Wikipedia

Anna Laetitia Barbauld


Anna Laetitia Barbauld, nome de solteira, Anna Laetitia Aikin, nada en Leicestershire, Inglaterra, o 20 de xuño de 1743 e finada en Stoke Newington, Inglaterra, o 9 de marzo de 1825, foi unha poetisa, ensaísta e escritora de libros para nenos de nacionalidade inglesa.

Infotaula de personaAnna Laetitia Barbauld

Editar o valor em Wikidata
Biografía
Nacemento20 de xuño de 1743 Editar o valor em Wikidata
Kibworth Harcourt (Reino de Gran Bretaña) Editar o valor em Wikidata
Morte9 de marzo de 1825 Editar o valor em Wikidata (81 anos)
Stoke Newington (Reino Unido de Gran Bretaña e Irlanda) Editar o valor em Wikidata
Lugar de sepulturaLondres Editar o valor em Wikidata
Datos persoais
País de nacionalidadeReino Unido de Gran Bretaña e Irlanda
Francia Editar o valor em Wikidata
RelixiónProtestantismo Editar o valor em Wikidata
Actividade
Campo de traballoPoesía e ensaio Editar o valor em Wikidata
Ocupaciónpoeta , ensaísta , crítica literaria , escritora de literatura infantil , escritora Editar o valor em Wikidata
LinguaLingua inglesa Editar o valor em Wikidata
Obra
Obras destacables
Familia
PaiJohn Aitken (en) Traducir Editar o valor em Wikidata
IrmánsJohn Aikin (pt) Traducir Editar o valor em Wikidata
ParentesLucy Aikin (pt) Traducir (sobriña) Editar o valor em Wikidata
Discogs: 1010629 Find a Grave: 6689556 Editar o valor em Wikidata

Barbauld foi unha «muller de letras» especializada en múltiples xéneros e tivo unha carreira exitosa. Foi tamén mestra na soada Academia Palgrave e unha innovadora escritora de libros para nenos; os seus famosos libros proporcionaron un modelo pedagóxico durante máis dun século.[1] Os seus ensaios demostraron que era posible para unha muller estar involucrada publicamente coa política, e outras autoras imitárona; o que é mesmo máis importante, as súas poesías axudaron á cimentación do desenvolvemento do Romanticismo en Inglaterra.[2][3] Barbauld tamén foi crítica literaria, e a súa antoloxía das novelas británicas do século XVIII axudou a establecer o canon como é coñecido actualmente.

A carreira literaria de Barbauld finalizou abruptamente en 1812 coa publicación do seu poema Eighteen Hundred and Eleven, o cal criticou a participación de Gran Bretaña nas Guerras Napoleónicas. As duras críticas que recibiu sorprendérona a tal punto que decidiu non volver publicar ningunha das súas obras durante o resto da súa vida.[4] A súa reputación viuse aínda máis prexudicada cando varios dos poetas do Romanticismo que ela inspirara no apoxeo da Revolución francesa volvéronse na súa contra nos anos posteriores, a medida que foron volvéndose máis conservadores. Durante o século XIX só era lembrada como unha escritora puntillosa de libros para nenos, e foi esquecida no século XX, ata que o auxe da crítica literaria feminista durante a década de 1980 renovou o interese nas súas obras e produciu unha revalorización das mesmas.[5]

Primeiros anos editar

Barbauld naceu o 20 de xuño de 1743 en Kibworth Harcourt, Leicestershire, Inglaterra. O seu pai, o Reverendo John Aikin, era o director da Academia Kibworth de Disidentes e ministro nunha próxima igrexa presbiteriana. A residencia da súa familia en Kibworth deulle a Barbauld a oportunidade de aprender latín, grego, francés e italiano, entre moitas outras materias que, segundo se supuña, eran inadecuadas para a formación dunha muller na súa época. A inclinación cara ao estudo por parte de Barbauld preocupou á súa nai, quen temía que quedase solteira toda a súa vida polo seu carácter intelectual; as dúas xamais foron tan próximas como Barbauld foi co seu pai.[6] Con todo, a nai de Barbauld estaba orgullosa dos logros da súa filla, e uns anos máis tarde escribiu dela: «Nunha ocasión efectivamente coñecín a unha pequena nena quen estaba tan ansiosa de aprender como os seus mestres de ensinarlle, e quen aos dous anos de idade xa podía ler oracións e historias curtas dos seus libros, rapidamente, sen erros; en medio ano xa podía ler tan ben como a maioría das mulleres; pero nunca coñecín a outra como ela, e creo que nunca o farei».[7]

En 1758, a familia trasladouse á Academia Warrington, na cidade homónima, onde lle ofreceron un traballo como mestre ao pai de Barbauld. A Academia tivo entre os seus alumnos a varios dos intelectuais da época, como o filósofo e teólogo Joseph Priestley, e era coñecida como «a Atenas do Norte» pola súa estimulante atmosfera intelectual.[8] Outro alumno destacado foi o revolucionario francés Jean-Paul Marat; as anécdotas escolares suxiren que era un «líder francés» alí durante a década de 1770. Tamén foi un dos pretendentes de Barbauld; presuntamente escribiulle a John Aikin declarándolle a súa intención de converterse en cidadán inglés para casar con ela.[9] Archibald Hamilton Rowan tamén se namorou de Barbauld e describiuna como «unha muller posuidora dunha gran beleza, a cal conservou até os últimos días da súa vida. A súa silueta era esvelta, cunha tez exquisitamente clara acompañada da súa perfecta saúde; os seus trazos eran normais e elegantes, e os seus ollos de cor azul escuro emitían a luz do enxeño e a graza».[10] A pesar da ansiedade da súa nai, Barbauld recibiu moitas ofertas de matrimonio durante a época, aínda que rexeitounas todas.

