Antonio Gramsci
Atención: Este artigo ou apartado precisa dun traballo de revisión.
Cando os problemas se resolvan, retire esta mensaxe, pero non quite esta mensaxe ata que estea todo solucionado. De ser posible, sería mellor substituír este marcador por outro máis específico. (Desde maio de 2017) |
Antonio Gramsci, nado en Ales (Sardeña) o 22 de xaneiro de 1891 e finado en Roma o 27 de abril de 1937, foi un político, periodista, pedagogo, filósofo e teórico marxista italiano. Foi un dos fundadores do Partido Comunista Italiano, e do que foi secretario xeral, e estivo preso polo réxime fascista de Benito Mussolini.[1]
Durante o encarceramento, escribiu 30 cadernos e 3 000 páxinas que conforman os seus Quaderni del carcere. Estes están considerados unha gran contribución á teoría política do século XX, abarcando unha ampla temática (historia e nacionalismo de Italia, Revolución Francesa, fascismo, fordismo, sociedade civil, folclore, relixión e cultura). Isto débese a que tivo influencias de distintas correntes, non só marxistas, tales como Niccolò Machiavelli, Vilfredo Pareto, Georges Sorel e Benedetto Croce.
Gramsci é coñecido pola súa teoría da hexemonía cultural, que explica como o aparello do estado e a clase capitalista gobernante (a burguesía) empregan as institucións culturais para manter o poder en dita sociedade. Dende o seu punto de vista, a burguesía desenvolve unha cultura hexemónica empregando a ideoloxía en lugar da violencia, a forza económica ou a coerción. Esta propaga os seus propios valores e normas, que se tornan no "sentido común", mantendo así o statu quo. Polo tanto, o poder hexemónico é usado para manter o consentimento da orde capitalista antes de acudir ao poder coercitivo. Esta hexemonía cultural é producida e reproducida pola clase dominante mediante as institucións que conforman a superestrutura.
Traxectoria
editarOs seus pais foron Francesco Gramsci (1860-1937) e Giuseppina Marcias (1861-1932). Francesco era orixinario de Gaeta e comezou a estudar Dereito, pero por mor da pobreza da súa familia debeu atopar rápido un traballo e partiu para Sardeña. Corría o ano 1881 e empregouse na oficina de rexistro de Ghilarza. Alí coñeceu a Peppina, que só estudara ata terceiro de primaria, e casaron malia a oposición dos pais dela. Durante este período naceron os seus fillos: Gennaro (1884), Grazietta (1887), Emma (1889) e en 1891, en Ales, Antonio, bautizado o 29 de xaneiro. O ano seguinte, os Gramsci mudáronse a Sorgono onde nacen os seus fillos Mario en 1893, Teresina en 1895 e Carlos en 1897.
Arrestado o 9 de agosto de 1898 coa acusación de peculado, concusión e falsidade en actos, Francesco Gramsci é condenado o 27 de outubro de 1900 ao mínimo da pena co atenuante do leve valor: 5 anos, 8 meses e 22 días de cárcere, para expiar en Gaeta. Privada do soldo do pai, para a familia Gramsci son anos de extrema miseria. Antonio, por unha caída aos tres anos, sofre un traumatismo que lle provoca unha deformación na súa columna e non crece máis: a súa altura non superará o metro e medio. Aínda que segundo a autopsia e os datos que dan na "Casa-museo de Antonio Gramsci" en Ghilarza, estaba enfermo de tuberculose ósea, o que lle impediu o crecemento. E xa pouco antes da morte afectoulle aos pulmóns.
Antonio comeza a asistir á escola primaria aos sete anos e conclúea en 1903 co máximo de cualificacións. Con todo, as condicións da familia non lle permiten inscribirse á secundaria e dá a súa pequena contribución á economía doméstica traballando na Oficina do Catastro por 9 liras ao mes, o equivalente a un quilo de pan ao día. Traballaba dez horas ao día removendo «rexistros que pesaban máis ca min e moitas noites choraba ás agachadas porque me doía moito o corpo».
O 31 de xaneiro de 1904 Francesco cumpre a súa condena. É rehabilitado e obterá un emprego de escribán na Oficina do Catastro. Antonio pode inscribirse na secundaria municipal de Santu Lussurgiu, a 18 quilómetros de Ghilarza, «unha pequena escola na cal tres presuntos profesores regañaban, con caras esaxeradamente sombrías, durante as cinco clases». Con esta preparación aventurada logra graduarse en Oristano e no verán de 1908 inscríbese no liceo de Torri de Cagliari, onde comparte unha pensión xunto ao seu irmán Gennaro, que traballa nunha fábrica de xeo.
