Giovanni Papini

escritor italiano

Giovanni Papini, nado en Florencia o 9 de xaneiro de 1881 e finado ibídem o 8 de xullo de 1956, foi un escritor, poeta, xornalista e crítico literario italiano. Inicialmente ateo e escéptico, posteriormente pasou a ser un fervoroso católico.

Giovanni Papini
Nacemento9 de xaneiro de 1881
Lugar de nacementoFlorencia
Falecemento8 de xullo de 1956
Lugar de falecementoFlorencia
CausaEsclerose lateral amiotrófica
SoterradoCimitero delle Porte Sante
NacionalidadeItalia e Reino de Italia
RelixiónIgrexa católica
Ocupaciónpoeta, xornalista, escritor, crítico literario, biógrafo, escritor de ciencia ficción e filósofo
PremiosMarzotto Prize
Na rede
Dialnet: 184158 Find a Grave: 182832592 Editar o valor em Wikidata
editar datos en Wikidata ]

Traxectoria editar

Nado en Florencia en 1881, fillo de Luigi Papini, republicano, ateo e anticlerical, e Emilia Cardini, quen decide bautizalo sen coñecemento do seu pai. Viviu unha infancia solitaria e de privacións atopando nos libros e as bibliotecas unha fonte de inesgotable consolo e pracer. Diplomouse de mestre en 1899 e ensinou por algúns anos para posteriormente traballar como bibliotecario.

A comezos de século, en 1903, funda en Florencia xunto a Giuseppe Prezzolini e outros máis a revista Leonardo utilizando como sede o Palacio Davanzati. Ao redor de 1920, un ano antes de publicar a súa Historia de Cristo, produciuse o seu conversión ao catolicismo, non sen escándalo e sorpresa de todos.

En 1935 obtivo a cátedra de Literatura Italiana na Universidade de Boloña (a pesar de que os seus estudos só o habilitaban para ensino primario) pero que non exerceu debido a problemas na súa vista (en 1938 rexeitou a mesma cátedra pero da Universidade de Florencia); as autoridades confirmaron a "impecable reputación" de Papini a través dese nomeamento. En 1937, Papini publicou o primeiro e único volume da súa Historia da literatura italiana, dedicada "A Benito Mussolini, amigo da poesía e dos poetas", que foi de gran consideración para a academia, especialmente no estudo do Renacemento italiano.

Tamén ese mesmo ano foi nomeado membro da Real Academia de Italia, a maior institución cultural do país, e en 1939 Presidente do Centro de Estudos Nacionais sobre o Renacemento. Así mesmo, foi vicepresidente da Federación Europea de Escritores desde marzo de 1942. A mediados de 1944, refuxiándose da postrimería da segunda guerra mundial, Papini abandonou a súa casa de Bulciano (destruída logo polos bombardeos ingleses) e ingresou no convento franciscano de Verna. Morreu en 1956 no seu natal Florencia, cego, mudo e paralítico.

Algunhas obras destacadas editar

En 1906 publica O Crepúsculo dos Filósofos, no que critica os sistemas filosóficos de Kant, Hegel, Schopenhauer, Comte etc. Ao ano seguinte publica O tráxico cotián e O piloto cego, unha "novela metafísica" e innovadora.

A crítica europea considera que a súa mellor obra é Gog, unha colección de relatos filosóficos, escritos nun estilo brillante e satírico, e até o propio Papini confesou amala sobre todas as outras. A ela seguiulle, moitos anos despois, como continuación, O libro negro, con igual estilo brillante e satírico. Con todo, Un home acabado (autobiografía) é considerada por moitos outros como a súa obra mestra.

Por outra banda, a súa obra O Diaño, unha das últimas, foi obxecto de grandes discusións e controversias. Nela explica como o amor de Deus ao ser tan grande e magnífico, ao chegar o Xuízo Final, se compadecerá de todos os sufrientes, pechará o inferno e redimirá a todos os pecadores, o cal é incompatible coa doutrina da Igrexa católica. Ademais, entre as súas obras relixiosas están Historia de Cristo, San Agustín, A escala de Jacob, Cartas do Papa Celestino VI aos homes e Xuízo Universal (póstuma).

En palabras de Jorge Luis Borges: "Se alguén neste século é equiparable ao exipcio Proteo, ese alguén é Giovanni Papini, que algunha vez asinase Gian Falco, historiador da literatura e poeta, pragmatista e romántico, ateo e despois teólogo".[1] O propio Borges di que "hai estilos que non permiten ao autor falar en voz baixa. Papini, na polémica, adoitaba ser sonoro e enfático".

