Lingua occitana

Occitano; occitan
Pronuncia:	[ut͡siˈta]
Outros nomes:	Provenzal, lemosino, gascón...
Falado en:	Occitania; Cataluña; Italia; Francia; Mónaco
Rexións:	Europa
Total de falantes:	entre 100.000 e 800.000
Posición:	22
Familia:	Indoeuropeo; Itálico; Románico; Occitanorrománico; Occitano
Estatuto oficial
Lingua oficial de:	Val de Arán
Regulado por:	Conselh de la Lenga Occitana; Congrès Permanent de la Lenga Occitana
Códigos de lingua
ISO 639-1:	oc
ISO 639-3:	oci
SIL:	(varios)
Mapa
	; Dialectos do occitano.
Status
	; O occitano está clasificado como en perigo severo polo Libro Vermello das Linguas Ameazadas da UNESCO

O occitano^[4] é a lingua falada dende a Idade Media no sur da actual Francia, denominada Occitania por algúns sectores políticos e culturais, nas súas variedades dialectais. En Cataluña ademais de ser oficial no Val de Arán coa denominación de aranés, é oficial en toda a rexión dende o 9 de agosto de 2006, data de entrada en vigor do novo estatuto de autonomía.

Occitania (occitano)

NomeEditar

Na literatura científica, e en xeral nos usos cultos, emprégase na actualidade para denominar a lingua occitano, ou menos frecuentemente lenga d'òc, esas formas apareceron no cabo do século XIII derivadas do adverbio afirmativo òc (si), seguindo os usos empregados na Idade Media para distinguila da lingua del sì ou italiano e da langue d'oïl ou francés.

A forma provenzal designou en diversas épocas, como no século XIII e nos séculos XIX e boa parte do XX a todo o dominio lingüístico pero a partir dos anos 1960 deixou de se empregar con ese significado, designando tan só o dialecto occitano que se fala na Provenza.

Historicamente tamén se empregaron outros sinónimos de occitano como lemosino no século XIII, e que mesmo designou tamén o catalán nos séculos XVIII e XIX pola súa filiación co occitano medieval, e que hoxe designa o dialecto occitano da rexión Limoges, e gascón nos séculos XVI, XVII e XVIII^[5] que na actualidade designa o dialecto occitano de Gascuña e Bearn.

VariantesEditar

O occitano divídese fundamentalmente en tres dialectos ou variantes: o occitano norte (falado en Limousin, Auvernia e nos Alpes provenzais, o occitano medio (falado no Languedoc) e o gascón (falado na Aquitania)^[6]. O aranés, falado no Val de Arán, derívase do gascón.^[6]

HistoriaEditar

Idade MediaEditar

Os primeiros documentos en Occitano datan do século X, sendo o primeiro de todos un refrán vencellado a un poema latino do século X. Mais non foi ata o século XI cando se escriben os primeiros textos literarios, acadando unha grande época de esplendor. Así, xente na nobreza coma o rei Pedro I de Aragón ou Ricardo Corazón de León escribiron poemas en occitano^[6]. Dante coñeceu a lingua e empregouna nalgúns dos seus textos, sendo tamén empregada en documentos xurídicos.

Idade modernaEditar

A anexión á coroa francesa non mudou esta situación, e seguiu a ser a lingua empregada pola maioría da poboación. Porén diversas leis e edictos comezaron a minguar o prestixio do Occitano. Así o rei Francisco I, no edicto de Villers-Cotterêts (1539), remarcou a supremacía do francés sobre o occitano, cualificando despectivamente, este monarca, ademais ó occitano e a outros idiomas locais de patois. Neste documento prohibiuse empregar o Occitano coma lingua administrativa e xurídica^[6]. Coa creación da imprenta real no 1543 multiplicáronse os escritos en francés, e o primeiro dicionario francés da Academia Francesa, aparecido no 1694, cualificaba os idiomas locais de maneira despectiva.^[6]

Idade contemporáneaEditar

Porén foi a Revolución francesa, a que definiu o francés coma idioma de liberdade e unidade en toda Francia. Así, no 1802 prohibiuse a ensinanza do occitano nas escolas. Recruándose esta prohibición nos anos seguintes.^[6] A mediados do século XIX, fundouse o movemento Félibrige, que procuraba a renovación literaria. Movemento que aínda dura, ata hoxe en día. A primeira Guerra Mundial representou un novo declive no emprego do Occitano. Por un lado moitos soldados occitanos morreron na contenda e diversos fluxos migratorios internos e externos provocaron o abandono progresivo da lingua.^[6] No ano 1945, creouse o Institut d'Estudis Occitans que procuraba a reconquista da cultura occitana. Porén a chegada da televisión, predominantemente francófona, acelerou o proceso de abandono. A finais do século XX viviuse unha progresiva toma de conciencia na utilización do occitano. Así, impulsouse a creación literaria, musical e teatral. Ademais fundáronse as calandretes, escolas bilingües existentes en todas as grandes vilas.^[6]

LiteraturaEditar

A literatura occitana foi a máis rica (só por diante do galego) na Europa da época medieval. Dos séculos XII ao XIV foi lingua literaria, especialmente no xénero lírico, en Francia, Italia e norte da Península Ibérica, sendo a lingua dos trobadores medievais desa área. O texto máis antigo en occitano é Pódese considerar que na etapa medieval as diversas variantes de occitano, o catalán e mailo aragonés constituían unha soa lingua que comezou a se dividir nos séculos XIII-XIV.

No século XVI e no século XVII produciuse unha revitalización, con autores como Louis Bellaud de la Bellaudière, Guilhem Ader, Pèire Godolin, Glaudi Brueis e Francés de Corteta.