O irmán, logo de prestar o servizo militar en Turín, regresara a Sardeña "convertido" en militante socialista. Así, Antonio pode ler libros, periódicos e opúsculos socialistas, como tamén as novelas populares de Carolina Invernizio e de Antón Giulio Barrili. Tamén le a Grazia Deledda pero non a aprecia, considerando que a visión que a escritora manifestaba era substancialmente folclorística. Le a Voz e o Marzocco, Giovanni Papini, Emilio Cecchi e sobre todo a Benedetto Croce e Salvemini.
Ao fin do segundo ano do instituto, pide ao seu profesor, director da Unión Sarda, poder colaborar durante o verán no xornal con breves correspondencias e o profesor acéptao: o 20 de xullo de 1910 recibe a credencial de xornalista. O ano seguinte gradúase no liceo con varios oitos e un nove en italiano.
Turín
editarEn 1911 o Colexio Carlo Alberto de Turín ofrece 39 bolsas de estudos, 70 liras ao mes por once meses, para poder frecuentar a Universidade de Turín. «Partín para Turín coma se fose en estado de somnambulismo. Tiña 55 liras na bolsa, gastara 45 para a viaxe en terceira clase das cen obtidas en casa». O 27 de outubro de 1911 concluíu os exames: supéraos clasificándose no noveno lugar; no segundo estaba un estudante proveniente de Sassari, Palmiro Togliatti.
Inscríbese na facultade de Letras pero as 70 liras non bastan: «a preocupación do frío non me permite estudar porque paseo na recámara para quentarme os pés ou debo de estar totalmente cuberto porque non logro soster a primeira xeada».
As súas opinións políticas naquel tempo consisten nunha xenérica adhesión a ideas socialistas, pero sobre todo, nun forte resentimento polas inxustizas que foron feitas en Sardeña, e en xeral a todo o mediodía, que el retén foron ocasionadas polos atrasos das decisións políticas e económicas feitas polos continentais.
Está en casa para as eleccións políticas do 26 de outubro de 1913, Italia atópase en guerra contra Turquía pola conquista de Libia; votan, por primeira vez, ata os analfabetos, pero a corrupción e a intimidación electoral son as mesmas das eleccións precedentes. Angelo Tasca, novo dirixente socialista turinés, amigo e compañeiro de estudos de Gramsci, escribe que Antonio «fora moi golpeado pola transformación producida naquel ambiente da participación das masas campesiñas nas eleccións, aínda que non soubesen e non puidesen aínda servirse por conta eles da nova arma. Foi este espectáculo, e a meditación disto, que fixo definitivamente de Gramsci un socialista ».
Nos primeiros días de novembro de 1913, vai habitar nun faiado do último piso do palacio de rúa San Máximo 14, hoxe Monumento nacional, debe fecharse neste período a súa inscrición no partido socialista. Está en retardo cos exames, por mor dun «tipo de anemia cerebral, que me quita a memoria, que me devasta o cerebro, que me fai tolear hora tras hora, sen que logre atopar descanso nin paseando, nin tendido na cama, nin tendido no piso arrolándome en certos momentos como un furibundo». Para non perder o mensual da Fundación Albertina logra recuperar diversos exames entre marzo e abril de 1914
Toma leccións privadas de filosofía co profesor Annibale Pastore polo que escribiu logo que «a súa orientación era orixinalmente crociana [...] quería darse conta do proceso formativo da cultura aos fins da revolución [...] como fai o pensar para actuar [...] como as ideas vólvense forzas prácticas ». Gramsci escribirá sobre sentir tamén a necesidade de superar un modo de vivir e de pensar atrasado, como aquel que era propio dun sardo do principio de século, para apropiarse un modo de vivir e de pensar non máis rexional e de aldea, pero nacional» pero tamén «de provocar na clase obreira a superación daquel provincialismo ao revés da bóla de chumbo [como o Sur era xeralmente considerado no Norte] que tiña as súas profundas raíces na tradición reformista e corporativa do movemento socialista ».
Frecuenta aos novos compañeiros de partido, entre os cales atopábanse Tasca, Togliatti, Terracini «saïamos seguido das reunións partido [...] mentres os últimos noctámbulos detíñanse a observarnos continuabamos as nosas discusións, mesturándoas de propostas feroces, de gargalladas estrepitosas, de galopes no reino do imposible e do soño».
Na Italia que declarou a propia neutralidade na primeira guerra mundial en curso (neutralidade tamén afirmada polo partido socialista) escribe por primeira vez, sobre o xornal socialista turinés Il Grido do Popolo, o 31 de outubro de 1914, o artigo Neutralidade activa e operante en resposta do artigo de Mussolini Da neutralidade absoluta á neutralidade activa e operante, sen comprender, con todo, en que momento político crucial o importante e popular expoñente socialista propuxésese entón.
