Gran Premio do Reino Unido de 1976

O Gran Premio do Reino Unido de 1976 (oficialmente o XXIX John Player British Grand Prix) foi unha carreira de automobilismo de Fórmula Un, celebrada o 18 de xullo de 1976 no circuíto de Brands Hatch, Kent, Inglaterra. A carreira, disputada sobre 76 voltas, foi a novena carreira do Campionato do Mundo da tempada de 1976.

Modelo:Competición deportivaGran Premio do Reino Unido de 1976
Nome oficialJohn Player Grand Prix Editar o valor en Wikidata
TipoGran Premio do Reino Unido Editar o valor en Wikidata
Deporteautomobilismo Editar o valor en Wikidata
Parte deCampionato Mundial de Fórmula 1 de 1976 Editar o valor en Wikidata
Distancia do evento76 Editar o valor en Wikidata
Localización  e  Datas
LocalizaciónCircuíto de Brands Hatch (Kent) 51°21′24″N 0°15′45″L / 51.356666666667, 0.2625 Editar o valor en Wikidata
Lonxitude3,703 km Editar o valor en Wikidata
PaísReino Unido Editar o valor en Wikidata
Data18 de xullo de 1976 Editar o valor en Wikidata
Competición
Primeiro postoNiki Lauda Editar o valor en Wikidata
Pole positionNiki Lauda Editar o valor en Wikidata
Volta máis rápidaNiki Lauda Editar o valor en Wikidata

O piloto británico James Hunt estivo involucrado nun accidente na primeira curva e sacouse a bandeira vermella. Hunt levou o seu coche danado a boxes, pero non completou a volta completa a pista para facelo, no seu lugar levouno a través dun camiño de acceso na recta Cooper. Os comisarios notificaron que, xa que non estaba no circuíto cando ondeou a bandeira vermella, Hunt non podía participar na reanudación. Esta noticia provocou un gran sentimento de anoxo entre a multitude británica, quen coreou o nome da Hunt ata que os comisarios, por temor a problemas co público, anunciaron que a Hunt permitiríaselle reiniciar a carreira. Hunt gañou a carreira reiniciada. En setembro, dous meses despois da carreira, o equipo Ferrari protestou con éxito contra a participación de Hunt na carreira, e foi descualificado, dando a Niki Lauda a vitoria na carreira.

Informe

editar

Antecedentes

editar

Este foi o único Gran Premio de Fórmula Un no que participaron varias pilotos femininas (Lella Lombardi e Divina Galica). Ningunha cualificou para o Gran Premio.

O deseño de Brands Hatch modificouse con respecto ao do ano anterior. Paddock Hill, a recta inferior (rebautizada como recta Cooper) e o South Bank (rebautizada como Surtees) foron cambiadas lixeiramente ou moderadamente. O pit lane foi alongado e moitas das curvas cambiaron de nome, todas alusivas a pilotos e equipos.

Carreira

editar

Ao principio, Hunt fixo unha mala saída e permitiu distanciarse a Lauda. Pola contra, Clay Regazzoni que partía do cuarto lugar fixo unha boa saída desde a segunda fila, e tratou de tomar o liderado de Lauda na primeira curva. Regazzoni bateu co Ferrari do seu compañeiro Lauda que resultou cunha roda traseira rota, e trompeou co seu propio coche. A continuación, o coche de Regazzoni foi golpeado polos coches de atrás, o que resultou en danos a varios vehículos máis, incluíndo os de Hunt e Jacques Laffite. Debido á cantidade de aceite e refugallos que como resultado cubrían a pista, a carreira detívose.

Os equipos McLaren, Ferrari e Ligier dedicáronse á preparar os mulettos de Hunt, Regazzoni e Laffite, respectivamente, na crenza de que non había tempo suficiente para reparar os seus coches orixinais. Pero, os comisarios da carreira anunciaron que non permitirían participar a ningún piloto no reinicio da carreira a menos que estivesen no seu coche orixinal, e que acabaran a primeira volta da carreira inicial. Isto significou que os coches de reposto non se podían utilizar, e os pilotos que non regresaran a boxes ao final da primeira volta non se lles permitiría reiniciar.[1]

Durante o debate os mecánicos de McLaren lograron reparar o danado McLaren que Hunt utilizara no inicio. Malia non lograr completar a primeira volta, Hunt non necesitaba o coche de substitución, e o temor a posibles problemas co público levou aos comisarios a ceder e permitir a Hunt tomar parte no reinicio. Regazzoni e Laffite tamén saíron na reanudación, aínda que nos mulettos, arriscándose a unha posible exclusión logo da carreira.[1]

No segundo inicio da carreira, Lauda volveu a liderar a carreira, con Hunt segundo, Regazzoni terceiro e Scheckter cuarto. Laffite retirouse na volta 32 e Regazzoni na volta 37 por problemas de suspensión e baixa presión de aceite, respectivamente, librando aos comisarios de ter que pronunciarse sobre se os dous ían ser descualificados polo uso dos vehículos de substitución.

 
James Hunt cruzou a liña de meta en primeira posición, pero foi descualificado logo da carreira

Lauda liderou a carreira durante as primeiras 45 voltas, ata que problemas coa caixa de cambio permitiron a Hunt adiantarlle. Hunt continuou aumentando a vantaxe con Lauda durante o resto da carreira, e cruzou a liña de meta en primeira posición.

