Wikipedia

Olafur Eliasson

artista danés

Olafur Eliasson, nado en Copenhague en 1967, é un artista danés coñecido polas súas esculturas e instalacións a grande escala, realizadas con materiais como a luz e a auga, e polos seus xogos con elementos como a temperatura do aire. En 1995 estableceu Studio Olafur Eliasson en Berlín, un laboratorio para a investigación do espazo. En 2003 Olafur representou a Dinamarca na edición número 50 da Bienal de Venecia; ese mesmo ano instalou The Weather Project na Turbine Hall do Tate Modern en Londres.

Infotaula de personaOlafur Eliasson

Editar o valor em Wikidata
Nome orixinal(is) Ólafur Elíasson Editar o valor em Wikidata
Biografía
Nacemento5 de febreiro de 1967 Editar o valor em Wikidata (57 anos)
Copenhague, Dinamarca Editar o valor em Wikidata
Datos persoais
País de nacionalidadeDinamarca
Islandia Editar o valor em Wikidata
EducaciónRoyal Danish Academy of Fine Arts (en) Traducir Editar o valor em Wikidata
Actividade
Lugar de traballo Copenhague
Berlín Editar o valor em Wikidata
Ocupaciónartista visual Editar o valor em Wikidata
Período de actividade1989 Editar o valor em Wikidata - 2010 Editar o valor em Wikidata
Membro de
Xénero artísticoArte abstracta e Instalación Editar o valor em Wikidata
MovementoArte contemporánea Editar o valor em Wikidata
AlumnosJulius von Bismarck (pt) Traducir e Jeppe Hein Editar o valor em Wikidata
LinguaLingua dinamarquesa e lingua alemá Editar o valor em Wikidata
RepresentanteTanya Bonakdar Gallery (en) Traducir Editar o valor em Wikidata
Participou en
20 de xaneiro de 2016World Economic Forum Annual Meeting 2016 (en) Traducir
22 de xaneiro de 2014Encontro Anual do Fórum Económico Mundial de 2014
World Economic Forum Annual Meeting 2013 (en) Traducir Editar o valor em Wikidata
Obra
Obras destacables
Premios
Páxina webolafureliasson.net Editar o valor em Wikidata
IMDB: nm1663486 TED: olafur_eliasson Musicbrainz: 0a1f21aa-41e9-4aa8-ade4-442ded215b26 Editar o valor em Wikidata

Olafur participou en distintos proxectos realizados en espazos públicos, incluíndo a súa intervención Green River, levada a cabo en varias cidades entre 1998 e 2001. Co arquitecto noruegués Kjetil Thorsen deseñou o pavillón de 2007 da Serpentine Gallery, unha galería londiniense que cada ano encarga a un estudo internacional de arquitectura a creación dun pavillón temporal como marco para outras actividades culturais. En 2008 montou The New York Waterfalls, obra encargada polo Fondo de Arte Pública. Durante a pandemia de COVID-19 o Guggenheim Bilbao fixo unha exposición da súa obra.[1]

Vida e carreira editar

 
Olafur Eliasson falando da súa exhibición The New York City Waterfalls.

Primeiros anos e educación editar

Fillo de Elías Hjörleifsson e Ingibjörg Olafsdottir, os seus pais emigraran desde Islandia en 1966; o seu pai era cociñeiro e a súa nai costureira. Cando Olafur tiña oito anos os seus pais separáronse, polo que comezou a vivir coa súa nai e o seu padrasto, un corretor de bolsa. Elías Hjörleifsson, reconvertido en artista, regresou a Islandia, onde Olafur adoitaba pasar as vacacións.[2]

Aos 15 anos presentou a súa primeira exposición individual, onde exhibiu debuxos de paisaxes nunha pequena galería alternativa en Dinamarca. Con todo, Olafur considera a súa participación en grupos de breakdance, a mediados da década de 1980, a súa primeira expresión artística.[3] Máis tarde, xunto a dous dos seus amigos, formou un grupo musical chamado The Harlem Gun Crew, co que tocou en clubs durante catro anos.[4]

