Juan Yagüe

Juan Yagüe
	Juan Yagüe
Nome completo	Juan Yagüe y Blanco
Nacemento	19 de novembro de 1891 en San Leonardo de Yagüe, Reino de España
Morte	21 de outubro de 1952 (60 anos); Burgos, España franquista
Ocupación	Militar e político
Serviço militar
País	Reino de España (1907-1931); ; Segunda República Española (1931-1936); ; España franquista (1936-1952)
Servizo	Exército de España
Anos de servizo	1907-1952
Patente	Capitán-xeneral
Unidades	Legión española
Comando	Comandante Militar de Melilla; Capitán-xeneral da VI Región Militar
Conflitos	Guerra do Rif; Guerra Civil Española
Condecoracións	Medalla Militar

Juan Yagüe y Blanco, primeiro marqués de San Leonardo de Yagüe, nado o 19 de novembro de 1891 e finado o 21 de outubro de 1952, foi un oficial do exército español durante a Guerra civil, un dos máis importantes do bando nacionalista. Foi coñecido como Carnicero de Badajoz^[1] ^[2] por ter ordenado a morte de miles de persoas, entre elas homes feridos no hospital.

Traxectoria editar

Primeiros anos editar

Fillo de médico, matriculouse moi novo na Academia de Infantaría de Toledo, onde Francisco Franco era cadete. Os dous homes recibiron encargos ao mesmo tempo e serviron xuntos en África, onde Yagüe resultou ferido en varias ocasións e recibiu varias condecoracións.

Yagüe foi ascendido a tenente coronel en 1932. Xunto con Franco e o xeneral López Ochoa, axudou a reprimir unha revolta obreira en Asturias utilizando regulares e lexionarios marroquís en 1934. Foi firme partidario da Falange e amigo íntimo de José António Primo de Rivera .

Guerra civil editar

Cando Niceto Alcalá-Zamora foi substituído como presidente da República polo esquerdista Manuel Azaña o 10 de maio de 1936, un grupo de oficiais do exército español, entre eles Yagüe, Emilio Mola, Franco, Gonzalo Queipo de Llano e José Sanjurjo, comezaron a conspirar para derrocar o goberno da Fronte Popular elixido democraticamente. O 17/18 de xullo de 1936 provocaron un levantamento militar que precipitou a Guerra civil española.

As forzas de Yagüe subleváronse en Ceuta antes de cruzar o estreito de Xibraltar para enlazar coas forzas nacionalistas en Sevilla, dirixidas por Queipo de Llano. Yagüe avanzou cara ao norte, atacou primeiro Mérida antes de atacar Badaxoz con 3.000 soldados o 14 de agosto de 1936. Produciuse unha dura pelexa na rúa mentres os nacionalistas avanzaban na cidade. As forzas de Yagüe finalmente conseguiron o control de Badaxoz, e ambos os bandos sufriron fortes baixas.

Baixo a dirección de Yagüe, miles de prisioneiros, tanto militares como civís, foron asasinados ou executados en Badaxoz, durante o Masacre de Badaxoz.^[3] ^[4] ^[5] Antes de abandonar a cidade, Yagüe foi preguntado polo xornalista estadounidense John T. Whitaker sobre o motivo polo que matou a todas esas persoas (o 10% da poboación da cidade) e este respondeu: ^[6]

Por supuesto que los matamos. ¿Qué esperaba usted? ¿Que iba a llevar 4000 prisioneros rojos conmigo, teniendo mi columna que avanzar contrarrreloj?¿O iba a soltarlos en la retaguardia y dejar que Badajoz fuera roja otra vez?

Yagüe foi ascendido a coronel e despois avanzou a Madrid, capturando Trujillo, Navalmoral de la Mata e Talavera de la Reina, pero non puido tomar a capital. Participou na ofensiva de Aragón e fíxose co control de Belchite, Caspe e Lleida. Tamén tivo un papel protagonista na vitoria fascista na batalla do Ebro. En maio de 1938, Yagüe foi destituído do seu mando e detido por unhas temerarias declaracións que fixo nun discurso en Burgos, crítico co franquismo. Volveu á fronte en poucas semanas.

Monumento a Juan Yagüe en en San Leonardo de Yagüe.

Dixose del que era o comandante das forzas españolas máis respectado da Lexión Cóndor nazi.^[7] Yagüe adaptaba ás circunstancias os plans de batalla cambiantes, porén os nazis odiaban a Mola polo seu enfoque cauteloso.

Posguerra editar

Tras o colapso da II República Española en 1939, Yagüe foi ascendido a xeneral de división, nomeado Ministro do Exército do Aire por Franco, tenente xeneral en 1942 e comandante en xefe a título póstumo.

Notas editar

↑ Conde, Jesús (2020-02-08). "Quién era el general Yagüe, el ‘carnicero’ de Badajoz que ha recuperado una calle en Oviedo". ElDiario.es (en castelán). Consultado o 2022-08-10.
↑ "Yagüe, “el carnicero de Badajoz”, vuelve a tener calle en Oviedo". www.elsaltodiario.com (en local). Consultado o 2022-08-10.
↑ Mario Neves (1986) "La matanza de Badajoz. Crónica de un testigo de uno de los episodios más tragicos de la guerra civil de España". Salamanca, Editora Regional de Extremadura.
↑ Jay Allen (30 de gosto, 1935) "Slaughter of 4000 at Badajoz, City of Horrors", Chicago Tribune.
↑ Robert Payne (1962) The Civil War in Spain, 1936-1939. Nova York, Puttnam.
↑ John T. Whitaker (1943) "We cannot escape history". Nova Iorque, Macmillan.
↑ Beevor, Antony (2001). The Spanish Civil War (en inglés). Penguin Books. ISBN 978-0-14-100148-7.

Véxase tamén editar

Outros artigos editar

Ligazóns externas editar

Recortes de xornais sobre Juan Yagüe nos Arquivos de Prensa do Século XX da Biblioteca Nacional de Economía de Alemaña (ZBW)

[1] Conde, Jesús (2020-02-08). "Quién era el general Yagüe, el ‘carnicero’ de Badajoz que ha recuperado una calle en Oviedo". ElDiario.es (en castelán). Consultado o 2022-08-10.

[2] "Yagüe, “el carnicero de Badajoz”, vuelve a tener calle en Oviedo". www.elsaltodiario.com (en local). Consultado o 2022-08-10.

[3] Mario Neves (1986) "La matanza de Badajoz. Crónica de un testigo de uno de los episodios más tragicos de la guerra civil de España". Salamanca, Editora Regional de Extremadura.

[4] Jay Allen (30 de gosto, 1935) "Slaughter of 4000 at Badajoz, City of Horrors", Chicago Tribune.

[payne-5] Robert Payne (1962) The Civil War in Spain, 1936-1939. Nova York, Puttnam.

[6] John T. Whitaker (1943) "We cannot escape history". Nova Iorque, Macmillan.

[7] Beevor, Antony (2001). The Spanish Civil War (en inglés). Penguin Books. ISBN 978-0-14-100148-7.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]