Jacques Bernard "Jacky" Ickx

Carreira na Fórmula 1
Nacionalidade Bélxica Bélxica
Anos en activo 1967 - 1979
Escudería(s) Cooper · Ferrari · Brabham · McLaren · Williams · Lotus · Wolf · Ensign · Ligier
Grandes Premios disputados 122 (116 saídas)
Campionatos 0
Vitorias 8
Podios 25
Pole positions 13
Voltas rápidas 14
Primeiro GP Gran Premio de Italia de 1967
Primeira vitoria Gran Premio de Francia de 1968
Derradeira vitoria Gran Premio de Alemaña de 1972
Derradeiro GP Gran Premio dos Estados Unidos de 1979

Jacques Bernard "Jacky" Ickx (o apelido pronúnciase "Ix" ou "Icks"), nado o 1 de xaneiro de 1945 en Bruxelas , Bélxica, é un expiloto belga de carreiras que logrou 25 podios en Fórmula 1 e seis vitorias nas 24 Horas de Le Mans.

Inicios editar

 
Jacky Ickx pilotando un Ferrari 312PB en Nürburgring en 1973

Jacky Ickx introduciuse no deporte cando foi levado polo seu pai, Jacques Ickx, xornalista de automobilismo, ás carreiras que cubría. A pesar destes antecedentes familiares, Jacky tiña pouco interese no deporte ata que o seu pai comproulle unha motocicleta Zündapp de 50 cc. Pouco despois, Ickx gañou 8 das 13 carreiras na primeira tempada e o título europeo de 50 cc de trial. Gañou outros dous títulos antes de trasladarse ás carreiras de coches de turismo cun Lotus Cortina, gañando o campionato nacional de berlinas en 1965. El tamén competiu en carreiras de coches deportivos, participando nos 1000 quilómetros de Nürburgring.

Fórmula 1 editar

Ickx debutou no seu primeiro Gran Premio en Nürburgring en 1967, pilotando un Matra de Fórmula 2. A pesar da maior potencia dos coches de Fórmula 1, só dous pilotos cualificaron cun tempo máis rápido do que el fixo: Denny Hulme e Jim Clark. Como Ickx competía na clase Fórumla 2 por separado, comezou a carreira detrás de todos os coches de Fórmula 1, pero nas primeiras catro voltas ao circuíto de 28 km subiu ata o quinto posto, superando a 12 coches de Fórmula 1. A súa suspensión dianteira rompeu e viuse obrigado a retirarse logo de 12 voltas, pero causara unha forte impresión nos directivos dos equipo de Fórmula 1.

En Monza, fixo o seu debut na Fórmula 1 nun Cooper-Maserati, acabando en sexto lugar. En 1968 Ickx pilotaba un coche de Fórmula 1 de Ferrari. Retirouse nas dúas primeiras carreiras, pero na carreira de casa en Spa-Francorchamps comezou desde a primeira fila e terminou terceiro. No Gran Premio de Francia en Rouen acadou a súa primeira vitoria, baixo unha intensa choiva. Ickx tamén terminou terceiro en Brands Hatch e o cuarto no Nürburgring logo de pilotar case toda a carreira baixo unha intensa choiva sen a viseira do seu casco. En Monza terminou a carreira en terceira posición. En Canadá estrelouse e rompeu a perna esquerda, o que significou que non puido competir nos dous seguintes Grandes Premios.

En 1969, Ickx elixiu para pilotar ao equipo Brabham. Os seus primeiros resultados foron pobres, pero logo de que Brabham rompera o pé nun accidente nunhas probas, melloran dos resultados Ickx. Alan Henry suxire que Ickx obtivo mellores resultados cando todo o equipo centrouse nel.[1] Ickx terminou terceiro en Francia, segundo en Gran Bretaña e gañou en Canadá e en Alemaña no circuíto de Nürburgring, a última carreira de Fórmula 1 alí antes que de 'The Ring' fíxerase menos desigual e perigoso. No Gran Premio de México de 1969 Ickx terminou segundo e chegou a ser subcampión no campionato mundial de pilotos. Volveu ao equipo Ferrari para a tempada de 1970, un movemento que estivera considerando desde o Gran Premio de Italia Henry.