Primeiros éxitos literarios e matrimonio editar

En 1773, Barbauld escribiu o seu primeiro libro de poemas, despois de que os seus amigos a eloxiasen e convenceran de comezar a publicar.[11] A colección, titulada simplemente Poems (Poemas), tivo catro edicións nun só ano e sorprendeu a Barbauld polo seu éxito.[11] Barbauld pasou a ser unha respectada figura literaria en Inglaterra só coa reputación de Poems. O mesmo ano ela e o seu irmán, John Aikin, publicaron conxuntamente Miscellaneous Pieces in Prose, a cal tamén foi ben recibida. Os ensaios presentes na obra (a maior parte dos cales foron escritos por Barbauld) foron comparados favorablemente coas obras de Samuel Johnson.[12]

 
Joseph Priestley (c. 1763): «A Sra. Barbauld díxome que foron as miñas obras as que a inspiraron para escribir en verso».[13]

En maio de 1774, pese a algunhas «dúbidas», Anna Laetitia contraeu matrimonio con Rochemont Barbauld, o neto dun hugonote francés e antigo alumno de Warrington. Segundo a sobriña de Barbauld, Lucy Aikin:

O seu cariño cara ao Sr. Barbauld baseouse na ilusión dunha fantasía romántica, non dos verdadeiros sentimentos do seu corazón. Se os outros pretendentes lle tivesen ofrecido antes unha mellor atmosfera acolledora, nunca se tería permitido a si mesma verse atrapada polas tolas demostracións amorosas –expresadas con modais teatrais e afrancesados – nin tería concibido un gusto tan esaxerado ante a perspectiva de ter unha firme estrutura de felicidade caseira. O meu pai díxome que esta unión precipitada débese, en gran parte, á maligna influencia da obra de Jean-Jacques Rousseau Nouvelle Héloïse, co Sr. B. como St. Preux. Un amigo informoulle [a Barbauld] que sufrira dun arrebato de demencia, e que se vira obrigado a romper o compromiso en dita instancia. 'Entón', respondeulle ela, 'se o desilusionara, el volveríase tolo'. O seu amigo non puido responderlle; e cunha especie de xenerosidade urxente, Anna encamiñouse cara o seu melancólico destino.[14]

Despois da voda, a parella mudouse a Suffolk, preto de onde lle ofreceran un traballo a Rochemont nunha escola para homes.[15] Barbauld pasou o tempo reescribindo algúns dos Salmos, un pasatempo común durante o século XVIII, publicándoos baixo o nome Devotional Pieces Compiled from the Psalms and the Book of Job (Pezas devotas compiladas dos Salmos e do Libro de Xob). Xunto a esa obra publicou o seu ensaio Thoughts on the Devotional Taste, on Sects and on Establishments (Pensamentos sobre o gusto devoto, sobre as seitas e as clases dirixentes), o cal explica a súa teoría sobre o sentimento relixioso e os problemas inherentes na institucionalización da relixión. Segundo parece, Barbauld e o seu marido preocupáronse ante o feito de que xamais poderían ter un fillo propio e en 1775, despois de só un ano de matrimonio, Barbauld suxeriulle ó seu irmán adoptar a un dos seus fillos:

Doume conta que non estou pedindo algo sinxelo; non debe ser doado para un pai separarse dun fillo. Por iso direi que ó ter máis de un é máis simple. Xa que hai unha gran diferenza na felicidade dunha persoa ter ou non ter fillos, creo que da igual se son tres, catro, cinco ou seis; porque catro ou cinco son abondo para darlles moito cariño e afecto. Nós gañaríamos moito, pero ti non perderías nada.[16]

Finalmente o seu irmán aceptou e a parella adoptou a Charles; foi para el que Barbauld escribiu os seus libros máis famosos: Lessons for Children (1778–9) e Hymns in Prose for Children (1781).

Academia Palgrave editar

Barbauld e o seu esposo deron clases durante once anos na Academia Palgrave en Suffolk. A partir de entón, Barbauld non só debeu facerse cargo do seu fogar senón tamén do seu traballo: foi contable, doncela e ama de chaves.[17] A escola foi inaugurada con só oito alumnos, pero cando os Barbauld a abandonaron en 1785, ao redor de corenta estaban inscritos debido á excelente reputación que adquirira a escola.[18] A filosofía educativa dos Barbauld atraeu tanto aos disidentes como aos anglicanos. Palgrave substituíu a estrita disciplina das escolas tradicionais tales como Eton, que adoitaban utilizar o castigo corporal, cun sistema de «multas» e mesmo «xuízos xuvenís», é dicir, xuízos levados a cabo polos mesmos estudantes.[19] Ademais, en lugar de impartir clases na forma clásica, a escola ofreceu un plan de estudos práctico que incluíu ciencia e linguaxes modernas. Barbauld ensinou as materias de lectura e relixión aos nenos máis novos e xeografía, composición e retórica e ciencia aos máis avanzados.[20] Foi unha mestra dedicada, producindo unha «crónica semanal» para a escola e escribindo obras teatrais para que fosen representadas polos estudantes.[21] Barbauld causou un profundo efecto na maior parte dos estudantes; un que tivo moito éxito, William Taylor, un prominente estudoso da literatura alemá, referiuse a Barbauld como «a nai da súa mente».[22]

Participación política e Hampstead editar

 
Deseño para o medallón do Comité para a Abolición da Escravitude, creado por Josiah Wedgewood.

En setembro de 1785, os Barbauld deixaron Palgrave para visitar Francia, pois a saúde mental de Rochemont comezou a se deteriorar e era incapaz de realizar os seus deberes como profesor.[23] En 1787, mudáronse a Hampstead onde Rochemont foi recomendado para porse á cabeza dunha capela presbiteriana. Foi aquí onde Barbauld estableceu amizade con Joanna Baillie, unha dramaturga. Aínda que xa non estiveron a cargo dunha escola, os Barbauld non abandonaron o seu compromiso coa educación; a miúdo tiveron un ou dous pupilos vivindo con eles, quen foran recomendados por amigos persoais.[24]