En 1987, o seu avó paterno suicidouse; ese mesmo ano, o seu pai foi hospitalizado por alcoholismo. Olafur regresou a Islandia para axudar a coidar a súa media irmá de dous anos de idade, Anna Viktoria; foi entón cando decidiu comezar a súa formación na Real Academia Danesa de Belas Artes, onde estudou desde 1989 até 1995. En 1990, grazas a unha concesión da academia, Olafur partiu a Nova York onde comezou a ler textos sobre fenomenoloxía e psicoloxía da Gestalt e a traballar como asistente para o artista Eckhart en Williamsburg, Brooklyn.[5]

Carreira artística editar

Olafur recibiu o título da academia en 1995, despois de trasladarse (en 1993) a Colonia por un ano e logo a Berlín, onde estableceu o seu estudio.[6] En primeira instancia, o estudio foi situado nunha antiga estación de tren xusto ao pé da Hamburger Bahnhof; despois, en 2008, trasladouse a unha antiga fábrica de cervexa en Prenzlauer Berg.[4][5]

En 1996, comezou a traballar con Einar Thorsteinn, un arquitecto experto en xeometría e amigo de Buckminster Fuller.[7] A primeira peza que crearon xuntos foi chamada 8900054, unha cúpula de aceiro inoxidable de 9.14 metros de ancho e 2.13 metros de altura, deseñada para ser vista coma se estivese a crecer desde o chan; a ilusión está ben lograda e a peza parece ter moito maior desenvolvemento e estrutura baixo a superficie. O coñecemento de Thorsteinn da xeometría e o espazo integrouse na produción artística de Olafur, aparecendo, a miúdo, nos seus pavillóns, túneles e proxectos de cámara escura.

Durante moitos proxectos, Olafur traballou en colaboración con especialistas en diversos campos, incluíndo os arquitectos Thorsteinn e Behmann (colaboradores frecuentes), o autor Svend Åge Madsen (The Blind Pavilion), o paisaxista Gunther Vogt (The Mediated Motion ), o arquitecto teórico Cedric Price (Chaque matin je me sens différent, chaque soir je me sens le même), e o arquitecto Kjetil Thorsen (Serpentine Gallery Pavilion, 2007). Hoxe, o Olafur Eliasson Studio é un laboratorio de investigación espacial que emprega un equipo de 30 arquitectos, enxeñeiros, artesáns e asistentes que traballan xuntos para conceptualizar, probar e construír instalacións, esculturas e proxectos encargados a grande escala.[8]

Como profesor da Universidade das Artes de Berlín, Olafur Eliasson fundou o Instituto de Experimentos Espaciais (Institut für Raumexperimente, IfREX), inaugurado en abril de 2009.

Obras e proxectos editar

Ventilator editar

Un dos primeiros traballos de Olafur consistiu en ventiladores eléctricos oscilantes colgados do teito. Ventilator (1997) era un conxunto de ventiladores que balanceaban en diferentes direccións e xiraban no seu propio eixo.[9] Quadrible light ventilator mobile (2002-2007) consta dun reflector e catro ventiladores que insuflan aire ao redor da sala de exposicións mentres escanea todo cun cono de luz.[10]

 
The weather project no Tate Modern.

The weather project editar

The weather project (O proxecto do clima) foi instalado na Tate Modern de Londres en 2003 como parte da popular Serie Unilever. A instalación ocupou a galería Turbine Hall.