Do mesmo xeito que en 1969, tivo un débil comezo da tempada 1970. No Gran Premio de España de 1970 tivo un accidente e o seu coche incendiouse. levou polo menos 20 segundos sacalo do coche en chamas e foi hospitalizado con queimaduras graves. Logo de 17 días estaba de volta no seu coche no Gran Premio de Mónaco, onde ía quinto antes de retirarse por unha falla no eixo de transmisión. O coche empezou a mellorar e no Gran Premio de Alemaña (que tivo lugar en Hockenheim porque o seu favorito Nürburgring foi boicoteado por razóns de seguridade) pelexou con Jochen Rindt pola vitoria , pero terminou en segundo lugar. No Gran Premio de Austria foi Ickx quen levou a vitoria. En Monza Rindt perdeu a vida durante os adestramentos libres. Ickx era o único piloto con posibilidades de gañar o campionato a Rindt, que xa gañara cinco das nove carreiras nesa tempada, a falta de catro carreiras máis para o final. Monza viu unha vitoria do seu compañeiro de equipo en Ferrari Clay Regazzoni, mentres que o coche de Ickx se averiouó. O belga levou a vitoria en Canadá, pero no Gran Premio dos Estados Unidos en Watkins Glen terminou en cuarto lugar, con Emerson Fittipaldi anotando a súa primeira vitoria en Lotus, así como o Campionato para o equipo e o seu falecido compañeiro de equipo. A pesar de gañar a última carreira en México, Ickx non puido superar os puntos totais de Rindt. Ickx máis tarde declarou nun artigo de 2010 na revista británica Motor Sport , que estaba contento de non gañar o Campionato do Mundo de 1970. Non quería gañar a un home que non podía defender as súas posibilidades, en referencia á Rindt.

 
Jacky Ickx ' Ferrari 312B2

En 1971, Ickx e Ferrari comezaron como favoritos, pero o campionato foi para Jackie Stewart co novo Tyrrell. Ferrari tradicionalmente comezaba a tempada con toda a súa atención posta no campionato de coches deportivos en lugar da Fórmula 1, un feito que xa causara o abandono de John Surtees na metade da tempada de 1966. Ickx gañou en Zandvoort baixo a choiva con pneumáticos Firestone de choiva, mentres que Stewart non tivo ningunha posibilidade cos seus Goodyear. Logo diso, tivo unha gran cantidade de retiradas, mentres que Stewart obtivo unha vitoria tras outra, a pesar de que Ickx presentoulle un bo reto para a vitoria en Nürburgring, unha vez máis, onde os dous pilotos alternaro a vitoria desde 1968 ata 1973. O longo e moi difícil circuíto era o favorito de Ickx, mentres que Stewart o chamou o "Inferno Verde", ademais de ser a forza impulsora detrás do boicot dos pilotos en 1970, que instou aos alemáns para volver traballar na reforma da pista, que fora construída en 1927. Stewart dixo que o único que cambiara desde entón eran as árbores máis grandes. Conforme ao solicitado, os que estaban preto da pista foron cortados e substituídos por pequenas escapatorias. Polo tanto, o escocés e o belga non só loitaban na pista, senón tamén fóra da pista. Stewart estaba constantemente loitando por unha maior seguridade na Fórmula 1, mentres que Ickx pensaba que sacaban os retos deste deporte.

