Xulio Sigüenza
Xulio Sigüenza Raimúndez, nado na Coruña o 5 de xaneiro de 1898 e finado en Vigo o 15 de abril de 1965, foi un xornalista e escritor galego.
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 5 de xaneiro de 1898 A Coruña, España |
| Morte | 15 de abril de 1965 (67 anos) Vigo, España |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | España |
| Actividade | |
| Ocupación | poeta , xornalista , ensaísta |
| Membro de | |
| Xénero artístico | Poesía, narrativa e ensaio |
| Lingua | Lingua castelá |
Traxectoria editar
Emigrou mozo primeiro a Cuba e despois á Arxentina e o Uruguai. Chegou á Habana en 1912, onde viviu trece anos. Alí comezou a escribir poesía e artigos xornalísticos relacionados con Galicia. En 1923 publicou o seu primeiro libro De los agros Celtas, prologado por Jacinto Benavente. Relacionouse con artistas e escritores galegos no café La Puerta del Sol, nun faladoiro coñecido como a Cova Céltiga; alí naceron as revistas Galicia, Labor Gallega e El Eco de Galicia. Ao mesmo tempo traballou como xornalista no Diario de la Marina, Diario Español e El Crisol. De Cuba viaxou a Estados Unidos de América en varias ocasións e dende alí enviou en 1921 á revista Galicia o artigo "Os mandamentos do bo galego", reflexo do seu pensamento nacionalista.
Volveu á Coruña e despois dun ano marchou a Arxentina, onde traballou en diferentes diarios como La Razón, Almanaque Gallego, El Despertar Gallego, El Heraldo Gallego e foi director da revista Céltiga. Permaneceu en Buenos Aires uns dez meses e ao non estar de acordo co ambiente literario bonaerense, marchou a Montevideo. No Uruguai viviu sete anos e dirixiu a revista Galicia, órgano de prensa do Centro Gallego de Montevideo do que foi secretario, e a revista Cartel xunto a Alfredo Mario Ferreiro. Foi fundador e primeiro secretario da Asociación Protectora de la Cultura Gallega e publicou libros de poesía en castelán. Nos anos americanos, o seu labor na defensa da cultura galega foi intenso, desde publicacións, centros culturais o como conferenciante nas universidades de La Plata e Montevideo.
En 1928 presentou o seu primeiro libro en galego, Cantigas e verbas ao ar, na liña da poesía imaxinista de Luís Amado Carballo,[1] escrito en Montevideo e publicado na Coruña (fixo unha segunda edición, titulada Verbas ao ar con algunhas modificacións e engadidos, editada en Vigo en 1957). Casou en 1933 con María Angelina Fontela e fixou a súa residencia en Vigo, onde naceron os seus dous fillos, Xulio e María Isabel. Continuou a súa tarefa de conferenciante e xornalista, dirixindo diarios como La Tarde de Vigo e traballando como xefe de redacción de El Pueblo Gallego.
Durante a guerra civil foi detido polas súas ideas republicanas e, para poder escapar á máis que segura represión escribiu Poemas del imperio, un libro de adulación ao xeneral Franco. Colaborou nas revistas Cristal (Pontevedra) e Alba (Vigo) e no Faro de Vigo. Foi director e fundador das revistas Numen de estudos poéticos e Cartel de arte e actualidades. Ingresou como membro de número na Real Academia Galega o 28 de xaneiro de 1956 coa lectura do discurso Un gallego universal: José Alonso y Trelle (El viejo Pancho), contestado por Ángel del Castillo López.[2] Morreu en Vigo en abril de 1965, despois dunha curta enfermidade.
Obras editar
Poesía editar
- De los agros celtas, 1923.
- Del amor y de la muerte, 1924.
- La ruta aventurera, 1927.
- Cantigas e verbas ao ar, 1928, A Coruña.
- Cuaderno del ojo sin sueño, 1930.
- Las canciones extraviadas, 1937.
- Poemas del imperio, 1939.
Narrativa editar
- El lobo, 1924.
Ensaio editar
- Galicia cara y cruz, 1930.
En 2000 o Centro Ramón Piñeiro para a Investigación en Humanidades publicou Obra Galega en edición de Josefa Beloso Gómez.
Notas editar
- ↑ Méndez Ferrín, Xosé Luis (1984). De Pondal a Novoneyra. Xerais. p. 57. ISBN 84-7507-139-2.
- ↑ "Julio Sigüenza Reimúndez". Real Academia Galega.
Véxase tamén editar
Bibliografía editar
- "Xulio Sigüenza, nacionalista e poeta en Cuba: Trece poemas galegos" de Xosé María Dobarro en Cinguidos por unha arela común.