Rafer Johnson
Rafer Lewis Johnson Lewis, nado en Hillsboro (Texas) o 18 de agosto de 1935[1] e finado en Sherman Oaks o 2 de decembro de 2020,[2] foi un decatleta e actor de cinema estadounidense. Gañou a medalla de ouro nos Xogos Olímpicos de 1960 e a medalla de prata en 1956. Previamente gañara o ouro nos Xogos Panamericanos de 1955. Tamén foi o portador da bandeira dos Estados Unidos nos Xogos Olímpicos de 1960 e acendeu a chama olímpica nos Xogos Olímpicos de Los Ángeles en 1984.
En 1968 el, o futbolista Rosey Grier e o xornalista George Plimpton derribaron a Sirhan Sirhan momentos despois de que disparase fatalmente a Robert F. Kennedy.
Despois de retirarse do atletismo, Johnson converteuse en actor, comentarista deportivo e foi fundamental na creación dos Special Olympics de California. A súa carreira interpretativa inclúe aparicións en The Sins of Rachel Cade (1961), o filme de Elvis Presley Wild in the Country (1961), Pirates of Tortuga (1961), None but the Brave (1965), dous filmes de Tarzan con Mike Henry, The Last Grenade (1970), Soul Soldier (1970), Roots: The Next Generations (1979), Think Big (1990) e o filme de James Bond de 1989 007: Licencia para matar, con Timothy Dalton.
Traxectoria editar
Primeiros anos editar
Johnson naceu en Hillsboro, Texas, mais a súa familia trasladouse a Kingsburg, California, cando tiña cinco anos. Durante un tempo, eran a única familia negra na cidade.[3] Foi un atleta versátil, xogou nos equipos de fútbol, béisbol e baloncesto na escola secundaria de Kingsburg. Tamén foi elixido presidente da clase, tanto na escola secundaria como na preparatoria.[3] Aos 16 anos sentiuse atraído polo décatlon despois de ver competir o dobre campión olímpico Bob Mathias, heroe local de Tulare a 40 km de Kingsburg. Díxolle ao seu adestrador, "eu podería superar a maior parte deses tipos".[3]
El competiu no seu primeiro encontro en 1954 no seu primeiro ano na Universidade de California, Os Ánxeles (UCLA). O seu progreso no evento foi impresionante, rompeu a marca mundial na súa cuarta competencia.[3] Formou parte da fraternidade de Pi Lambda Phi, a primeira fraternidade non discriminatoria dos Estados Unidos, e foi presidente da clase en UCLA. En 1955, na Cidade de México, gañou o título nos Xogos Panamericanos.
Xogos Olímpicos editar
Johnson clasificouse tanto no décatlon como no salto de lonxitude para os Xogos Olímpicos de 1956 en Melbourne. Con todo, viuse obstaculizado por unha lesión e perdeu o seu lugar no salto de lonxitude. A pesar desta desvantaxe, conseguiu lograr o segundo lugar no décatlon detrás do seu compatriota Milt Campbell. Esa foi a súa última derrota no evento.
Debido ás lesións, Johnson perdeuse as tempadas de 1957 e 1959 (este último debido a un accidente de coche), mais rompeu a marca mundial en 1958 e 1960. A coroa da súa carreira chegou nos Xogos Olímpicos de 1960 en Roma. O seu máis serio rival era Yang Chuan-Kwang (CK Yang) de Taiwán. Yang tamén estudou en UCLA e os dous adestraron xuntos co adestrador de atletismo Elvin C. "Ducky" Drake e convertéronse en amigos. No décatlon, o liderado ía e viña entre eles. Finalmente, despois de nove eventos, Johnson superou a Yang por unha pequena marxe, pero Yang sabía que era mellor no evento final, o 1500 m. Non obstante, Johnson logrou manterse o suficientemente preto de Yang para gañar o ouro. Con esa vitoria, Johnson terminou a súa carreira deportiva.
En UCLA, Johnson tamén xogou ao baloncesto co lendario adestrador John Wooden e foi titular no equipo de baloncesto masculino de 1959 a 1960.[4] Johnson foi seleccionado polos Ram dos Ánxeles na rolda 28 (en total, o 333.°) do Draft da NBA de 1959 como corredor.
Mentres que adestraba para os Xogos Olímpicos de 1960, o seu amigo Kirk Douglas contoulle sobre un papel en Spartacus, Douglas pensou que podería ser o gladiador etíope Draba, que se nega a matar a Espartaco (interpretado por Douglas) despois de derrotalo nun duelo. Johnson leu e conseguiu o papel, pero viuse obrigado a rexeitalo porque a Unión Atlética de Afeccionados lle dixo que o convertería nun profesional e polo tanto non elixible para os Xogos Olímpicos. O papel finalmente foi a outro alumno de UCLA, Woody Strode. En 1960, comezou a actuar en filmes e traballou como comentarista deportivo. Na tempada 1963-1964, apareceu nun episodio do drama de ABC sobre a vida universitaria Channing, protagonizada por Jason Evers e Henry Jones. Johnson fixo varias aparicións no cinema, incluíndo o filme de James Bond 007: Licencia para matar como un axente da DEA. Despois da súa carreira como actor, traballou a tempo completo como comentarista deportivo na década de 1970.