Olafur utilizou humidificadores para crear unha fina néboa utilizando unha mestura de azucre e auga; outro elemento era un disco formado por centos de lámpadas monocromáticas que irradiaban luz amarela. O teito da sala estaba cuberto cun espello enorme, no que os visitantes podían verse como pequenas sombras negras contra unha masa de luz laranxa. Moitos visitantes deitáronse ou axitaban as mans e as pernas; o crítico de arte Brian O'Doherty describiu isto como os espectadores "intoxicados co seu propio narcisismo, sentíndose elevados ao ceo".[11] Aberto durante seis meses, a obra atraeu dous millóns de visitantes, moitos dos cales repetiron a experiencia.[12] O'Doherty foi positivo sobre a peza da revista Frieze (2003), dicindo que era "a primeira vez que vía un espazo enormemente triste, o cadaleito dun xigante, socializado de forma eficaz".[11]

Instalacións con luces editar

Olafur desenvolveu diversos experimentos coa densidade atmosférica en espazos expositivos. Room For One Colour (1998) era un corredor iluminado por tubos de mono-frecuencia amarela, os participantes atopábanse nunha habitación chea de luz que afectaba a percepción de todas as demais cores. Outra instalación, 360 degrees Room For All Colours (2002), é unha escultura redonda onde os espectadores perden o seu sentido do espazo e a perspectiva, experimentando seren subsumidos por unha luz intensa. A máis recente instalación de Olafur, de 2010, Din blinde passager (Your blind passenger), encargada polo Museo Arken de Arte Moderna, é un túnel de 90 metros de longo. Ao entrar no túnel, o visitante atópase rodeado pola néboa mesta. Cunha visibilidade de tan só 1.5 metros, deben utilizar outros sentidos para se orientar en relación á súa contorna.[13] Para Feelings are facts, a primeira colaboración de Olafur co arquitecto Yansong Ma, así como a súa primeira exposición na China, na galería Ullens Center for Contemporary Art, Olafur introduciu bancos néboa producida artificialmente e centos de luces fluorescentes instaláronse no teito como unha rede de zonas vermellas, verdes e azuis.

Green River editar

En 1998, Olafur descubriu que a uranina, un po non tóxico facilmente dispoñíbel que se usa para rastrexar as fugas nos sistemas de fontanería, podía tinguir ríos enteiros de verde fluorescente. Olafur realizou unha proba río río Spree, na Bienal de Berlín de 1998, esparexendo un puñado de po dunha ponte preto da Illa dos Museos. Comezou a introducir colorantes seguros e ecolóxicos nos ríos de Moss, Noruega (1998), Bremen (1998), Os Ánxeles (1999), Estocolmo (2000) e Toquio (2001), sempre sen previo aviso.[2] Anos máis tarde en varios lugares do mundo reproduciron o acto en celebracións de San Patricio de Irlanda.

Fotografías de Islandia editar

A intervalos regulares, Olafur presenta varias fotografías en cor, todas tomadas en Islandia. Cada conxunto de imaxes céntrase nun único tema: volcáns, augas termais ou cabanas illadas no deserto.[14] Na súa primeira serie tentou fotografar todas as pontes do país. Unha serie posterior, en 1996, documentou as consecuencias dunha erupción volcánica baixo Vatnajökull. As súas fotografías adoitan tomarse desde o aire, nun pequeno avión chárter tradicionalmente utilizado polos cartógrafos.[2] Dispostas nunha cuadrícula, as fotografías lembran imaxes dos fotógrafos alemáns Bernd e Hilla Becher.[2]

Your black horizon editar

Este proxecto, unha instalación lixeira encargada para a Bienal de Venecia no Thyssen-Bornemisza, en colaboración co arquitecto británico David Adjaye, mostrouse do 1 de agosto ao 31 de outubro de 2005 na illa de San Lazzaro, preto de Venecia, Italia. No recinto do mosteiro construíuse un pavillón provisional para albergar a exposición, que consistía nunha sala cadrada pintada de negro cunha fonte de luz, unha fina liña de luz continua proxectada nas catro paredes da sala á altura dos ollos, que servía de tabique horizontal. entre a parte superior e a inferior. En xuño de 2007 e até outubro de 2008, o pavillón foi reaberto na illa de Lopud, en Croacia, preto da cidade de Dubrovnik.