Foi durante este período, o apoxeo da Revolución francesa, que Barbauld publicou as súas pezas políticas máis radicais. Desde 1787 até 1790, Charles James Fox tratou de convencer á Cámara dos Comúns do Reino Unido para que aprobasen unha lei que garantise os completos dereitos civís dos disidentes. Cando este proxecto de lei foi rexeitado por terceira vez, Barbauld escribiu un dos seus panfletos máis apaixonados, An Address to the Opposers of the Repeal of the Corporation and Test Acts. Os lectores sorprendéronse tras descubrir que tal argumento lúcido fora escrito por unha muller. En 1791, despois de que William Wilberforce tentara prohibir o comercio de escravos, Barbauld publicou Epistle to William Wilberforce Esq. On the Rejection of the Bill for Abolishing the Slave Trade, o cal non só lamentou o destino dos escravos senón que tamén advertiu sobre a dexeneración social e cultural que os británicos recibirían ao non abandonar dita actividade. En 1792, Barbauld continuou co tema da responsabilidade nacional nun sermón anti-bélico titulado Sins of Government, Sins of the Nation no cal argumentou que cada individuo é responsable das accións da nación: «Fomos convocados para arrepentirnos dos pecados nacionais, porque podemos solucionalos, e debemos solucionalos».[25]

Stoke Newington e o fin dunha carreira literaria editar

En 1802, os Barbauld mudáronse a Stoke Newington onde Rochemont fíxose cargo dos deberes pastorais dunha capela en Newington Green. Barbauld alegrouse de estar xunto ao seu irmán John, dado que a mente do seu marido íase deteriorando cada vez máis.[26] Rochemont desenvolveu unha «violenta antipatía cara á súa esposa e descargou a súa furia demente sobre ela. Un día, durante a cea, tomou un coitelo e perseguiuna ao redor da mesa e o único que puido facer Anna para salvarse foi saltar pola xanela».[27] Tales escenas, repetidas miles de veces, mergullaron a Barbauld nunha gran tristeza e expuxérona a un grave perigo, pero ela rexeitou deixar ao seu esposo. Rochemont suicidouse afogándose en 1808 e Barbauld caeu nunha profunda depresión. Cando retornou á literatura, escribiu o poema radical Eighteen Hundred and Eleven (1812) no cal describiu a Inglaterra como unha nación en ruínas. Foi criticada tan duramente que non volveu publicar outra obra na súa vida, aínda que actualmente é catalogado polos expertos como o seu «gran éxito poético».[28] Barbauld morreu en 1825 sendo unha escritora de renome e foi soterrada no panteón da familia en St Mary's, Stoke Newington. Despois da morte de Barbauld, levantouse unha lápida de mármore na Capela Newington Green coa seguinte inscrición:

Legado editar

Trala súa morte, Barbauld foi recoñecida na Newcastle Magazine como «incuestionablemente a primeira das nosas poetisas, e unha das máis elocuentes e poderosas dos escritores de prosa» e a Imperial Magazine declarou que «cando se expanda o costume das letras en Gran Bretaña, ou onde sexa que se fale inglés, lembrarase o nome desta dama».[30] As obras de Barbauld foron analizadas favorablemente por Joseph Addison e Samuel Johnson, o cal significaba unha fazaña para unha muller do século XVIII.[31] Cara a 1925, só era lembrada como unha escritora de libros para nenos con sentenzas. Non foi senón até a chegada da crítica literaria feminista nas décadas de 1970 e 1980 que Barbauld finalmente comezou a ser incluída na historia da literatura.

Con todo, Barbauld desapareceu do lugar que conseguiu por numerosas razóns. Unha das máis importantes foi o desdén cara a ela por Samuel Taylor Coleridge e William Wordsworth, poetas que nos seus tempos mozos e radicais, inspiráronse nas súas obras, pero que nos seus últimos anos, máis conservadores, desdeñáronas; e unha vez que estes poetas comezaron a formar parte do canon literario, as súas opinións fóronse tendo moi en conta.[32] Ademais, segundo Matthew Arnold, a finais do século XIX o «fermento» intelectual do cal Barbauld foi unha parte importante (particularmente nas academias disidentes) asociouse coa clase media «filistea». A clase media reformista do século XVIII máis tarde foi sinalada como a responsable dos excesos e os abusos da era industrial.[33]

A medida que os estudos literarios se desenvolveron e conformaron unha disciplina no século XIX, a historia das orixes do Romanticismo en Inglaterra apareceu xunto con estes; de acordo con esta versión da historia literaria, Coleridge e Wordsworth foron os poetas que dominaron o século.[34] Esta visión mantívose dominante durante polo menos un século. Mesmo coa chegada da crítica feminista en 1970, Barbauld aínda non recibira o recoñecemento que merecía. Como o explica Margaret Ezell, os críticos feministas querían resucitar unha clase de muller en particular: anoxada, resistente aos roles de xénero da súa época, e disposta a trazar lazos de amizade con outras mulleres.[35] Barbauld non encaixaba facilmente en tales categorías, e non foi até que a época do Romanticismo e o seu respectivo canon foi sometido a unha revisión e revalorización por parte da crítica feminista que se descubriu o valor da voz desta autora.

Análise literaria editar

 
The Mouse's Petition dos Poems de Barbauld (1772).

Poesías editar

Os poemas de Barbauld, os cales abarcan unha gran cantidade de temas, foron lidos principalmente polas críticas literarias feministas interesadas en devolverlles o recoñecemento por parte do público xeral ás escritoras que foran importantes nos seus propios tempos, pero que quedaran esquecidas na historia da literatura. As obras de Isobel Armstrong representan unha das formas en se que realizaron estes estudos; sostén que Barbauld, ó igual que outras poetisas do Romanticismo:

[...] nin consentiron a idea dun discurso femenino especial nin aceptaron unha representación de si mesmas como pertencentes ó reino do irracional. Comprometéronse con dúas estratexias para loitar co problema do discurso afectivo. En primeiro lugar, utilizaron as formas e linguaxes femininas que se acostumaban, pero outorgáronlles trazos analíticos e usáronas para reflexionar. En segundo lugar, desafiaron as tradicións filosóficas masculinas que levaron a un discurso degradante da experiencia feminina e desprazaron aquelas tradicións.[36]

No seu subsecuente análise de «Inscription for an Ice-House» sinala o desafío de Barbauld á caracterización do sublime, o fermoso e sobre as teorías económicas de Adam Smith na súa obra Wealth of Nations realizada por Edmund Burke como a evidencia desta interpretación.[37]

