Francisco María de la Iglesia

Francisco María de la Iglesia
Nacemento	2 de febreiro de 1827
Lugar de nacemento	Santiago de Compostela
Falecemento	5 de abril de 1897
Lugar de falecemento	A Coruña
Soterrado	cemiterio de Santo Amaro da Coruña
Nacionalidade	España
Ocupación	mestre, xornalista, escritor e poeta
Fillos	Alfredo de la Iglesia, Santiago de la Iglesia Santos e Álvaro de la Iglesia
Irmáns	Antonio María de la Iglesia e Benigno de la Iglesia González
Na rede
	[ editar datos en Wikidata ]
	v; c; e;

Francisco María de la Iglesia González^[1], nado en Santiago de Compostela o 2 de febreiro de 1827 e finado na Coruña o 5 de abril de 1897, foi un rexionalista galego, mestre, xornalista, poeta e dramaturgo.

TraxectoriaEditar

Francisco María de la Iglesia cursou na súa cidade natal os estudos de Maxisterio, trasladándose á Coruña para exercer de mestre municipal. Nesa cidade entrará en contacto con Emilia Pardo-Bazán e rexionalistas como Uxío Carré Aldao ou os irmáns Gil-Taboada, cos que colaborará en diversos proxectos.^[2]

ObraEditar

Na Coruña exercerá o seu labor editorial e literario. En 1856 fundou e dirixiu El Diario de Galicia, colaborou en El Defensor de Galicia e El Fomento de Galicia. Dende 1868 dirixiu o Diario de La Coruña e en 1863 a revista Galicia. Revista Universal de este Reino, que publicaría ata 1865 xunto co seu irmán Antonio, coa colaboración frecuente dun terceiro irmán, Benigno, tamén poeta. Tamén colaborou en El Anunciador.

Publicou varios poemas no Mosaico poético de nuestros vates gallegos contemporáneos, editado polo seu irmán Antonio e que pasou a formar parte do Álbum de la Caridad (1862), publicado tras celebrarse os Xogos Florais da Coruña en 1861.

Como escritor dramático é o pai do teatro galego non popular, ao estrear con ruidento aprauso a súa peza A fonte do xuramento o 13 de agosto de 1882 no Liceo Brigantino da Coruña, e con millor trunfo no Teatro Principal o 22 de outubro. De feito, foi Francisco María de la Iglesia o primeiro autor que viu a necesidade de crear un teatro galego. Tanto era así que os seus correlixionarios (que non vían tal necesidade) rebautizárono co alcume de "Capitán Araña" (parafuseiro, enguedellante, embrullador,...), acusándoo de querer falar no gabinete como se fai na aldea.

Obra en lingua galegaEditar

PoesíaEditar

Cantigas de Espera de SS. MM. e AA. no Porto da Cruña (1858).
A Súa Maxestade, a Reina Nosa Siñora Sabela II, que Dios a Garde, para Ben dos Orfiños da Arquiña (1858).
O Vello do Pico-Sagro (1860).^[3]
¡Foge Miña Rula Foge! (1862).
¡Viva Galicia! (1887).
O meu Amigo e Boo Ptricio Gallego Excmo. D. Vicente Calderón, Conde San Joan (1887).
Do mar e da terra, Editorial Mercedaria (publicado postumamente en 1930 por Gumersindo Placer).^[4]

TeatroEditar

A fonte do xuramento (1882).^[5]
Gallegos. ¡A Nosa Terra! (1897).
Os Ártabros. Escena Orfeónica (1899).
O Último Brides. Zarzuela nun Acto (inédita).

Obra en castelánEditar

PoesíaEditar

Tumba de Francisco de la Iglesia no cemiterio de Santo Amaro da Coruña.

A la Juventud Española. Canción Guerrera (sen datar).
Canción Epigramática para el Entierro de la Sardina, Dedicada al Recreo Artístico e Instructivo de Artesanos de La Coruña (1858).
A los Niños del Hospicio Provincial, con motivo de la Venida de SS. MM. y AA. (1858).
A S.M. la Reina Dª Isabel II al Pisar el Suelo de la I. y M.L.C. de La Coruña (1858).
Al Ilustre Pueblo Coruñés (1860).
Brille la Ciencia (1873).
Loor y Gratitud a los Protectores de la Popular Instrucción (1873).
Himno, en la Inauguración de la Exposición Local de La Coruña, Al Trabajo (1878)
Himno al Apóstol Santiago (1885).