Your mobile expectations: BMW H2R project editar

En 2007, BMW encargou a Olafur a creación do décimo sexto Art Car para o BMW Art Car Project. Baseándose no vehículo BMW H2R alimentado por hidróxeno, Olafur e o seu equipo retiraron a carrocería do coche e substituírono por un novo cadro feito de barras de aceiro e malla. As capas de xeo creáronse pulverizando aproximadamente 530 litros de auga durante un período de varios días. Na exposición, a escultura conxelada está iluminada desde dentro. As túas expectativas móbiles: o proxecto BMW H2R estivo en exhibición especial, rodeado dun ambiente con temperatura controlada, no Museo de Arte Moderna de San Francisco durante 2007 e 2008 [15] e na Pinakothek der Moderne de Múnic en 2008.

 
Fervenza baixo a Ponte de Brooklyn. A ponte no fondo é Manhattan Bridge

The New York City Waterfalls editar

O Public Art Fund encargou a Olafur a creación de catro fervenzas artificiais, chamadas New York City Waterfalls, a obra ten unha altura de 90 a 120 pés, instalouse no porto de Nova York . A instalación foi do 26 de xuño ao 13 de outubro de 2008. Cun orzamento de 15,5 millóns de dólares, foi o proxecto de arte pública máis caro desde a instalación de Christo e Jeanne-Claude ás portas de Central Park.[16]

The Parliament of Reality editar

Completada o 15 de maio de 2009, esta escultura está situada permanentemente no Bard College, Annandale-on-Hudson, Nova York . A instalación baséase no parlamento islandés orixinal, o Alþingi, un dos primeiros foros democráticos do mundo. O artista imaxina o proxecto como un lugar onde estudantes e visitantes poden reunirse para relaxarse ou discutir ideas. "O Parlamento da Realidade" fai fincapé na negociación como o centro de calquera réxime educativo.

A illa artificial está rodeada por un lago circular de 30 pés, 24 árbores e algunhas herbas silvestres. A illa de 100 pés está feita de pedra azul, ten na parte superior un patrón a modo de compás (baseado en liñas de meridianos e gráficos) e ten 30 rochas que crean unha zona exterior para estudantes e público en xeral. A illa está unida á terra por unha ponte de aceiro inoxidable de 20 pés de lonxitude, creando o efecto de entrar nun escenario. As ras adoitan reunirse na illa creando unha agradábel sinfonía.

Colour experiment paintings (2009-) editar

Para a súa serie Color experiment paintings, que comezou en 2009, Olafur analizou pigmentos, produción e aplicación de cor e pintura para facer unha mestura exacta para cada nanómetro do espectro de luz visible. En 2014, Olafur analizou sete cadros de JMW Turner para crear experimentos de cores de Turner, que reúnen o uso da luz e da cor por parte de Turner.[17]

Harpa editar

Olafur deseñou a fachada de Harpa, en Reikiavik, unha sala de concertos e centro de conferencias terminada en 2011. En colaboración co seu estudo e Henning Larsen Architects, os deseñadores do edificio, Olafur deseñou unha fachada única con grandes ladrillos e un módulo de doce caras en aceiro e cristal. A fachada reflicte a vida da cidade e a luz e os seus diferentes momentos debido aos movementos do sol e ao tempo. Durante a noite, os ladrillos de vidro están iluminados por luces LED de cores. O edificio foi inaugurado o 13 de maio de 2011.

Your rainbow panorama editar

 
Your rainbow panorama en AROS, Aarhus.

