Giovanni Papini
Este artigo contén varias ligazóns externas e/ou bibliografía ao fin da páxina, mais poucas ou ningunha referencia no corpo do texto. Por favor, mellora o artigo introducindo notas ao pé, citando as fontes. Podes ver exemplos de como se fai nestes artigos. |
Os títulos de obras literarias, musicais, filmes, videoxogos etc. contidos neste artigo deberían aparecer na súa forma orixinal, a non ser que exista versión en galego (consulte a base de datos de libros editados en España ou a lista de filmes con versión en galego). Colabore connosco neste artigo e noutros en condicións semellantes para que a Galipedia mellore e medre. |
Giovanni Papini, nado en Florencia o 9 de xaneiro de 1881 e finado íbídem o 8 de xullo de 1956, foi un escritor, poeta, xornalista e crítico literario italiano. Inicialmente ateo e escéptico, posteriormente pasou a ser un fervoroso católico.
| Giovanni Papini | |
|---|---|
 | |
| Nacemento | 9 de xaneiro de 1881 |
| Florencia | |
| Falecemento | 8 de xullo de 1956 |
| Florencia | |
| Soterrado | Cimitero delle Porte Sante |
| Nacionalidade | Italia e Reino de Italia |
| Relixión | Igrexa católica |
| Ocupación | poeta, xornalista, escritor, crítico literario, biógrafo e escritor de ciencia ficción |
| Premios | Marzotto Prize |
 | |
| [ editar datos en Wikidata ] | |
BiografíaEditar
Nacido en Florencia en 1881 e falecido en 1956, é un dos escritores máis importantes que deu a Italia do século XX. Fillo de Luigi Papini, republicano, ateo e anticlerical, e Emilia Cardini que decide bautizalo sen coñecemento do seu pai. Viviu unha infancia solitaria e de privacións atopando nos libros e as bibliotecas unha fonte de inesgotable consolo e pracer. Diplomouse de mestre en 1899 e ensinou por algúns anos para posteriormente traballar como bibliotecario.
A comezos de século, en 1903, funda en Florencia xunto a Giuseppe Prezzolini e outros máis a revista "Leonardo" utilizando como sede o Palacio Davanzati.
Ao redor de 1920, un ano antes de publicar a súa Historia de Cristo, produciuse o seu conversión ao catolicismo, non sen escándalo e sorpresa de todos.
En 1935 obtivo a Cátedra de Literatura Italiana na Universidade de Bolonia (a pesar de que os seus estudos só habilitábano para ensino primario) pero que non exerceu debido a problemas na súa vista (en 1938 rexeitou a mesma cátedra pero da Universidade de Florencia); as autoridades confirmaron a "impecable reputación" de Papini a través dese nomeamento. En 1937, Papini publicou o primeiro e único volume da súa Historia da literatura italiana, dedicada "A Benito Mussolini, amigo da poesía e dos poetas", que foi de gran consideración para a academia, especialmente no estudo do Renacemento italiano.
Tamén ese mesmo ano foi nomeado membro da Real Academia de Italia, a maior institución cultural do país, e en 1939 Presidente do Centro de Estudos Nacionais sobre o Renacemento. Así mesmo, foi vicepresidente da Federación Europea de Escritores desde marzo de 1942. A mediados de 1944, refuxiándose da postrimería da Segunda Guerra Mundial, Papini abandonou a súa casa de Bulciano (destruída logo polos bombardeos ingleses) e ingresou no convento franciscano de Verna. Morreu en 1956 no seu natal Florencia, cego, mudo e paralítico.
Algunhas obras destacadasEditar
En 1906 publica O Crepúsculo dos Filósofos, no que critica os sistemas filosóficos de Kant, Hegel, Schopenhauer, Comte, etc. Ao ano seguinte publica O tráxico cotián e O piloto cego, unha "novela metafísica" e innovadora.
A crítica europea considera que a súa mellor obra é Gog, unha colección de relatos filosóficos, escritos nun estilo brillante e satírico, e até o propio Papini confesou amala sobre todas as outras. A ela seguiulle, moitos anos despois, como continuación, O libro negro, con igual estilo brillante e satírico. Con todo, Un home acabado (autobiografía) é considerada por moitos outros como a súa obra mestra.
Por outra banda, a súa obra O Diaño, unha das últimas, foi obxecto de grandes discusións e controversias. Nela explica como o amor de Deus ao ser tan grande e magnífico, ao chegar o Xuízo Final, se compadecerá de todos os sufrientes, pechará o inferno e redimirá a todos os pecadores, o cal é incompatible coa doutrina da Igrexa católica. Ademais, entre as súas obras relixiosas están Historia de Cristo, San Agustín, A escala de Jacob, Cartas do Papa Celestino VIN aos homes e Xuízo Universal (póstuma).