Sostén o 13 de abril de 1915 aquel que será o seu último exame na Universidade; Italia entra en guerra e Gramsci sente, como nunca antes, a necesidade dun compromiso político directo e asiduo.
Actividade xornalística
editarDesde os primeiros meses de 1916, en plena guerra mundial, é un dos tres redactores do semanario da sección socialista de Turín “O Berro do Pobo” e da folla turinesa do “Avanti!” baixo a sección Baixo a Mole; publica breves panfletos e de crítica teatral. Máis tarde dirá escribir, en dez anos de xornalismo, «quince ou vinte volumes de 400 páxinas, pero escritas ao día e debían morrer despois do día» e se xactará de contribuír a facer popular o teatro de Luigi Pirandello, entón incomprendido ou escarnecido. Libérase do illamento da súa vida de estudante pobre e solitario visitando obreiros, tendo algunhas conferencias nos círculos socialistas e escribe por si mesmo o número único do xornal dos mozos socialistas A Cittá futura, publicado o 11 de febreiro de 1917.
Aquí mostra a súa intransixencia política, a súa ironía, ata en contra dos socialistas reformistas, o fastío cara a cada expresión retórica pero tamén a súa formación idealista, as súas débedas culturais nas confrontacións con Croce, superiores ata a aquelas debidas a Marx «Naquel tempo» - escribirá – «o concepto de unidade de teoría e práctica, de filosofía e política, non estaba abofé en min e eu era por tendencia crociano».
En marzo de 1917 o tsar de Rusia é derribado e vén instaurado un moderado goberno liberal; as noticias chegan parciais e confusas, pero o 29 de abril escribe que «a revolución rusa é un acto proletario e que ela naturalmente debe desembocar nun réxime socialista» e en maio sostén que Lenin «suscitou enerxías que xamais morrerán. El e os seus compañeiros bolxeviques están persuadidos que é posible en todo momento realizar o socialismo».
O 25 de agosto de 1917 Turín álzase espontaneamente contra a guerra e a fame, a represión militar causa máis de cincuenta mortos e centenares de feridos e a cidade é declarada zona de guerra. Os dirixentes socialistas son arrestados en masa e a dirección da Sección socialista vén asumida por un comité de doce persoas, do cal forma parte Gramsci.
Os bolxeviques toman o poder en Rusia o 7 de novembro pero durante semanas a Europa chegan só noticias confusas, ata que o 24 de novembro a edición nacional do Avanti! publica unha editorial co título A Revolución contra o capital, asinado por Gramsci.
«A revolución dos bolxeviques é a revolución contra o Capital de Carlos Marx. O Capital [...] era a demostración crítica da fatal necesidade que en Rusia se formase unha burguesía, se iniciase unha era capitalista, se instaurase unha cidadanía de tipo occidental [...] se os bolxeviques renegan dalgunhas afirmacións do Capital, non renegan do pensamento inmanente, vivificador [...] viven o pensamento marxista, aquel que non morre nunca [...] que en Marx se contaminou de incrustacións positivistas e naturalistas».
Tamén en Italia as dificultades da guerra e o eco da revolución Rusa levan a sublevacións espontáneas duramente reprimidas pola orde constituída; a revolta polo pan de Turín de setembro de 1917 desencadea unha dura reacción: 50 mortos e máis de 200 feridos, declaración de Turín como zona de guerra e conseguinte aplicación da lei marcial, arrestos a cadea que baten non só naqueles que participaran no levantamento, senón tamén nos elementos políticos da oposición (sinaladamente o enteiro núcleo da fracción socialista) coa acusación de instigación á revolución.
Logo dos arrestos efectuados en Turín, Gramsci, vén ser o único redactor de O Berro do Pobo, que cesa de publicarse o 19 de outubro de 1918. Terminada a guerra, Gramsci traballa unicamente na edición piamontesa do Avanti! desde o 5 de decembro pero os mozos socialistas turineses, Gramsci, Tasca, Togliatti e Terracini intentan expresar, logo da revolución rusa, novas esixencias na actividade política socialista que non senten representadas na Dirección Nacional: «Queriamos facer, facer, facer, sentiámonos angustiados, sen unha orientación, aburridos na ardente vida daqueles meses despois do armisticio, cando parecía inmediato o cataclismo da sociedade italiana». O primeiro de maio de 1919 publicouse o primeiro número de L'Ordine nuevo con Gramsci como secretario de redacción e animador da Revista.