Despois dos Xogos Olímpicos editar
Johnson serviu brevemente no Corpo de Paz xusto despois da súa fundación en 1961. En 1968, traballou na campaña presidencial de Robert F. Kennedy e coa axuda de Rosey Grier, atrapou a Sirhan Sirhan inmediatamente despois de asasinar a Kennedy.[3] O autor analiza a experiencia na súa autobiografía, The Best That I Can Be.
Rafer Johnson é o voceiro de pista e campo de xogos de Hershey e estivo moi involucrado nas Olimpíadas Especiais do Sur de California. Despois de asistir á primeira competición das Olimpíadas Especiais en Chicago en 1968, realizada polo seu fundadora, Eunice Kennedy Shriver, que o inspirou para involucrarse. Johnson, xunto cun pequeno grupo de voluntarios, fundou as Olimpíadas Especiais de California no ano 1969 mediante a realización dun concurso no Los Angeles Memorial Coliseum con 900 persoas con diversidade intelectual. Despois dos primeiros Xogos de California en 1969, Johnson converteuse nun dos membros orixinais do Consello de Administración. Traballou coa Xunta dos Xogos para recadar fondos e ofrecer un modesto programa de natación e atletismo. En 1983, correu para o presidente da Xunta para aumentar a participación da Xunta, reorganizar o persoal para empregar máis eficazmente os talentos de cada persoa e ampliar os esforzos. Foi elixido presidente e serviu no cargo ata 1992, cando foi nomeado Presidente da Xunta de Gobernadores.
O irmán de Johnson, Jimmy, é membro do Prol Football Hall of Fame e a súa filla Jennifer competiu en volei praia nos Xogos Olímpicos de 2000 en Sídney despois da súa carreira colexial en UCLA.
Honras editar
Johnson foi nomeado Deportista do Ano en 1958 pola revista Sports Illustrated[5] e gañou o premio James E. Sullivan como atleta afeccionado superior nos Estados Unidos en 1960, rompendo a barreira da cor dese premio. Foi escollido para acender a chama olímpica durante a cerimonia de apertura dos Xogos Olímpicos de 1984 nos Ánxeles.[3] En 1994, foi elixido na primeira selección do Salón da Fama Mundial dos Deportistas Humanitarios. En 1998, foi nomeado un dos 100 mellores atletas de América do Norte de ESPN do século XX. En 2006, a NCAA nomeouno un dos 100 estudantes atletas máis influentes dos últimos 100 anos.[6]
O 25 de agosto de 2009, o gobernador Schwarzenegger e Maria Shriver anunciaron que Johnson sería un dos trece en ingresar ao Salón da Fama de California no Museo de California ese ano. A cerimonia de indución foi o 1 de decembro de 2009, en Sacramento, California. O Rafer Johnson Junior High School de Kingsburg, California leva o seu nome, do mesmo xeito que a Rafer Johnson Community Day School e o Centro Infantil Rafer Johnson en Bakersfield, California. Esta última escola ten clases para estudantes de educación especial dende o nacemento ata os cinco anos.
Nos medios editar
O 15 de xaneiro de 2015, Johnson sentou para unha entrevista de trinta minutos onde discutiu os detalles sobre a súa actuación co asasino de Robert F. Kennedy Sirhan Sirhan no Hotel Ambassador en xuño de 1968.[7]
Filmografía editar
- The Sins of Rachel Cade (1960) - Kosongo
- Wild in the Country (1961) - Davis
- Pirates of Tortuga (1961) - John Gammel
- None but the Brave (1965) - Pvt. Johnson
- The Last Grenade (1970) - Joe Jackson
- Soul Soldier (1970) - Pvt. Armstrong
- Licence to Kill (1989) - Mullens
- Think Big (1990) - Johnson
Notas editar
- ↑ "Today in history". The New York Times. Associated Press. 18 de agosto de 2014. Consultado o 18 de agosto de 2014.
- ↑ Obituario
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 Joe Posnanski (2 de agosto de 2010). "Rafer Johnson and the Power of 10". Sports Illustrated. Arquivado dende o orixinal o 05 de agosto de 2010. Consultado o 2 de agosto de 2010.
- ↑ "Rafer Johnson — Olympic gold medalist and UCLA dad". Arquivado dende o orixinal o 18 de xaneiro de 2008. Consultado o 20 de maio de 2019.
- ↑ "Sportsman of the Year". Sportsillustrated.cnn.com. Arquivado dende o orixinal o 02 de novembro de 2012. Consultado o 11 de agosto de 2013.
- ↑ "100 Most Influentical Student-Athletes". ncaa.org
- ↑ "Rafer Johnson, Two-Time Olympic Gold and Silver Decathlon Medalist–Guest 1/15/2015". kenboxerlive.com. Consultado o 19 de xaneiro de 2015.
Véxase tamén editar
| A Galipedia ten un portal sobre: Estados Unidos de América |
Bibliografía editar
- Maraniss, David (2008). Rome 1960: The Olympics That Changed The World. Simon & Schuster. ISBN 1-4165-3408-3.
- Johnson, Rafer (1998). The Best That I Can Be: An Autobiography. Doubleday. ISBN 0-3854-8760-6.