Obras editar

  • Il crepuscolo dei filosofi, Firenze, Tipografia della Biblioteca di cultura liberale, 1905; Firenze, Lacerba, 1914; Firenze, Vallecchi, 1919.
  • Il tragico quotidiano, Firenze, Lumachi, 1906; Firenze, Libreria della Voce, 1913.
  • La coltura italiana, con Giuseppe Prezzolini, Firenze, Lumachi, 1906; Firenze, Libreria della Voce, 1913.
  • Il pilota cieco, Napoli, Ricciardi, 1907.
  • Le memorie d'Iddio, Firenze, La rinascita del libro, 1911.
  • L'altra metà. Saggio di filosofia mefistofelica, Ancona, G. Puccini, 1911; Milán, Studio Editoriale Lombardo, 1916; Milán, Facchi, 1919; Firenze, Vallecchi, 1922.
  • La vita di Nessuno, 1912
  • Parole e sangue, 1912
  • Un uomo finito, 1913
  • Ventiquattro cervelli, 1913
  • Sul Pragmatismo (saggi e ricerche) 1903-1911, 1913
  • Almanacco Purgativo 1914 (con Ardengo Soffici e altri), 1913
  • Buffonate, 1914
  • Vecchio e nuovo nazionalismo (con Giuseppe Prezzolini), 1914
  • Cento pagine di poesia, 1915
  • Maschilità, 1915
  • La paga del sabato, 1915
  • Stroncature, 1916
  • Opera prima, 1917
  • Polemiche religiose, 1917
  • Testimonianze, 1918
  • L'uomo Carducci, 1918
  • L'Europa Occidentale contro la Mittel-Europa, 1918
  • Chiudiamo le scuole, 1918
  • Giorni di festa, 1918
  • L'esperienza futurista, 1919
  • Poeti d'oggi (con Pietro Pancrazi), 1920
  • Storia di Cristo, 1921
  • Antologia della poesia religiosa italiana, 1923
  • Dizionario dell'Omo Salvatico (con Domenico Giuliotti), 1923
  • L'anno santo e le quattro paci, 1925
  • Pane e vino, 1926
  • Gli operai della vigna, 1929
  • Sant'Agostino, 1931
  • Gog, 1931
  • La scala di Giacobbe, 1932
  • Firenze, 1932
  • Il sacco dell'orco, 1933
  • Dante vivo, 1933
  • Ardengo Soffici, 1933
  • La pietra infernale, 1934
  • Grandezze di Carducci, 1935
  • La loggia dei busti. Pensieri sopra uomini di genio, d'ingegno, di cuore, Firenze, Vallecchi, 1936.
  • I testimoni della Passione, 1937
  • Italia mia, 1939
  • Figure umane, 1940
  • Medardo Rosso, 1940
  • La corona d'argento, 1941
  • Mostra personale, 1941
  • Prose di cattolici italiani d'ogni secolo (con Giuseppe De Luca), 1941
  • L'imitazione del Padre. Saggi sul Rinascimento, 1942
  • Racconti di gioventù, 1943
  • Cielo e Terra, 1943
  • Foglie della foresta, 1946
  • Lettere agli uomini del Papa Celestino VI, 1946.
  • Primo Conti, 1947.
  • Santi e Poeti, 1948.
  • Passato remoto, 1948.
  • Vita di Michelangiolo, 1949.
  • Il diavolo tentato (radiodramma in tre tempi), 1950.
  • Le pazzie del poeta. Fantasie, capricci, ritratti e moralità, Firenze, Vallecchi, 1950.
  • Firenze. Fiore del mondo, con Ardengo Soffici, Piero Bargellini e Giovanni Spadolini, Firenze, L'arco, 1950.
  • Il libro nero - Nuovo diario di Gog, Firenze, Vallecchi, 1951.
  • Il diavolo. Appunti per una futura diabologia, Firenze, Vallecchi, 1953.
  • Il bel viaggio. Antologia per la scuola Media, con Enzo Palmieri, Palermo, Palumbo, 1954.
  • Concerto fantastico. 110 racconti, capricci, divertimenti, ritratti, Firenze, Vallecchi, 1954.
  • Strane storie, Firenze, Vallecchi, 1954.
  • Dichiarazione al tipografo, Firenze, Vallecchi, 1954.
  • L'aurora della letteratura italiana, Firenze, Vallecchi, 1954.
  • La spia del mondo. Schegge di Poesia e di esperienza, Firenze, Vallecchi, 1955.
  • Le felicità dell'infelice. Le ultime schegge, Firenze, Vallecchi, 1956.

Póstumas:

  • Il muro dei gelsomini. Ricordi di fanciullezza, Torino, SEI, 1957.
  • Giudizio universale, Firenze, Vallecchi, 1957.
  • La seconda nascita, Firenze, Vallecchi, 1958.
  • Città felicità. Firenze, Firenze, Vallecchi, 1960.
  • Diario, Firenze, Vallecchi, 1962.
  • Schegge, Firenze, Vallecchi, 1971. [raccolta degli articoli pubblicati sul Corriere della Sera]
  • Rapporto sugli uomini, Milán, Rusconi, 1977
 

Notas editar

  1. Borges, Jorge Luis. "Prólogo a Ya no quiero ser lo que soy" (PDF). Arquivado dende o orixinal (PDF) o 23 de setembro de 2015. Consultado o 24 de xuño de 2018. 

Véxase tamén editar

Bibliografía editar