A súa obra Your Rainbow Panorama consiste nun corredor circular de vidro con todas as cores do espectro. A obra ten un diámetro de 52 metros e está montada a 3.5 metros sobre columnas na parte superior do teito dos AROS Aarhus Kunstmuseum en Aarhus. Abriu as súas portas en maio de 2011. Os visitantes poden camiñar polo corredor e ter unha vista panorámica da cidade.[18]

A construción custou 60 millóns de coroas danesas e foi financiada pola fundación Realdania.[19]

A idea de Olafur foi elixida en 2007, de entre outras cinco propostas nun proceso de licitación por un panel de xuíces. Pola noite, a obra ilumínase desde o interior mediante focos no chan.[19]

Moon editar

En novembro do 2013, durante "Falling Walls Conference", Olafur presentou, xunto ao artista Ai Weiwei conectado vía web desde Pequín, a súa colaboración Moon, unha plataforma dixital aberta que permite aos usuarios debuxar nunha enorme réplica da lúa a través do seu navegador web. A plataforma é unha declaración a prol liberdade de expresión e da colaboración creativa.

Contact editar

A partir do 17 de decembro de 2014 ao 23 de febreiro de 2015 en Fondation Louis Vuitton, París. As obras preséntanse como unha secuencia de eventos ao longo dunha viaxe. Movéndose a través de condutos e instalacións amplas, os visitantes convértense en parte dunha coreografía de escuridade, luz, xeometría e reflexións. Durante o camiño, dispositivos ópticos, modelos e un meteorito reflicten as investigacións (aínda en curso) de Olafur acerca dos mecanismos da percepción e a construción do espazo.

Outros proxectos editar

En 2005, Olafur e o fabricante de violíns Hans Johannsson traballaron no desenvolvemento dun novo instrumento, co obxectivo de reinterpretar a música dos séculos XVII e XVIII utilizando tecnoloxía e estética visual contemporáneas.[20]

En 2006, por encargo de Louis Vuitton, unha obra con lámpadas titulada Eye See You foi instalada nas vitrinas do Nadal das tendas; unha das lámpadas quedou en exhibición permanente na tenda da Quinta Avenida en Nova York. A obra constaba de 400 elementos, cada un composto dunha fonte de luz monofrecuente e un espello parabólico.[21] Todas as ganancias do proxecto foron doadas a 121Ethiopia.org, unha fundación de caridade creada por Olafur e a súa esposa para a renovación dun orfanato.[21]

En 2007, Olafur deseñou o escenario para Phaedra, unha produción da Ópera Estatal de Berlín.

Xunto ás firmas James Corner Field Operations (arquitectura de paisaxe) e Diller Scofidio + Renfro, Olafur deseñou o parque High Line en Nova York.[22] Olafur participaría na creación dunha obra ao aire libre para os Xogos Olímpicos de Verán 2012; con todo, o seu proxecto Take A Deep Breath cun custo de 1 millón de libras, que involucraba a gravación de persoas respirando, foi rexeitado debido a problemas de financiamento.[23][24]

En 2012 Olafur e o enxeñeiro Frederik Ottesen fundaron Little Sun, unha empresa produtora de lámpadas LED con enerxía solar.[25]

En 2017 foi convidado a participar nos actos de conmemoración da Expo 67, ano de nacemento de Olafur.[26] Un dos edificios emblemáticos naquela Expo era o Kaleidoscope, un edificio-calidoscopio, idea coa que tamén traballou Eliasson en moitas ocasións (Kaleidoscope 2001, Kaleidosphere 2020, Earth Caleoidoscope, Lava Caleidoscope, Innatur, Viewing Machine etc.) .[27]

 
Calidoscopio de Olafur Eliasson: Viewing Machine

Exposicións editar

Olafur presentou a súa primeira exposición individual con Nicolaus Schafhausen en Colonia en 1993, antes de trasladarse a Berlín en 1994.[12] En 1996, expuxo por primeira vez nos Estados Unidos na Galería Tanya Bonakdar. O San Francisco Museum of Modern Art (Museo de Arte Moderna de San Francisco) organizou a primeira gran presentación de Olafur nos Estados Unidos: Take Your Time: Olafur Eliasson, aberta do 10 de setembro de 2007 ao 24 de febreiro de 2008; a exhibición foi organizada pola directora do Museo de Arte Contemporánea de Chicago, Madeleine Grynsztejn (entón Elise S. Haas, curadora de pintura e escultura do SFMOMA), e axudaría a expandir a carreira do artista danés.