Post carreira

editar

Inmediatamente logo da carreira, os equipos Ferrari, Tyrrell e Copersucar protestaron o resultado aos comisarios. Os tres equipos crían que como Hunt non completara a volta enteira despois do accidente, segundo o regulamento non debería permitírselle tomar parte no reinicio. Tras unha reunión de tres horas, os comisarios desestimaron as protestas e anunciaron que o resultado era válido.

Ferrari anunciou que presentaría un recurso ante o RAC, o órgano reitor do deporte do motor en Gran Bretaña e que era o responsable das sancións e a organización do Gran Premio de Gran Bretaña . Celebrouse unha reunión en Londres o 4 de agosto, onde de novo o equipo Ferrari presentou a súa visión de que Hunt non completara a primeira volta, polo que non se debería permitir a súa participación na reanudación. Ao explicar a súa razón para desestimar a apelación, o RAC indicou que aínda que Hunt non puido terminar a primeira volta, o coche seguíase movendo no momento no que a carreira detívose, e isto fora suficiente para permitirlle reiniciar.[2]

Ferrari entón protestou o resultado ante a FIA, que deu lugar á convocatoria dun tribunal de apelación. O tribunal tivo lugar en París o 25 de setembro, onde Ferrari presentou a súa crenza de que o coche de Hunt fora empuxado polos seus mecánicos antes de que se detivera a carreira, rompendo a regulación que prohibe axuda externa durante a carreira. McLaren sostiña que só empuxaran o coche logo de que a carreira fora detida.[3]

A decisión adoptada polo tribunal foi atender a apelación de Ferrari, e descualificar a Hunt da carreira. Isto á súa vez deu lugar a que todos os outros pilotos desprazaranse unha posición cara a arriba, e polo tanto facer de Lauda o gañador da carreira.[4]

Clasificación

editar
 
O gañador Niki Lauda nun Ferrari 312T2.
Pos Piloto Construtor Voltas Tempo/Retirada Grella Puntos
1 1   Niki Lauda Ferrari 76 1:44:19.66 1 9
2 3   Jody Scheckter Tyrrell-Ford 76 + 16.18 8 6
3 28   John Watson Penske-Ford 75 + 1 volta 11 4
4 16   Tom Pryce Shadow-Ford 75 + 1 volta 20 3
5 19   Alan Jones Surtees-Ford 75 + 1 volta 19 2
6 30   Emerson Fittipaldi Fittipaldi-Ford 74 + 2 voltas 21 1
7 24   Harald Ertl Hesketh-Ford 73 + 3 voltas 23
8 8   Carlos Pace Brabham-Alfa Romeo 73 + 3 voltas 16
9 17   Jean-Pierre Jarier Shadow-Ford 70 + 6 voltas 24
DSC 11   James Hunt McLaren-Ford 76 Descualificado 2
Ret 6   Gunnar Nilsson Lotus-Ford 67 Motor 14
Ret 10   Ronnie Peterson March-Ford 60 Sistema combustible 7
Ret 18  Brett Lunger Surtees-Ford 55 Caixa de cambios 18
Ret 4   Patrick Depailler Tyrrell-Ford 47 Motor 5
Ret 7   Carlos Reutemann Brabham-Alfa Romeo 46 Presión aceite 15
Ret 35   Arturo Merzario March-Ford 39 Motor 9
Ret 2   Clay Regazzoni Ferrari 36 Presión aceite 4
Ret 26   Jacques Laffite Ligier-Matra 31 Suspensión 13
Ret 32   Bob Evans Brabham-Ford 24 Caixa de cambios 22
Ret 9   Vittorio Brambilla March-Ford 22 Accidente 10
Ret 38   Henri Pescarolo Surtees-Ford 16 Sistema Combustible 26
Ret 22   Chris Amon Ensign-Ford 8 Fuga auga 6
Ret 5   Mario Andretti Lotus-Ford 4 Encendido 3
Ret 12   Jochen Mass McLaren-Ford 1 Embrague 12
Ret 34   Hans-Joachim Stuck March-Ford 0 Accidente 17
Ret 25   Guy Edwards Hesketh-Ford 0 Accidente 25
NSC 20   Jacky Ickx Wolf-Williams-Ford
NSC 13   Divina Galica Surtees-Ford
NSC 40   Mike Wilds Shadow-Ford
NSC 33   Lella Lombardi Brabham-Ford

Posicións logo da carreira

editar
  • Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación. Só os 7 mellores resultados das primeiras 8 roldas e os 6 mellores resultados das últimas 7 roldas contan para o campionato. Os números sen paréntese son os puntos do campionato, os números entre paréntese son o total de puntos anotados. Non inclúe os resultados finais desta carreira, James Hunt non foi descualificado ata o 25 de setembro.


Carreira anterior:
Gran Premio de Francia de 1976
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA
Temporada 1976
Carreira seguinte:
Gran Premio de Alemaña de 1976
Carreira anterior:
Gran Premio do Reino Unido de 1975
Gran Premio do Reino Unido Carreira seguinte:
Gran Premio do Reino Unido de 1977
  1. 1,0 1,1 Blunsden, John (1976-07-19). "Hunt survives pile-up and protest to win third race in two weeks". The Times. p. 8. 
  2. Blunsden, John (1976-08-05). "Ferrari appeal over British GP is rejected". The Times. p. 9. 
  3. "Tribunal's decision crucial for Hunt". The Times. Reuters. 1976-09-24. p. 11. 
  4. Blunsden, John (1976-09-25). "Hunt drops farther behind Lauda after British GP disqualification". The Times. p. 15. 

A menos que se indique o contrario, todos os resultados da carreira tómanse de "The Official Formula 1 website". Consultado o 2007-06-16. 

Ligazóns externas

editar