Marcial del Adalid

Marcial del Adalid
	;
Nome orixinal	(es) Marcial de Adalid y Gurréa
Biografía
Nacemento	24 de agosto de 1826 ; A Coruña, España
Morte	16 de outubro de 1881 (55 anos); Lóngora, España
Lugar de sepultura	cemiterio de Santo Amaro da Coruña
Actividade
Ocupación	compositor
Xénero artístico	Ópera
Profesores	Ignaz Moscheles
Lingua	galego, castelán; tamén compuxo en italiano e latín
Familia
Cónxuxe	Fanny Garrido
Fillos	María del Adalid
Pai	Francisco del Adalid y Laredo
Descrito pola fonte	Gran Enciclopedia Galega Silverio Cañada

Marcial del Adalid Gurrea, nado na Coruña o 24 de agosto de 1826 e finado en Lóngora (Liáns, Oleiros) o 16 de outubro de 1881, foi un compositor musical galego. É considerado o pai do xénero da melodía galega.

Traxectoria

Pazo de Lóngora, residencia de Marcial del Adalid.

Comezou os seus estudos musicais na súa cidade natal, onde empezou xa a compor. En 1844 viaxou a París coa intención de estudar con Frédéric Chopin, pero isto non chegou a suceder. Trasladouse a Londres, onde entre 1844 e 1849 estudou con Ignaz Moscheles. De volta a París, parece ser que recibiu consellos de Liszt. De volta a España viviu algúns anos en Madrid e viaxou logo a París, onde intentou infrutuosamente estrear a súa ópera Inese e Bianca, con libreto italiano de Achille de Lauzières. Esta ópera, a primeira obra deste xénero en galego, foi estreada modernamente pola Universidade da Coruña o 21 de abril de 2007 en versión de concerto. Retirouse despois ó seu pazo de Lóngora, onde residiu compoñendo ata a súa morte, un tanto apartado da vida musical. Está considerado como o pai da canción clásica galega.

Obra

A súa obra está principalmente composta para piano e voz, e amosa unha grande influencia de Chopin e Charles Gounod. Musicou moitos dos poemas da súa dona, a escritora Fanny Garrido. Tamén se interesou pola música galega e reuniu folclore galego para o cancioneiro de José Inzenga. En 1877 publicou os seus primeiros cadernos da colección Cantares viejos y nuevos de Galicia, a súa obra mais interpretada. A publicación non finalizou ata despois da súa morte, chegando a vinte seis cancións, quince delas orixinais e nove harmonizacións de melodías tradicionais. Maurice Ravel empregou o seu Adios meu meniño, adios na súa Chanson espagnole, incluíndo o texto galego como alternativa ao francés.^[1]^[2]

Obra escénica

Inés e Bianca, ópera.
Pedro Madruga, zarzuela (inconclusa).

Orquestra

Varias marchas para orquestra.
Serenata para orquestra de cordas.

Piano

3 sonatas.
2 Sonatinas para piano a catro mans.
Nocturnos.
Baladas.
Impromptus.
Elexías.
Romanzas sen palabras.

Música de cámara:

Cuarteto de cordas.
Sonata en mi bemol para violín e piano.

Rúa Marcial del Adalid na Coruña.

Cancións

Cantares viejos y nuevos de Galicia.
Un centenar de mélodies francesas sobre poemas de Lamartine, Victor Hugo etc.
Lied sobre Goethe.
Outras cancións en castelán, italiano e latín.
Motetes corais en latín.

Legado

A súa única filla e herdeira, María del Adalid, por consello de Félix Estrada Catoyra, depositou o 12 de decembro de 1928 na Real Academia Galega a biblioteca e arquivo do seu pai.^[3] En palabras de Xosé Ramón Barreiro, supón "Un fondo musical único e valiosísimo, máis importante ca o da Biblioteca Nacional".^[4]

Recoñecementos

A Real Academia Galega de Belas Artes ‘Nosa Señora do Rosario’ entrega a Medalla de Oro ‘Marcial del Adalid’ a institucións e músicos non profesionais.