As obras de Marlon Ross e de Anne K. Mellor representan unha segunda forma de aplicar os puntos de vista da teoría feminista para recuperar ás escritoras. Sosteñen que Barbauld e outras poetisas do Romanticismo tiveron unha voz distintivamente feminina na esfera literaria. Segundo Ross, como muller e disidente, Barbauld tiña unha perspectiva única sobre a sociedade e era esta posición específica a que a "obrigou" a publicar os seus comentarios sociais.[38] Pero, sinala Ross, as mulleres estaban baixo unha dobre obrigación: «podían escoller a alternativa de arriscarse a falar sobre política nunha linguaxe apolítica, diminuída, como consecuencia, a claridade e precisión da súa mensaxe, ou podían utilizar os recursos literarios nos cales a mensaxe política estaba máis marcada tratando de engadirlles un decoro particularmente 'feminino', asumindo novamente o risco de debilitar a súa mensaxe».[39] Por tanto, Barbauld e outras poetisas da época a miúdo escribían «poemas ocasionais». Tradicionalmente, estes poemas comentaban –a miúdo en forma satírica– sucesos nacionais, pero cara ao final do século XVIII comezaron a ser cada vez máis serios e persoais. As mulleres escribían poemas sentimentais, un estilo de moda na época, sobre sucesos persoais tales como o nacemento dun fillo e sostiñan que comentando os pequenos acontecementos da súa vida cotiá, establecerían os cimentos morais para a nación.[40] Historiadores como Ross e Mellor sosteñen que esta adaptación dos estilos e xéneros existentes é unha das formas en que as poetisas crearon un Romanticismo feminino.

Ensaios políticos e poemas editar

Os textos políticos máis significativos de Barbauld son: An Address to the Opposers of the Repeal of the Corporation and Test Acts (1790), Epistle to William Wilberforce on the Rejection of the Bill for Abolishing the Slave Trade (1791), Sins of Government, Sins of the Nation (1793), e Eighteen Hundred and Eleven (1812). Como explica Harriet Guest, «as temáticas máis utilizadas nos ensaios de Barbauld escritos durante a década de 1790 son as que se relacionan coa constitución da opinión pública como un corpo relixioso, cívico e nacional, e sempre se preocupou por salientar a continuidade entre os dereitos dos cidadáns e os dereitos públicos definidos en termos amplamente inclusivos».[41]

Por tres anos, desde 1787 até 1790, os disidentes ingleses tentaron convencer ao Parlamento de revogar o Test Act e as Actas de Corporación que limitaban os seus dereitos civís. Despois de que se votase en contra de eliminar as actas por terceira vez, Barbauld volveu á escena pública tras nove anos de silencio.[42] O seu panfleto, moi cargado politicamente, está escrito nun ton sarcástico e incisivo; comeza dicindo «dámoslle as grazas polo cumprimento outorgado aos disidentes, cando se supón que no momento en que poidan ser elixidos para cargos de poder, todos estes cargos serán ocupados á vez por eles».[43] O panfleto sostén que os disidentes merecen os mesmos dereitos que calquera outra persoa: «Pedímolo como homes, pedímolo como cidadáns, pedímolo como bos súbditos».[44] Ademais, Barbauld di que é precisamente o illamento obrigado cara aos disidentes polo resto da xente o que os marca, non calquera outra forma de crenzas.[45] Finalmente, apelando ao patriotismo británico, mantén que aos franceses non se lles pode permitir excluír aos ingleses en prol da liberdade.[46]

No ano seguinte, 1791, logo dun dos varios intentos errados de William Wilberforce para suprimir o comercio de escravos ante o Parlamento, Barbauld escribiu a súa Epistle to William Wilberforce on the Rejection of the Bill for Abolishing the Slave Trade (Epístola a William Wilberforce sobre o rexeitamento do proxecto para abolir o comercio de escravos). Neste, chama a Gran Bretaña a pagar polo pecado da escravitude; nun ton severo, condena a avaricia dun país que permite que a súa riqueza e a súa prosperidade crezan grazas ao labor de seres humanos escravizados. Ademais, utilizou unha ilustración na que mostrou á ama e ao amo dunha plantación que revela todas as fallas da «empresa colonial: unha muller indolente, voluptuosa, monstruosa» e un «home dexenerado e malvado».[47]

En 1793, cando o goberno británico convocou á nación a facer xaxún en honra á guerra, os disidentes que se mostraron en contra da guerra, como Barbauld, foron presionados cun dilema moral: «Obedecer a orde e violar as súas conciencias rogando polo éxito nunha guerra que desaprobaron? Realizar o xaxún, pero predicar en contra da guerra? Defender a Proclamación e negarse a formar parte do xaxún?» Barbauld aproveitou a oportunidade para escribir un sermón, Sins of Government, Sins of the Nation (Pecados do goberno, pecados da Nación), sobre a responsabilidade moral dun individuo; para ela, cada persoa é responsable polas accións da nación porque forma parte dela.[48] O ensaio trata de determinar que o papel propio do individuo debe desenvolverse no seu fogar e sostén que a insubordinación pode socavar un goberno, aínda que admite que hai liñas que non pode cruzar obedecendo ao goberno pola súa moral como ser humano.[49] O texto é unha clásica confirmación da idea dunha «guerra inxusta».

En Eighteen Hundred and Eleven (1812), escrito antes de que Gran Bretaña entrase en guerra contra Francia por unha década e estando a piques de perder as Guerras Napoleónicas, Barbauld ofreceulles aos seus lectores unha sorprendente sátira do estilo de Décimo Xunio Xuvenal; sostivo que o Imperio Británico atopábase en quebra mentres que o Imperio Americano estaba a fortalecerse. A partir de entón, as riquezas e a fama da súa nación irían a América en lugar da Gran Bretaña, deixándoa na ruína. Uniu esta caída directamente coa participación de Inglaterra nas Guerras Napoleónicas.

