378–381. 
  12. ↑ Cohen, Shaye. "Dominación romana: a revolta xudía e a destrución do segundo templo", en Antigo Israel, ed. Hershel Shanks. (Sociedade bíblica de arqueoloxía, 1999), pp. 269-273.
  13. ↑ Rubiato Díaz, María Teresa (maio de 2007). "Herodes el Grande". Historia National Geographic (41): 58–68. ISSN 1696-7755. 
  14. ↑ Pachecho López, Carlos Javier (2004). "II Capítulo: Os partos atacan". Arquivado dende o orixinal o 19 de setembro de 2007. Consultado o 18 de setembro de 2007. 
  15. ↑ Flavio Josefo (1999): Libro I: 286-287.
  16. ↑ Flavius ​​Josephus (1999): Book I: 281-185.
  17. ↑ Flavio Josefo (1999): p. 372 (nota 131).
  18. ↑ "Zealots" (en inglés). Consultado o 28 de xullo de 2011. 
  19. ↑ Flavio Josephus (1999): Libro II: 408.
  20. ↑ Flavio Josefo (1999): Libro VII: 299.
  21. ↑ Flavius ​​Josephus (1999): Libro VII: 296.
  22. ↑ Flavio Josefo (1999): Libro VII: 400.
  23. ↑ Flavio Josefo (1999): Libro IV: 503-508.
  24. ↑ Cordente Vaquero, Félix (1992). "A toma de Masada: exemplo de eficacia da técnica poliorcética no exército romano" (PDF) (10): 155–171. ISSN 0213-0181. Consultado o 7 de novembro de 2008. 
  25. ↑ Gill, Dan (1993). "A natural spur at Masada". Nature (en inglés) 364 (6438): 569–570. ISSN 0028-0836. doi:10.1038/364569a0. Consultado o 19 de setembro de 2007. Ao contrario da opinión predominante de que a rampla de asalto romana en Masada en Israel foi totalmente artificial, as observacións xeolóxicas revelan que consiste principalmente en roca base natural. 
  26. ↑ Flavio Xosefo (1999): Libro VII: 400.
  27. ↑ Flavio Xosefo (1999): Libro VII: 399.
  28. ↑ Flavio Josefo (1999): Libro VII: 406.
  29. ↑ Flavius ​​Josephus (1999): Libro VII: 401.
  30. ↑ "MASADA". jewishencyclopedia.com. Consultado o 2021-05-28. 
  31. ↑ John Walker (2009). "Conversor de calendarios" (en inglés). Consultado o 29 de marzo de 2010. 
  32. ↑ Flavio Xosefo (1999): p. 391 (nota 172).
  33. ↑ Campbell, Duncan B. (1988). Universidad de Colonia, ed. "Dating the Siege of Masada" (PDF) (en inglés) (73): 156–158. Consultado o 5 de maio de 2012. 
  34. ↑ Cotton, Hannah M. (1989). Universidade de Colonia, ed. "The Date of the Fall of Masada: The Evidence of the Masada Papyri" (PDF) (en inglés) (78): 157–162. Consultado o 5 de maio de 2012. 
  35. ↑ Flavius ​​Josephus (1999): Libro VII: 407.
  36. ↑ Yadin, Y. (1977): p. 218.
  37. ↑ Yizhar Hirschfeld. "Euthymius and his monastery in the Judean Desert" (PDF). Liber Annuus XLIII 1993 - Studium Biblicum Franciscanum (en inglés). Arquivado dende o orixinal (PDF) o 29 de maio de 2011. Consultado o 7 de novembro de 2008. 
  38. ↑ "Laura". New Advent (en inglés). Consultado o 11 de setembro de 2007.  Descripción domosteiro semi-eremítico do tipo laura habitual en Palestina.
  39. ↑ Hirschfeld, Yizhar (2001-02). "The Monastery of Marda: Masada in the Byzantine Period". Strata - Bulletin of the Anglo-Israel Archaeological Society (en inglés). 19-20: 119–156. ISSN 0266-2442. 
  40. ↑ Hirschfeld, Yizhar (2001-02). "The Monastery of Marda: Masada in the Byzantine Period". Strata - Bulletin of the Anglo-Israel Archaeological Society (en inglés). 19-20: 119–156. ISSN 0266-2442. 
  41. ↑ 41,0 41,1 "Masada - Cities of Ancient Israel dataacceso=7 de marzo de 2010" (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 25 de xaneiro de 2021. Consultado o 30 de xaneiro de 2021. 
  42. ↑ "Jewish roots throughout Judea" (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 12 de outubro de 2007. Consultado o 11 de setembro de 2007.  Ubicación de Tel Zif, unha das 15 cidades fortificadas de Roboam do Reino de Xudá.
  43. ↑ Yadin, Y. (1977): p. 239.
  44. ↑ Yadin, Y. (1977): pp. 240-243.
  45. ↑ Yadin, Y. (1977): p. 243.
  46. ↑ Yadin, Y. (1977): p. 245.
  47. ↑ Yadin, Y. (1977): p. 247.
  48. ↑ Yadin, Y. (1977): pp. 247-251.
  49. ↑ Yadin, Y. (1977): pp. 251-252.
  50. ↑ Yadin, Y. (1977): pp. 252-253.
  51. ↑ Yadin, Y. (1977): p. 252.
  52. ↑ Yadin, Y . (1977): pp. 253-254.
  53. ↑ Flavius ​​Josephus (1999): páx. 41.
  54. ↑ "O mito Masada". The Bible and Interpretation (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 05 de febreiro de 2012. Consultado o 8 de marzo de 2012. 
  55. ↑ Yadin, Y. (1977): p. 255.
  56. ↑ "Archaeology: Volunteers at Masada" (en inglés). TIME.com. 13 de outubro de 1967. Arquivado dende o orixinal o 29 de xuño de 2012. Consultado o 17 de febreiro de 2010. 
  57. ↑ Yadin, Y. (1977): pp. 13-14.
  58. ↑ Yadin, Y. (1977): p. 90
  59. ↑ Tabor, James D. (2004). "Masada: Cave 2001/2002" (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 10 de setembro de 2004. Consultado o 18 de abril de 2010. 
  60. ↑ Israel Nature and Parks Authority (2000). "Ficha de nomeamento de Masada" (PDF) (en inglés). Unesco. p. 13. Consultado o 2 de agosto de 2011. 
  61. ↑ Jerome Murphy-O'Connor (2008). The Holy Land: An Oxford Archaeological Guide from Earliest Times to 1700. Oxford Archaeological Guides. Oxford: Oxford University Press. p. 385. ISBN 978-0-19-923666-4. Consultado o 12 de agosto de 2016. ... unha piscina pequena, profunda e escalonada cun balcón triangular. Os nichos para a roupa levaron á súa identificación como piscina. Hai quen prefire pensalo como un baño ritual (mikveh); ben puido ser empregado como tal polos celotes. 
  62. ↑ Mikha Livne and Ze'ev Meshel, introduction by Yigael Yadin, maps and pictures by the Masada Archaeological Expedition (1965). Masada (en francés). Jerusalem: Direction des parcs nationaux. Piscine hérodienne (Herodian swimming pool) 

Véxase tamén editar

Ligazóns externas editar

Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Masada&oldid=6696594»