Grecia romana
Historia de Grecia | |
|---|---|
| Grecia prehelénica | |
| Prehistoria de Grecia | |
| -3200 | Civilización cicládica |
| -2700 | Civilización minoica |
| -1550 | Civilización micénica |
| Grecia antiga | |
| -1200 | Idade escura |
| -800 | Época arcaica |
| -510 | Época clásica |
| -323 | Época helenística |
| -146 | Grecia romana |
| Grecia medieval | |
| 330 | Imperio bizantino |
| 1202 | Cuarta cruzada |
| 1453 | Grecia otomana |
| Grecia contemporánea | |
| 1799 | República das sete illas |
| 1822 | Guerra de independencia |
| 1832 | Reino de Grecia |
| 1936 | Réxime do 4 de agosto |
| 1941 | Ocupación |
| 1946 | Guerra civil |
| 1967 | Ditadura dos coroneis |
| 1974 | República helénica |
A Grecia romana é o período da historia de Grecia que seguiu á vitoria romana sobre os corintios na batalla de Corinto en 146 a. C., incluíndo o restablecemento da cidade de Bizancio e o seu nomeamento polo emperador Constantino I como capital do Imperio Romano, (a Nova Roma), rebautizada como Constantinopla en 330.
Intervencións romanas en Grecia editar
Dende finais do século III a. C., cando tiveron lugar as guerras ilirias, Roma tivo varios enfrontamentos cos habitantes da zona do mar Adriático. Na Segunda guerra macedónica (200 a. C. - 196 a. C.), Roma derrotou ao Reino de Macedonia e proclamou a liberdade das cidades gregas, o que supuxo na práctica o inicio dunha política intervencionista romana en toda a Hélade continental, no Peloponeso e demais penínsulas e illas gregas, co pretexto de garantir esas liberdades. Na guerra contra Nabis librada en 195 a. C. os romanos foron parte fundamental da alianza que venceu aos espartanos, que tiveron que renunciar ao control de Argos. Cando rematou esta guerra, os romanos abandonaron Grecia, pero pronto houbo un novo enfrontamento, esta vez contra Antíoco III, rei do Imperio seléucida. O resultado desta guerra (192 a. C. - 188 a. C.) foi especificado no Tratado de Apamea,[1] e supuxo o fin da expansión seléucida.
Posteriormente tivo lugar a Terceira guerra macedónica (171 a. C. - 168 a. C.), onde Roma derrotou definitivamente a Macedonia, que foi convertida na provincia romana de Macedonia no 148 a. C.
Os romanos tamén actuaron contra Iliria, Epiro e contra as políticas da Liga aquea contra Roma. Ademais, a Liga etolia foi disolta e tomáronse medidas contra Rodas e o Reino de Pérgamo, o que os deixou debilitados.[2]
Grecia converteuse nun protectorado romano no 146 a. C. e as illas do Exeo engadíronse a este territorio no 133 a. C. Atenas e outras cidades gregas rebeláronse no 88 a. C. e toda a península foi esmagada polas tropas do xeneral romano Sila. As guerras civís romanas arrasaron aínda máis o territorio, até que Augusto organizou a península e dividiuna entre a provincia de Acaia e a de Macedonia e Epiro, no 27 a. C.
Grecia foi unha provincia clave no leste do Imperio Romano, xa que a cultura romana era, de feito, unha cultura grecorromana. A lingua grega serviu como lingua franca en Oriente e na Península itálica, e moitos intelectuais gregos, como Galeno, fixeron a maior parte do seu traballo en Roma.
