Filipe II de Tarento
Filipe II de Anjou-Sicilia ou Filipe II de Tarento (en italiano: Filippo II dei Taranto, francés: Philippe II de Tarente, grego: Φίλιππος Β΄ του Τάραντα), nado en 1329 e finado en Tarento o 25 de decembro de 1374, foi príncipe de Acaia e Tarento, e emperador titular de Constantinopla (como Filipe III), fillo de Filipe I de Tarento e Catarina de Valois-Courtenay.
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 1329  |
| Morte | 25 de novembro de 1373 (43/44 anos) Taranto |
 King of Albania (en)  | |
| | |
| Outro | |
| Título | Príncipe de Acaia |
| Familia | House of Anjou-Taranto (en) |
| Cónxuxe | Elizabeth of Slavonia (en) (1370 (Gregoriano)–) María de Calabria (1355 (Gregoriano)–) |
| Pais | Filipe I de Tarento e Catarina de Valois-Courtenay |
| Irmáns | Joan of Anjou, Queen of Armenia (en) , Margaret of Taranto (en) , Roberto de Tarento, Louis, Prince of Taranto (en) e Filipe (pt) |
 | |
Traxectoria editar
Foi fillo do príncipe Filipe I de Tarento e da emperatriz Catarina II de Valois. Os seus avós paternos eran o rei Carlos II de Nápoles e María de Hungría. Os seus avós maternos eran o conde Carlos de Valois e a súa segunda esposa, a emperatriz Catarina de Courtenay.
Foi levado como prisioneiro a Hungría en 1332 polo rei Lois I de Hungría. Foi Vigairo xeral da Provenza en decembro de 1355. O seu irmán Roberto nomeouno sucesor dos seus dereitos en Grecia, e á súa morte en 1364 asumiu os títulos de emperador de Constantinopla e príncipe de Acaia. Desafiado en Acaia pola viúva do seu irmán, que estaba na efectiva posesión da maior parte do país, estalou a guerra civil que só se resolveu en 1370, cando María de Borbón lle vendeu os seus dereitos por 6.000 floríns, malia que Filipe era aínda capaz de tomar posesión física de só unha pequena parte do principado. Reclamou os principados de Salerno e Bari, e o condado de L'Aquila en 1371.
Tras a execución do seu primo Carlos de Durazzo, en 1348, sucedeuno como rei de Albania. En abril de 1355 casou con María de Calabria, filla de Carlos de Calabria, e de María de Valois. Isto fíxoo cuñado da raíña Xoana I de Nápoles.
En 1364, sucedeu como emperador titular de Constantinopla, e príncipe de Acaia e Tarento á morte do seu irmán máis vello, Roberto.
A súa esposa María morreu en 1366. O 20 de outubro de 1370 Filipe tomou como segunda esposa a Isabel de Eslavonia, filla de Estevo de Hungría, antigo herdeiro presunto ao trono de Hungría. En 1373, renunciou aos seus dereitos sobre o Principado de Acaia á raíña Xoana I de Nápoles. Morreu o 25 de novembro de 1374 en Tarento.
Todos os seus fillos morreran novos. O seu herdeiro era o fillo da súa irmá Xaime de Baux, duque de Andría.
Matrimonios editar
Coa súa primeira esposa, María de Calabria, Filipe tivo cinco fillos:
- Filipe (1356).
- Carlos (1358).
- Filipe (1360).
- Un neno (1362).
- Un neno (1366).
Coa súa segunda esposa, Isabel de Eslavonia, Filipe tivo:
- Filipe (1371)
Devanceiros editar
Véxase tamén editar
Bibliografía editar
- Fine, John Van Antwerp (1994). The Late Medieval Balkans: A Critical Survey from the Late Twelfth Century to the Ottoman Conquest (en inglés). University of Michigan Press. ISBN 978-0472082605.
- McKitterick, Rosamond; Jones, Michael (1995). The New Cambridge Medieval History: c. 1300-c. 1415 (en inglés). ISBN 0521362903.