Sexto Petronio Probo

Sexto Claudio Petronio Probo (en latín, Sextus Claudius Petronius Probus), foi militar, político e un dos principais patricios romanos de finais do século IV, coñecido pola súa riqueza, poder e conexións sociais.

Sexto Petronio Probo

Biografía
Nacemento	328 (Gregoriano) Verona
Morte	388 (Gregoriano) (59/60 anos) Tesalónica, Grecia
Senador romano
Cónsul romano
Datos persoais
País de nacionalidade	Roma Antiga
Actividade
Ocupación	político
Período de tempo	Baixo Imperio Romano e Antigüidade tardía
Familia
Cónxuxe	Anícia Faltônia Proba
Fillos	Anicius Probinus (en) , Anicia Proba, Anicius Petronius Probus (en) , Anicius Hermogenianus Olybrius (en) , Petronius
Pai	Petrônio Probino (pt)

Foi patrón do mozo Ambrosio de Milán e tivo unha carreira espectacular: procónsul de África no 358, prefecto pretoriano en catro ocasións ocasións (de Illyricum no 364, da Galia no 366, de Italia entre o 368 e o 375 e de novo entre o 383 e o 384 ), e cónsul no 371, co emperador Graciano como colega.

Traxectoria

Familia

Era cristián e pertencía á poderosa familia Anicia de Verona, unha poderosa familia patricia convertida ao cristianismo. Casou con Anicia Faltonia Proba, a filla do seu curmán primeiro Quinto Clodio Hermoxeniano Olibrio, coa que tivo dous fillos, Anicio Probino e Anicio Hermoxeniano Olibrio. A través dos seus fillos, Probo foi o avó paterno de dous emperadores, Petronio Máximo e Anicio Olibrio.

Segundo a árbore xenealóxica publicada por Mommaerts e Kelley, Probo era fillo de Petronio Probino, cónsul no 341, e de "Claudia"/"Clodia", unha irmá de Clodio Celsino Adelfo. Faltonia Betitia Proba, poeta cristiá, era irmá deste Probino e esposa de Adelfo. Hermoxeniano era fillo de Proba e Adelfo. Probino e Proba máis vellos, eran fillos de Petronio Probiano, cónsul no 322. Mommaerts e Kelley consideran que a súa muller era unha "Anicia", unha irmá de Amnio Anicio Xuliano. Claudia e Adelfo eran fillos de Clodio Celsino e Demetrias. O Probiano máis vello, era un fillo de Petronio Aniano, cónsul no 314. Mommaerts e Kelley consideran que a súa muller era "Proba", unha filla de Probo. Probo estivo casado coa súa curmá primeira Anicia Faltonia Proba (aproximadamente 365-410-432), filla de Quinto Clodio Hermoxeniano Olibrio e da esposa Turrenia Anicia Xuliana ou Anicia Faltonia Proba, coa que tivo tres fillos, Anicio Probino, Anicio Hermoxeniano Olibrio e Anicio Petronio Probo.

Carreira

A carreira de Probo foi unha das máis salientables do momento. Comezou como cuestor e logo converteuse en prefecto urbano. Foi procónsul de África no 358 e logo prefecto pretoriano catro veces: de Illyricum no 364, de Galia no 366, de Italia, Illyricum e África no 368-375 e de novo en 383-384; mentres tanto, ocupou o consulado no 371, co emperador Graciano como colega.

En 372, defendeu a Sirmium contra o ataque bárbaro e nese mesmo ano proclamou a Ambrosio gobernador de Emilia e a Liguria. En 375, Probo foi acusado de corrupción e opresión na extorsión de impostos por Valentiniano I. Serviu ao mando do emperador Valentiniano II, seguíndoo na corte oriental cando Magno Máximo se rebelou en Occidente. Descoñécese a súa data de morte, aínda que vivía no 390 cando, segundo a Vita Ambrosii de Paulino de Milán, dous nobres persas presentáronse ante Teodosio I en Mediolanum pero marcharon ao día seguinte a Roma para ver por si mesmos a Petronio Probo, o orgullo da aristocracia romana, unha lenda na súa propia vida.

Tumba

Petronio Probo foi enterrado nun mausoleo construído para el pola súa muller Anicia Faltonia Proba no outeiro do Vaticano. Como o lugar de enterramento máis prestixioso xunto á tumba de San Pedro da vella basílica de San Pedro xa fora ocupado polo sarctego do predecesor de Probo, o cónsul e praefectus urbanus Xunio Baso, o mausoleo de Probo foi construído inmediatamente fóra da ábsida occidental da basílica. Probo foi enterrado en San Pedro moitas décadas antes de que o primeiro papa alí enterrado - o papa León I - fose enterrado no 461, e nunha posición máis próxima á tumba do apóstolo do posible para o mausoleo imperial de Honorio, unido ao cruceiro sur da basílica no principios do século V para os enterros da dinastía teodosiana.