En palabras de Jorge Luís Borges: "Se alguén neste século é equiparable ao exipcio Proteo, ese alguén é Giovanni Papini, que algunha vez asinase Gian Falco, historiador da literatura e poeta, pragmatista e romántico, ateo e despois teólogo".[1] O propio Borges di que "hai estilos que non permiten ao autor falar en voz baixa. Papini, na polémica, adoitaba ser sonoro e enfático".
ObrasEditar
- O crepúsculo dos filósofos (1906)
- O tráxico cotián (1906)
- O piloto cego (1907)
- A outra metade (1911)
- A vida de ninguén (1912)
- Memorias de Deus (1912)
- Palabras e sangue (1912)
- Un home acabado (1913)
- Vinte e catro cerebros (1913)
- Pragmatismo (1913)
- Bufonadas (1914)
- O meu futurismo (1914)
- Cen páxinas de poesía (1915)
- Virilidade (1915)
- A paga do sábado (1915)
- Cercenaduras (1916)
- Primeira obra (1917)
- Vinte razóns en prosa (1917)
- Polémicas relixiosas (1917)
- Carducci, home (1918)
- Días de festa (1918)
- Testemuños (1918)
- A Europa Occidental contra a Mitteleuropa (1918)
- A experiencia futurista (1920)
- Historia de Cristo (1921)
- Pan e viño (1926)
- Os operarios da viña (1929)
- Herejías literarias (1930)
- San Agustín (1930)
- Gog (1931)
- A escala de Jacob (1932)
- Os amantes de Sofía (1932)
- Os netos de Deus (1932)
- Retratos italianos (1932)
- Retratos estranxeiros (1932)
- Dante, vivo (1933)
- O saco do ogro (1933)
- Poesía en prosa (1933)
- Poesía en verso (1933)
- A pedra infernal (1934)
- Grandeza de Carducci (1935)
- Historia da literatura italiana (Vol. I) (1937)
- As testemuñas da paixón (1937)
- Figuras humanas (1940)
- A coroa de prata (1941)
- Exposición persoal (contén Soliloquios de Belén) (1941)
- A imitación do pai (1942)
- Ceo e terra (1943)
- Recordos de mocidade (1943)
- Cartas do Papa Celestino VIN aos homes (1946)
- Follas do bosque (1946)
- Pasado remoto (1948)
- Santos e poetas (1948)
- Vida de Miguel Anxo na vida do seu tempo (1949)
- As tolemias do poeta (1950)
- O libro negro (continuación de Gog) (1951)
- O Diaño (1953)
- O espía do mundo (1955)
- A logia dos bustos (1955)
Póstumas:
- As felicidades do infeliz (1956)
- Xuízo universal (1957)
- Segundo nacemento (1958)
- Diario (1962)
- Informe sobre os homes (1977)
En colaboración:
- A cultura italiana (con G. Prezzolini) (1906)
- Vello e novo nacionalismo (con G. Prezzolini) (1914)
- Poetas de hoxe (con P. Pancrazi) (1920)
- Dicionario do home salvaxe (A-B) (con D. Giuliotti) (1923)
- Prosas de católicos italianos de cada século (con D. G. De Luca) (1941)
.jpg)
NotasEditar
- ↑ Borges, Jorge Luis. "Prólogo a Ya no quiero ser lo que soy" (PDF).
Véxase taménEditar
BibliografíaEditar
- Castelli, Eugenio - Chiappini, Xullo Ou.: Dez ensaios sobre Giovanni Papini, Colmegna, Santa Fe, 1971.
- Castelli, Fernando: Non esquezamos a Papini, Revista Humanitas 43, 2004.
- Cervera Salinas, Vicente: O rostro agudo e nihilista de Papini: Gog, Revista Cartaphilus 1, 2007.
- Colombo, Stella Maris (2010). "Giovanni Papini : Un antecedente desprestigiado". El Cuento en red: Estudios sobre la Ficción Breve 21. ISSN 1527-2958.
- Fuente, Javier de la (1970). Una vida en busca de la verdad (en castelán). Madrid: Epesa.
- Franchini, Victorio: Papini íntimo, Nova, Buenos Aires, 1959.
- Gallud Jardiel, Enrique (2013). "Giovanni Papini y la literatura imposible" (en castelán). Arquivado dende o orixinal o 24 de outubro de 2018.
- Horia, Vintila: Giovanni Papini, Escelicer, Madrid, 1965.
- Lattanzi, Lamberto: Introdución en Papini, Giovanni, Historia de Cristo, Mundo Moderno, Buenos Aires, 1923.
- Ridofi, Roberto: Vida de Giovanni Papini, Cid, Madrid, 1958.
- Valencia, María Dores - Pena, Victoriano: As inquietudes filosóficas de Giovanni Papini en "Un uomo finito", 2006.