Este punto de vista pesimista cara ao futuro foi, como era de esperarse, moi mal recibido; «as críticas, tanto as publicadas en revistas liberais como as conservadoras, pasaron a ser de prudentes e negativas a escandalosamente abusivas».[50] Barbauld, sorprendida pola reacción, retirouse da vida pública. Mesmo cando Gran Bretaña estaba a piques de gañar a guerra, Barbauld non puido alegrarse. Escribiulle a un amigo: «Non sei como reaccionar ante esta vitoria sobre Bonaparte, espléndida como é, cando hai que considerar o horrible desperdicio de vidas, a miseria masiva e os enormes combates que causou».[51]

Literatura infantil editar

 
Portada de Lessons for Children of Three Years Old, Part I.
Artigos principais: Lessons for Children, Hymns in Prose for Children e Evenings at Home, or The Juvenile Budget Opened.

Lessons for Children e Hymns in Prose for Children de Barbauld foron unha revolución na literatura infantil. Por primeira vez, as necesidades dos nenos como lectores tomáronse en consideración. Barbauld esixiu que o seu libro fose impreso con letra grande e con marxes amplas para que aos nenos lles fosen doados de ler, e principalmente desenvolveu un estilo de «diálogo informal entre os pais e os nenos» que dominou a literatura infantil durante unha xeración.[52] En Lessons for Children, unha serie de catro volumes adaptada aos nenos de pouca idade, Barbauld empregou o concepto dunha nai ensinándolle ao seu fillo diversas cousas como a conduta, a lectura, etc.[53] Moitos dos eventos nestas historias inspiráronse na experiencia de Barbauld no ensino do seu propio fillo, Charles. Pero esta serie tivo máis obxectivos ademais de iniciar aos nenos no mundo da lectura: tamén lles presentan ao lector os «elementos da sociedade, o seu sistema simbólico e a súa estrutura conceptual, inculcando a ética, e animando a desenvolver certo tipo de sensibilidade».[54] Ademais, explícalle aos nenos os principios da «botánica, zooloxía, números, reaccións químicas, o sistema monetario, o calendario, xeografía, meteoroloxía, agricultura, economía política, xeoloxía, e astronomía».[55]

 
Portada de Hymns in Prose for Children.
Tut[or]. Solución é cando un sólido introducido nun fluído desaparece completamente nel, deixando o líquido claro. Así, cando lanzo este terrón de azucre no meu té, ves que gradualmente se esvaece ata que todo desaparece; e entón podo degustalo en cada gota do meu té; pero o té está claro coma antes.
——Anna Laetitia Barbauld, "A Tea Lecture", Evenings at Home (1793)[56]

Lessons for Children e Hymns in Prose tiveron, no campo dos libros infantís, un impacto sen precedentes; non só influenciaron a poesía de William Blake e William Wordsworth, senón que varias xeracións de nenos escolares usáronos nos seus estudos.[57] O experto en literatura infantil William McCarthy escribiu: «Elizabeth Barrett Browning aínda era capaz de recitar algunhas liñas de Lessons for Children á idade de trinta e nove anos».[58] Aínda que Samuel Johnson e Charles James Fox ridiculizaron os libros infantís de Barbauld e opinaron que ela desperdiciara o seu talento poético ao escribilos, Barbauld pensou que o que escribía era nobre e iso animouna a seguir cos seus pasos.[59] Como explica a súa biógrafa Betsy Rodgers, «deulle prestixio ás obras da literatura xuvenil, e sen baixar o seu nivel ao pasar á escritura infantil, inspirou a outros escritores a escribir nun nivel similar ao seu».[60] De feito, grazas ao traballo de Barbauld, Sarah Trimmer e Hannah More puideron dedicarse a escribir para os nenos de baixos recursos, e organizar un movemento de escolas dominicais a grande escala. Ellenor Fenn, pola súa banda, escribiu e deseñou unhas series de lecturas e xogos para os nenos de clase media e Richard Lovell Edgeworth creou un dos primeiros estudos sistemáticos do desenvolvemento da nenez o cal culminou non só cun tratado de educación coescrito con Maria Edgeworth senón tamén nunha colección de historias para nenos escritas por Maria.[61]

Barbauld tamén colaborou co seu irmán John nos seis volumes de Evenings at Home (1793): un conxunto misceláneo de relatos, fábulas, dramas, poemas, e diálogos. E de moitas maneiras estas historias atraparon os ideais da educación da Ilustración: «curiosidade, observación, e razoamento».[62] Por exemplo, as historias alentaron a aprender a ciencia a través de distintas actividades; en «Unha lectura de Té» os nenos aprendían que o té se facía grazas a "unha reacción química" e eran necesarias a difusión, evaporación e condensación.[63] O texto tamén salientou a racionalidade: en «Things by Their Right Names», un neno pide a seu pai unha historia sobre «un asasino sanguento». O pai faino, utilizando os recursos ficticios dos contos de fadas como a frase «había unha vez» pero confundindo ao seu fillo con detalles como que os asasinos «tiñan armaduras de aceiro». Ao final, o neno dáse conta de que o seu pai lle contou a historia dunha batalla e o pai comenta «Eu non sei nada de asasinos tan sanguentos».[64] Tanto a táctica de falar sobre o mundo para obrigar ao lector a pensar sobre o mesmo como a mensaxe anti bélica do conto son frecuentes en Evenings at Home. En efecto, Michelle Levy, unha historiadora do período, expresou que a serie alentou aos lectores a «ser observadores críticos e, cando fose necesario, resistentes á autoridade».[65] Esta resistencia apréndese e practícase no fogar; segundo Levy, «Evenings at Home reclama que as reformas políticas e sociais deben comezar na familia».[66] Son as familias as responsables do progreso ou a involución da nación.