Fama

En varias inscricións, Probo é descrito como "o cumio da casa Anicia" (Aniciae domus culmen), "máis aprendido en todos os temas" (omnibus rebus eruditissimus) e "o cumio da nobreza, a luz da literatura e a elocuencia" (nobilitatis culmen, litterarum et eloquentiae lumen). Estas frases suxiren que foi un mecenas da literatura, incluído o do poeta de Bordeos, Ausonio. Os seus dous fillos, Probino e Olibrio, continuaron a tradición sendo os patróns de Claudiano, quen pinta un retrato laudatorio de Probo no seu Panegyricus dictus Probino et Olybrio consulibus, escrito para celebrar o consulado conxunto dos seus fillos no 395.

Amiano Marcelino represéntao como un home vaidoso e rapaz que:

"Tiña posesións en case todos os puntos do Imperio; algunhas ben e outros mal adquiridas. Había dous homes nel, un amigo leal e sincero, o outro, un inimigo perigoso e vingativo. A pesar do equilibrio e a confianza que lle debían dar as súas inmensas xenerosidades e o hábito do poder, Probo baixaba o ton en canto llo subían a el, non sendo un gran personaxe agás cos humildes. Igual que o peixe non vive fóra do elemento líquido, Probo non respiraba no momento en que non ocupaba algún cargo ou sinecura. Ademais, sempre o impulsaba cara o poder, querendo ou non, o interese dalgunha importante familia, que, non atendendo a regra do deber coa intemperancia dos desexos, quería asegurarse a impunidade, buscando unha alta protección. Porque debemos afirmar que, se persoalmente era incapaz de esixir algo ilícito a un cliente ou a un subordinado, non deixaba, porén, cando había sospeita sobre calquera dos seus, de toma-la súa defensa con razón ou sen ela, aínda que fose en contra da xustiza.

Véxase tamén

Bibliografía

• Alchermes, Joseph D. (xaneiro 1995). Catholic University of America Press, ed. "Petrine Politics: Pope Symmachus and the Rotunda of St. Andrew at Old St. Peter's". The Catholic Historical Review (en inglés). LXXXI (1): 1–40. ISSN 0008-8080. JSTOR 25024438. 
• Cagnat, R.; Merlin, Alf. (1935). "Publications relatives a l’antiquité Romaine". L’Année Épigraphique (en francés) (París: Presses Universitaires de France) (1934): 59–74. ISSN 2492-0509. JSTOR 25606621. 
• Cameron, Alan (novembro de 1985). "Polyonomy in the Late Roman Aristocracy: the Case of Petronius Probus". Journal of Roman Studies (en inglés) 75: 164–182. ISSN 1753-528X. JSTOR 300658. doi:10.2307/300658. 
• Martindale, John R.; Jones, A. H.M.; Morris, John, eds. (1971). The Prosopography of the Later Roman Empire: Volume I, AD 260–395 (en inglés). Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 0-521-07233-6. 
• McEvoy, Meaghan (2013). "The Mausoleum of Honorius: Late imperial Christianity and the city of Rome in the fifth century". En McKitterick, Rosamond; Osborne, John; Richardson, Carol M.; Story, Joanna. Old Saint Peter's, Rome (en inglés). Cambridge / Nova York: Cambridge University Press. pp. 119–136. ISBN 978-1-107-72963-6. 
• Mommaerts, T.S.; Kelley, D.H. (1992). "The Anicii of Gaul and Rome". En Drinkwater, John y Hugh Elton; Elton, Hugh. Fifth-century Gaul: A Crisis of Identity? (en inglés). Cambridge: Cambridge University Press. pp. 111–121. ISBN 978-0521414852. 
• Thacker, Alan (2013). "Popes, emperors and clergy at Old St Peter's from the fourth to the eighth centuries". En McKitterick, Rosamond; Osborne, John; Richardson, Carol M.; Story, Joanna. Old Saint Peter's, Rome (en inglés). Cambridge / Nova York: Cambridge University Press. pp. 137–158. ISBN 978-1-107-72963-6. 

Predecesor: Valentiniano I e Valente

Cónsul do Imperio Romano xunto con Graciano  371

Sucesor: Domicio Modesto e Flavio Arinteo