L'Ordine nuovo
editarA liña política da revista, logo dun camiño incerto, defínese sobre posicións netamente obreiras. De feito, se a democracia burguesa ten o seu punto de apoio institucional no Parlamento a democracia proletaria asigna aos consellos de fábrica esta posición democrática necesaria para o nacemento da nova orde. De aquí xorden as batallas para a introdución e a difusión destes consellos, a proximidade cos sentimentos e as opinións dos obreiros, a crítica ao partido socialista (partido para os proletarios, pero non do proletariado) completamente homologado á lóxica do poder burgués e por iso mesmo incapaz de expresar unha alternativa política real.
Os Consellos de Fábrica
editarFundou xunto a Angelo Tasca, Palmiro Togliatti e Umberto Terracini o diario L'Ordine Nuovo (recensión semanal de cultura socialista) en 1919 e colaborou na revista A Città Futura. Participa no movemento dos consellos de fábrica de Turín (1919-1920).
A revista e os obreiros
editarOs obreiros amaron o semanario porque «os artigos non eran frías arquitecturas intelectuais, pero desobstruían a nosa discusión cos mellores obreiros, creaban sentimentos, vontade, paixóns reais da clase obreira turinesa [...] eran case unha acta levantada a partir dos sucesos reais».
A Praxe
editarApoia a folga de abril de 1920, a ocupación das fábricas do setembro seguinte e a frustrada folga de abril de 1921 e polemiza contra a dirección do Partido Socialista, tanto contra os maximalistas coma contra os reformistas, indica un programa que sacode a explícita aprobación de Lenin ao II Congreso da III Internacional comunista que pide a expulsión do partido dos reformistas e dalgúns maximalistas
A Fundación do Partido Comunista de Italia (PCd'I)
editarA resolución da Internacional comunista que pedía aos partidos socialistas o afastamento dos reformistas e máis en xeral dos gradualistas (daqueles que pretendían tomala do poder político pola vía democrática electoral para efectuar as reformas sociais) foi desoída polo Partido Socialista Italiano. De feito a despeito da aprobación do aval obtido polos ordinovisti por parte de Lenin no curso do II Congreso da III Internacional (organización á cal o PSI decidira adherirse co congreso de Boloña en outubro de 1919) os vértices do PSI estaban nas mans de dirixentes formados no vello estado liberal, incapaces de comprender o momento crucial político-social da posguerra.
Neste sentido o fracaso de moitos obreiros de agosto a setembro de 1920 (non comprendido e xa que logo duramente contrariado tanto polos dirixentes do Partido Socialista Italiano como polos vértices da Confederación Xeral do Traballo), neste sentido o illamento dos ordinovistas do partido, e a escisión á esquerda preparada nun congreso de facción en novembro de 1920 en Imola.
A escisión ten lugar o 21 de xaneiro de 1921, no Teatro San Marco de Livorno, co nacemento do Partido Comunista de Italia (PCI), sección italiana da Internacional. No comité central entran dous ordinovistas, Gramsci e Terracini, mentres o Executivo está conformado por Amadeo Bordiga, Bruno Fortichiari, Luigi Repossi, Ruggiero Greco e Umberto Terracini Desde o primeiro de xaneiro de 1921 Gramsci dirixe L'Ordine Novo, que se converteu nun dos diarios comunistas xunto a Il Lavoratore de Trieste e Il Comunista de Roma, este último dirixido por Togliatti. A liña do partido é ditada por Bordiga, co cal Gramsci non comparte as súas posicións sectarias, con todo, non tomou contra tales posicións unha explícita confrontación. Na dirección do xornal mira con respecto as posicións dos católicos de esquerda da corrente de Guido Miglioli do Partido popular, non tolera as tradicionais posicións anticlericais do movemento socialista, e confía ao liberal Piero Gobetti a crítica teatral. Non é electo deputado nas eleccións do 15 de maio: non ten capacidades oratorias, aínda é nova e tampouco a súa constitución física lle facilita a apreciación de moitos electores.
Pesa, ademais, o abstencionismo bordiguiano que (en contraste coas mesmas teorías leninistas de utilizar o parlamento para pór de relevo o carácter mistificador das institucións representativas) en nome dunha presunta pureza política non só non quere participar na formación da representación e á vida parlamentaria do estado burgués pero evita a asunción de directas responsabilidades operativas, relegando en tal modo ao partido nun substancial inmobilismo co efecto de desorientar ás masas.
Esgotado o pulo revolucionario nos escenarios europeos suscítase unha reacción política para enfrontar o que sería necesario: que os partidos socialistas e comunistas fagan unha fronte común, pero Bordiga está en contra de todo acordo, tamén en contraste coa dirección da Internacional, no segundo congreso nacional comunista de Roma en marzo de 1922, unha vez máis Gramsci, pese a discrepar privadamente, non se expresa contra as posicións da maioría bordiguiana.
