Wikipedia

Iván Carril

futbolista galego

Iván Carril Regueiro, nado en Rebordaos (Santiago de Compostela) o 13 de febreiro de 1985, é un exfutbolista e adestrador de fútbol galego, que dende 2019 adestra o Noia, actualmente na Terceira División RFEF.

Iván Carril
Iván Carril en 2012
Información persoal
Nome Iván Carril Regueiro
Nacemento 13 de febreiro de 1985 (39 anos)
Lugar de nacemento Santiago de Compostela
Altura 1,82 m.
Posición Centrocampista
Información de club
Club actual Noia (adestrador)
Carreira xuvenil
Compostela
2001–2002 Barcelona
Carreira sénior
Anos Equipos Aprs (Gls)
2004–2009 Fabril 100 (19)
2005–2009 Deportivo da Coruña 10 (1)
2006 → Vecindario (cedido) 8 (0)
2007 → Palencia (cedido) 13 (1)
2009–2010 Pontevedra 36 (2)
2010–2013 Ried 61 (9)
2014 Olympiacos Volos 5 (0)
2014–2015 Hospitalet 11 (0)
2015 Auckland City 6 (4)
2015–2016 Gjøvik-Lyn
Adestrador
2019– Noia
Na rede
Twitter: Ivan_Carril Editar o valor em Wikidata
Partidos e goles só en liga doméstica.

[ editar datos en Wikidata ]

Extremo veloz e habilidoso, estaba considerado unha das maiores promesas do Deportivo da Coruña, co que chegou a xogar varios partidos na Primeira División.[1] Posteriormente militou en equipos da Segunda e a Segunda B, así como en clubs de Austria, Grecia, Nova Zelandia e Noruega. Gañou co SV Ried unha Copa de Austria e co Auckland City un Campionato de Nova Zelandia e a Liga de Campións da OFC.

É irmán dos tamén futbolistas Jonathan e Iker Carril.

Traxectoria

editar

Como futbolista

editar

Comezos

editar

Os seus inicios foron nun humilde club de fútbol sala do concello de Teo, onde a súa calidade pronto chamou a atención, sendo fichado pola SD Compostela para as súas categorías inferiores. No 2001 incorporouse á canteira do do FC Barcelona, onde conviviu entre outros con Andrés Iniesta,[2] pero acabou sendo descartado.[3] Rexurdiu tras volver a Galicia, nesta ocasión ao equipo xuvenil do Deportivo da Coruña, ao que se incorporou en 2002.

Deportivo da Coruña

editar

Xa convertido nunha das maiores promesas do club coruñés e do fútbol galego, na tempada 2004/05 subiu ao Fabril, da Terceira División, onde coincidiu co seu irmán maior Jonathan.[4] Extremo veloz e habilidoso, axiña se converteu nunha destacada peza no filial deportivista e na campaña 2005/06 recibiu a chamada de Joaquín Caparrós para debutar co primeiro equipo do Deportivo.[1] Foi nun partido da Copa Intertoto ante o Budućnost Podgorica en Riazor, o 2 de xullo de 2005, encontro no que substituíu na segunda parte á lenda do club, Juan Carlos Valerón.[5] [6] Foi titular no partido de volta e seguiu participando nos seguintes partidos da competición europea, marcando un dos goles do seu equipo na ida da final ante o Olympique de Marsella.[7]

Saíu de inicio na primeira xornada de liga e disputou un total de 15 partidos durante a tempada. O 3 de maio de 2006 marcou o seu primeiro e único gol na Primeira División, na penúltima xornada do campionato ante o Espanyol no Olímpic Lluís Companys, cun forte disparo dende fóra da área co que superou ao gardameta Gorka Iraizoz e empatou o partido, minutos antes de darlle tamén unha asistencia a Diego Tristán para que este culminase a remontada (1-2).[8][9]

