Gran Premio de Bélxica de 1988

O Gran Premio de Bélxica de 1988 (Oficialmente o XLVI Champion Gran Premio de Bélxica) foi unha carreira de coches de Fórmula Un disputada o 28 de agosto de 1988, no Circuíto de Spa-Francorchamps. A carreira, disputada sobre 43 voltas, foi a undécima rolda da tempada de 1988 e foi gañado por Ayrton Senna pilotando un McLaren - Honda.

Modelo:Competición deportivaGran Premio de Bélxica de 1988
Nome oficialXLVI Champion Belgian Grand Prix Editar o valor en Wikidata
TipoGran Premio de Bélxica Editar o valor en Wikidata
Deporteautomobilismo Editar o valor en Wikidata
Parte deCampionato Mundial de Fórmula 1 de 1988 Editar o valor en Wikidata
Distancia do evento43 Editar o valor en Wikidata
Localización  e  Datas
LocalizaciónCircuíto de Spa-Francorchamps (Provincia de Liexa) 50°26′14″N 5°58′17″L / 50.437222222222, 5.9713888888889 Editar o valor en Wikidata
Lonxitude7,003 km Editar o valor en Wikidata
PaísBélxica Editar o valor en Wikidata
Data28 de agosto de 1988 Editar o valor en Wikidata
Competición
Primeiro postoAyrton Senna Editar o valor en Wikidata
Pole positionAyrton Senna Editar o valor en Wikidata
Volta máis rápidaGerhard Berger Editar o valor en Wikidata

Resumo da carreira

editar

Esta foi a primeira carreira logo da morte de Enzo Ferrari. Nigel Mansell viuse obrigado a perder esta carreira debido á varicela e foi substituído por Martin Brundle. Os McLarens unha vez máis dominaron as sesións de cualificación, ocuparon toda a primeira fila por 7ª vez en 11 carreiras, aínda que nin Ayrton Senna nin Alain Prost podían igualar a Michele Alboreto na subida da recta Kemmel cando poñía o Ferrari a 312 km/h. Esta foi a primeira carreira en 1988, onde ningún dos novos automóbiles EuroBrun puido cualificar.

Ao longo de 1988, Senna copiara a configuración do coche de Prost na idea de que o francés tiña unha mellor experiencia na configuración do McLaren. En Spa, Prost decidiu alterar no último minuto a configuración do seu coche nun intento de obter unha vantaxe. Por desgraza para o francés isto tivo un resultado prexudicial e non estaba contento co equilibrio e o manexo do seu coche na carreira, en comparación con Senna, que coa configuración orixinal de Prost non tivo tales problemas. Na saída, o pole Senna patinou coas rodas e Prost foi capaz de tomar o liderado. Con todo, na primeira pasada a través de Eau Rouge Senna era claramente máis rápido e facilmente volveu tomar o liderado despois de coller o rebufo de Prost na recta Kemmel e da freada de Les Combes. Senna simplemente distanciouse mentres Prost, loitando cun coche no que o manexo non era do seu agrado, deixouse caer ao seguro segundo lugar.

Gerhard Berger conseguiu que o seu Ferrari puxérase 3º, desafiando a Prost brevemente antes de entrar en boxes na volta 3, con problemas eléctricos. Amañouse para reincorporarse e marcou a volta rápida antes de retirarse na volta 12. Debido á retirada de Berger, Thierry Boutsen quedou cuarto detrás de Michele Alboreto e por diante dunha emocionante batalla entre Alessandro Nannini, Satoru Nakajima, Nelson Piquet, e os dous Arrows. Piquet pasou ao seu compañeiro Nakajima na volta 17 e o xaponés entrou en boxes cun fallo de encendido que provocou a súa retirada. Mentres tanto, Ivan Capelli subiu de noveno a sexto.

Na volta 36 o motor de Alboreto explotou, deixándoo fóra da carreira cando ía 3º. Tan só dúas voltas máis tarde, Nannini culminou os seus progresos pasando a Piquet cun movemento na forquita de La Source. O brasileiro tiña problemas cos freos. Ao intentar manter o equilibrio correcto dos freos, finalmente fixéronlle correr por fóra da pista. No proceso, a herba atascoulle os pontóns e provocou o sobre quecemento do motor. Na volta 42, Capelli pasou Piquet para o 5º lugar.

O dobrete de McLaren deulle o campionato de construtores para o equipo británico, os Benetton quedaron terceiro e cuarto. Capelli e Piquet completaron os puntos. McLaren-Honda gañou o Campionato de Construtores antes do que ninguén o fixera nunca, a falta de cinco carreiras para finalizar a tempada. Nunha entrevista posterior á carreira, Prost practicamente admitiu que o campionato era de Senna, que gañara a súa cuarta carreira consecutiva e púxose á cabeza do campionato por primeira vez, con todo os que coñecían Prost non cría que se dera por vencido tan facilmente.

Posteriormente ambos Benetton foron descualificados polo uso de combustible ilegal, polo que o terceiro lugar no podio foi para Capelli, e os dou Arrows de Derek Warwick e Eddie Cheever entraron nos puntos. A descualificación dos Benetton non se fixo oficial ata moito despois de que terminara a tempada.

