Manuel Amor Meilán

antropólogo, periodista, poeta, novelista, dramaturgo e historiador galego

Manuel Pascual Amor Meilán, nado na Coruña o 31 de xaneiro de 1867 e finado en Lugo o 9 de decembro de 1933, foi un antropólogo, periodista, poeta, novelista, dramaturgo e historiador galego.[1]

Modelo:BiografíaManuel Amor Meilán

Editar o valor en Wikidata
Biografía
Nacemento31 de xaneiro de 1867 Editar o valor en Wikidata
A Coruña, España Editar o valor en Wikidata
Morte9 de decembro de 1933 Editar o valor en Wikidata (66 anos)
Lugo, España Editar o valor en Wikidata
Actividade
Ocupaciónantropólogo, novelista, dramaturgo, poeta, xornalista, historiador Editar o valor en Wikidata
Membro de

Descrito pola fonteEnsayo de un catálogo de periodistas españoles del siglo XIX (1903-1904), (sec:Amor Meilán (Manuel), p.16) Editar o valor en Wikidata
Galiciana: 12786 BNE: XX1182110 BUSC: amor-meilan-manuel-1867-1933 Dialnet: 1818462

Traxectoria

editar

Traballou como funcionario na Deputación de Lugo. Foi redactor e despois director durante vinte anos de El Regional, dirixiu a efémera La Ilustración Gallega e tamén dirixiu o xornal La Provincia. Colaborou noutras publicacións como La Ilustración Artística, Revista de España, La Ilustración Ibérica.

Investigou a existencia humana en covas (como a cova do Rei Cintolo de Mondoñedo) nas fases interglaciares cuaternarias, seguindo a investigación de José Villaamil Castro. Cría na orixe céltica de castros e mámoas, e opinaba que "modernas investigacións antropológicas certifican a raza alpina o céltica en Galicia", afirmación contida en Historia de la provincia de Lugo (1918). Outras obras inclúen a Geografía General del Reino de Galicia, xunto con numerosos artigos en galego e castelán en diversos xornais e publicacións, usando nalgún momento o alcume de Manuel Molina Mera.[1]

Tamén ten obra literaria. Foi un dos primeiros escritores en escribir novelas en galego, ademais de publicar numerosos relatos n' O Tío Marcos da Portela e outras publicacións.

Fundador da Real Academia Galega en 1905,[2] tamén foi membro da Academia de Belas Artes de San Fernando, da A.B.A. de Barcelona, da A.B.A. e Ciencias de Toledo e da Sociedade Arqueolóxica de Pontevedra.

 
Suriña, 1913.
 
Geografía General del Reino de Galicia dirixida por F. Carreras y Candi. Provincia de Lugo por Manuel Amor Meilán, 1928.

En galego

editar
  • Os fillos da praia, 1887 (novela)
  • Reinar despois de morrer, 1897

En castelán

editar
  • Mendo de Maceda o los amores de un noble, 1882 (novela)
  • Justicias y crueldades, 1883 (novela)
  • Desde la honradez de un crimen, 1884 (novela)
  • Pedro Madruga, 1887 (poesía)
  • Amante, esclava y verdugo, 1888 (novela)
  • Dolores, Álbum de mi hija, 1890
  • Sol y sombra. Cuentos y paisajes, 1893
  • El último hijodalgo, 1893, Biblioteca Gallega (relatos)
  • Gregorio Hernández (El Murillo de la escultura), 1898 (ensaio)
  • Santa Trahamunda, 1900
  • Galicia en el teatro antiguo, 1902
  • Influencia de la dominación musulmana en Galicia, 1902
  • Floralba, 1902 (poesía)
  • La cadena, 1905
  • La bella Cintia, 1907
  • Cuentos y Romances, 1907 (narrativa e poesía)
  • El obispo de Orense D. Pedro Quevedo y Quintano como patriota y como político, 1908
  • Memoria crítico-bibliográfica sobre el teatro regional gallego, 1912
  • Suriña, Biblioteca de Escritores Gallegos, 1913 (novela).[3]
  • Romances, 1916
  • Historia de la provincia de Lugo, 1918-27, 7 volumes
  • Geografía General del Reino de Galicia (Tomo IV, provincia de Lugo; 1928)
  1. 1,0 1,1 "Amor Meián, Manuel" en Gran Enciclopedia Galega Silverio Cañada.
  2. "Manuel Amor Meilán". Real Academia Galega. 
  3. Suriña, en PDF.

Véxase tamén

editar

Bibliografía

editar

Ligazóns externas

editar