De acordo con Lucy Aikin, a sobriña de Barbauld, as contribucións de Barbauld en Evenings at Home foron as historias tituladas «The Young Mouse», «The Wasp and Bee», «Alfred, a drama», «Animals and Countries», «Canute’s Reproof», «The Masque of Nature», «Things by their right Names», «The Goose and Horse», «On Manufactures», «The Flying-fish», «A Lesson in the Art of Distinguishing», «The Phoenix and Dove», «The Manufacture of Paper», «The Four Sisters» e «Live Dolls».[67]

Traballo editorial editar

Barbauld editou unha gran cantidade de obras até o final da súa vida, as cales axudaron a formar o canon como se coñece hoxe en día. Primeiro, en 1804, editou a correspondencia de Samuel Richardson e escribiu unha extensa introdución da biografía do home, que, quizais, foi o novelista máis influente do século XVIII. O seu «ensaio de 212 páxinas sobre a súa vida e obras [foi] a primeira biografía importante de Richardson».[68] O ano seguinte editou Selections from the Spectator, Tatler, Guardian, and Freeholder, with a Preliminary Essay, un volume de ensaios que salientaron «a intelixencia», «a actitude» e «o gusto». En 1811, recompilou The Female Speaker, unha antoloxía de literatura escollida especificamente para mozas adolescentes. Debido a que, de acordo coa filosofía de Barbauld, o que un le cando é novo é formativo, a poetisa coidadosamente considerou as particularidades e características das súas lectoras e «elixiu temáticas sobre os deberes, os empregos e as disposicións do sexo débil».[69] A antoloxía está dividida en seccións como «Pezas morais e didácticas» e «Pezas descritivas e lamentables»; que inclúen poesías e prosas por, entre outros, Alexander Pope, Hannah More, Maria Edgeworth, Samuel Johnson, James Thomson e Hester Chapone.

A pesar da influencia das súas obras anteriores, foron os cincuenta volumes da serie The British Novelists, publicados en 1810 cun longo ensaio introductorio sobre a historia da novela, os que lle permitiron tomar un lugar na historia da literatura. Foi «a primeira edición en inglés que fixo comprensiva a crítica e as afirmacións históricas» e foi con todo o respecto «unha empresa creadora de canon».[70] No seu intuitivo ensaio, Barbauld lexitima a novela, entón aínda un xénero controvertido, conectándoa á literatura da Antiga Persia e grega. Para ela, unha gran novela é «unha epopea en prosa, con máis carácter e menos (de feito, nas novelas modernas nada) da maquinaria sobrenatural».[71] Barbauld sostén que a lectura de novelas ten unha multiplicidade de beneficios. Non é só un "pracer doméstico", senón que tamén é unha forma de "infundir principios e sentimentos morais" na poboación.[72] Barbauld tamén escribiu introducións para cada un dos cincuenta autores incluídos nas series.

Lista de obras editar

Esta lista de obras foi tomada da entrada de Wolicky sobre Barbauld no Dictionary of Literary Biography.

  • Corsica: And Ode (1768)
  • Poems (1773)
  • Miscellaneous Pieces in Prose (con John Aikin) (1773)
  • Devotional Pieces, Compiled from the Psalms and the Book of the Job (1775)
  • Lessons for Children (1778–9) (4 volumes)[73]
  • Hymns in Prose for Children (1781)
  • An Address to the Opposers of the Repeal of the Corporation and Test Acts (1790)
  • An Epistle to William Wilberforce, Esq. on the Refjection of the Bill for Abolishing the Slave Trade (1791)
  • Civic Sermons to the People (1792)
  • Remarks on Mr. Gilbert Wakefield’s Enquiry into the Expediency and Propriety of Public or Social Worship (1792)
  • Evenings at Home, or The Juvenile Budget Opened (con John Aikin) (1792–6) (6 volumes)
  • Sins of Government, Sins of the Nation (1793)
  • Reasons for National Penitence Recommended for the Fast Appointed on February 28, 1794 (1794)
  • What is Education? Monthly Magazine 5 (1798)
  • The Arts of Life (con John Aikin) (1802)
  • The Correspondence of Samuel Richardson (editado cunha introdución) (6 volumes) (1804)
  • Selections from the Spectator, Tatler, Guardian, and Freeholder, with a Preliminary Essay (editado cunha introdución) (3 volumes) (1805)
  • The British Novelists (editado cun detallado ensaio como introdución e introducións para cada autor) (50 volumes) (1810)
  • An Essay on the Origin and Progress of Novel-Writing (1810)
  • The Female Speaker (editado) (1811)
  • Eighteen Hundred and Eleven (1812)
  • The Works of Anna Laetitia Barbauld. With a Memoir by Lucy Aikin (editado pola sobriña de Barbauld, Lucy Aikin) (1825)
  • A Legacy for Young Ladies (editado pola sobriña de Barbauld, Lucy Aikin, logo da morte da autora) (1826)

