Reino de Francia

reino na Europa Occidental (987-1792)

O Reino de Francia é o nome dado ás diferentes entidades políticas da historia de Francia na Idade Media e Moderna. Segundo os historiadores, a data de creación do reino pódese asociar a un destes tres grandes acontecementos: a adhesión de Clodoveo I en 481 como extensión do Reino Franco; a partición do Imperio Carolinxio en 843 ou a elección de Hugo I en 987. Este reino desapareceu coa Revolución Francesa en 1792 antes de renacer brevemente de 1814 a 1848.

Modelo:Xeografía políticaReino de Francia
royaume de France (fr) Editar o valor en Wikidata
Imaxe

HimnoVive Henri IV (1590) Editar o valor en Wikidata

Lema«Montjoie Saint Denis! (pt) Traducir» Editar o valor en Wikidata
Localización
Editar o valor en Wikidata
CapitalParís (–1682)
Versalles (1682–1789)
París (1789–) Editar o valor en Wikidata
Poboación
Lingua oficiallingua francesa Editar o valor en Wikidata
Relixióncatolicismo Editar o valor en Wikidata
Xeografía
Comparte fronteira con
Datos históricos
Precedido por
Creación987 (Gregoriano) Editar o valor en Wikidata
Disolución4 de setembro de 1791 Editar o valor en Wikidata
Sucedido porReino de Francia e Francia Editar o valor en Wikidata
Organización política
Forma de gobernomonarquía absoluta (–1789)
monarquía constitucional (1789–1791)
aristocratic monarchy (en) Traducir
monarquía dual
Reino de Francia Editar o valor en Wikidata
Órgano lexislativoEstados Xerais , Editar o valor en Wikidata
Moedalibra francesa (pt) Traducir Editar o valor en Wikidata

O rei franco Clodoveo I selou a alianza dos reinos francos coa Igrexa católica co seu bautismo. Esta alianza perpetuouse no Reino de Francia mediante a coroación de reis en Reims ata 1824, que os convertía en monarcas por dereito divino. Os primeiros Capetos estaban ansiosos por coroar ao seu fillo maior en vida, xa que a súa autoridade estaba limitada á Illa de Francia. Só a partir de Filipe Augusto (1165 - 1223), máis precisamente 1204, os seus actos oficiais comezaron a utilizar o nome de Rex Franciæ, "rei de Francia"[1] e que puideron realmente tomar nota da autoridade en todo o reino. O territorio deste estaba formado por tenencias feudais dos que o rei de Francia Occidental é o soberano desde a partición en 843 do Imperio Carolinxio.

A integración gradual dos feudos ao dominio real requiriu o establecemento dunha administración real. Lois IX concede unha importancia primordial ao seu papel na xustiza e establécese o Parlamento, o tribunal superior de xustiza. A longa Guerra dos Cen Anos brindou a oportunidade de establecer un exército e impostos permanentes baixo Carlos VII. Richelieu, ministro de Lois XIII, e Lois XIV fortaleceron a autoridade real nas provincias poñendo en liña os gobernadores locais da nobreza e delegando administradores designados polo rei.

A propensión da realeza a exercer un poder cada vez máis absoluto foi cuestionada en períodos de disturbios, guerras civís e os reinados de reis menores. A protesta adquiriu un carácter máis acusado durante a difusión da filosofía da Ilustración e dos valores que transmitiu: goberno da razón, separación de poderes, liberdades individuais, etc. A Revolución Francesa levou á instauración dunha monarquía constitucional. Non obstante, as diferentes fórmulas probadas fallaron sucesivamente en 1792, 1830 e 1848, o que provocou a fin da realeza en Francia.

