O Condado de Bar e, desde 1354, o Ducado de Bar, foi un dos estados integrantes do Sacro Imperio Romano-Xermánico, que existiu entre 959 (antes de ser Condado) e 1766. Comprendía o Pays de Barrois (Lorena) en torno á cidade de Bar-le-Duc.

Modelo:Xeografía políticaDucado de Bar

Localización
Editar o valor en Wikidata
CapitalBar-le-Duc Editar o valor en Wikidata
Datos históricos
Creación1033 Editar o valor en Wikidata
Disolución1766 Editar o valor en Wikidata

Desde 1480 estivo unido ao ducado da Lorena imperial.

En 1634 pasó a ser un dominio real francés.

Tanto o Bar imperial como a Lorena foron cedidos a Francia en 1738. Coa morte do último duque, Estanislau Leszczynski, en 1766, o Ducado incorporouse definitivamente ao Reino de Francia.

Orixes

editar

O Condado de Bar orixinouse na fortaleza fronteiriza de Bar (do latín barra, "barreira"), que o duque Frederico I da Lorena Superior erixiu nas beiras do río Ornain contra o ano 960.[1]

Esta fortaleza foi orixinalmente dirixida polos condes de Champaña.

En 1301 parte do territorio chamado daquela o Barrois mouvant, converteuse nun feudo do Reino de Francia, mentres que o chamado Barrois non-mouvant permaneceu como parte do Sacro Imperio.

Condado (1033–1354)

editar

Á morte do conde Francisco III da Alta Lotarinxia, en 1033, estas terras pasaron á súa irmá Sofía que foi a primeira persoa que usou o título condal, chamándose a si mesma "Condesa de Bar".​

Os descendentes de Sofía, da Casa de Montbéliard, ampliaron Bar "mediante a usurpación, a conquista, a compra ou o matrimonio", transformándoo nun estado autónomo de facto a cabalo entre Francia e Alemaña. A súa poboación era francófona e culturalmente francesa, e os condes implicáronse na política do Reino de Francia.[1]

O conde Rexinaldo II (falecido en 1170) casou con Inés, unha irmá da raíña de Francia, Adela. Seu fillo, Henrique I, faleceu na Terceira Cruzada, en 1190.[1]

Desde 1214 até 1291 o Condado de Bar foi gobernado por Henrique II e Teobaldo II, quen asegurou a fronteira occidental con Champaña entregando feudos a nobres franceses e comprando o seu homenaxe.[1]

En 1297 o rei Filipe IV de Francia invadiu o Barrois porque o conde Henrique III axudara ao seu sogro, Eduardo I de Inglaterra, cando este último interveu contra Francia na Guerra franco-flamenga. [1]

Polo tratado de Bruxas de 1301 que puxo fin a esta guerra, Henrique viuse obrigado a recoñecer todo o territorio do seu condado ao oeste do río Mosa como un feudo de Francia.[1] [2]

Aquí é onde está a orixe do Barrois mouvant: dun territorio que se converteu nun feudo dise que se "moveu" e entrou en mouvance da súa soberanía. Estaba sometido ao Parlamento de París. O tratado de Bruxas non implicou, porén, ningunha expansión do territorio francés, porque o territorio ao oeste do Mosa era francés desde o tratado de Verdún de 843, pero en 1301 converteuse nun feudo directo da Coroa.[3]

Ducado medieval (1354–1508)

editar
 
O antigo Palacio ducal de Bar-le-Duc é hoxe en día un museo, o Musée Barrois.[4]

En 1354 o conde de Bar Roberto I tomou o título ducal e, en adiante foi recoñecido como un par de Francia.[1] Père Anselme (falecido en 1694) cría que o conde Roberto fora convertido en duque polo rei Xoán II de Francia preparando o matrimonio da filla de Xoán, María.[2] Pero os gobernantes de Bar non foron nomeados duques polo emperador. O único título que recibiu o conde Roberto por outorgamento imperial en 1354 foi o de margrave de Pont-à-Mousson.[5] Este margraviado foi frecuentemente entregado polos duques de Bar aos seus herdeiros. Nese mesmo ano o emperador elevou o Condado de Luxemburgo a Ducado, e Bar quedou entre dous ducados, Luxemburgo e Lorena Superior.[6] O título ducal foi, porén, finalmente aceptado, e o rexistro fiscal imperial de 1532 documenta o "Ducado do Mosa" (Herzogtum von der Maß) como un membro votante do Reichstag.