En 1972, Ickx en Ferrari terminou segundo en España e Mónaco. Despois de que os Ferrari só foran noticia polas súas retiradas. Con todo, unha vez máis foi en Nürburgring onde Ickx demostrou que este era o seu circuíto, e non deu ao seu gran rival, Stewart, nin a máis mínima oportunidade. Foi a última vitoria na Fórmula 1 de Ickx, onde a superior habilidade de condución puido vencer á maquinaria superior.

En 1973, o 312B3 de Ferrari xa non era competitivo, e Ickx só logrou como mellor posto con Ferrari un cuarto lugar no primeiro Gran Premio da tempada. Aínda que tivo éxito cos seus coches deportivos, que lograron varias vitorias con Ickx, o programa de Fórmula 1 dos italianos pasou a un segundo lugar, e ata saltaronse algunhas carreiras, como Nürburgring. Isto non era aceptable para Ickx, que deixou o equipo a metade de tempada. Participou no Gran Premio de Alemaña no circuíto de Nürburgring cun McLaren, e logrou o terceiro lugar detrás dos Tyrrells de Stewart e François Cevert.

Cando Ickx asinou con Team Lotus en {{f1|1974}, esperábao un período difícil. Lotus tivo problemas substituíndo o éxitoso, pero xa envellecido Lotus 72 (que tivo o seu debut en 1970) e durante o campionato Ickx só logrou un terceiro lugar en Brasil. Ickx só puido probar que el era o Mestre da choiva, cando gañou a carreira non de campionato da Carreira de Campións en Brands Hatch logo de pasar Niki Lauda polo exterior na curva de Paddock. Despois do Gran Premio do Brasil os resultados do Lotus-Ford foron cara a abaixo.

1975 foi aínda máis desastroso para Lotus, e Ickx deixou o equipo a metade de tempada, a pesar de que logrou un segundo posto no caótico Gran Premio de España, que se viu ensombrecido polos accidentes.

Parecía coma se o final da súa carreira estaba cerca. En 1976 Ickx asina polos novos equipos Walter Wolf Racing e logo por Ensing. En 1979 terminou a súa carreira como piloto de Grand Prix en Ligier, pero aínda así continuou gañando moitas carreiras en diversas series de autos deportivos, nas que Ickx decidira concentrarse de forma exclusiva.

Carreiras de resistencia editar

 
Gulf Ford GT40 de Icks

En 1966, Ickx asociouse con Hubert Hahne nun BMW 2000TI para gañar as 24 Horas de Spa, carreira de resistencia no seu país natal, Bélxica.

 
Ferrari 512S: Ickx pilotaba o coche nas 24 Horas de Le Mans de 1970 .

En 1969, Jacky Ickx correu nas 24 Horas de Le Mans por primeira vez. Esta carreira tamén viu a primeira aparición do Porsche 917 en Le Mans, que foi considerado por moitos como o favorito. O Ford GT40 que pilotou Ickx con Jackie Oliver a esa data era un coche obsoleto, superado non só polo novo Porsche 917, senón tamén polo vello Porsche 908 e a nova xeración de prototipos de 3 litros de Ferrari, Matra e Alfa Romeo.

Como Ickx opúñase ó tradicional comezo de Le Mans que se consideraba perigoso, camiñaba lentamente pola pista á súa máquina, no canto de correr. Pechou o cinto de seguridade con coidado e polo tanto foi o último en comezar a carreira. Na primeira volta, un tráxico suceso demostrou que Ickx tiña razón: o piloto privado John Woolfe tivo un accidente fatal no seu novo e potente 917 e o seu compatriota Willy Mairesse tivo un accidente que puxo fin á súa carreira. Ningún deles tomara o tempo necesario para poñerse o cinto de seguridade.

