Linguas occitanorrománicas
As linguas occitanorrománicas son o occitano e o catalán dúas linguas románicas moi emparentadas que forman un continuo dialectal transicional entre as linguas galorrománicas e as linguas iberorrománicas.[1] Ás veces inclúese o aragonés que presenta fortes semellanzas na sintaxe e en certos usos semánticos coas linguas occitanorrománicas[2].
Segundo varios autores, tanto o occitano como o catalán deben clasificarse como galorrománicos, outros autores coinciden co occitano, pero consideran o catalán como iberorrománico, a clasificación está tan conturbada por que a división entre as linguas galorrománicas e as iberorrománicas é a fronteira entre o estado español e o estado francés, polo que a clasificación faise máis por cuestións territoriais que por razóns lingüísticas e históricas. Con todo, na súa forma escrita o catalán moderno e o occitano moderno son altamente intelixibles, e cunha porcentaxe de léxico similar ao existente entre o galego e o portugués. Algúns lingüistas e filólogos occitanos mesmo tentaron incluír o catalán como parte do diasistema occitano, xa que os lingüistas occitanos Pierre Bec e Domergue Sumien clasificaban ao catalán como unha variante occitana de tipo aquitano-pirinaico.[3] De feito existen razóns fundadas para considerar ás linguas occitanorrománicas un grupo filoxenético válido, a diferenza das linguas románicas da Península Ibérica, que pertencen a varios grupos filoxenéticos. [4]
Clasificación editar
Clasificación interna editar
- Occitano
- Occitano sepentrional: Auvernés, Limosín, Vivaroalpino
- Occitano suroriental: Lengadocián, Provenzal
- Occitano suroccidental ou gascón: aranés, bearnés, bigorrés
- Shuadit ou Xudeu-provenzal (†)
- Catalán
- Catalán oriental: Catalán central, Catalán nororiental, Alguerés, Balear: (Mallorquino, Menorquín, Ibicenco).
- Catalán occidental: Catalán noroccidental, Leridano, Tortosino, Valenciano: (Apitxat, Valenciano setentrional, Meridional, Alacantino).
- Xudeu-catalán (†)
Clasificación supradialectal do occitanorromance editar
Os autores occitanos Pierre Bec e Domergue Sumien describiran unha clasificación supradialectal do occitanorromance diviendolo en dous grupos (aquitano-pirinaico e auverno-mediterráneo) baseado nalgúns trazos fonéticos ou gramaticais.[5]
- Grupo auverno-mediterráneo
- Grupo aquitano-pirinaico
- Lengadocián
- Lengadocián central
- Lengadocián meridional
- Gascón (incluído o aranés)
- Catalán
- Lengadocián
Notas editar
- ↑ Pierre Bec (1963, 1995) La langue occitane, París: Presses universitaires de France
- ↑ Tomás Arias, Javier (2016) Elementos de lingüística contrastiva en aragonés: estudio de algunas afinidades con gascón, catalán y otros romances. Universitat de Barcelona, p. 4
- ↑ BEC Pierre, Manuel pratique d’occitan moderne, coll. Connaissance des langues, París
- ↑ "Mas se confrontam los parlars naturals de Catalonha e d'Occitania, i a pas cap de dobte, em en preséncia de parlars d'una meteissa familha linguistica, la qu'ai qualificada d'occitano-romana, plaçada a egala distància entre lo francés e l'espanhòl." Loís Alibèrt, Òc, n°7 (01/1950), p. 26
- ↑ SUMIEN Domergue (2006) La standardisation pluricentrique de l'occitan: nouvel enjeu sociolinguistique, développement du lexique et de la morphologie, coll. Publications de l'Association Internationale d'Études Occitanes, Turnhout: Brepols