Monarquía constitucional
Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde setembro de 2015.) |
A monarquía constitucional é unha forma de goberno onde o monarca ostenta a xefatura do estado. É un poder de mediano carácter simbólico, posto que se atopa regulado por unha lei, con frecuencia unha constitución. Tamén, caracterízase porque o rei ou a raíña teñen un papel de moderador ou árbitro nos conflitos políticos do Goberno, habitualmente, elixido democraticamente.
Por oposición á monarquía absoluta, a ciencia política distingue entre monarquía constitucional e monarquía parlamentaria. Nas monarquías constitucionais, o rei conserva o poder soberano ou ben o comparte co pobo ao que concede unha serie de dereitos mediante unha carta outorgada ou constitución. En cambio, nas monarquías parlamentarias a soberanía reside, na súa práctica totalidade, na vontade popular, sendo o monarca unha figura esencialmente simbólica. O exemplo clásico de monarquía constitucional é o Reino Unido de Gran Bretaña e Irlanda do Norte, que non posúe unha constitución codificada, senón un grupo de leis que forman a súa constitución.
Aínda que as actuais monarquías constitucionais son a maioría representativas de sistemas democráticos (monarquías constitucionais democráticas), historicamente non sempre foi así. Moitas das monarquías coexistiron con constitucións fascistas (ou en practícaa fascistas) como en Italia ou Xapón, ou con ditaduras de Goberno militar como en Tailandia, no ano 2007.
A monarquía constitucional foi un paso intermedio ou evolucionado ante a aparición das primeiras repúblicas modernas como Estados Unidos de América e Francia especialmente no século XIX. Pretendíase pasar de monarquías absolutas máximas representantes do Antigo Réxime a monarquías parlamentarias cun poder limitado.