Babrio
Babrio ou Valerius Babrius foi un poeta latino que viviu en Siria e escribiu en grego fábulas a fins do século I e comezos do II[1].
Biografía | |
---|---|
Nacemento | século I |
Morte | século II |
Actividade | |
Ocupación | poeta , escritor |
Período de tempo | Alto Imperio Romano |
Período de actividade | (Con vida en: século III ) |
Lingua | Grego antigo e lingua latina |
Traxectoria
editarAlgúns trazos da súa métrica e o nome Babrio, polo xeral aplicado aos libertos, confirman que era de orixe latina ou romana. Viviu posibelmente en Siria, onde sería preceptor dos fillos dun rei helenizado, pero o seu nomen, Valerius, era romano. Posuía unha cultura moi extensa: nos seus versos hai reminiscencias de Homero, Hesodo, Semónides, Teognis, Píndaro, Safo, Sófocles, Eurípides, Esquilo e Aristófanes, e o que é máis interesante e desconcertante, tamén coñecía os Setenta, a literatura xudeoalexandrina e poetas tardíos (Opiano, en concreto). No século II adaptou cen fábulas de Esopo á forma do verso coliámbico, máis adecuada para a sátira, e chegaron a confundirse coas orixinais, de xeito que xa en vida súa empezou a ser imitado. No século III xa era un autor coñecido. No século IV Aviano reelaborou corenta e dúas fábulas de Babrio póndoas en dísticos.
Non se coñecían del máis nada que algúns fragmentos (publicados por Franz Xavier Mayer en Múnic, 1816) cando en 1843 o grego Minoides Mynas atopou no mosteiro de Santa Laura do monte Athos un manuscrito que contiña 123 fábulas. Jean François Boissonade de Fontarabie ofreceu a editio princeps en París, 1844. Johann Caspar von Orelli, Karl Lachmann (este en Berlín, 1845), e Théobald Fix publicaron despois edicións críticas; Léon Boyer deu unha tradución en verso francés. George Cornewall Lewis publicou en Londres, en 1859, unha segunda colección atribuída a Babrio que contiña 95 fábulas novas e un prefacio, cuxo manuscrito foi copiado por Mynas no monte Athos en 1857, xa que os monxes non quixeron vendelo; discútese aínda sobre se esta colección é falsa. Seis fábulas máis viron a luz grazas a P. Knoll, quen as leu nun manuscrito da Biblioteca Vaticana, e foron editadas por A. Eberhard[2].
Notas
editar- ↑ "Babrius" in Chambers's Encyclopædia. London: George Newnes, 1961, Vol. 2, p. 21.
- ↑ Eberhard (1879), Analecta Babriana.
Véxase tamén
editarBibliografía
editar- Esopo/ Babrio. Fábulas de Esopo; Vida de Esopo/ Fábulas de Babrio. Editorial Gredos. Madrid. ISBN 978-84-249-3499-6.