Rabindranath Tagore

Rabindranath Tagore; रवीन्द्रनाथ ठाकुर
Alcume	ভানুসিংহ
Nacemento	7 de maio de 1861
	Calcuta, India
Falecemento	7 de agosto de 1941
	Calcuta, India
Nacionalidade	Raj Británico
Etnia	Pobo bengalí e brahmana
Relixión	Hinduísmo
Alma máter	University College de Londres e St. Xavier's Collegiate School
Ocupación	pintor, poeta, compositor, dramaturgo, ensaísta, filósofo, artista, escritor, letrista, compositor de cancións, cantante e director de cinema
Pai	Debendranath Tagore
Cónxuxe	Mrinalini Devi
Fillos	Rathindranath Tagore
Irmáns	Swarnakumari Devi, Hemendranath Tagore, Jyotirindranath Tagore, Dwijendranath Tagore, Satyendranath Tagore e Soudamini Debi
Xéneros	poesía, dramaturxía e filosofía
Coñecido/a por	Gitanjali, Ghare-Bhaire, Bhanusimha Thakurer Padabali, Valmikipratibha, Kabuliwala, Hungry Stones, Nastanirh, Noukadubi, Chaturanga, Jogajog, Shesher Kabita, A Agência dos Correios e O Rei da Câmara Escura
Premios	Premio Nobel de Literatura en 1913
Na rede
	[ editar datos en Wikidata ]
	v; c; e;

Rabindranath Tagore ( rəˈbindrəˈnɑ:t ˈtɑ:ɡɔr (axuda · info)), nome anglicizado de Rabíndranáth Thákhur (रवीन्द्रनाथ ठाकुर), nado en Calcuta o 7 de maio de 1861 e finado en Calcuta, India, o 7 de agosto de 1941, foi un polímata indio coñecido tamén co nome de Gurudev. Recibiu o Premio Nobel de Literatura no ano 1913.

TraxectoriaEditar

Primeiros anosEditar

Tagore naceu na mansión Jorasanko (Calcuta), fillo de Debendranath Tagore e de Sarada Ravat. Debendranath Tagore formulou a fe Brahmo propagada polo seu amigo o raxá reformador Rammohun Roy. Debendranath converteuse na figura central da sociedade Brahmo trala morte de Roy e continuou a liderar o Adi Brahmo Shomaj ata o seu pasamento.

Tagore foi o máis novo de catorce fillos, educado principalmente pola servidume, a súa nai morrera sendo Rabindranath moi cativo e o seu pai estaba decote de viaxe^[1]. De feito, os Thákhur eran o centro dun extenso grupo social que estaba comprometido co Rexurdimento bengalí, e no fogar respirábase un ambiente literario, musical e teatral, mesmo o seu pai convidou a varios músicos dhrupad a residir na súa casa para os seus fillos aprenderen a música clásica india^[2]. O seu irmán máis vello, Dwijendranath, era un respectado poeta e filósofo. Outro irmán, Satyendranath, foi o primeiro membro dunha etnia india admitido no Servizo civil indio, e Jyotirindranath era un músico de talento. A esposa deste último, Kadambari, que tiña case a mesma idade que Tagore, foi unha querida amiga e tivo unha forte influencia nel. O seu suicidio en 1884 deixouno fóra de lugar durante varios anos e marcou fondamente o timbre emocional da vida literaria de Tagore.

En 1878, Tagore viaxou a Brighton en Inglaterra para estudar nunha escola pública. Máis tarde estudou no University College de Londres. Porén non rematou os seus estudos e deixou Inglaterra despois dun ano. No Reino Unido anglicizou o propio apelido (Thakur) e volveu coa convicción de que os ingleses saben ben protexer unha India necesitada de protección, dedicouse á administración das súas terras e a toda forma de arte. Esta exposición á cultura inglesa e á súa lingua mesturouse coa tradición da música bengalí nos seus primeiros intentos de crear novas formas musicais. A pesar diso, nunca abrazou completamente as ríxidas normas inglesas nin a estrita interpretación da relixión hindú por parte da súa familia na vida ou na súa arte, escollendo tomar o mellor de ambas as esferas de experiencia.

