O evanxeo segundo San Mateo (filme)
O evanxeo segundo San Mateo (italiano: Il Vangelo secondo Matteo) é un filme biográfico italiano de 1964 dirixido por Pier Paolo Pasolini. É unha adaptación cinematográfica da historia de Xesús de Nazaret, dende o nacemento ata a resurrección. En 2015, o xornal L'Osservatore Romano, do Vaticano declarouno o mellor filme realizado sobre Cristo.[2]
| O evanxeo segundo San Mateo | |
|---|---|
| Ficha técnica | |
| Título orixinal | Il Vangelo secondo Matteo |
| Director | Pier Paolo Pasolini |
| Produtor | Alfredo Bini |
| Guión | Pier Paolo Pasolini |
| Baseado en | Evanxeo de Mateu |
| Intérpretes | Enrique Irazoqui |
| Música | Luis Enríquez Bacalov Carlo Rustichelli (sen acreditar) |
| Fotografía | Tonino Delli Colli |
| Montaxe | Nino Baragli |
| Estudio | Arco Film Lux Compagnie Cinématographique de France |
| Distribuidora | Titanus Distribuzione |
| Estrea | 4 de setembro de 1964 |
| Duración | 137 minutos[1] |
| Orixe |  Italia Francia |
| Na rede | |
         | |
Os diálogos están tomados directamente do Evanxeo de Mateu, xa que Pasolini sentía que "as imaxes nunca poderían acadar as alturas poéticas do texto".[3] Explicou ademais que escollera o Evanxeo de Mateu sobre os outros porque decidira que "Xoán era demasiado místico, Marcos demasiado vulgar e Lucas demasiado sentimental".[4]
Foi emitido na TVG o 23 de decembro de 2017.
Argumento editar
Xesús de Nazaret viaxa por Palestina durante o imperio Romano cos seus discípulos, curando os cegos, resucitando os mortos, exorcizando demos e anunciando a chegada do Reino de Deus e a salvación de Israel. Proclama que é o fillo de Deus e polo tanto o mesías profetizado, o que o leva a enfrontamentos directos cos líderes do templo xudeu. É detido, entregado aos romanos e acusado de sedición contra o estado romano, cargo do que é declarado inocente polo gobernador de Palestina. Con todo, é crucificado por orde dos líderes do templo, mais tres días despois resucita de entre os mortos.
Elenco editar
- Enrique Irazoqui como Xesús Cristo
- Enrico Maria Salerno como voz de Cristo
- Margherita Caruso como María (nova)
- Susanna Pasolini como María (vella)
- Marcello Morante como Xosé
- Gianni Bonagura como voz de Xosé
- Mario Socrate como Xoán o Bautista
- Pino Locchi como voz de Xoán
- Settimio Di Porto como Pedro
- Alfonso Gatto como André
- Luigi Barbini como Santiago
- Giacomo Morante como Xoán
- Giorgio Agamben como Filipe
- Guido Cerretani como Bertomeu
- Rosario Migale como Tomé
- Ferruccio Nuzzo como Mateu
- Marcello Galdini como Santiago, fillo de Alfeo
- Elio Spaziani como Tadeo
- Enzo Siciliano como Simón
- Otello Sestili como Xudas Iscariote
- Rodolfo Wilcock como Caifás
- Alessandro Clerici como Poncio Pilato
- Amerigo Bevilacqua como Herodes o Grande
- Francesco Leonetti como Herodes Antipas
- Franca Cupane como Herodías
- Paola Tedesco como Salomé
- Rossana Di Rocco como Anxo do Señor
- Renato Terra como posuído polo demo
- Eliseo Boschi como Xosé de Arimatea
- Natalia Ginzburg como María de Betania
- Ninetto Davoli (sen acreditar) como un pastor
- Umberto Bevilacqua (sen acreditar) como un soldado
Produción editar