En 1430 faleceu o último duque da liña masculina da casa gobernante, Luís.[6] Bar pasou ao seu sobriño-neto, Renato I, que estaba casado con Isabel de Lorena. En 1431 a parella herdou a Lorena. Á morte de Renato en 1480, Bar pasou á súa filla Iolanda e ao seu fillo, Renato II, que xa era duque de Lorena. En 1482 conquistou o prévôté de Virton, unha parte do Ducado de Luxemburgo, anexionándoo a Bar.[7]

En 1484 Pedro II de Borbón, rexente do rei Carlos VIII de Francia, instalou formalmente a Renato II no Ducado de Bar.[7] No seu último testamento, publicado en 1506, Renato decretou que os dous ducados nunca se separaran.[4] E os dous ducados quedaron unidos permanentemente nunha unión persoal.

Ducado moderno (1508–1766)

editar

O 2 de outubro de 1735, na versión preliminar do tratado de Viena acordose entregar Bar ao deposto rei de Polonia, Estanislau Leszczynski, de forma inmediata. Porén, tivo que esperar até a morte do gran duque Xoán Gastón de Médici o 9 de xullo de 1737 para recibir Lorena. En 1738, despois do tratado de Viena definitivo, entregou os ingresos de Bar e Lorena á Coroa francesa a cambio dunha xenerosa pensión, que usou para financiar proxectos de construción nos ducados.[8] Á súa morte, o 23 de febreiro de 1766, os dous ducados pasaron ao dominio real de Francia.

Soberanos que marcan os períodos históricos

editar

Lista de gobernantes

editar

As datas indicadas refírense ao período de reinado. Todos os gobernantes anteriores a Sofía gobernaron Bar, pero non usaron o título "Conde de Bar".

Condes de Bar

editar
Casa das Ardenas
Casa de Montbéliard

Duques de Bar

editar
Casa de Montbéliard
Casa de Anjou
Coa morte de Renato II, a lista é idéntica á dos duques de Lorena.
  1. 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 Evergates 1995, p. 96.
  2. 2,0 2,1 Spangler 2009, p. 56.
  3. Moeglin 2006, pp. 231–232.
  4. 4,0 4,1 Monter 2007, pp. 15–16.
  5. Arnold 1991, p. 100.
  6. 6,0 6,1 Arnold 1991, p. 263.
  7. 7,0 7,1 Monter 2007, pp. 23–24.
  8. Whaley 2012, p. 165 e n. 8.

Véxase tamén

editar

Bibliografía

editar
  • Arnold, Benjamin (1991): Princes and Territories in Medieval Germany. Cambridge: Cambridge University Press.
  • Collin, Hubert (1971): "Le comté de Bar au début du XIVe siècle". Bulletin philologique et historique du Comité des Travaux Historiques et Scientifiques, pp. 81–93.
  • Evergates, Theodore (1995): "Bar-le-Duc". En: Kibler, William W.; Zinn, Grover A.; Henneman Jr, John Bell e Earp, Lawrence. Medieval France. Londres: Taylor & Francis. p. 96.
  • Grosdidier de Matons, Marcel (1992): Le comté de Bar des origines au traité de Bruges (vers 950–1031). París: Picard.
  • Moeglin, Jean-Marie (2006): "Historiographie médiévale et moderne dans le Saint Empire romain germanique". École pratique des hautes études: Section des sciences historiques et philologiques 137 (20): 230–234.
  • Monter, E. William (2007): A Bewitched Duchy: Lorraine and Its Dukes, 1477–1736, París: Librairie Droz.
  • Parisse, Michel (1982): Noblesse et chevalerie en Lorraine médiévale. Nancy: University of Nancy.
  • Poull, Georges (1977): La maison ducale de Bar: les premiers comtes de Bar (1033–1239). Rupt-sur-Moselle: Poull.
  • Spangler, Jonathan (2009): The Society of Princes: The Lorraine-Guise and the Conservation of Power and Wealth in Seventeenth-Century France. Farnham, Surrey, UK: Ashgate.
  • Whaley, Joachim (2012): Germany and the Holy Roman Empire. Volume II. The Peace of Westphalia to the Dissolution of the Reich, 1648–1806. Oxford: Oxford University Press.

Ligazóns externas

editar