Guillerme I de Hainaut
Guillerme I de Hainaut, nado circa 1286 e finado en Valenciennes o 7 de xuño de 1337, foi conde de Hainaut de 1304 a 1337 e conde de Holanda (Guillerme III de Holanda) de 1304 a 1337. Era fillo de Xoán I, conde de Holanda e de Filipa de Luxemburgo.
  | |
| Nome orixinal | (fr) Guillaume le Bon (de) Wilhelm der Gute (nl) Willem de Goede |
|---|---|
| Biografía | |
| Nacemento | 1287 (Gregoriano) |
| Morte | 7 de xuño de 1337 (49/50 anos) Valenciennes, Francia |
| Lugar de sepultura | Valenciennes |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | Francia |
| Actividade | |
| Ocupación | político |
| Lingua | Lingua francesa |
| Outro | |
| Título | Conde |
| Familia | House of Avesnes (en)  |
| Cónxuxe | Joana de Valois, Condessa de Hainaut (1305 (Gregoriano)–) |
| Fillos | William II of Hainaut (pt) , Catherine d'Avesnes (en) , Isabella d'Avesnes (en) , Joanna of Hainaut (en) , Margarida II, Condessa de Hainault (pt) , Filipa de Hainaut, Jan Aelman (en) |
| Pais | John I of Hainaut (en) e Filipa de Luxemburgo (pt) |
| Irmáns | John of Beaumont (en) , Maria de Avesnes (pt) e Alice of Hainault (en) |
 | |
Traxectoria editar
Dende moi novo, participou activamente na loita que a súa familia mantiña contra os Dampierre, propietarios do condado de Flandres. Eliminou as tropas flamengas que invadiran os Países Baixos en apoio aos rebeldes de Zelandia e someteu ese condado.
Despois de morrer o seu irmán máis vello, Xoán ("Jean Sans Merci") na batalla de Courtrai (1302), despois da morte do seu pai, Xoán I de Hainaut, converteuse en herdeiro dos condados de Hainaut, Holanda e Zelandia.
En 1306 acordou co conde de Flandres unha tregua de catro anos. Pero a guerra retomouse despois deste prazo. Os holandeses e os zelandeses non o axudaron na guerra de Hainaut, co pretexto de que non estaban obrigados a facelo e que necesitaban defender as súas propias costas. Isto obrigouno, en 1310, a solicitar a paz nunhas condicións bastante duras para el[1].
En 1315, co apoio de Lois X de Francia, declarou de novo a guerra en Flandres para anular as condicións do tratado que fora obrigado a asinar en 1310. O monarca francés atacou Flandres polo Artois mentres Guillerme remontaba o Escalda cunha gran frota incendiando Rupelmonde e outros lugares de Waesland. Pero o mal tempo, debido ás fortes choivas, interrompeu a campaña[2]. Ao mal tempo sucedeu unha peste xeral en todo o país, o que propiciou a negociación o ano seguinte para un acordo de paz. Lois X morrera en xuño de 1316 e o seu sucesor, Filipe V tivo que afirmarse o trono de Francia polo que o tratado non se concluíu ata o 2 de xuño de 1320[3].
O seu traballo de goberno editar
A súa alianza con Francia contribuíu enormemente ao aumento da súa autoridade, así como a ter no seu favor, debido ao matrimonio das súas fillas, a Inglaterra e ao Imperio ademais da amizade de Bohemia, o axudou a se liberar do xugo de Flandres e Brabante. Liberou Zelandia e Holanda do Sur, apoderouse do bispado de Utrecht e someteu aos frisóns[4].
Rematou cos abusos do clero e da nobreza en materia de impostos. O 21 de marzo de 1322 concedeulles aos habitantes de Genly o privilexio de se gobernaren co mesmo foro que os de Mons. O seu celo pola xustiza fíxoo inflexíbel no castigo dos mandatarios que abusaban dos seus cargos[5].
En 1334, deu negociado a paz con Lois de Nevers e o duque de Brabante Xoán III que estaban en guerra durante dous anos. Ao comezo da Guerra dos Cen Anos, tomou o partido do seu fillo Eduardo III, rei de Inglaterra[6], contra o seu cuñado, o rei de Francia Filipe VI de Francia, e formou unha coalición co rei de Inglaterra, o duque de Brabante, o conde de Gueldre, o arcebispo de Colonia e o duque de Juliers.
Morreu en Valenciennes o 7 de xuño de 1337. Pouco despois da súa morte, déuselle o alcume de "O Bo", sen que se estea seguro sobre o seu fundamento[5].
Matrimonio e descendencia editar
O 19 de maio de 1305 casou con Xoana de Valois (1294-1352) e filla de Carlos I de Valois (1270-1325), conde de Valois, conde de Anjou e Maine; conde de Alençon, Chartres e Perche e Margarida de Anjou (1273-1299). O matrimonio tivo oito fillos:
- Xoán, morto en 1316.
- Guillerme II (1317-1345), conde de Hainaut, Holanda e Zelandia.
- Margarida II (1311-1356), condesa de Hainaut, de Holanda e Zelandia, casou co emperador Lois IV de Baviera.
- Filipa de Hainaut (c. 1314-1369), casou en 1328 con Eduardo III de Inglaterra.
- Xoana (c.1315-1374) casou en 1334 con Guillerme V (c.1315-1362), duque de Juliers.
- Inés, falecida despois de 1327.
- Isabel (c. 1323-1361), casou en 1354 con Roberto de Namur (c. 1325-1391), señor de Beaufort.
- Lois (1325-1328).
Notas editar
- ↑ Kerroux 1778, p. 123.
- ↑ Dujardin 1757, p. 280.
- ↑ Dujardin 1757, p. 281.
- ↑ Dujardin 1757.
- ↑ 5,0 5,1 Dujardin 1757, p. 301.
- ↑ Dujardin 1757, p. 297.
Véxase tamén editar
Bibliografía editar
- Dujardin, Benigne (1757). Histoire Générale des Provinces-Unies. (en francés). París: Ed.P.G. Simon..
- Kerroux, Louis Gabriel Florence (1778). Abrégé De L'Histoire De La Hollande Et Des Provinces-Unies: Depuis Les Tems Les Plus Anciens Jusqu'A Nos Jours, Volum 1 (en francés). Leiden: Jacques Murray. Consultado o 8 de febreiro de 2016.
Ligazóns externas editar
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Guillerme I de Hainaut  |