Ao fin de maio parte rumbo a Moscova, designado para representar ao partido italiano no executivo da Internacional comunista. Chega xa doente e no verán recupérase nun sanatorio para enfermidades nerviosas de Moscova. Aquí coñece a unha paciente rusa, Eugenia Schucht, unha violinista que vivira algúns anos en Italia e, a través dela, á súa irmá Julia (1894-1980), tamén ela violinista, que permanecera varios anos en Roma graduándose no Liceo musical romano.
Julia, de vinte e seis anos, é bela, alta, ten un aspecto romántico; Gramsci é conquistado: recordará o «primeiro día que [...] non me atrevía entrar na túa habitación porque me intimidaras [...] o día que partiches a pé e eu te acompañei a pé ata a gran rúa ao ancho do bosque e quedeime tanto tempo detido para te ver afastándote soa, coa túa carga de transeúnte, pola gran rúa, facía o mundo enorme e terrible [...] pensei moito en ti, que entraches na miña vida e déchesme o amor e iso que sempre me faltou e que me facía malo e opaco.»
Cásanse en 1923 e terán dous fillos, Delio, o cinco de setembro de 1924 e Juliano, o 30 de agosto de 1926.
Fronte á chegada ao poder de Mussolini a Internacional establece que os comunistas italianos se fundan coa corrente socialista dos internacionalistas e ordenan a constitución dun novo executivo, deixando en minoría a Bordiga, aínda contrario a todo acordo. Pero, mentres tanto, en Italia, son arrestados en febreiro de 1923 tanto Bordiga como os representantes do novo executivo. Gramsci permanece así como o máximo dirixente do partido e en novembro múdase a Viena para seguir máis de preto a situación italiana.
Deputado do parlamento
editarÉ electo deputado nas eleccións do 6 de abril e pode volver entrar en Roma, protexido pola inmunidade parlamentaria, o 12 de maio de 1924. No mesmo mes, nos arredores de Como, realízase unha convención ilegal dos dirixentes das federacións comunistas italianas: os delegados fínxense dependentes dunha empresa milanesa turística en excursión. Con todos os discursos públicos fascistas e himnos a Mussolini, discuten a táctica do partido e a liña de Bordiga, aínda que excluída do Executivo, resulta aínda maioritaria.
O 10 de xuño un grupo fascista rapta e mata ao deputado socialista Giacomo Matteotti; parece que o fascismo está por derrubarse pola decadencia moral que naqueles tempos atravesa o país, pero non é así; a oposición parlamentaria escolle a liña estéril de abandonar o Parlamento: os liberais esperan un apoio da Coroa que non vén, os católicos son hostís tanto cos fascistas como cos socialistas e estes últimos son hostís a todos, comunistas incluídos; a oposición do Aventino, segundo Gramsci, non ten vontade de actuar: ten un «medo incrible a que nós os collamos da man e logo manobra para obrigarnos a abandonar a reunión».
Malia as divisións da oposición antifascista, Gramsci cre que a caída do réxime era inminente: o fascismo «logrou constituír unha organización de masas da pequena burguesía. É a primeira vez na historia que isto se verifica. A orixinalidade do fascismo consiste no atopar a forma adecuada de organización para unha clase social que foi sempre incapaz de ter unha boa relación e unha ideoloxía adecuada» Pero, segundo el, «as clases medias que puxeran no fascismo todas as súas esperanzas foron arrasadas [...] O Partido fascista non logrará xamais volverse un partido normal de goberno, Mussolini non posúe do estadista e do ditador algunhas cousas máis que algunhas pintorescas poses exteriores; el non é un elemento da vida nacional, é un fenómeno do folclore campirano, destinado a pasar á historia na orde das diversas máscaras provinciais italianas, máis que na orde dos Cromwell, dos Bolívar, dos Garibaldi».
Engánase, porque a inercia da oposición non é capaz de dar alternativas a aquel bloque social e os fascistas retoman valor e sobre todo as violencias de grupo; nunha das tantas mostras violentas é agredido Gobetti; cando, o 13 de setembro, o militante comunista Giovanni Corbi, para vingar a morte de Matteotti, mata nun tren ao deputado fascista Armando Casalini, a represión increméntase.
O 20 de outubro Gramsci propón vamente que a oposición aventiniana se constitúa en Antiparlamento; o 26 parte á Sardeña para intervir no congreso rexional do partido e para volver ver aos seus familiares. O 6 de novembro despídese da súa nai sen saber que xamais a volvería ver.