ShelaidahaEditar

En 1883 casou con Mrinalini Devi, coa que tivo dous fillos e tres fillas. Por esa época convertérase no centro de atención do mundo literario con varias obras. En 1890 marchou a xestionar as propiedades familiares en Shelaidaha, na actual Bangladesh, onde viviu nunha casa-barco sobre o río Padma.

SantiniketanEditar

En 1901 trasladouse a Santiniketan, poboación situada en Bengala Occidental, onde puxo en funcionamento unha escola experimental, sita en propiedades do seu pai. Esta escola, estabelecida segundo a tradicional estrutura Brahmacharya de estudantes vivindo a carón do seu Gurú nunha comunidade autosuficiente, foi un imán para grupos internacionais de estudantes, artistas, lingüistas e músicos. Tagore dedicou unha prodixiosa enerxía en obter fondos para a escola, utilizando por exemplo o importe concedido no Premio Nobel. Hoxe a institución é coñecida como Universidade Visva Bharati (en bengalí: বিশ্বভারতী: India para o mundo), so control do goberno indio.

Continuou escribindo con obras como Naivedya (1901) e Kheya (1906), mais desafortunadamente a súa esposa morreu, ao igual que unha das súas fillas e un fillo, deixándoo esnaquizado. Nesa época xa tiña un amplo número de seguidores entre os lectores bengalís e tamén se levaron a cabo algunhas traducións das súas obras, habitualmente de calidade mediocre.

Exerceu unha enorme fascinación no mundo occidental, que o recoñeceu co Premio Nobel de Literatura no ano 1913.

Contactos con intelectuaisEditar

Tagore con Einstein en 1930 en Berlín.

Durante a súa vida, Tagore mantivo múltiples contactos con outros intelectuais do seu tempo, incluíndo a Henri Bergson, Robert Frost, Mahatma Gandhi, Thomas Mann, George Bernard Shaw, H. G. Wells e Romain Rolland.^[3]^[4] Particularmente célebre foi o seu encontro con Albert Einstein no fogar deste en Kaputh (Berlín) o 14 de xullo de 1930. A segunda parte da conserva tivo lugar cando Einstein visitou a Tagore na casa dun amigo común, o doutor Mendel. Discutiron sobre unha ampla variedade de temas, como epistemoloxía, ontoloxía, teoría musical e creatividade.^[5]

Na súa viaxe ao Perú, contraeu unha enfermidade que o obrigou a repousar na Arxentina durante dous meses en 1924.^[6] Alí coñeceu a escritora arxentina Victoria Ocampo, coa que estableceu unha grande amizade. Ela pagou a súa estadía en Bos Aires, na Quinta Miralrío, onde escribiu un poema de amor a Victoria que titulou "Puravi". Aínda compuxo outro poema para ela antes de morrer, amosando a admiración de ser unha muller transgresora para a época. Volvéronse ver en 1930 cando Ocampo organizou unha exhibición en París, cos estraños debuxos que Tagore compoñía nos seus manuscritos.

Comezou a pintar aos sesenta anos, chegando a realizar varias exposicións con éxito en gran parte de Europa.^[7] Morreu en Jorasanko o 7 de agosto de 1941, día que aínda é lembrado en actos públicos dentro do mundo de fala bengalí.

PensamentoEditar

Mentres Gandhi, coa desobediencia civil, organizou o nacionalismo indio sen expulsar do país os ingleses, Tagore propuxo conciliar e integrar Oriente e Occidente. Esta obra era abondo difícil, mais estaba preparado polo exemplo do seu avó que en 1928, ao fundar a Unión de crentes en Deus, integrou o monoteísmo cristián e o politeísmo hindú.