Cesións ao Vecindario e ao Palencia
editar

Para a tempada 2006/07 foi cedido xunto a Xisco ao Vecindario, club da Segunda División co que o Deportivo mantiña un convenio de colaboración.[10] O seu paso polo club canario foi accidentado dende o principio, debido a un enfrontamento co adestrador Pacuco Rosales nos primeiros meses e ás lesións que lle impediron estar dispoñible en varias xornadas. A súa situación non mellorou coa chegada dun novo técnico, o galego Castro Santos, e en xaneiro de 2007 o seu contrato de cesión foi rescindido.[11]

Imposibilitado pola normativa para xogar nin en Primeira nin en Segunda no que restaba de tempada, para a segunda metade da 2006/07 foi cedido ao Palencia, da Segunda División B,[12] onde tampouco tivo continuidade, disputando 13 partidos, 6 deles como titular.

Regreso ao Fabril
editar

A continuación regresou ao Fabril, que viña de ascender á Segunda B por primeira vez na súa historia. Xogou durante os seguintes dous anos no filial e estivo asentado na titularidade nun principio, pero atravesou momentos de irregularidade e chegou a pasar preto de ano e medio sen marcar gol, caendo incluso das convocatorias de Tito Ramallo.[13] Nunca máis volveu vestir a camiseta do primeiro equipo do Deportivo e en 2009, tralo descenso do Fabril, rematou o seu contrato co club. Disputou un total de 103 partidos co Fabril, nos que anotou 19 goles.

Pontevedra

editar

En agosto de 2009 asinou por unha temporada polo Pontevedra, tamén de Segunda B.[14] Ás ordes de Roberto Aguirre primeiro e Pablo Alfaro despois, xogou un total de 36 partidos, 4 deles na promoción de ascenso, e anotou 2 goles.

Austria

editar

Na tempada 2010/11 viviu a súa primeira experiencia no estranxeiro, ao fichar polo SV Ried, da Bundesliga de Austria. Na campaña do seu debut acadou un cuarto posto en liga e conquistou a Copa de Austria, tras derrotar ao Austria Lustenau na final, na que foi titular.[15] Militou un total de tres anos no club austríaco, co que acadou unha segunda final de Copa e disputou dúas edicións da Europa League, antes de deixar o club ao remate dunha tempada 2012/13 na que sufriu problemas cos tendóns de Aquiles.[16] Pechou o seu paso por Austria cun total de 76 partidos, 13 goles e 9 asistencias.

Paso por Grecia e o Kurdistán

editar

Despois de varios meses sen equipo, en febreiro de 2014 viaxou a Grecia, onde fichou polo Olympiacos Volos, da segunda categoría. Con todo, no equipo de Tesalia volveu vivir unha mala experiencia, pois o club non chegou a pagarlle ningún mes de salario, situación que acabou nos xulgados.[17][18] Abandonou o equipo despois de só seis partidos oficiais e puxo rumbo ao Kurdistán iraquí, para aceptar unha importante oferta económica do Arbil SC, club co que podería disputar a Copa AFC. Con todo, o seu litixio co Olympiacos Volos atrasou o seu tránsfer, o que unido ao avance do Estado Islámico polo país, fixo que o xogador fixese de novo as maletas menos dun mes despois da súa chegada a Arbil.[17][18]

L'Hospitalet e Nova Zelandia

editar

No verán de 2014 fichou polo CE L'Hospitalet, de Segunda B. Xogou media tempada no club catalán, disputando 12 partidos, 7 deles como titular. En xaneiro de 2015 cambiou de novo de continente, fichando polo Auckland City de Nova Zelandia. Co club azul tivo como adestrador ao catalán Ramon Tribulietx e coincidiu con varios xogadores españois e co tamén galego Gustavo Souto. Xogou seis partidos do Campionato de Nova Zelandia e marcou catro goles que contribuíron a que o equipo gañase o título de liga.[19] Disputou tamén a Liga de Campións da OFC e acadou a final, sendo titular na final celebrada no Estadio Nacional de Suva, en Fidxi. ante o Team Wellington. O seu equipo proclamouse campión despois de empatar e de superar na quenda de penaltis ao club da capital neozelandesa.[20]