A exposición incluíu instalacións específicas, ambientes inmersivos a grande escala: escultura, fotografía e obras especiais vistas como unha sucesión de salas e corredores. A ponte de luz do museo converteuse nunha instalación chamada túnel de cor unidireccional. Tras a súa estrea en San Francisco, a exposición iniciou unha xira internacional para o Museum of Modern Art, o PS1 Contemporary Art Center, Nova York (2008), o Dallas Museum of Art, Texas (2008-09), o Museum of Contemporary Art, Chicago (2009) e o Museum of Contemporary Art, Sydney (2009-10).

Olafur tivo, tamén, importantes exposicións individuais en Kunsthaus Bregenz, Musée d'Art Moderne, París, ZKM (Centro de Arte e Medios de Comunicación), Karlsruhe (2001), Schirn Kunsthalle, Frankfurt (2004); Hara Museum of Contemporary Art, Tokio (2006); o Museo de Arte Contemporánea de Kanazawa, Ishikawa (2009); o Martin-Gropius-Bau, Berlín (2010) e a Fundación Langen, Museumsinsel Hombroich, Neuss (2015). Eliasson, tamén, apareceu en numerosas exposicións colectivas, incluíndo a Bienal de São Paulo, de Istambul (1997), de Venecia (1999, 2001 e 2005) e o Carnegie International (1999).

En 2019, a prestixiosa galería Tate Modern de Londres dedica unha exposición individual á obra de Eliasson, con obras nunca antes vistas no Reino Unido.[28] O artista tamén creou un menú para a ocasión, inspirado nos pratos que cociña no seu estudo de Berlín.

Coleccións editar

A obra de Olafur está presente en coleccións públicas e privadas como o Solomon R. Guggenheim Museum en Nova York, o Museo de Arte Contemporánea dos Ánxeles e a Fundación Deste en Atenas.[29]

Recoñecementos editar

A obra The Spiral Pavilion, creada en 1999 para a Bienal de Venecia, hoxe exposta na Kunsthalle Bielefeld, deu a Olafur o Premio Benesse, da Benesse Corporation.[30] En 2004, Olafur gañou o Premio Nykredit de arquitectura[31] e a Medalla Eckersberg de pintura.[32] En 2005 recibiu a Medalla Príncipe Eugen de escultura[33] e en 2006 o Crown Prince Couple's Culture Prize.[34] En 2007, foi galardoado co primeiro Premio Joan Miró da Fundación Joan Miró.[35]

En 2010, Olafur gañou o Premio Quadriga, con todo regresou o recoñecemento un ano máis tarde ao decatarse de que Vladímir Putin sería galardoado en 2011.[36] En outubro do 2013, foi honrado co Goslarer Kaiserring.[37][38] Ese mesmo ano, Olafur e Henning Larsen gañaron o Premio Mies van der Rohe por Harpa Hall and Conference Center en Reikiavik, Islandia.

En 2014, Olafur foi gañador do premio Eugene McDermott de Artes no MIT (Instituto de Tecnoloxía de Massachusetts); o premio considérase un investimento para o futuro traballo creativo do artista, non un premio por proxecto ou logro en particular. O adxudicatario convértese nun artista residente do MIT, estudando e ensinando durante un período de tempo.[39]

En xuño do 2013, de visita en Alemaña, o presidente de Islandia, Ólafur Ragnar Grímsson, coñeceu o estudio Eliasson en Berlín.[40]

O documental do cineasta brasileiro Karim Ainouz, Domingo, gravado desde o seu encontro con Olafur durante o décimo sétimo Festival Videobrasil, estreouse a nivel mundial no Festival Internacional de Cine de Río de Xaneiro en 2014, o DVD foi lanzado no transcurso de 2015.