Durante a carreira, os Porsche 917 resultaron pouco fiables, e non chegaron ata o final. As últimas catro horas da carreira convertéronse nun duelo entre os Porsche 908 de Hans Herrmann/Gérard Larrousse e o Ford GT-40 de Ickx / Oliver. Na última hora, Ickx e Herrmann adiantaron continuamente aos demais, o Porsche era máis rápido nas rectas debido a que tiña menor resistencia aerodinámica, mentres que se pasaba na freada debido a que pastillas de freo estaban gastadas e o equipo calculaba que non había tempo suficiente para cambialas. Ickx gañou a carreira pola marxe máis pequena da historia da carreira, con menos de 120 m. entre os dous coches, a pesar de perder a unha maior distancia intencionadamente ao principio. El tamén gañou a súa batalla pola seguridade: a partir de 1970, todos os pilotos poderían iniciar a carreira sentados nos seus coches cos cintos apertados.

Ickx gañou seis veces a carreira das 24 horas de Le Mans, coñecíase como "Monsieur Le Mans". Tres das vitorias foron con Derek Bell: converteríase nunha das parellas máis lendarias. En 2005, Tom Kristensen superou a marca de Ickx e no ano 2011 conta con oito vitorias.

 
Rothmans Porsche 956 de Icks

A partir de 1976, foi un piloto de fábrica de Porsche e dos seus novos coches turbo de carreiras, o 935 e, especialmente, o coche deportivo 936, o cal levou a vitoria en Le Mans tres veces. Estes pilotajes, así como o segundo posto en 1978, a miúdo baixo a choiva e pola noite, foron algúns dos mellores da historia. Jacky Ickx considera a carreira das 24 Horas de Le Mans de 1977 é a súa vitoria favorita de todos os tempos. O Porsche 936, que compartía con Henri Pescarolo tivo que retirarse e o equipo trasladouno ó coche de Jürgen Barth e Hurley Haywood, que estaba no lugar 42. Ickx compensou as voltas perdidas para liderar a carreira pola mañá, pero sufriu un problema mecánico que obrigou ao coche aentrar a boxes. Resolto o problema mecánico da desconexión dun cilindro, Ickx gañou a carreira. A vitoria volveu en 1982 co novo e superior modelo 956, que o levou a dous títulos de campión do mundo das carreiras de resistencia, en 1982 e 1983.

En 1983, Ickx foi o líder do equipo Porsche, pero o seu novo compañeiro de equipo foi máis rápido que el: o mozo alemán Stefan Bellof fixou unha nova marca de volta en Nürburgring na última carreira de autos deportivos celebrado na configuración orixinal do circuíto favorito de Ickx. Ao final resultou que, Ickx e Bellof ían participar en polémicos sucesos no futuro.

En 1984, Icks actuou como director de carreira de Fórmula 1 en Mónaco, e sacou a bandeira vermella debido á choiva, cando o líder da carreira Alain Prost nun McLaren con motor Porsche estaba a piques de ser adiantado por un novo Ayrton Senna. Por outra banda, Stefan Bellof partira do final da grella, xa que o seu pouco potente Tyrrell-Cosworth non podía dar un impulso adicional na cualificación, como os turbos dos demais. Con todo, na carreira en mollado, arranxoullas para pasar a moitos outros, e estaba en ritmo para a captura de Senna e Prost cando Ickx decidiu parar a carreira. Salvou a vitoria de Prost, pero debido á curta distancia cuberta antes da suspensión, só foron outorgados a metade dos puntos da vitoria (4´5), menos puntos que un segundo posto nunha carreira completa (6). Prost posteriormente perdeu o campionato de 1984 con Lauda por medio punto.

En 1985, Icks participou con Bellof de novo, pero con consecuencias tráxicas. Bellof correu cun Porsche privado á espera de unirse ao equipo Ferrari de Fórmula 1 en 1986, que lle prometera un posto logo da súa actuación en Mónaco, similar ao que fixera con Lauda despois de que superara a Ickx en 1973. En Spa, o mozo alemán no Porsche 956 privado de Walter Brun tratou de pasar ó experimentado belga co Porsche 962 de fábrica para o 1º lugar logo de ser retido por Ickx durante 3 voltas. Na curva de Eau Rouge, Bellof intentou o pase, con consecuencias desastrosas, Ickx pechou o espazo e os coches chocaron e estrelaronse, morrendo tráxicamente Bellof unha hora máis tarde, mentres que Ickx quedo mazado pero ileso. Retirouse do circuíto de carreiras profesionais ao final da tempada.