Pasolini empregou algunhas técnicas do neorrealismo italiano na realización do filme. A maioría dos actores non eran profesionais. Enrique Irazoqui (Xesús) era un estudante de economía español de 19 anos e activista comunista, mentres que o resto do elenco eran naturais de Barile, Matera e Massafra, onde se rodou o filme. Pasolini visitara Terra Santa, pero atopou as localizacións inadecuadas e "comercializadas".[5] A propia nai de Pasolini, Susanna, interpretou a nai de Xesús de vella. O elenco inclúe intelectuais como os escritores Enzo Siciliano e Alfonso Gatto, os poetas Natalia Ginzburg e Rodolfo Wilcock e o filósofo Giorgio Agamben. Ademais das fontes bíblicas orixinais, Pasolini empregou referencias a "2000 anos de pintura e escultura cristiás" ao longo do filme. O aspecto das personaxes á tamén ecléctica e en ocasións anacrónicas, lembrando representacións artísticas de diferentes épocas: o vestiario dos soldados romanos e dos fariseos por exemplo están influídos pola arte renacentista, mentres que Xesús parece máis ligado á arte bizantina ademais ds obra do artista expresionista Georges Rouault).[6] O director describiu máis tarde o filme como "a vida de Cristo máis 2000 anos de narración sobre a vida de Cristo".[7]
Pasolini indicou que a súa experiencia na rodaxe foi moi diferente das anteriores. Expresou que mentres que o estilo de rodaxe de Accattone foi "reverencial", cando ese estilo se aplicou ás fontes bíblicas "volveuse retórico. (...) E entón cando estaba a filmar a escena do bautizo preto de Viterbo abandonei todas as miñas ideas técnicas previas. Comecei a empregar o zoom, usei movementos novos de cámara, novos planos que non eran reverenciais, senón case documentais [combinando] unha severidade case clásica con momentos case "godardianos", por exemplo nos dos xuízos de Cristo, filmados como cinema verite. (...) A clave é que (...) eu, un non crente, estaba contando a historia a través dos ollos dun crente. A mestura a nivel narrativa produciu a mestura estilística".[6]
Premios editar
Na 25.ª edición do Festival Internacional de Cinema de Venecia, O evanxeo segundo San Mateo competiu polo León de Ouro e gañou o premio OCIC e o premio especial do xurado. Na estrea, reuniuse unha multitude para apupar a Pasolini, mais aclamárono cando o filme rematou. O filme gañou tamén o gran premio da Oficina Cinematográfica Católica Internacional.[7] Foi candidato ao premio das Nacións Unidas na 21.ª edición dos premios da BAFTA.[8]
O evanxeo segundo San Mateo estreouse nos Estados Unidos en 1966 e foi candidato a tres premios Oscar: mellor dirección artística (Luigi Scaccianoce), mellor vestiario (Danilo Donati) e mellor banda sonora.[9]
Notas editar
- ↑ "THE GOSPEL ACCORDING TO ST. MATTHEW (U)". British Board of Film Classification. 4-11-1964. Consultado o 30-12-2012.
- ↑ "In Francis’ Church Pasolini goes to heaven". Vatican Insider - La Stampa/ (Rome). 22-7-2014. Arquivado dende o orixinal o 24-07-2014. Consultado o 9-10-2015.
- ↑ "Archived copy". Arquivado dende o orixinal o 22-08-2004. Consultado o 7-2-2016.
- ↑ http://enacademic.com/dic.nsf/enwiki/100612
- ↑ lchadbou-326-26592 (11-7-1965). "Sopralluoghi in Palestina per il vangelo secondo Matteo (1965)". IMDb. Consultado o 3-1-2015.
- ↑ 6,0 6,1 Wakeman, p. 746
- ↑ 7,0 7,1 Wakeman, p. 747
- ↑ "BAFTA Awards: Film in 1968". British Academy of Film and Television Arts. Consultado o 26-1-2016.
for the best Film embodying one or more of the principles of the United Nations Charter in 1968
- ↑ Crowther, Bosley (18-2-1966). "Movie Review - The Gospel According to St Matthew - Screen: The Life of Jesus:Pasolini's Film Opens at the Fine Arts". The New York Timesvv. Consultado o 3-1-2015.
Véxase tamén editar
Bibliografía editar
- Bart Testa, "To Film a Gospel ... and Advent of the Theoretical Stranger," en Patrick Rumble e Bart Testa (eds.), Pier Paolo Pasolini: Contemporary Perspectives. University of Toronto Press, Inc., 1994, páx. 180–209. ISBN 0-8020-7737-4.
- "Pasolini, Il Cristo dell'Eresia (Il Vangelo secondo Matteo). Sacro e censura nel cinema di Pier Paolo Pasolini (Edizioni Joker, 2009) por Erminia Passannanti, ISBN 978-88-7536-252-2
- Wakeman, John (1988). World Film Directors, Volume 2 (en inglés). The H. W. Wilson Company.