Notas editar

  1. ↑ McCarthy, William. «Mother of All Discourses: Anna Barbauld’s Lessons for Children». Culturing the Child, 1690–1914: Essays in Memory of Mitzi Myers. Ed. Donelle Ruwe. Lanham, MD: The Children’s Literature Association and the Scarecrow Press, Inc. (2005).
  2. ↑ Armstrong, Isobel. «The Gush of the Feminine: How Can we Read Women's Poetry of the Romantic Period?» Romantic Women Writers: Voices and Countervoices. Eds. Paula R. Feldman e Theresa M. Kelley. Hanover: University Press of New England (1995) e Anne K. Mellor. «A Criticism of Their Own: Romantic Women Literary Critics». Questioning Romanticism. Ed. John Beer. Baltimore: Johns Hopkins Univ. Press (1995).
  3. ↑ Janowitz, Anne. «Women Romantic Poets: Anna Barbauld and Mary Robinson». Tavistock: Northcote House (2003).
  4. ↑ Barbauld, Anna Laetitia. «Anna Laetitia Barbauld: Selected Poetry and Prose». Eds. William McCarthy e Elizabeth Kraft. Peterborough: Broadview Press Ltd. (2002), 160.
  5. ↑ McCarthy, William. «A ‘High-Minded Christian Lady’: The Posthumous Reception of Anna Letitia Barbauld.» Romanticism and Women Poets: Opening the Doors of Reception. Eds. Harriet Kramer Linkin e Stephen C. Behrendt. Lexington: University Press of Kentucky, (1999).
  6. ↑ Rodgers, Betsy. «Georgian Chronicle: Mrs Barbauld & her Family». Londres: Methuen & Co. Ltd. (1958), 30.
  7. ↑ Citado en Anna Letitia Le Breton, «Memoir of Mrs. Barbauld, including Letters and Notices of Her Family and Friends». Londres: George Bell and Sons (1874), 23–4.
  8. ↑ Rodgers, 38.
  9. ↑ Rodgers, 44.
  10. ↑ Citado en Rodgers, 51–2.
  11. ↑ 11,0 11,1 Rodgers, 57.
  12. ↑ Rodgers, 61–2.
  13. ↑ Schofield, Robert E. «The Enlightenment of Joseph Priestley: A Stud of His Life and Work from 1733 to 1773». University Park: Pennsylvania State University Press (1997), 93.
  14. ↑ Citado en Le Breton, 42–3.
  15. ↑ Rodgers, 63–4.
  16. ↑ Citado en Rodgers, 68.
  17. ↑ McCarthy, William. «The Celebrated Academy at Palgrave: A Documentary History of Anna Letitia Barbauld’s School». The Age of Johnson: A Scholarly Annual 8 (1997), 282.
  18. ↑ McCarthy, «Academy», 284–5.
  19. ↑ McCarthy, «Academy», 292.
  20. ↑ McCarthy, «Academy», 298.
  21. ↑ McCarthy, «Academy», 306.
  22. ↑ Citado en Rodgers, 75.
  23. ↑ Rodgers, 92.
  24. ↑ Rodgers, 101–2.
  25. ↑ Barbauld, Anna Laetitia. «Sins of Government, Sins of the Nation». Anna Letitia Barbauld: Selected Poetry and Prose. Eds. William McCarthy and Elizabeth Kraft. Ontario: Broadview Press, Ltd. (2002), 300.
  26. ↑ Rodgers, 128–9
  27. ↑ Rodgers, 136; Le Breton, 121–2.
  28. ↑ Rodgers, 139–141.
  29. ↑ Le Breton, 197.
  30. ↑ Citado en McCarthy, «Posthumous Reception», 165.
  31. ↑ McCarthy, «Posthumous Reception», 166.
  32. ↑ McCarthy, «Posthumous Reception», 167–8.
  33. ↑ McCarthy, «Posthumous Reception», 169.
  34. ↑ McCarthy, «Posthumous Reception», 174–5.
  35. ↑ McCarthy, «Posthumous Reception», 182.
  36. ↑ Armstrong, 15–6.
  37. ↑ Armstrong, 18; 22–3.
  38. ↑ Ross, Marlon B. «Configurations of Feminine Reform: The Woman Writers and the Tradition of Dissent». Re-visioning Romanticism: British Women Writers, 1776–1837. Eds. Carol Shiner Wilson e Joel Haefner. Philadelphia: University of Pennsylvania Press (1994), 93.
  39. ↑ Ross, 94.
  40. ↑ Ross, 96–97.
  41. ↑ Guest, Harriet. «Small Change: Women, Learning, Patriotism, 1750–1810». Chicago: University of Chicago Press (2000), 235.
  42. ↑ McCarthy e Kraft, 261.
  43. ↑ Barbauld, Anna Laetitia. «An Address to the Opposers of the Repeal of the Corporation and Test Acts». Anna Letitia Barbauld: Selected Poetry and Prose. Eds. McCarthy e Kraft. Peterborough: Broadview Press Ltd. (2002), 263.
  44. ↑ Barbauld, «An Appeal», 266.
  45. ↑ Barbauld, «An Appeal», 269–70.
  46. ↑ Barbauld, «An Appeal», 278–9.
  47. ↑ Kaul, Suvir. «Poems of Nation, Anthems of Empire: English Verse in the Long Eighteenth Century». Charlottesville: University of Virginia Press (2000), 262.
  48. ↑ McCarthy e Kraft, 297.
  49. ↑ Barbauld, «Sins of Government, Sins of the Nation», 316–7.
  50. ↑ McCarthy e Kraft, 160.
  51. ↑ Citado en Le Breton, 132.
  52. ↑ McCarthy, «Mother of All Discourses», 88–9.
  53. ↑ Aileen, 453
  54. ↑ McCarthy, «Mother of All Discourses», 93.
  55. ↑ McCarthy, «Mother of All Discourses», 100.
  56. ↑ [Barbauld, Anna Laetitia e John Aikin.] Evenings at Home; or, The Juvenile Budget Opened. Vol. 2, 2ª ed. Londres: Impreso para J. Johnson, 1794. Eighteenth Century Collections Online.
  57. ↑ McCarthy, «Mother of All Discourses», 85–6.
  58. ↑ McCarthy, «Mother of All Discourses», 85.
  59. ↑ Rodgers, 71.
  60. ↑ Rodgers, 72.
  61. ↑ Myers, Mitzi. «Of Mice and Mothers: Mrs. Barbauld’s ‘New Walk’ and Gendered Codes in Children’s Literature». Feminine Principles and Women’s Experience in American Composition and Rhetoric. Eds. Louise Wetherbee Phelps e Janet Ennig. Pittsburgh: University of Pittsburgh Press (1995), 261.
  62. ↑ Fyfe, Aileen. «Reading Children’s Books in Late Eighteenth-Century Dissenting Families». The Historical Journal 43.2 (2000): 469.
  63. ↑ Barbauld, Anna Laetitia e John Aikin. «Evenings at Home; or, The Juvenile Budget Opened». 6 Vols. 2.ª ed. Londres: Impreso por J. Johnson (1794) 2:69.
  64. ↑ Barbauld e Aikin, 1:150–152.
  65. ↑ Levy, Michelle. «The Radical Education of Evenings at Home». Eighteenth-Century Fiction 19.1–2 (2006–7), 123.
  66. ↑ Levy, 127.
  67. ↑ Aikin, Lucy. «Memoir». The Works of Anna Laetitia Barbauld. 2 vols. Londres: Routledge (1996), xxxvi–xxxvii.
  68. ↑ McCarthy e Kraft, 360.
  69. ↑ Barbauld, Anna Laetitia. «The Female Speaker; or, Miscellaneous Pieces, in Prose and Verse, Selected from the Best Writers, and Adapted to the Use of Young Women». 2ª ed. Londres: Impreso para Baldwin, Cradock, e Joy, etc. (1816), vi.
  70. ↑ McCarthy e Kraft, 375.
  71. ↑ Barbauld, Anna Laetitia. «The British Novelists; with An Essay; and Prefaces, Biographical and Critical, by Mrs. Barbauld». Londres: Impreso por F. C. e J. Rivington, [etc.] (1810), 3.
  72. ↑ Barbauld, «The British Novelists», 47–8.
  73. ↑ Para as datas dos volumes, consultar Myers.