Tagore afirmou en toda a súa obra: o propio amor pola natureza e por Deus, as súas aspiracións de fraternidade humana, a propia paixón (mesmo erótica) e a atracción da infancia. Todos estes temas aparecen tanto na súa lírica destinada a canto, que el mesmo musicou e traduciu ao inglés (Oferta de canto, 1913), como nos seus traballos teatrais enriquecidos con intermedios líricos (A vinganza da natureza, 1884), novelas (O naufraxio, 1906), memorias, ensaios e conferencias.

ObraEditar

Ademais de poesía e narrativa, Tagore escribiu obras de teatro, máis de dúas mil cancións e obras pictóricas.

ContosEditar

Sompotti Somorpon
Kabuliwallah
Ghare Baire
Jogajog
Nastanirh
Shesher Kobita
Gora
Char Oddhay
Bou Thakuranir Haat
Malancha
Chokher bali
Rajarshi 55
Korunna
Noukadubi
Tucch Bheet
The Postmaster
Samapti
Dena paona
Atithi
Dui Bon (Two sisters)
Charulata
Mrinal Ki chitthi
Dalia
Dhan ki Bhent

NovelasEditar

É a parte da obra menos coñecida de Tagore, e inclúe Chaturanga, Gora (1910), Shesher Kobita, Ghare Baire, Char Odhay e Noukadubi.

PoesíaEditar

Gitanjali (গীতাঞ্জলি) é a obra máis coñecida de Tagore, mais a súa poesía inclúe tamén Manasi, Sonar Tori, Balaka e outros.

Traducidas ao galegoEditar

O carteiro do rei. Malini (trad. X. Cuns Lousa) O Castro-Sada: Edic. do Castro. 1976 - ISBN 84-85134-68-0
Onde a alma vive sem medo (trad. X. Mª Monterroso Devesa), en Bolet. Centro de Estud. Melidenses, nº 3 (xuño 1985)
A Verdade, fundamento do ser, no Correo da UNESCO (febreiro 1994)

NotasEditar

↑ Thompson, E. (1926), Rabindranath Tagore: Poet and Dramatist, Pierides Press, p. 20
↑ Som, R. (2010), Rabindranath Tagore: The Singer and His Song, Viking, p. 16
↑ Tagore & Chakravarty 1961, p. 99.
↑ Tagore & Chakravarty 1961, pp. 100–103.
↑ Tagore 1930, pp. 222–225.
↑ Dutta & Robinson 1995, p. 256.
↑ R. Siva Kumar (2011) The Last Harvest: Paintings of Rabindranath Tagore.

Véxase taménEditar

BibliografíaEditar

Tagore, Rabindranath; Chakravarty, A. (editor) (1961). A Tagore Reader. Beacon Press (publicado o 1 June 1961). ISBN 978-0-8070-5971-5.
Tagore, Rabindranath (1930). The Religion of Man. Macmillan.

Ligazóns externasEditar

Predecesor: Gerhart Hauptmann	Premio Nobel de Literatura 1913	Sucesor: Romain Rolland (En 1915)

[1] Thompson, E. (1926), Rabindranath Tagore: Poet and Dramatist, Pierides Press, p. 20

[2] Som, R. (2010), Rabindranath Tagore: The Singer and His Song, Viking, p. 16

[FOOTNOTETagoreChakravarty196199-3] Tagore & Chakravarty 1961, p. 99.

[FOOTNOTETagoreChakravarty1961100–103-4] Tagore & Chakravarty 1961, pp. 100–103.

[FOOTNOTETagore1930222–225-5] Tagore 1930, pp. 222–225.

[FOOTNOTEDuttaRobinson1995256-6] Dutta & Robinson 1995, p. 256.

[7] R. Siva Kumar (2011) The Last Harvest: Paintings of Rabindranath Tagore.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]