Noruega e retirada

editar

En setembro de 2015 iniciou o seu derradeiro periplo como futbolista, asinando contrato co Gjøvik-Lyn, da 2. divisjon de Noruega, terceira categoría do fútbol do país.[21] Despois de sufrir a rotura do ligamento cruzado, en 2016 regresou a Galicia, onde colgou finalmente as botas.[22][23]

Como adestrador

editar

Deu os seus primeiros pasos como adestrador mentres aínda era xogador, dirixindo nas categorías inferiores do Auckland City e do Gjøvik-Lyn.[24] Trala súa retirada ingresou na canteira do Compostela, onde adestrou o equipo cadete, conseguindo o ascenso á liga galega ao remate da tempada 2018/19.[23]

En xullo de 2019 foi contratado para adestrar o Noia, da Preferente Galicia, en substitución de José Manuel Martínez "Secho".[25][23] Compaxinou esta labor co seu traballo no Compostela, onde continuou dirixindo o conxunto cadete e a Escola de Tecnificación, que el mesmo creou.[24] A súa primeira tempada no Noia acabou interrompida pola pandemia de COVID-19, pero na 2020/21 o equipo proclamouse campión do Grupo Norte de Preferente, conseguindo así o ascenso á Terceira División RFEF.[24] Esa mesma campaña, Iván Carril conseguiu tamén o ascenso co cadete do "Compos", ao que levou á División de Honra.[24]

Dirixiu o Noia na terceira campaña da súa historia na Terceira División, pero o equipo acabou descendendo tras rematar na 14ª posición.[26] Despois de dous anos en Preferente, en 2024 proclamouse por segunda vez campión do Grupo Norte, regresando así á Terceira, cun grupo de xogadores entre os que se encontraba o seu irmán Iker.[27][28] Esa mesma campaña acadou ademais a final da Copa do Sar, onde caeu derrotado diante do Sigüeiro.[29]

