Orde corintia
A orde corintia é a máis elegante e ornamentada das ordes arquitectónicas clásicas. Atribúese a súa creación ao escultor grego Calímaco no século IV a.C. Dise que ao ver un exemplar de acanto enroscada nun queipo ofrendado xunto á tumba dunha doncela, tivo a inspiración de crear a típica ornamentación dos chapiteis. No esencial é similar á orde xónica, da que difire basicamente na forma e tamaño do capitel. Unha das construcións máis destacables executadas segundo as pautas estilísticas da orde corintia é o monumento de Lisícrates en Atenas, levantado cara a 334 a.C.
Características peculiaresEditar
- A columna vai dotada de base. Trátase dunha peza de apoio composta por tres molduras: dous boceles circulares ou medios touros e unha escocia intercalada entre ambos os que pode ir adornada por uns linteles. En ocasións, esta base apoia á súa vez sobre un plinto, peza prismática de planta cadrada de pouco espesor.
- O fuste é de sección circular e presenta unha lixeira éntase. Está acanalado por 24 estrías separadas entre si por finos filetes lonxitudinales. O tamaño total da columna adoita ser de vinte módulos e o do propio fuste de dezaseis e dous terzos.
- O capitel é o elemento máis representativo desta orde e recoñécese pola súa aparencia de cesta da que sobórdanse as follas de acanto, cuxos talos dan lugar a unha especie de volutas ou espirais nas catro esquinas.
- O entaboamento mide xeralmente un quinto da orde total. Está formado por:
- a arquitrabe, que se mostra xeralmente descomposto en tres bandas horizontais superpostas e graduadas.
- o friso é unha banda continua (sen métopas nin tríglifos) adornada cunha sucesión de figuras en relevo. Carga directamente sobre a arquitrabe.
- a cornixa coroada polo beirado forma un saledizo que xeralmente conta cunha moldura.
Exemplos da orde corintiaEditar
GreciaEditar
Imperio romanoEditar
PosteridadeEditar
Panteón de París en París, (Francia).
Véxase taménEditar
Commons ten máis contidos multimedia sobre: Columnas corintias |