En 2019 Netflix estreou un capítulo adicado a Olafur Eliasson dentro da serie Abstract: The Art of Design.[41]

Mercado artístico editar

Olafur está representado por Tanya Bonakdar Gallery en Nova York (desde 1996), a Galería Koyanagi en Toquio, PKM Gallery en Seúl e Pequín, e Neugerriemschneider en Berlín (desde 1994).[4]

Vida privada editar

Olafur está casado coa historiadora de arte danesa Marianne Krogh Jensen, a quen coñeceu durante a creación do pavillón danés para a Bienal de São Paulo de 1997.[4] Adoptaron os seus dous fillos: o fillo en 2003 e a filla en 2006 en Adis Abeba, Etiopía. A familia vive nunha casa deseñada polo arquitecto Andreas Lauritz Clemmensen en Hellerup, preto de Copenhague; Olafur viaxa comunmente a Berlín.[4][5][42] Fala islandés, dinamarqués, alemán e inglés.[4]

Galería editar

Notas editar

  1. ↑ "Olafur Eliasson: en la vida real". Guggenheim Bilbao (en castelán). Consultado o 2022-02-16. 
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Dorothy Spears (2 de setembro de 2007), Thinking Glacially, Acting Artfully New York Times.
  3. ↑ Joachim Bessing, "Experiencing Space," 032c issue 8 (Inverno 2004/05).
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 4,5 Cynthia Zarin (Novembro 13, 2006), Seeing Things: The art of Olafur Eliasson The New Yorker.
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 Christopher Bagley (xullo de 2007), From the Archives: Olafur Twist Arquivado 25 de abril de 2016 en Wayback Machine. W.
  6. ↑ Peter Schjeldahl (28 de abril de 2008), Uncluttered. An Olafur Eliasson retrospective. The New Yorker.
  7. ↑ Michael Kimmelman (21 de marzo de 2004), The Sun Sets at the Tate Modern New York Times.
  8. ↑ Olafur Eliasson: The New York City Waterfalls Arquivado 15 de agosto de 2012 en Wayback Machine., Public Art Fund, New York.
  9. ↑ Lauren Weinberg (11 de maio de 2009), Olafur Eliasson Time Out Chicago.
  10. ↑ Olafur Eliasson: Quadrible light ventilator mobile (2002–07) Arken Museum of Modern Art.
  11. ↑ 11,0 11,1 "Public Spectacle: Mark Godfrey and Rosie Bennett talk to Brian O'Doherty," Frieze, issue 80, Xan./Feb. 2004, p. 56.
  12. ↑ 12,0 12,1 Cynthia Zarin (13 Novembro 2006), Seeing Things. The art of Olafur Eliasson New Yorker.
  13. ↑ Olafur Eliasson – Din blinde passager at ARKEN Arken Museum of Modern Art.
  14. ↑ Roberta Smith (Novembro 15, 2012), Art in Review; Olafur Eliasson: ‘Volcanoes and shelters’ New York Times.
  15. ↑ Olafur Eliasson: Your Tempo, setembro de 2007 – xaneiro de 2008 San Francisco Museum of Modern Art.
  16. ↑ Dobnik, Verena (22 de xuño de 2008). "NYC getting 'Waterfalls' off shore of Manhattan". Associated Press. Consultado o 25 de xuño de 2008. 
  17. ↑ Olafur Eliasson: Turner colour experiments, 26 de agosto de 2014 – 25 de xaneiro de 2015 Arquivado 25 de febreiro de 2021 en Wayback Machine. Tate Britain, London.
  18. ↑ "Your rainbow panorama". Arquivado dende o orixinal o 28 de xullo de 2014. Consultado o 2 de maio de 2014. 
