Alice in Chains
Alice in Chains é unha banda de grunge formada na cidade de Seattle en 1987. A súa formación clásica estaba composta por Layne Staley (voz), Jerry Cantrell (guitarra), Mike Inez (baixo) e Sean Kinney (batería). A banda separouse despois da morte de Layne Staley no ano 2002, pero volvería a reunirse no 2005 con William DuVall encargándose das voces.
| Alice in Chains | |
|---|---|
 | |
 | |
| Orixe | Seattle, Estados Unidos  |
| Período | 1987 - 2002 2005 - presente |
| Xénero(s) | rock alternativo, metal alternativo, heavy metal, grunge |
| Selo(s) discográfico(s) | Columbia Records |
| Membros | Jerry Cantrell Sean Kinney Mike Inez William DuVall |
| Antigos membros | Layne Staley Mike Starr |
| Artistas relacionados | Sleze, Alice N' Chains, Diamond Lie, Gypsy Rose, Spys4Darwin |
| Na rede | |
| http://aliceinchains.com/ | |
                 | |
HistoriaEditar
FormaciónEditar
Alice in Chains sobresaíu como unha das principais bandas da primeira metade da década dos 90 en Seattle. A banda foi formada en 1987, cando Layne Staley (vocalista) coñeceu Jerry Cantrell (guitarrista) no Music Bank, en Seattle. Antes diso, Staley xa tocaba con algúns amigos nunha banda chamada Alice N’ Chains, pero a partir do seu encontro con Cantrell a banda pasou a chamarse Alice in Chains e empezou a traballar en serio. Jerry trouxo para grupo ao baixista Mike Starr e ao batería Sean Kinney, e a banda comezou a tocar nos clubs e bares de Seattle.
En 1989, a banda asinou un contrato coa Columbia Records. En xuño do ano seguinte, lanzaron o EP We Die Young (que hoxe é moi difícil de atopar). O son da banda logo se caracterizou como un "hard-metal" de primeira, con sons que lembraban a Black Sabbath e a Metallica. Layne amosábase un letrista melancólico e sentimental. Xa en 1990, no verán, a banda lanzou o álbum Facelift e comezou a facer xiras ao lado de nomes como Megadeth, Iggy Pop e Van Halen. O disco comezou a ter éxito (gañaría o disco de ouro máis tarde) e a banda comezou a gañar prestixio. En maio de 1991, Alice in Chains participou do Clash of Titans, con Slayer, Megadeth e Anthrax.
En novembro de 1991, Alice in Chains gravou un EP chamado Sap, que é case todo acústico e posúe as participacións de Chris Cornell (Soundgarden) e Mark Arm (Mudhoney). Reza a lenda que o título do disco ven dun soño do batería Sean Kinney. Nese período, o grunge comeza a facerse notar, con bandas coma Soundgarden, Nirvana e Pearl Jam soando nas radios de todo o mundo.
DirtEditar
En abril de 1992, a banda comezou a gravar o seu novo disco, con Dave Jerden na produción, e o 29 de setembro dese ano Dirt foi lanzado. A banda saíu de xira con Ozzy Osbourne durante tres meses e despois diso Mike Starr decidiu deixar a banda xa que non aguantaba facer máis xiras e que quería pasar máis tempo coa súa familia, sendo substituído por Mike Inez, que era baixista de Ozzy. Xa en 1993, a banda toca con Screaming Trees en Europa e participa no Lollapalooza, que tiña a Primus como atracción principal. No disco Dirt, as letras de Staley son bastante depresivas, con temas como morte e drogas. Ese disco gañaría tres discos de platino.
En setembro de 1993, a banda grava un mini-disco, chamado Jar of Flies, producido por Toby Wright e lanzado a comezos de 1994. É o primeiro EP da historia en chegar á cima da lista da revista Billboard.
Despois dalgún tempo fóra da escena, Staley aparece nun proxecto paralelo con Mike McCready (Pearl Jam), Barret Martin (Screaming Trees) e Baker Saunders (Lamont Cranston). Baixo o nome de Mad Season gravan un disco chamado Above, lanzado en marzo de 1995.
En abril de 1995, Alice in Chains entra no estudio Bad Animals, en Seattle, para a gravación dun novo disco, novamente coa produción de Toby Wright. O resultado é lanzado en novembro de 1995, e o álbum posúe como título o nome da banda (a pesar de que algúns o chamaron Tripod). Eles deciden non facer xira para divulgar o disco o que fai aparecer rumores de que a banda estaríase separando.
Pero en maio de 1996 Alice in Chains reúnese novamente para a gravación dun acústico especial para a MTV (que sería lanzado en vídeo e álbum no verán dese mesmo ano, novamente baixo a produción de Toby Wright), e despois volverían aos escenarios para ser os abreconcertos do inicio da xira do regreso de Kiss, a Kiss Alive 96/97 World Tour. Despois diso os membros de Alice in Chains mergullaríanse noutros proxectos, principalmente Jerry Cantrell.
O 29 de xuño de 1999 é lanzado un recompilatorio da banda, chamado Nothing Safe: The Best of the Box, cos principais éxitos da carreira de Alice in Chains e unha canción inédita. Ese lanzamento serviu de aperitivo para o que viría a continuación: a caixa Music Bank, lanzada en 1999, contendo rarezas, gravacións en vivo e demos que a banda gardou ao longo dos seus máis de dez anos de carreira.
2000 foi un ano con poucas novidades na carreira de Alice in Chains. A seu remate foi lanzado un novo recompilatorio, desta vez composto por gravacións en directo de tres das xiras da banda, chamado sinxelamente Live.
