O Valadouro
O Valadouro é un concello da provincia de Lugo, pertencente á comarca da Mariña Central. Segundo o IGE a súa poboación no 2014 era de 2.069 habitantes (2.233 no 2006, 2.268 no 2005, 2.305 no 2004, 2.328 no 2003). O seu xentilicio (véxase no Galizionario) é «valadourés».
| |||||
| Localización | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| |||||
| Estado | España | ||||
| Comunidade autónoma | Galicia | ||||
| Provincia | Provincia de Lugo  | ||||
| Capital | Ferreira | ||||
| Poboación | |||||
| Poboación | 1.890 (2023) (17,11 hab./km²) | ||||
| Xeografía | |||||
| Parte de | |||||
| Superficie | 110,45 km² | ||||
| Altitude | 500 m | ||||
| Comparte fronteira con | |||||
| Organización política | |||||
| • Alcalde | Edmundo Maseda Maseda | ||||
| Eleccións municipais no Valadouro | |||||
| Identificador descritivo | |||||
| Código postal | 27... | ||||
| Fuso horario | |||||
| Código INE | 27063 | ||||
| Páxina web | valadouro.gal | ||||
    | |||||
Historia e patrimonio editar
Os restos humanos máis antigos pertencen ao paleolítico.
O sitio arqueolóxico de Chao da Cruz atópase na chaira do Cabalar-A Veiga Rubia, ao pé do couto do Cadramón. Nel atopáronse uns dous mil utensilios de soporte tipo lasca de cuarzo, cuarcita e cristal de rocha, así como núcleos sobre canto e prisma e abundantes restos de talla, de reducidas dimensións e apenas retocados.
O das Penas do Carballido atópase no campo do Carballido, preto de Ferrocente. Nel atopáronse 52 útiles sobre lasca de cuarzo, cristal de rocha, sílex e cuarcita.
Neolítico editar
Do neolítico consérvanse diversas mámoas.
A Casa dos Mouros, en Budián, está moi mal conservada, e conta con dous esteos verticais. Outra das pedras foi movida cara ao fondal do cercado, onde está chantada. A arca da Pena Moura, situada en Budián, non conserva a pedra cobertora. O Forno dos Mouros, situada nos Chaos, na parroquia do Cadramón, conserva tres lastras verticais e outra soterrada, pero non a cobertora. A mámoa do Chao das Forcadas mantén a carcasa de pedras de forma circular e o cono de violación. A arca das Forcadas conserva dous esteos, coa cobertora movida. A arca do Carballo Seco ten tres esteos, dous deles cun ángulo recto moi ben trazado; a pedra cobertora está movida. O dolmen de Ramasquide conserva dous esteos verticais e a cuberta, cunha pedra natural pechando o fondo; o chan da cámara tamén ten pedra. A arca do Padorno, tamén é chamada dolmen de San Tomé, do Chao do Padorno, mámoa do Curro ou Caselo de Couso, por estar situada no Cortello de Couso, posúe unha cámara funeraria, formada por catro esteos, e a cuberta, en forma de pequena elevación artificial do terreo; nela acháronse 20 fragmentos de cerámica lisa e unha lasca de cuarzo. No Chao da Arca hai un conxunto de tres mámoas: unha delas, con cono de violación, conserva tres esteos verticais e unha pedra máis no fondo da cámara; as outras dúas están ben conservadas. No Coto do Carballo hai dúas mámoas, outras dúas no Campo de Chaos, 3 en Sabucedo, outra en Vilacampa, e outra na Granda.
Idade de Bronce editar
Da idade de Bronce consérvase unha cruz ou estela antropomorfa, coñecida como o Pau da Vella. É unha cruz exenta, de factura basta, dunha soa peza, case plana, cos brazos apenas realizados.
Cultura castrexa editar
Da cultura castrexa consérvanse numerosos poboados castrexos, como o castro de Lagoa, o de Recaré, San Tomé e Castro de Ouro, de Bacoi, Santa Cilla, Budián e Santa Cruz.
Da primeira época consérvanse as Brosas de Recaré e o caldeiro do Chao de Currás. Este caldeiro de bronce foi atopado en 1871 por José Villaamil Castro. De forma cónica, está formado por láminas de bronce batido remachadas na súa unión e dúas argolas de latón que suxeitaban a asa. Ten ornamentos representando espirais e porcións de círculos concéntricos. Ten 30 cm de diámetro na boca, pouco menos no fondo e algo máis de altura.
Posteriores son tres torques de ouro. Da posterior romanización consérvanse moedas e cerámica.
Idade Media editar
Durante a Alta Idade Media a zona seguiu organizada por tribos, adicada ó pastoreo cunha agricultura rudimentaria. O territorio estivo vencellado á diocese de Britonia, asentada no norte da provincia de Lugo.
No século XV estivo recluído o mariscal Pardo de Cela na fortaleza do Castro.
No século XIX formouse un núcleo económico na Ferreira, debido ao establecemento de mercadores e comerciantes procedentes de Castela. Este núcleo medrou co regreso de comerciantes desde Cuba a finais do século XIX, e o 27 de xaneiro de 1894 a rexente María Cristina deulle a Ferreira o título de Vila.
Poboación editar
| Censo total 2014 | 2.069 habitantes |
|---|---|
| Menores de 15 anos | 174 (8.41 %) |
| Entre 15 e 64 anos | 1.159 (56.02 %) |
| Maiores de 65 anos | 736 (35.57 %) |
O Valadouro na literatura popular editar
- Se as penas de Oirán se volveran pan, a Frouseira manteiga e o río de Ouro viño mouro, non había terra coma o Valadouro [1].
Galería de imaxes editar
- Artigo principal: Galería de imaxes do Valadouro.
Lugares do Valadouro editar
Para unha lista completa de todos os lugares do concello do Valadouro vexa: Lugares do Valadouro.
Parroquias editar
Notas editar
Véxase tamén editar
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: O Valadouro  |