Alfredo Vicenti

médico, xornalista, escritor e político galego

Alfredo Vicenti Rey, nado en Santiago de Compostela o 20 de novembro de 1850 e finado en Madrid o 30 de setembro de 1916, foi un médico, poeta, xornalista e político galego.

Modelo:BiografíaAlfredo Vicenti

Editar o valor en Wikidata
Biografía
Nacemento20 de novembro de 1850 Editar o valor en Wikidata
Santiago de Compostela, España Editar o valor en Wikidata
Morte30 de setembro de 1916 Editar o valor en Wikidata (65 anos)
Actividade
Ocupaciónxornalista, autor, escritor, político Editar o valor en Wikidata
Membro de
Familia
FillosEulalia Vicenti Editar o valor en Wikidata

Galiciana: 109338 BNE: XX1152202 BUSC: vicenti-alfredo-1850-1916

Traxectoria

editar

Estudou Medicina e Filosofía e Letras na Universidade de Santiago de Compostela, carreiras nas que nunca exerceu, pois dedicouse pronto ao xornalismo e á política.

En 1875 comezou a redactar en Santiago o texto de A orillas del Ulla, que publicou no xornal ourensán El Heraldo Gallego dirixido polo seu amigo Valentín Lamas Carvajal. Xa era redactor xefe de El Diario de Santiago cando se produciu o levantamento cantonal de Ferrol en 1872. En 1878 é xa director deste diario, cuxa cabeceira foi substituída logo pola de Gaceta de Galicia.

O cardeal Payá y Rico excomungouno ese mesmo ano e en 1880 marchou a Madrid. Alí substituíu a Manuel Murguía na dirección de La Ilustración Gallega y Asturiana de Alejandro Chao (1880-1882); tamén foi unha peza importante na progresión de El Globo, o gran diario de Emilio Castelar (1880-1895).

 
Artigo de Vicenti sobre Narcisa Pérez Reoyo en La Ilustración Gallega y Asturiana, 1880.

Aínda o dirixía, cando logrou convocar representantes de máis de vinte xornais e seis axencias de distintas tendencias políticas para crear a Asociación de la Prensa de Madrid (15 de febreiro de 1895).[1] Cedeu a Miguel Moya a presidencia e, descontento coa deriva política de Castelar, abandonou El Globo e grazas a Moya introduciuse como redactor xefe de El Liberal do que foi director de 1907 ata que morreu en 1916.

En 1910 participou en mitins agrarios en Galiza e chegou a ser candidato republicano-agrario a Cortes polo distrito de Becerreá nas eleccións de 1910, sendo derrotado por Antonio Goicoechea Cosculluela; porén foi elixido deputado polo distrito de Santa Cruz de Tenerife. Volveu ser elixido deputado polo distrito de Ordes nas eleccións de 1914 e polo de Arzúa en 1916.

O seu ideario era o do partido demócrata e sostivo unha ideoloxía republicana e federal, partidaria da autonomía galega, iberoamericanista, anglófila e lusitanista. Anticlerical, defendeu con todo a liberdade de cultos. Foi amigo de Galdós, de Ramón María del Valle-Inclán, a quen descubriu, e de Castelao.

Casado con Emília Díez de Tejada e Hurtado de Mendoza, foi pai adoptivo de Eulalia Vicenti Díez de Tejada, xornalista e figura importante na loita feminista española, e tataravó do barítono internacional Jorge Chaminé, Medalla de Dereitos Humanos da Unesco e Músico para a Paz, nomeado en novembro de 2011.

Pertenceu á chamada xeración do 68 ou xeración de Fonseca xunto cos irmáns Jesús e Andrés Muruais, e Rafael Villar (avogado do cura Cayetano Galeote).

Foi famoso polas súas descricións e perfís biográficos, os seus artigos de fondo e os seus editoriais. Pero foi tamén un extraordinario reporteiro, que cubriu a grave enfermidade de Afonso XII, a cuestión das Illas Carolinas, a presenza do protestantismo, a prerrevolución rusa de 1905 ou o asasinato do bispo de Madrid. Deu conferencias no Ateneo. En Madrid defendeu e divulgou as ideas do movemento agrario Acción Gallega.

Escribiu un volume titulado Recuerdos, (1868-1875): colección de poesías (Ourense: Estab. Tipográfico da Propaganda Galega, 1876), que tivo segunda edición en 1878 e está prologado por Manuel Murguía. Tamén publicou Dioses menores: A orillas del Ulla (Perfiles gallegos) (1875-1881). Imprimiuse o seu Discurso pronunciado por Alfredo Vicenti no Congreso dos Deputados o día 2 de xuño con motivo da discusión dos orzamentos, (Madrid, 1887).

A Asociación de la Prensa de Madrid, o Consello da Cultura Galega e a Deputación Provincial de Pontevedra recuperaron a través do historiador José Antonio Durán a figura de Vicenti e moitos dos seus escritos.

  1. Aneiros (2007), p. 77

Véxase tamén

editar

Bibliografía

editar

Ligazóns externas

editar