Pier Paolo Pasolini

escritor, poeta e director de cine italiano

Pier Paolo Pasolini, nado en Boloña o 5 de marzo de 1922 e finado en Lido di Ostia (Roma) o 2 de novembro de 1975, foi un escritor, poeta e director de cine italiano.

Pier Paolo Pasolini
Pier Paolo Pasolini
Nacemento5 de marzo de 1922
LugarBoloña (Italia)
Falecemento2 de novembro de 1975
LugarOstia (Italia)
NacionalidadeReino de Italia e Italia
Educado enLiceo Luigi Galvani e Universidade de Boloña
ProfesiónDirector de cine, guionista, escritor
Na rede
IMDB: nm0001596 Allocine: 133 Rottentomatoes: celebrity/pier_paolo_pasolini Allmovie: p105725 TCM: 148300 Metacritic: person/pier-paolo-pasolini TV.com: people/pier-paolo-pasolini
Bitraga: 270 Dialnet: 118637 Musicbrainz: 878668a4-7483-4604-b3c7-d0b172b3d026 Discogs: 467451 Find a Grave: 6956532 Editar o valor em Wikidata
editar datos en Wikidata ]

Traxectoria editar

Pasolini naceu en Boloña, cidade de tradición política esquerdista. Era fillo dun soldado que acadou a fama por salvar a vida de Benito Mussolini. Pasolini empezou a escribir poemas con sete anos, e publicou por primeira vez con 19, mentres se encontraba estudando na Universidade de Bologna.

Foi recrutado durante a segunda guerra mundial e capturado por alemáns, aínda que logrou escapar. Logo da guerra, uniuse ó Partido Comunista Italiano en Ferrara, sendo expulsado dous anos despois pola súa aberta homosexualidade.

En 1957 publica os poemas de Le ceneri di Gramsci (As cinzas de Gramsci) e ó ano seguinte L'usignolo della Chiesa cattolica (O reiseñor da Igrexa católica). En 1960 saen á luz os ensaios Passione e ideología, e un ano máis tarde, outro libro de versos, La religione del mio tempo.

A súa obra poética, igual que a súa obra ensaística e xornalística, polemiza co marxismo oficial e o catolicismo, ós que chamaba "as dúas igrexas" e aos que reprochaba non entenderen a cultura das súas propias bases proletarias e campesiñas. Xulgaba, así mesmo, que o sistema cultural dominante, sobre todo a través da televisión, creaba un modelo unificador que destruía as culturas nacionais.

Como director (iniciouse en 1961) creou unha especie de segundo neorrealismo explorando os aspectos da vida cotiá, nun ton que se situaba preto da chamada commedia dell'arte. Na súa última película, Salò o le 120 giornate di Sodoma (1975), adopta un ton autocrítico cara a algunhas pasaxes da súa obra anterior.

Falecemento editar

Pasolini morreu a mans dun mozo marxinal, que o atropelou co seu propio coche, no balneario popular de Ostia. Era por entón un intelectual amplamente recoñecido e gozaba dunha posición económica acomodada.

Porén, durante as primeiras investigacións, as declaracións do presunto asasino acerca de que o matou debido a que o director lle propuxera ter relacións sexuais, non convenceron a toda Italia e sempre flotaron no ambiente as teorías de que certas persoas poderosas do goberno desexaban morto o director debido ás críticas que facía decotío a través das súas películas, libros e discursos políticos.

Recentemente, en abril de 2005, unhas novas declaracións do suposto asasino, quen asegurou que foron en realidade tres mozos os que lle quitaron a vida a Pasolini aquela fatídica noite, provocaron que un amplo sector da contorna política e cultural de Italia pedise a reapertura do caso para esclarecer o crime.

A noite antes de morrer deu unha entrevista, hoxe famosa, a Stampa Sera, na que lembra o perigo do fascismo: entrevista de Furio Colombo a Pier Paolo Pasolini.[1]

No ano 2015 Abel Ferrara dirixiu o filme Pasolini, con Willem Dafoe no papel de Pier Paolo.

Obra editar

Poesía editar

  • Poesie a Casarsa (1942).
  • Poesie (1945).
  • Diarii (1945).
  • I pianti(1946).
  • Dov'è la mia patria, con 13 deseños de G. Zigaina (1949).
  • Tal còur di un frut (1953)
  • Dal diario (1945-1947)
  • La meglio gioventù (1954).
  • Il canto popolare (1954)
  • Le ceneri di Gramsci (1957)
  • L' Usignolo della Chiesa Cattolica (1958)
  • Roma 1950 (1960)
  • Sonetto primaverile (1953)
  • La religione del mio tempo (1961)
  • Poesia in forma di rosa (1961-1964)
  • Poesie dimenticate (1965)
  • Trasumanar e organizzar (1971)

Narrativa editar

Teatro editar

Ensaio editar

  • Passione e ideologia (1948-1958)
  • Empirismo eretico (1972).
  • Escritos corsarios (Scritti corsari) (1975).
  • Poesia dialettale del Novecento (1952)
  • Canzoniere italiano. Antologia della poesia popolare (1955)
  • Pier Paolo Pasolini e «Il setaccio» (1942-1943); contén os seguintes ensaios: «Umori» di Bartolini; Cultura italiana e cultura europea a Weimar; I giovani, l'attesa; Noterelle per una polemica; Mostre e città; Per una morale pura in Ungaretti; Ragionamento sur dolore civile; Fuoco lento; Collezioni letterarie; Filologia e morale; Personalità di Gentilini; «Dino» e «Biografia ad Ebe»; Ultimo discorso sugli intellettuali; Commento a un'antologia di «lirici nuovi»; Giustificazione per De Angelis; Commento allo scritto del Bresson; Una mostra a Udine.

Filmografía editar

Notas editar

Véxase tamén editar

Bibliografía editar

Ligazóns externas editar