O 12 de novembro de 1924 o deputado comunista Luigi Repossi volve entrar no Parlamento, onde se sentan só os deputados fascistas e os seus aliados, para conmemorar a Matteoti, e o 26 volve entrar todo o grupo parlamentario comunista.
O 27 de decembro de 1924 o diario Il Mondo publica as declaracións de Cesar Rossi, xa xefe da oficina de correos de Mussolini, á mantenta do delito Matteoti «Todo canto sucedeu ocorreu sempre pola vontade directa ou pola aprobación ou pola complicidade do Duce» e o 3 de xaneiro de 1925 Mussolini, nun discurso que se fixo famoso, declara na Cámara que asumía «a responsabilidade política, moral, histórica de todo aquilo que ocorrera», dando camiño a unha nova acción de represión.
De febreiro a abril de 1925 Gramsci atópase en Moscova para coñecer finalmente ao fillo Delio e volver atoparse coa súa esposa. O 16 de maio, en Italia, realiza o seu primeiro -e único- discurso no parlamento, diante do ex compañeiro de partido Mussolini; co pretexto de golpear a Masonería, o goberno predispuxera un deseño de lei para disciplinar as actividades de asociacións, entes e institutos: segundo Gramsci «con esta lei vostedes esperan impedir o desenvolvemento de grandes organizacións obreiras e campesiñas [...] vostedes poden conquistar o Estado, poden modificar os códigos, poden tratar de impedir as organizacións existir coa forma baixo a cal existiron ata agora, pero non poderán prevalecer sobre as condicións obxectivas coa cales están obrigados a moverse. Vostedes non farán outra cousa que obrigar o proletariado a buscar un camiño diferente [...] as forzas revolucionarias italianas non se deixarán esmagar, o voso turbio soño non chegará a realizarse».
O Congreso de Lión
editarDo 20 ao 26 de xaneiro de 1926 desenvólvese clandestinamente en Lión o III Congreso do Partido onde a maioría que ten como líder a Gramsci presenta as súas teses congresuais.
Cun capitalismo débil e a agricultura como base da economía nacional, en Italia permanece o compromiso entre industriais do norte e propietarios inmobiliarios do sur, perpetuándose os danos da maioría. O proletariado (en canto forza social homoxénea e organizada respecto da pequena burguesía urbana e rural, que ten intereses diferenciados) ve nas súas teses o único elemento que ten unha función unificadora de toda a sociedade.
Segundo Gramsci o fascismo non é, como sostén Bordiga, a expresión de toda a clase dominante senón que é o produto político da burguesía urbana e agraria que entregou o poder á alta burguesía, e a súa tendencia imperialista é a expresión da necesidade, de parte das clases industriais e agrarias «de atopar fóra do campo nacional os elementos para a solución da crise da sociedade italiana» que con todo permite, pola súa natureza opresora e reaccionaria, unha solución revolucionaria das contradicións sociais e políticas, as dúas forzas sociais idóneas para dar lugar a esta solución están o proletariado do norte e os campesiños do mediodía. Para alcanzar este fin, o partido será bolxevizado, é dicir, organizado por células de fábrica e disciplinado negando no seu interior a posibilidade da existencia das fraccións.
O congreso aproba as teses por maioría absoluta e elixe ao Comité Xeral con Gramsci como secretario do Partido.
A Cuestión Meridional
editarCando regresa a Roma, pasa algúns meses coa familia. A súa esposa, que espera ao segundo fillo Giuliano, deixa Italia o 7 de agosto de 1926, mentres a cuñada Eugenia regresa a Moscova o mes seguinte co fillo Delio; Gramsci escribe do fillo: «paréceme que agora inicia para el unha fase moi importante, aquela onde deixa os recordos máis tenaces, porque durante o seu desenvolvemento conquístase o mundo grande e terrible». Pero non será xamais parte dos recordos do fillo, este non o verá máis.
En setembro comeza a escribir un ensaio sobre a cuestión meridional, na cal analiza os anos do desenvolvemento político italiano desde 1894, ano dos movementos campesiños sicilianos, seguido da insurrección de Milán de 1896, reprimida a canonazos polo goberno. Segundo Gramsci, a burguesía italiana, personificada politicamente por Giovanni Giolitti, de fronte á intolerancia das clases marxinadas dos campesiños meridionais e dos obreiros do norte, máis ben que aliarse coas forzas agrarias, cousa que debería comportar unha política de libre cambio e de baixos prezos industriais, escolleu o bloque industrial -obreiro- co conseguinte proteccionismo arancelario unido a concesión de liberdades sindicais.
