Bandeira de Italia

Bandeira de Italia
Características
Uso	...
Proporción	2:3
Adopción	1 de xaneiro de 1948
Cores	Verde Branco Vermello
	v; c; e;

A bandeira de Italia (en italiano: bandiera d'Italia, popularmente: il Tricolore) foi adoptada oficialmente o 1 de xaneiro de 1948, aínda que a súa actual forma xa se utilizaba dende o 19 de xuño de 1946.

Deseño editar

En 2003, despois de 206 anos de uso, as cores auténticas da bandeira foron especificadas polo Goberno, aínda que foron posteriormente modificados tras un quente debate. A 2006, as cores oficiais Pantone definidas por lei (e os seus equivalentes noutros sistemas de cor) as seguintes:

Esquema	Verde	Branco	Vermello
Nome	Fern Green	Bright White	Flame Scarlet
Número	17-6153 TC	11-0601 TC	18-1662 TC
RGB	0-146-70	241-242-241	206-43-55
CMYK	100, 0, 52, 43	0, 0, 0, 5	0, 79, 73, 19
HSV	149-100-057	120-000-095	365-079-081
Hex	#009246	#F1F2F1	#CE2B37

Historia editar

A bandeira de Italia ten a súa orixe nun estandarte con eses mesmas cores entregado por Napoleón en novembro de 1796 a un corpo de voluntarios da Lexión Lombarda que se incorporaron ao exército francés. O 7 de xaneiro de 1797, o estandarte tricolor foi adoptado como emblema da República Cispadana reunida en Reggio Emilia. Comprendía un territorio duns 40 000 km² atravesados polo río Po e con Milán como sede do goberno. Estaba provista dun exército integrado por tropas francesas. A República Cisalpina creada o 9 de xullo de 1797 por Napoleón Bonaparte utilizou a disposición actual das franxas tricolores.

Existe unha teoría sobre a orixe das tres cores, a cal os vincula coa insignia dunha sociedade secreta que desenvolvía unha influencia notable na política daqueles tempos. Os representantes de Reggio Emilia propuxeron adoptar a tricolor como bandeira do novo Estado libre que se creou naqueles momentos. Na asemblea de Reggio propúxose unir Milán ás catro cidades de Reggio Emilia que se atopaban baixo dominio napoleónico, pero como non foi posible, decidiuse polo menos estabelecer unha mesma bandeira. Esta foi a orixe da bandeira italiana. Coa caída de Napoleón en 1814, foi abolida pola restauración, pero volveu ser utilizada durante as cinco xornadas de Milán.

Pouco tempo despois foi izada sobre os campanarios de Milán e no punto máis alto da cidade. O 24 de marzo de 1848, os austríacos tiveron que abandonar Milán que estivera baixo dominio seu. O rei de Piemonte-Sardeña, Carlos Alberte de Savoia, repartiu a bandeira tricolor entre as diferentes unidades do exército piemontés que entraban na Lombardía en apoio dos insurxentes e dispuxo que no centro da mesma incorporásese o escudo da Casa de Savoia. Desde este episodio a bandeira tricolor foi o símbolo da nación italiana.

En 1849 en Roma, constituíuse a República Romana e Giuseppe Mazzini adoptou como bandeira a tricolor, escribindo sobre a franxa branca as iniciais da República Romana. Pero oficialmente, coa proclamación do reino de Italia, o 17 de marzo de 1861 adoptouse a versión creada por Carlos Alberte de Savoia, co escudo savoiano rematado por unha coroa real na bandeira de estado. Este modelo permaneceu vixente oitenta anos, até a caída da monarquía o 2 de xuño de 1946, e desde aquel momento a bandeira nacional está conformada sen ningunha insignia ou escudo. O poeta do século XIX, Francesco Dall'Ongaro, expuxo a simboloxía das cores da bandeira empregando unha descrición do territorio italiano. "Branco como os Alpes, vermello como os volcáns e verde como as chairas da Lombardía".