Vitorias nas 24 Horas de Le Mans editar

Outras carreiras editar

Ickx tamén copilotou á vitoria con Allan Moffat no Hardie Ferodo-1000 de 1977 en Australia, converteuse en campión da Can-Am en 1979, e gañou o Rally París-Dakar en 1983 con Mercedes-Benz. A vitoria na Bathurst 1000 foi nun Ford Falcon XC Grupo C Touring Car fabricado en Australia, con modificacións limitadas para a competición. Despois de só uns días de práctica nun coche que nunca manexara antes, estaba facendo tempos de volta iguais ou máis rápidos que os dos pilotos que levaban máis tempo e que estaban familiarizados co circuíto.

Outra vitoria nas 24 Horas de Le Mans 24 sen ser piloto foi en calidade de consultor do equipo Oreca que corría cun Mazda 787B de Mazdaspeed en 1991. Ickx tamén foi seleccionado para participar nas edicións da Carreira Internacional de Campións de 1978 e 1984.

Despois da súa retirada como piloto de carreiras profesional, continuou competindo no Rally París-Dakar, gañando en 1983 e incluso competindo coa súa filla Vanina nos últimos anos. Hoxe en día, aparece nos acontecementos históricos como piloto, como o Goodwood Festival of Speed e Monterey Historics, polo xeral con Porsche e Ferrari. Segue actuando como o Director de Carreira no Gran Premio de Mónaco e segue sendo residente de Bruxelas.

Recoñecementos editar

Rexistro de carreiras editar

Resultados completos na Fórmula 1 editar

(Chave) As carreiras en letra grosa indican pole position; as carreiras en cursiva indican volta rápida.