No ano seguinte un novo recompilatorio, desta vez chamado Best Of Alice In Chains. Ese novo disco é unha especie de reedición de Nothing Safe, lanzado dous anos antes, e non traía nada novo. O futuro seguía incerto e a banda permanece co status de "inactiva", a pesar de que oficialmente aínda existía. Os problemas de Layne Staley coas drogas continuaban, e moitos temían o peor.
O comezo da primeira década despois do grunge pasa, e moitos rumores sobre Layne son divulgados nese período no que a banda permanece inactiva, pero sempre acaban sendo desmentidos para o alivio dos fans que aínda tiñan esperanzas de ver a Alice in Chains tocando. En abril de 2002, o día 20, novas noticias dan conta da morte de Layne Staley, pero infelizmente, desa vez non era mentira. Layne fora atopado morto na súa casa, posiblemente vítima dunha sobredose. A súa morte supuxo a ruptura da banda.
ReformaEditar
Sete anos máis tarde, o 18 de febreiro do ano 2005, os membros de Alice in Chains reuníronse de novo nun escenario. Kinney, Inez e Cantrell uníronse a vocalistas coma Maynard James Keenan (Tool), Patrick Lachman (Damageplan), Wes Scantli (Puddle of Mudd) e Ann Wilson (Heart), para realizar o que se chamou "Tsunami Benefit" en Seattle, un concerto en favor das vítimas do tsunami de finais do ano 2004 no leste do Océano Índico. Este concerto deixou a porta aberta a unha posible reunión futura da banda.
Dita reunión concretouse o 20 de marzo de 2006 no programa "Decades Rock Live!" da VH1, dedicado á banda Heart. Nese programa tocaron os temas Would? con Phil Anselmo (cantante de Pantera e Down) e Rooster con William DuVall, cantante e guitarrista de Comes with the Fall, e Ann Wilson, vocalista de Heart. Despois disto, a banda fixo unha pequena xira por Europa e polos Estados Unidos, e un breve tour polo Xapón. Concidindo coa xira, Sony publicou o recompilatorio The Essential Alice in Chains, un dobre disco con 28 temas. Para dita xira reclutouse ao vocalista William DuVall e ao baixista de Velvet Revolver, Duff McKagan, quen tocou a guitarra rítmica nalgunhas cancións.
A banda comezou a compoñer e gravar demos de temas novos para un álbum con DuVall en abril de 2007.[1] Pero o grupo non amosou grandes avances ata outubro de 2008, cando anunciaron que comezaran a gravar no estudio co produtor Nick Raskulinecz.[2]
O 11 de xuño de 2009 revelouse que o próximo álbum da banda levaría o nome de Black Gives Way to Blue, e poríase á venda o 29 de setembro do 2009. O día 30 de xuño, un dos temas do novo disco, "A Looking in View", foi editada como primeiro sinxelo. O seu vídeo musical estreouse na páxina oficial da banda o 7 de xullo. O segundo sinxelo, "Check My Brain", puido escoitarse nas emisoras de radio o 14 de agosto, e estivo dispoñible nas tendas o día 17.
Para coincidir coa súa xira europea, Alice in Chains lanzou o seu seguinte sinxelo, "Your Decision", o 16 de novembro no Reino Unido e o 1 de decembro nos Estados Unidos.[3] O 26 de maio do 2010 Black Gives Way to Blue foi certificado ouro pola RIAA ao vender 500.000 copias. O cuarto sinxelo do álbum foi "Lesson Learned", que chegou ás emisoras a mediados de xuño.
Black Gives Way to Blue estreouse no número 5 da lista Billboard 200.[4] O 18 de maio de 2010 o álbum foi certificado ouro pola RIAA[5] por vender máis de 500 000 copias nos Estados Unidos.[6] Os sinxelos singles "Check My Brain" e "Your Decision" acadaron o número 1 da lista Mainstream Rock Tracks da Billboard, mentres que "Lesson Learned" chegou ao número 4.[7]
DiscografíaEditar
ÁlbumsEditar
| Álbum | Ano | Selo |
|---|---|---|
| Facelift | 1990 | Columbia Records |
| Dirt | 1992 | Columbia Records |
| Alice in Chains | 1995 | Columbia Records |
| Black Gives Way to Blue | 2009 | Virgin/EMI |
| The Devil Put Dinosaurs Here | 2013 | Virgin/EMI |
| Rainier Fog | 2018 | BMG |
EPEditar
| Álbum | Ano | Selo |
|---|---|---|
| We Die Young | 1990 | Columbia Records |
| Sap | 1992 | Columbia Records |
| Jar of Flies | 1993 | Columbia Records |
NotasEditar
- ↑ "Alice In Chains Begins Writing New Material". Blabbermouth. Archived from the original on 30 de setembro de 2007. Consultado o 17 de setembro de 2018.
- ↑ "Alice in Chains Working with Rush/Foo Fighters Producer". Blabbermouth. Archived from the original on 25 de maio de 2009. Consultado o 17 de setembro de 2018.
- ↑ "Alice In Chains To Release 'Your Decision' Single". Blabbermouth. Archived from the original on 15 de outubro de 2009. Consultado o 17 de setembro de 2018.
- ↑ "Barbra Streisand Surprises With Ninth No. 1 On Billboard 200". Billboard. Consultado o 17 de setembro de 2018.
- ↑ "American album certifications - Alice in Chains".". RIAA. Consultado o 17 de setembro de 2018.
- ↑ "Alice In Chains Strikes Gold With 'Black Gives Way To Blue'". Blabbermouth. Consultado o 17 de setembro de 2018.
- ↑ "Alice in Chains Chart History". Billboard. Consultado o 2019-05-09.
Véxase taménEditar
Ligazóns externasEditar
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Alice in Chains  |
- Páxina oficial (en inglés)