Clasificación

editar

Cualificación

editar
Pos Piloto Construtor Q1 Q2 diferenza
1 12   Ayrton Senna McLaren-Honda 1:53.718 2:15.196
2 11   Alain Prost McLaren-Honda 1:54.128 no time +0.410
3 28   Gerhard Berger Ferrari 1:54.581 2:17.115 +0.863
4 27   Michele Alboreto Ferrari 1:55.665 2:15.667 +1.947
5 6   Riccardo Patrese Williams-Judd 1:57.138 2:15.358 +3.420
6 20   Thierry Boutsen Benetton-Ford 1:57.455 2:15.236 +3.737
7 19   Alessandro Nannini Benetton-Ford 1:57.535 2:17.077 +3.817
8 2   Satoru Nakajima Lotus-Honda 1:57.616 2:14.739 +3.898
9 1   Nelson Piquet Lotus-Honda 1:57.821 2:15.027 +4.103
10 17   Derek Warwick Arrows-Megatron 1:57.925 2:16.770 +4.207
11 18   Eddie Cheever Arrows-Megatron 1:57.980 2:19.908 +4.262
12 5   Martin Brundle Williams-Judd 1:58.206 2:14.517 +4.488
13 15   Maurício Gugelmin March-Judd 1:58.361 no time +4.643
14 16   Ivan Capelli March-Judd 1:58.439 2:22.821 +4.721
15 36   Alex Caffi Dallara-Ford 1:59.736 2:18.052 +6.018
16 30   Philippe Alliot Lola-Ford 1:59.906 2:21.219 +6.188
17 25   René Arnoux Ligier-Judd 2:00.037 2:19.260 +6.319
18 14   Philippe Streiff AGS-Ford 2:00.410 2:23.953 +6.692
19 22   Andrea de Cesaris Rial-Ford 2:00.521 2:17.028 +6.803
20 26   Stefan Johansson Ligier-Judd 2:00.857 no time +7.139
21 3   Jonathan Palmer Tyrrell-Ford 2:01.078 2:20.594 +7.360
22 31   Gabriele Tarquini Coloni-Ford 2:01.359 2:19.939 +7.641
23 29   Yannick Dalmas Lola-Ford 2:01.467 2:19.909 +7.749
24 9   Piercarlo Ghinzani Zakspeed 2:01.899 2:22.064 +8.181
25 10   Bernd Schneider Zakspeed 2:01.938 2:19.825 +8.220
26 21   Nicola Larini Osella 2:02.029 2:17.127 +8.311
NSC 24   Luis Pérez-Sala Minardi-Ford 2:02.129 sen tempo +8.411
NSC 23   Pierluigi Martini Minardi-Ford 2:02.314 no time +8.596
NSC 33   Stefano Modena EuroBrun-Ford 2:02.322 2:19.880 +8.604
NSC 4   Julian Bailey Tyrrell-Ford 2:02.519 no time +8.801
NSCP 32   Oscar Larrauri EuroBrun-Ford

Carreira

editar
Pos Piloto Construtor Voltas Tempo/Retirada Grella Puntos
1 12   Ayrton Senna McLaren-Honda 43 1:28:00.549 1 9
2 11   Alain Prost McLaren-Honda 43 + 30.470 2 6
3 16   Ivan Capelli March-Judd 43 + 1:15.768 14 4
4 1   Nelson Piquet Lotus-Honda 43 + 1:23.628 9 3
5 17   Derek Warwick Arrows-Megatron 43 + 1:25.355 10 2
6 18   Eddie Cheever Arrows-Megatron 42 + 1 volta 11 1
7 5   Martin Brundle Williams-Judd 42 + 1 volta 12
8 36   Alex Caffi Dallara-Ford 42 + 1 volta 15
9 30   Philippe Alliot Lola-Ford 42 + 1 volta 16
10 14   Philippe Streiff AGS-Ford 42 + 1 volta 18
11 26   Stefan Johansson Ligier-Judd 39 Motor 20
12 3   Jonathan Palmer Tyrrell-Ford 39 Acelerador 21
13 10   Bernd Schneider Zakspeed 38 Caixa de cambios 25
DSC 20   Thierry Boutsen Benetton-Ford 43 Combustible ilegal 6
DSC 19   Alessandro Nannini Benetton-Ford 43 Combustible ilegal 7
Ret 31   Gabriele Tarquini Coloni-Ford 36 Dirección 22
Ret 27   Michele Alboreto Ferrari 35 Motor 4
Ret 6   Riccardo Patrese Williams-Judd 30 Motor 5
Ret 15   Maurício Gugelmin March-Judd 29 Trompo 13
Ret 9   Piercarlo Ghinzani Zakspeed 25 Fuga aceite 24
Ret 2   Satoru Nakajima Lotus-Honda 22 Motor 8
Ret 21   Nicola Larini Osella 14 Sistema combustible 26
Ret 28   Gerhard Berger Ferrari 11 Inxección 3
Ret 29   Yannick Dalmas Lola-Ford 9 Motor 23
Ret 22   Andrea de Cesaris Rial-Ford 2 Colisión 19
Ret 25   René Arnoux Ligier-Judd 2 Colisión 17
NSC 24   Luis Pérez-Sala Minardi-Ford
NSC 23   Pierluigi Martini Minardi-Ford
NSC 33   Stefano Modena EuroBrun-Ford
NSC 4   Julian Bailey Tyrrell-Ford
NSCP 32   Oscar Larrauri EuroBrun-Ford
Fonte:[1]

Posicións logo da carreira

editar
  • Letra grosa indica Campión do mundo.
  • Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación. Puntos exactos na declaración final dos resultados. Os Benetton foron descualificados nesta carreira, e os seus puntos reasignados, despois do final da tempada
  1. "1988 Belgian Grand Prix". formula1.com. Arquivado dende o orixinal o 18 de xaneiro de 2015. Consultado o 23 de decembro de 2015. 

Ligazóns externas

editar


Carreira anterior:
Gran Premio de Hungría de 1988
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA
Temporada 1988
Carreira seguinte:
Gran Premio de Italia de 1988
Carreira anterior:
Gran Premio de Bélxica de 1987
Gran Premio de Bélxica Carreira seguinte:
Gran Premio de Bélxica de 1989