Ano Equipo Chasis Motor 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 Pos. Puntos
1966 Ken Tyrrell Racing Matra MS5 Fórmula 2 Cosworth
Str-4
MON
BEL
FRA
RU
HOL
ALE
Ret
ITA
USA
MEX
NC 0
1967 Ken Tyrrell Racing Matra MS7 Fórmula 2 Cosworth
Str-4
RSA MON HOL BEL FRA RU ALE
Ret
CAN 20º 1
Cooper Car Company Cooper T81B Maserati V12 ITA
6
USA
Ret
MEX
1968 Scuderia Ferrari Ferrari 312 Ferrari V12 RSA
Ret
ESP
Ret
MON BEL
3
HOL
4
FRA
1
RU
3
ALE
4
ITA
3
CAN
NTS
USA
MEX
Ret
27
1969 Motor Racing Developments Brabham BT26A Ford V8 RSA
Ret
ESP
6
MON
Ret
HOL
5
FRA
3
RU
2
ALE
1
ITA
10
CAN
1
USA
Ret
MEX
2
37
1970 Scuderia Ferrari Ferrari 312B Ferrari F12 RSA
Ret
ESP
Ret
MON
Ret
BEL
8
HOL
3
FRA
Ret
RU
Ret
ALE
2
AUT
1
ITA
Ret
CAN
1
USA
4
MEX
1
40
1971 Scuderia Ferrari Ferrari 312B Ferrari F12 RSA
8
ESP
2
ITA
Ret
19
Ferrari 312B2 Ferrari F12 MON
3
HOL
1
FRA
Ret
RU
Ret
ALE
Ret
AUT
Ret
CAN
8
USA
NC
1972 Scuderia Ferrari Ferrari 312B2 Ferrari F12 ARX
3
RSA
8
ESP
2
MON
2
BEL
Ret
FRA
11
RU
Ret
ALE
1
AUT
Ret
ITA
Ret
CAN
12
USA
5
27
1973 Scuderia Ferrari Ferrari 312B2 Ferrari F12 ARX
4
BRA
5
RSA
Ret
12
Ferrari 312B3 Ferrari F12 ESP
12
BEL
Ret
MON
Ret
SWE
6
FRA
5
RU
8
NED ITA
8
CAN
Yardley Team McLaren McLaren M23 Ford V8 ALE
3
AUT
Frank Williams Racing Cars Iso Marlboro IR Ford V8 USA
7
1974 John Player Team Lotus Lotus 72E Ford V8 ARX
Ret
BRA
3
MON
Ret
SWE
Ret
NED
11
FRA
5
RU
3
ALE
5
CAN
13
USA
Ret
10º 12
Lotus 76 Ford V8 RSA
Ret
ESP
Ret
BEL
Ret
AUT
Ret
ITA
Ret
1975 John Player Team Lotus Lotus 72E Ford V8 ARX
8
BRA
9
RSA
12
ESP
2
MON
8
BEL
Ret
SWE
15
NED
Ret
FRA
Ret
RU
ALE
AUT
ITA
USA
16º 3
1976 Frank Williams Racing Cars Wolf-Williams FW05 Ford V8 BRA
8
RSA
16
USW
DNQ
NC 0
Walter Wolf Racing Wolf-Williams FW05 Ford V8 ESP
7
BEL
NSC
MON
NSC
SWE FRA
10
RU
DNQ
ALE AUT
Team Ensign Ensign N176 Ford V8 NED
Ret
ITA
10
CAN
13
USA
Ret
XPN
1977 Team Tissot Ensign with Castrol Ensign N177 Ford V8 ARX BRA RSA USW ESP MON
10
BEL SWE FRA RU ALE AUT NED ITA USA CAN XPN NC 0
1978 Team Tissot Ensign Ensign N177 Ford V8 ARX BRA RSA USW MON
Ret
BEL
12
ESP
Ret
SWE
NSC
FRA RU ALE AUT NED ITA USA CAN NC 0
1979 Ligier Gitanes Ligier JS11 Ford V8 ARX BRA RSA USW ESP BEL MON FRA
Ret
RU
6
ALE
Ret
AUT
Ret
NED
5
ITA
Ret
CAN
Ret
USA
Ret
16º 3

Resultados completos nas 24 Horas de Le Mans editar

Ano Resultado Equipo Coche Clase
1966 Ret Essex Wire Corporation Ford GT40 Mk.I S 5.0
1967 Ret John Wyer Automotive Engineering Mirage M1 P +5.0
1969 1 John Wyer Automotive Engineering Ford GT40 Mk.I S 5.0
1970 Ret SpA Ferrari SEFAC Ferrari 512S S 5.0
1973 Ret SpA Ferrari SEFAC Ferrari 312PB S 3.0
1975 1 Gulf Research Racing Co. Mirage GR8 S 3.0
1976 1 Martini Racing Porsche System Porsche 936 S 3.0
1977 1 Martini Racing Porsche System Porsche 936/77 S +2.0
1978 2 Martini Racing Porsche System Porsche 936/78 S +2.0
1979 Ret Essex Motorsport Porsche Porsche 936 S +2.0
1980 2 Equipe Liqui Moly - Martini Racing Porsche 908/80 S +2.0
1981 1 Porsche System Porsche 936 S +2.0
1982 1 Rothmans Porsche System Porsche 956 C
1983 2 Rothmans Porsche Porsche 956 C
1985 10 Rothmans Porsche Porsche 962C C1

Notas editar

  1. Henry (1985) p.85 "Interestingly, the somewhat unpredictable Belgian rose to the occasion in superb fashion and seemed able to produce more impressive form when the effort was concentrated on him exclusively rather than being shared with the boss."

Véxase tamén editar

Outros artigos editar

Ligazóns externas editar