Eduardo II de Bar
Eduardo II de Bar, nado en 1339 e finado en maio de 1352, foi conde de Bar desde 1344 ata 1352. Era o fillo máis vello de Henrique IV, conde de Bar, e Iolanda de Flandres.
| Nome orixinal | (fr) Édouard II de Bar  |
|---|---|
| Biografía | |
| Nacemento | 1339 valor descoñecido |
| Morte | 1352 (12/13 anos) valor descoñecido |
| Lugar de sepultura | Bar-le-Duc |
| Actividade | |
| Ocupación | feudatario |
| Outro | |
| Título | Count of Bar (en)  (1344–1352) |
| Familia | House of Scarpone (en) |
| Pais | Henrique IV de Bar e Iolanda de Dampierre |
| Irmáns | Roberto I de Bar |
 | |
Traxectoria
editarMenor á morte do seu pai, a rexencia estaba asegurada pola súa nai. Como Eduardo era de constitución feble, Iolanda solicitou e obtivo do Papa Clemente VI para el e para o seu irmán Roberto I o permiso para comer carne durante os períodos de abstinencia.
Iolanda loitou contra Pedro de Bar, señor de Pierrefort, e Teobaldo de Bar, señor de Pierrepont, que consideraban que debían participar no consello de rexencia. Vinculando alianzas con Filipe VI de Valois, rei de Francia e Raúl de Lorena, deunos relegado a papeis menores.
Eduardo foi declarado maior o 10 de outubro de 1349. En 1350, as tropas de María de Châtillon, duquesa de Lorena e do conde de Salm, arrasaron o Barrois. En represalia, Iolanda, Eduardo e o bispo de Metz asolaron Nancy. Unha tregua puxo fin ao conflito o 14 de agosto de 1351. Eduardo morreu pouco despois e o seu irmán Roberto sucedeuno.
Véxase tamén
editarWikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Eduardo II de Bar  |
Bibliografía
editar- Georges Poull, La Maison souveraine et ducale de Bar, 1994