  19. ↑ 19,0 19,1 Gulstad, Hanne Cecilie (28 de agosto de 2013). "Eliasson’s room with a rainbow view brings record visitors to Aros". Arquivado dende o orixinal o 31 de agosto de 2013. 
  20. ↑ Alice Rawsthorn (Decembro 9, 2007), Next Violin, The New York Times Magazine.
  21. ↑ 21,0 21,1 Alix Browne (Novembro 5, 2006), An I for an Eye New York Times Magazine.
  22. ↑ Design Team High Line.
  23. ↑ Roslyn Sulcas (12 de xullo de 2012), Olafur Eliasson Brings Sunlight Back to Tate Modern New York Times.
  24. ↑ Olafur Eliasson art project rejected by Olympics bosses BBC, 11 de abril de 2012.
  25. ↑ Higgins, Charlotte (12 de xullo de 2012). "Olafur Eliasson produces cheap solar lamp for developing countries". The Guardian. Consultado o 16 de xuño de 2015. 
  26. ↑ "In Search of Expo 67". MAC Montréal (en inglés). Consultado o 2022-02-16. 
  27. ↑ "Kaleidosphere • Artwork • Studio Olafur Eliasson". olafureliasson.net. Consultado o 2022-02-16. 
  28. ↑ "Olafur Eliasson, Exposición, Tate Modern, Londres: 11 xullo 2019-5 xaneiro 2020". divento.com (en castelán). Consultado o 16 de febreiro de 2022. 
  29. ↑ The Unilever Series: Olafur Eliasson, 8 October 2003 – 21 March 2004 Arquivado 24 de outubro de 2016 en Wayback Machine. Tate Modern, London.
  30. ↑ Olafur Eliasson: Spiral Pavilion Kunsthalle Bielefeld.
  31. ↑ "Nykredit Architecture Prize". Nykredit website (en danés). Copenhagen, Denmark: Nykredit Holding A/S. 2013. Arquivado dende o orixinal o 20 de febreiro de 2010. Consultado o 30 de noviembre de 2013. 
  32. ↑ "Tildelinger af medaljer". Akademiraadet. Arquivado dende o orixinal o 2 de febreiro de 2015. Consultado o 25 de enero de 2014. 
  33. ↑ "Prins Eugen Medaljen" (PDF). Arquivado dende o orixinal (PDF) o 29 de marzo de 2020. Consultado o 14 de febreiro de 2015. 
  34. ↑ "Kronprinsparrets Priser" (en danés). Bikubenfonden. Arquivado dende o orixinal o 6 de outubro de 2014. Consultado o 28 de setembro de 2014. 
  35. ↑ Olafur Eliasson: The nature of things, June 20 – September 28, 2008 Joan Miró Foundation, Barcelona, and Centre Cultural Caixa Girona-Fontana d'Or, Girona.
  36. ↑ Kristen Allen and Josh Ward (18 de xullo 2011), The World from Berlin: Award for Putin Was 'Dilettantish and Politically Insensitive' Der Spiegel.
  37. ↑ Olafur Eliasson – Kaiserringträger der Stadt Goslar 2013, kaiserring.de (incl. Press Release, 11 de xaneiro de 2013)
  38. ↑ Goslarer Kaiserring – Olafur Eliasson geehrt als Künstler auf den Spuren da Vincis, zeit.de (11 de xaneiro de 2013)
  39. ↑ "Olafur Eliasson receives 2014 McDermott Award | MIT News Office". web.mit.edu. Consultado o 3 de abril de 2014. 
  40. ↑ Ingeborg Ruthe (25 de xuño de 2013), Olafur-Gipfel auf dem Pfefferberg[Ligazón morta] Berliner Zeitung.
  41. ↑ "Watch Abstract: The Art of Design". www.netflix.com (en inglés). Consultado o 2022-02-16. 
  42. ↑ Julie L. Mellby (2 de setembro de 2007), "Your House" by Olafur Eliasson Princeton University Library.

Véxase tamén editar

Ligazóns externas editar

Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Olafur_Eliasson&oldid=6675152»