Durante o século XIX fixéronse importantes esforzos por revitalizala como lingua poética e literaria por un grupo de persoas coñecidos como Félibrige, que encabezaron Frédéric Mistral, Fèlix Castan ou Joseph Roumanille. Non obstante, non acadaron repercusión suficiente e hoxe emprégase en menos ocasións có francés como forma literaria, con arredor de 50 títulos publicados ao ano.

Actualmente as figuras máis salientábeis en occitano, son Ives Roqueta ou os poetas Max Felip Delarouet e Joan Larzac.

FalantesEditar

Mapa cronolóxico que amosa a evolución territorial das linguas do Suroeste de Europa entre as que aparece o occitano.

En 1992, as cifras achegadas eran de 750.000 falantes activos na Provenza e entre 1 e 1,5 millóns que entendían a lingua. Un ano antes, unha sondaxe realizada entre 939 persoas entrevistadas en catro departamentos de Languedoc (Aude, Hérault, Lozère e Gard, cun total de 1.751.178 habitantes) amosaba un 48% de cidadáns que entendía a lingua e un 28% que a falaba, mais tan só o 9% o facía a diario.

Aínda que no século XX seguía a ser unha lingua de uso diario para a maioría da poboación rural do sur de Francia, agora é falada por unhas 100.000 persoas en Francia segundo estimacións de 2012. ^[1]

Táboa de vocabularioEditar

Esta táboa presenta unha comparativa do occitano con outras linguas romances.

latín	Francés	Italiano	Español	Occitano (linguadociano)	Catalán (Central)	Galego	Portugués	Romanés
clave	clef	chiave	llave	clau	clau	chave	chave	cheie
noctem	nuit	notte	noche	nuèit/nuèch	nit	noite	noite	noapte
cantare	chanter	cantare	cantar	cantar	cantar	cantar	cantar	cânta
capra	chèvre	capra	cabra	cabra	cabra	cabra	cabra	capră
lingua	langue	lingua	lengua	lenga	llengua	lingua	língua	limbă
platea	place	piazza	plaza	plaça	plaça	praza	praça	piaţă
pons	pont	ponte	puente	pònt	pont	ponte	ponte	punte/pod
ecclesia	église	chiesa	iglesia	glèisa	església	igrexa	igreja	biserică
hospitalis	hôpital	ospedale	hospital	espital	hospital	hospital	hospital	spital
caseus (Latín vulgar formaticum)	fromage	formaggio	queso	formatge	formatge	queixo	queijo	cas;

NotasEditar

↑ ^1,0 ^1,1 Bernissan, Fabrice (2012). "Combien l'occitan compte de locuteurs en 2012?". Revue de Linguistique Romane (en French) 76: 467–512.
↑ Martel, Philippe (decembro de 2007). "Qui parle occitan ?". Langues et cité (en French) (Observation des pratiques linguistiques) (10): 3. De fait, le nombre des locuteurs de l’occitan a pu être estimé par l’INED dans un premier temps à 526 000 personnes, puis à 789 000 ("De feito, o número de falantes de occitano foi estimado polo INED nun primeiro momento en 526.000 persoas, despois en 789.000")
↑ Moseley, Christopher e Nicolas, Alexandre. "Atlas of the world's languages in danger". unesdoc.unesco.org. Consultado o 11 de xullo de 2022.
↑ Definicións no Dicionario da Real Academia Galega e no Portal das Palabras para occitano.
↑ Boyer Henri, & Gardy Philippe (2001) (dir.) Dix siècles d’usages et d’images de l’occitan: des troubadours à l’Internet, coll. Sociolinguistique, París: L’Harmattan
↑ ^6,0 ^6,1 ^6,2 ^6,3 ^6,4 ^6,5 ^6,6 ^6,7 Rius, Montserrat (2007). Editorial Laertes, ed. Francia, País Cátaro. ISBN 978-84-7584-591-3.

Véxase taménEditar

Outros artigosEditar

Ligazóns externasEditar

Diccionari general occitan de Cantalausa
(en occitano) (en francés) Ostal d'Occitània de Tolosa Arquivado 06 de xaneiro de 2011 en Wayback Machine.

[bernissan-1] 1,0 ^1,1 Bernissan, Fabrice (2012). "Combien l'occitan compte de locuteurs en 2012?". Revue de Linguistique Romane (en French) 76: 467–512.

[martel-2] Martel, Philippe (decembro de 2007). "Qui parle occitan ?". Langues et cité (en French) (Observation des pratiques linguistiques) (10): 3. De fait, le nombre des locuteurs de l’occitan a pu être estimé par l’INED dans un premier temps à 526 000 personnes, puis à 789 000 ("De feito, o número de falantes de occitano foi estimado polo INED nun primeiro momento en 526.000 persoas, despois en 789.000")

[3] Moseley, Christopher e Nicolas, Alexandre. "Atlas of the world's languages in danger". unesdoc.unesco.org. Consultado o 11 de xullo de 2022.

[4] Definicións no Dicionario da Real Academia Galega e no Portal das Palabras para occitano.

[5] Boyer Henri, & Gardy Philippe (2001) (dir.) Dix siècles d’usages et d’images de l’occitan: des troubadours à l’Internet, coll. Sociolinguistique, París: L’Harmattan

[mRius-6] 6,0 ^6,1 ^6,2 ^6,3 ^6,4 ^6,5 ^6,6 ^6,7 Rius, Montserrat (2007). Editorial Laertes, ed. Francia, País Cátaro. ISBN 978-84-7584-591-3.

[4]

[1]

[2]

[3]

[5]

[6]