Fronte á persistencia da oposición obreira, maniféstase tamén contra os dirixentes socialistas reformistas. Giolitti buscou un acordo cos campesiños católicos do centro-norte. O problema é entón, para Gramsci, unha política de oposición que rompa a alianza burguesa-campesiña, facendo converxer o campesiñado nunha alianza coa clase obreira.
A sociedade meridional, segundo Gramsci, está constituída por tres clases fundamentais: xornaleiros e campesiños pobres, politicamente inconscientes; pequenos e medios campesiños que non traballan a terra pero que das cales obteñen unha renda que lles permite vivir na cidade, normalmente como empregados estatais, os cales desprezan e temen ao traballador da terra e fan de intermediarios ao consenso entre campesiños pobres e a terceira clase, aquela dos grandes terratenentes, que á súa vez contribúen á formación da intelectualidade nacional, con personalidades do valor de Benedetto Croce e de Giustino Fortunato e son, aqueles, os principais e máis refinados defensores da conservación deste bloque agrario.
Para poder despedazar este bloque necesitaríase da formación dunha clase de intelectualé medios que interrompan o fluxo do consenso entre as dúas clases extremas favorecendo así a alianza entre campesiños pobres o e proletariado urbano.
O Arresto, o proceso e o cárcere
editarEscribe unha carta ao comité central do partido bolxevique no cal, logo da morte de Lenin, iniciou unha loita entre as diversas correntes: «hoxe vostedes están destruíndo a súa propia obra e corren o risco de anular a función dirixente que o partido comunista da URSS conquistara [...] os seus deberes rusos poden e deben ser levados a cabo só no cadro dos intereses do proletariado internacional». Pero Togliatti, delegado do PCI en Moscova, prefire non entregar a carta. Isto creo un conflito entre Gramsci e Togliatti que nunca se resolveu na súa totalidade.
O 31 de outubro de 1926 Mussolini sofre en Bologna un atentado sen consecuencias persoais, que é utilizado como pretexto para eliminar os últimos residuos de democracia: o 5 de novembro o goberno disolve os partidos políticos de oposición e suprime a liberdade de prensa. O 8 de novembro, en violación da inmunidade parlamentaria, Gramsci é arrestado na súa casa e encerrado no cárcere de Regina Coeli. Logo dun período de confinamento en Ustica, o 7 de febreiro de 1927 é encerrado no cárcere milanesa San Vitore.
O proceso a vinte e dous imputados comunistas, entre os cales incluían a Umberto Terracini, Mauro Scoccimarro, Giovanni Roveda e Ezio Riboldi, inicia en Roma o 28 de maio de 1928; o presidente do Tribunal Especial Fascista, instituído o 7 de febreiro de 1927, é o xeneral Alessandro Saporiti e ten por xurados cinco cónsules da milicia fascista. Gramsci é acusado de actividade conspirativa, instigación á guerra civil, apoloxía de intre e incitación ao odio de clase.
O ministerio público Michele Isgró, en conclusión da súa requisitoria, declara que «por vinte anos debemos impedir a este cerebro funcionar» e de feito Gramsci, o 4 de xuño, é condenado a vinte anos, catro meses e cinco días de reclusión; o 19 de xullo alcanza o cárcere de Torino, na provincia de Bari. O mesmo médico do cárcere de Torino chegou a dicir a Gramsci que a súa misión como médico fascista non era mantelo con vida.
O 8 de febreiro de 1929 obtén finalmente o necesario para escribir e inicia a escritura das súas Quaderni do carcere. Desde 1931 Gramsci sofre unha grave enfermidade, o mal de Pott, ademais de principios de tuberculose e de arteriosclerose; por todo isto pode obter unha cela individual. Trata de reaccionar á detención estudando e elaborando as súas propias reflexións políticas, filosóficas e históricas. Con todo, as condicións de saúde empeoran e en agosto Gramsci ten unha imprevista e grave hemorraxia.
O 30 de decembro de 1932 morre a súa nai e os familiares prefiren non informalo. O 7 de marzo de 1933 ten unha segunda crise grave con alucinacións e delirios. En París constitúese un comité, do cal forman parte, entre outros, Romaní Rolland e Henri Barbusse, para obter a súa liberación xunto coa doutros detidos políticos, pero só ata o 19 de novembro Gramsci é transferido á enfermería do cárcere de Civitavecchia e o 7 de decembro á clínica do doutor Cusumano en Formia, vixiado tanto desde a recamara como desde o exterior.
O 25 de outubro de 1934 é acollida por Mussolini a petición de liberdade condicional pero non é libre de moverse, en tanto que se lle impide ir curarse a outro lugar xa que o goberno temía unha fuga; só o 24 de agosto de 1935 pode ser transferido na clínica Quisisana de Roma. Está en graves condicións: ademais do morbo de Pott, a tise e a arteriosclerose, sofre de hipertensión e de gota.