Véxase tamén editar

Bibliografía editar

  • Ellis, Grace. A Memoir of Mrs. Anna Laetitia Barbauld with Many of Her Letters (2 vols.). Boston: James R. Osgood and Co., 1874.
  • Le Breton, Anna Letitia. Memoir of Mrs. Barbauld, including Letters and Notices of Her Family and Friends. By her Great Niece Anna Letitia Le Breton. Londres: George Bell and Sons, 1874.
  • Murch, J. Mrs. Barbauld and her Contemporaries. Londres: Longman, 1877.
  • Thackeray, Anne Ritchie. A Book of Sibyls. Londres: Smith, 1883.
  • Rodgers, Betsy. Georgian Chronicle: Mrs. Barbauld and Her Family. Londres: Methuen, 1958.
  • Barbauld, Anna Letitia. Anna Letitia Barbauld: Selected Poetry & Prose. Eds. William McCarthy and Elizabeth Kraft. Peterborough, Ontario: Broadview Press Ltd., 2002. ISBN 978-1-55111-241-1.
  • Barbauld, Anna Letitia. The Poems of Anna Letitia Barbauld. Ed. William McCarthy e Elizabeth Kraft. Atenas: University of Georgia Press, 1994. ISBN 0-8203-1528-1.
  • Armstrong, Isobel. «The Gush of the Feminine: How Can we Read Women's Poetry of the Romantic Period?», en: Paula R. Feldman e Theresa M. Kelley (eds.). Romantic Women Writers: Voices and Countervoices. Hanover: University Press of New England, 1995. ISBN 978-0-87451-724-8
  • Ellison, Julie. «The Politics of Fancy in the Age of Sensibility», en: Carol Shiner Wilson e Joel Haefner (eds.). Re-Visioning Romanticism: British Women Writers, 1776–1837. Philadelphia: University of Pennsylvania Press, 1994. ISBN 978-0-8122-1421-5
  • Fyfe, Aileen. «Reading Children’s Books in Late Eighteenth-Century Dissenting Families», en: The Historical Journal, N.º 43.2, 2000, pp. 453–473.
  • Guest, Harriet. «Anna Laetitia Barbauld and the Mighty Mothers of Immortal Rome», en: Small Change: Women, Learning, Patriotism, 1750–1810. Chicago: University of Chicago Press, 2000. ISBN 978-0-226-31052-7
  • Janowitz, Anne. Women Romantic Poets: Anna Barbauld and Mary Robinson. Tavistock: Northcote House, 2003. ISBN 978-0-7463-0896-7
  • Levy, Michell. «The Radical Education of Evenings at Home», en: Eighteenth-Century Fiction, N.º 19.1–2, 2006–2007, pp. 123–150.
  • McCarthy, William. «The Celebrated Academy at Palgrave: A Documentary History of Anna Letitia Barbauld's School», en: The Age of Johnson: A Scholarly Annual, Nº8, 1997, pp. 279–392.
  • McCarthy, William. «A ‘High-Minded Christian Lady’: The Posthumous Reception of Anna Letitia Barbauld», en: Harriet Kramer Linkin e Stephen C. Behrendt (eds.). Romanticism and Women Poets: Opening the Doors of Reception. Lexington: University Press of Kentucky, 1999. ISBN 978-0-8131-2107-9
  • McCarthy, William. «Mother of All Discourses: Anna Barbauld's Lessons for Children», en: Princeton University Library Chronicle, N.º 60.2, inverno de 1999, pp. 196–219.
  • McCarthy, William. «'We Hoped the Woman Was Going to Appear': Repression, Desire, and Gender in Anna Letitia Barbauld's Early Poems», en: Paula R. Feldman e Theresa M. Kelley (eds.). Romantic Women Writers: Voices and Countervoices. Hanover: University Press of New England, 1995. ISBN 978-0-87451-724-8
  • Mellor, Anne K. «A Criticism of Their Own: Romantic Women Literary Critics», en: John Beer (ed.) Questioning Romanticism. Baltimore: Johns Hopkins Univ. Press, 1995. ISBN 978-0-8018-5052-3
  • Myers, Mitzi. «Of Mice and Mothers: Mrs. Barbauld's 'New Walk' and Gendered Codes in Children's Literature», en: Louise Wetherbee Phelps e Janet Emig (eds.). Feminine Principles and Women's Experience in American Composition and Rhetoric. Pittsburgh: University of Pittsburgh Press, 1995. ISBN 978-0-8229-5544-3
  • Robbins, Sarah. «Lessons for Children and Teaching Mothers: Mrs. Barbauld's Primer for the Textual Construction of Middle-Class Domestic Pedagogy», en: The Lion and the Unicorn, N.º 17.2, decembro de 1993, pp. 135–51.
  • Ross, Marlon. «Configurations of Feminine Reform: The Woman Writers and the Tradition of Dissent», en: Carol Shiner Wilson e Joel Haefner (eds.). Re-visioning Romanticism: British Women Writers, 1776–1837. Philadelphia: University of Pennsylvania Press, 1994. ISBN 978-0-8122-1421-5
  • White, Daniel E. «The 'Joineriana': Anna Barbauld, the Aikin Family Circle, and the Dissenting Public Sphere», en: Eighteenth-Century Studies, N.º 32.4, verán de 1999, pp. 511–33.

Ligazóns externas editar

Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Anna_Laetitia_Barbauld&oldid=6690118»