Palmarés

editar

Xogador

editar
Fabril
Ried
Auckland City

Adestrador

editar
Noia


Notas

editar
  1. ↑ 1,0 1,1 Pereira, Eder (14 de xaneiro de 2022). "Iván Carril: “En el Deportivo hay mejor cantera que antes”". DxT Campeón (en castelán). Consultado o 4 de xullo de 2024. 
  2. ↑ Brea, Fran (17 de xaneiro de 2022). "Iván Carril: «Era un jugador complicado de llevar»". La Voz de Galicia (en castelán). Consultado o 2 de xullo de 2024. 
  3. ↑ "Iván Carril, el jugador de banda que había pedido el entrenador, ya es del Pontevedra". La Voz de Galicia (en castelán). 21 de agosto de 2009. Consultado o 2 de xullo de 2024. 
  4. ↑ "Convocatoria do Deportivo B". 30 de outubro de 2004. Consultado o 2 de xullo de 2024. 
  5. ↑ "El Deportivo deberá confirmar su pase a la siguiente eliminatoria de la Copa Intertoto en Pogdorica". La Voz de Galicia (en castelán). 3 de xullo de 2005. p. 40. 
  6. ↑ "Deportivo 3-0 Budućnost". BDFutbol (en castelán). Consultado o 2 de xullo de 2024. 
  7. ↑ "Deportivo 2-0 Olympique". BDFutbol (en castelán). Consultado o 2 de xullo de 2024. 
  8. ↑ "Espanyol 1-2 Deportivo". BDFutbol (en castelán). Consultado o 2 de xullo de 2024. 
  9. ↑ "El Deportivo complica la permanencia al Espanyol". El Mundo (en castelán). 3 de maio de 2006. Consultado o 2 de xullo de 2024. 
  10. ↑ "El Vecindario presenta a Xisco e Iván Carril, cedidos por una temporada por el Deportivo" (en castelán). 18 de xullo de 2006. Consultado o 2 de xullo de 2024. 
  11. ↑ "Iván Carril, a Palencia". La Voz de Galicia (en castelán). 6 de xaneiro de 2007. p. 28. 
  12. ↑ "El Deportivo de La Coruña cede a Iván Carril al Palencia". El Correo Gallego (en castelán). 26 de xaneiro de 2007. Consultado o 2 de xullo de 2024. 
  13. ↑ Rodríguez, Rubén Darío (3 de febreiro de 2009). "Iván Carril "El fútbol es tan raro que yo no pierdo la esperanza por nada"". La Opinión A Coruña (en castelán). Consultado o 2 de xullo de 2024. 
  14. ↑ Bruquetas, Antón (21 de agosto de 2009). "Iván Carril, el jugador de banda que había pedido el entrenador, ya es del Pontevedra". La Voz de Galicia (en castelán). Consultado o 2 de xullo de 2024. 
  15. ↑ "SV Ried 2-0 Austria Lustenau". Transfermarkt (en inglés). Consultado o 2 de xullo de 2024. 
  16. ↑ Espiño, Ramiro (22 de novembro de 2012). "Iván Carril volve a Pontevedra para recuperar os seus mancados tendóns". Pontevedra Viva. Consultado o 2 de xullo de 2024. 
  17. ↑ 17,0 17,1 Crespo, Imanol (18 de marzo de 2015). "El CE L’Hospitalet devuelve la calma a la carrera de Iván Carril tras su aventura en Irak" (en castelán). Consultado o 2 de xullo de 2024. 
  18. ↑ 18,0 18,1 Juan I., Irigoyen (3 de decembro de 2014). "Entre el Barça y el Hospi, Irak". El País (en castelán). Consultado o 2 de xullo de 2024. 
  19. ↑ "Auckland City campeón de liga en Nueva Zelanda" (en castelán). 5 de abril de 2015. Consultado o 4 de xullo de 2024. 
  20. ↑ "Auckland City triumph in final thriller" (en inglés). 27 de abril de 2015. Arquivado dende o orixinal o 27 de abril de 2015. Consultado o 4 de xullo de 2024. 
  21. ↑ Antelo, Iván (12 de setembro de 2015). "Iván Carril probará fortuna en el fútbol noruego". La Voz de Galicia (en castelán). Consultado o 4 de xullo de 2024. 
  22. ↑ "El viaje de Iván Carril se detiene". La Opinión A Coruña (en castelán). 22 de xuño de 2017. Consultado o 4 de xullo de 2024. 
  23. ↑ 23,0 23,1 23,2 Sevilla, Álvaro (30 de xullo de 2019). "Iván Carril inicia en Noia su vida en los banquillos". La Voz de Galicia (en castelán). Consultado o 4 de xullo de 2024. 
  24. ↑ 24,0 24,1 24,2 24,3 "“Esta temporada estaba aún más complicado ascender”". El Correo Gallego (en castelán). 24 de xuño de 2021. Consultado o 4 de xullo de 2024. 
  25. ↑ "Iván Carril toma el relevo de Secho en la dirección del banquillo del Noia". El Correo Gallego (en castelán). 18 de xuño de 2019. Consultado o 4 de xullo de 2024. 
  26. ↑ "Carril sigue en el Noia pese al descenso: «Intentaremos mantener este bloque»". La Voz de Galicia (en castelán). 19 de maio de 2022. Consultado o 4 de xullo de 2024. 
  27. ↑ Brea, Fran (19 de maio de 2024). "La copa de campeón de Preferente se queda en Noia". La Voz de Galicia (en castelán). Consultado o 4 de xullo de 2024. 
  28. ↑ "O Noia proclámase campión do Grupo Norte de Preferente". Real Federación Galega de Fútbol. 19 de maio de 2024. Consultado o 4 de xullo de 2024. 
  29. ↑ Calvo, Naso (8 de xuño de 2024). "El Sigüeiro, campeón de la 56 Copa do Sar al superar al Noia en la prórroga (0-1)". La Voz de Galicia (en castelán). Consultado o 4 de xullo de 2024. 

Véxase tamén

editar

Ligazóns externas

editar
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Iván_Carril&oldid=6782548»