O 21 de abril de 1937 Gramsci adquire a plena liberdade pero está xa gravísimo no hospital: morre na alba do 27 de abril, con apenas corenta e seis anos, de hemorraxia cerebral. Segundo afirma un oficial da Santa Sé, antes de morrer converteuse ao catolicismo e no leito de morte pediu os sacramentos. O presidente da Fundación Instituto Gramsci afirma que non hai ningún documento que acredite este feito. O seu irmán Carlo Gramsci, presente na súa morte, relatouno: «Tras o último intento por parte das monxas para que se convertese, reaccionou virándose cara ao muro». Incinerado, ao día seguinte efectúanse os funerais, nos cales participan só o irmán Carlos e a cuñada Tatiana. As cinzas foron inhumadas no Cemiterio de Verán e de aquí transferidas ao cemiterio acattolico de Roma.
Obras
editarEn prisión escribiu cadernos de historia, análises políticas, sociais, literarias etc., así como traducións, coñecidas coma Quaderni del carcere, que inclúen o seu reconto da historia italiana e o nacionalismo, así como ideas sobre teoría marxista, teoría educativa e de crítica. Os 32 Quaderni del carcere, de complexas 2.848 páxinas, non foron destinados para ser publicados, conteñen reflexións e apuntamentos elaborados durante a súa reclusión. Iniciados o 8 de febreiro de 1929, foron definitivamente interrompidos en agosto de 1935 por mor da gravidade da súa saúde. Foron numerados, sen ter en conta a súa cronoloxía, pola súa cuñada Tatiana Schucht que, xunto con Piero Sraffa, logrou subtraelos das inspeccións policiais e entregalos ao banqueiro Raffaele Mattioli, secreto financiador das redaccións de Gramsci, o cal as confiou en Moscova a Palmiro Togliatti e aos outros dirixentes comunistas italianos.
Despois do final da guerra os Quaderni, revisados por Felice Platone, foron publicados pola casa editora Einaudi (unidas ás súas Cartas do cárcere[2] remitidas aos familiares) en seis volumes, ordenados por argumentos homoxéneos, cos títulos:
- Il materialismo storico e la filosofia di Benedetto Croce (O materialismo Histórico e a filosofía de Benedetto Croce), 1948.[3]
- Gli intellettuali e l'organizzazione della cultura (Os intelectuais e a organización da cultura), 1949.[3]
- Il Risorgimento, 1949.
- Note sul Machiavelli, sulla politica e sullo Stato moderno (Notas sobre Maquiavelo, sobre a política e sobre o Estado moderno), 1949.
- Letteratura e vita nazionale (Literatura e vida nacional), 1950.[3]
- Passato e presente (Pasado e Presente), 1951.[3]
En 1975 os Quaderni foron publicados con edición de Valentino Gerratana segundo a orde cronolóxica da súa elaboración. Foron recollidos en volume tamén todos os artigos escritos por Gramsci no Avanti!, no Grido do popolo e no Ordine nuovo.
Ao galego foron traducidas:
- A formación dos intelectuais, en Nova Galiza. revista de cultura e política, Época III, ano 1978, núm 1, xaneiro-febreiro, páxinas 68-77, por Xoán Andeiro.
- Sobre Pirandello, 2006, Laiovento, por Xesús González Gómez.
- Escritos sobre teatro I e II, 2008, Universidade da Coruña, por Xesús González Gómez.
- Escritos de mocidade (1914-1918), 2010, Laiovento, por Xesús González Gómez.
- Os intelectuais e a organización da cultura, 2010, Laiovento, por Xesús González Gómez.
- Cartas do cárcere, 2011, Estaleiro, por Carlos Dias Diegues.
- O Canto X do Inferno, 2014, Revista Palavra Comum, por Xesús González Gómez.
- Algúns temas sobre a cuestión meridional, 2016, Corsárias, por Xesús González Gómez.
- ↑ Monasta, Attilio (2017-04-24). "Documento biográfico" (PDF). Perspectivas: revista trimestral de educación comparada (en castelán). Arquivado dende o orixinal (PDF) o 29 de marzo de 2017. Consultado o 07 de maio de 2017.
- ↑ Gramsci, Antonio (2011). Cartas do cárcere : antologia. Estaleiro. ISBN 978-84-614-2072-8.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 José María, Laso Prieto. "El materialismo histórico: proyecto de investigación.". HISMAT (UCM). Arquivado dende o orixinal o 11 de abril de 2018. Consultado o 11 abril 2018.