Historia

editar

Idade Moderna

editar

A Paz de Etaples en (1492) é para algúns, o inicio da historia moderna de Francia. Ó rematar a Guerra dos Cen Anos (1337 - 1453) e a firma do Tratado de Picquingny en (1475), en 1492 e 1493, o rei Carlos VIII de Francia asinou tres tratados adicionais con Henrique VII de Inglaterra, Maximiliano I de Habsburgo e Fernando II de Aragón respectivamente en Étaples o Tratado de Senlis (1493) e o de Barcelona (1493). Estes tres tratados deixaron vía libre a Francia para tomar partido nas Guerras Italianas (1494 - 1559), que marcaron o comezo do moderno reino de Francia.

Dinastía Borbón

editar

Tras a morte de Carlos IX asumiu o trono o seu irmán Henrique III, pero á morte de Francisco de Alençon en 1584, irmán e herdeiro do rei católico Henrique III de Francia, converteu a Henrique de Navarra no lexítimo herdeiro de Francia, o que Henrique III debeu admitir, pois as súas irmás estaban fóra da sucesión pola Lei sálica.

Henrique IV

editar
 
Henrique IV de Francia

Henrique de Navarra subiu ó trono en 1553 e converteuse no primeiro rei de Francia da dinastía Borbón. Instaurou a paz relixiosa no país, tralas guerras entre católicos e hugonotes, aumentou o poder real deixando de convocar os Estados Xerais e regulamentando o parlamento. Situou a Francia como unha potencia económica en Europa, e levou a cabo políticas para garantir o benestar dos seus súbditos, o que o fixo moi querido polo pobo francés. Durante o seu reinado se fundaron as primeiras colonias francesas no Canadá. Morre asasinado o 14 de maio de 1610 por François Ravaillac, deixando o trono ó seu fillo, Lois.

Lois XIII

editar

O reinado de Lois XIII estivo marcado polo sometemento dos Grandes e dos protestantes, así como pola loita contra a dinastía Habsburgo. A imaxe deste rei está inseparablemente ligada á do seu primeiro ministro, o Cardeal Richelieu, quen o axudará na reorientación da monarquía francesa.

Lois XIV

editar
 
Lois XIV de Francia

Lois XIV é o rei máis coñecido desta etapa segundo a maioría dos historiadores. Foi alcumado como o Rei Sol. Nado en 1938, ascende ó trono en 1715. Combate en tres grandes guerras (a Guerra de Holanda, a Guerra dos Nove Anos e a Guerra de Sucesión Española), aumenta a influencia de Francia en Europa, non só no político, senón tamén no cultural, con artistas como Molière. Isto fixo que ascendera en prestixio, Francia, a súa lingua, e o seu rei. Morre en 1715, deixando o trono ó seu bisneto, Lois XV.

Lois XVI

editar
 
Lois XVI de Francia

Nado en 1754, Lois XVI ascende ó trono de Francia trala morte do seu avó Lois XV en 1774. Casou con María Antonieta, filla de Francisco I de Austria e a emperatriz María Tareixa. Durante o seu reinado crece o descontento popular, debido á escaseza de alimentos e ás subidas dos prezos, debido á súa vez as malas colleitas que se sucedían desde o reinado de Lois XIV. En 1791, tras varios levantamentos e a Toma da Bastilla, convértese en monarca constitucional, tras xurar a nova constitución, e o seu título pasa a ser "Rei dos franceses". Tras un intento de fuxida en 1792 e o Manifesto de Brunswick, proclámase a República en Francia e é xulgado por traizón e condenado á guillotina, onde morre o 21 de xaneiro de 1793 poñendo fin a 203 anos de goberno dos Borbóns. O seu fillo Lois Carlos morrerá na prisión do Temple e nunca chegou a reinar aínda que os monárquicos o recoñeceron como rei tras a morte de Lois XVI.

  1. No canto de Rex Francorum, anteriormente "rei dos francos".

Véxase tamén

editar

Outros artigos

editar

 
 Este artigo sobre historia é, polo de agora, só un bosquexo. Traballa nel para axudar a contribuír a que a Galipedia mellore e medre.
 Existen igualmente outros artigos relacionados con este tema nos que tamén podes contribuír.