Varios emperadores melloraron as cidades gregas con novas construcións, especialmente na ágora ateniense. Baixo o Imperio Romano a vida en Grecia continuou como sempre. A cultura romana estivo moi influenciada polos gregos. Como dixo Horacio, "Grecia cativa ao seu salvaxe conquistador ". As épicas de Homero inspiraron a Eneida de Virxilio, e autores como Séneca escribiron ao estilo grego. Os nobres romanos, que vían aos gregos como atrasados e insignificantes, foron os principais opositores políticos de heroes romanos como Escipión o Africano, que adoitaba estudar filosofía e vía a cultura e a ciencia gregas como un exemplo a seguir. Así mesmo, a maioría dos emperadores romanos tendían a ser pro-gregos. O emperador Nerón visitou Grecia no ano 66, e actuou nos Xogos Olímpicos, a pesar das regras contra a participación de non gregos. Sen dúbida foi recompensado cunha vitoria en cada competición, e no 67 proclamou a liberdade dos gregos mentres asistía aos Xogos Ístmicos en Corinto. Adriano respectaba a cultura grega e antes de converterse en emperador fora arconte de Atenas. Mandou construír o arco de Adriano e tivo un amante grego, Antínoo.
Ao mesmo tempo, Grecia e a maior parte do Oriente romano caeron baixo a influencia do cristianismo. O apóstolo Paulo de Tarso predicou en Corinto e Atenas, e Grecia pronto se converteu nunha das zonas máis cristianizadas do imperio.[3]
Imperio Romano Tardío editar
Durante os séculos II e III, Grecia dividiuse en provincias, que incluían Acaia, Macedonia, Epiro, Tracia e Mesia. Durante o reinado de Diocleciano a finais do s. III, Mesia organizouse como unha diocese e estaba gobernada por Galerio. Baixo o emperador Constantino I, Helas formou parte das prefecturas de Macedonia e Tracia. Teodosio I dividiu a prefectura de Macedonia nas provincias de Creta, Acaia, Tesalia, Epiro Veto, Epiro Nova e Macedonia. As illas do mar Exeo formaron a provincia de Insulae dentro da prefectura de Asigna.
Durante o reinado de Teodosio, Grecia enfrontouse ás invasións dos heruli, godos e vándalos. Estilicón, actuando como rexente de Arcadia, evacuou Tesalia cando os visigodos invadiron a finais do século IV. Eutropio, mordomo de Arcadio, permitiu a Alarico I entrar en Grecia e saquear Atenas, Corinto e o Peloponeso. Estilicón expulsouno en 397 e Alarico foi nomeado magister militum de Iliria. Finalmente, Alarico e os godos emigraron a Italia, saqueando Roma en 410, e construíron o reino visigodo na Península Ibérica e no sur de Francia, que se prolongou, con distintas extensións, até a conquista omeia de Hispania en 711.
Aínda que Grecia seguía sendo parte da metade relativamente unificada do Imperio Romano, non recuperou completamente a terra da ocupación romana duns 500 anos antes. Quedou pobre e despoboada. Durante o reinado de Constantino, o centro de Oriente trasladouse a Constantinopla e Anatolia. Atenas, Esparta e as outras cidades foron esquecidas e moitas das súas estatuas e outras manifestacións artísticas foron levadas a Constantinopla. Non obstante, a zona continuou sendo un poderoso centro da cristiandade desde o final do Imperio Romano e os inicios do Imperio Bizantino.[4] [2]
Notas editar
- ↑ E., A. (1994). The Cambridge Ancient History (en inglés). Cambridge University Press. p. 189. ISBN 978-0-521-23445-0.
- ↑ 2,0 2,1 María J., (et al.) (1998). Historia de la Grecia antigua. Salamanca: Universidade de Salamanca. p. 403-410. ISBN 9788474818895.
- ↑ L., Maria (1998). El Alto Imperio Romano (14-235). Madrid: Síntesis. p. 34-36. ISBN 9788477385851.
- ↑ Sartre, Maurice (1997). Le Haut Empire romain : les provinces de Méditerranée orientale, d'Auguste aux Sévères, 31 av. J.-C-235 apr. J.-C. París: Seuil. p. 233-235. ISBN 9782020281539.
Véxase tamén editar
| A Galipedia ten un portal sobre: Grecia antiga |