Wikipedia

John Maynard Keynes

economista británico

John Maynard Keynes, primeiro barón Keynes, nado en Cambridge o 5 de xuño de 1883 e finado en Firle o 21 de abril de 1946, foi un economista e filósofo inglés cuxas ideas cambiaron radicalmente a teoría e a práctica da macroeconomía e as políticas económicas dos gobernos. De formación matemática, baseouse en traballos anteriores sobre as causas dos ciclos económicos e perfeccionounos.[1] Foi un dos economistas máis influentes do século XX,[2][3][4] os seus escritos son a base da escola do pensamento coñecida como economía keynesiana, e das súas diversas ramificacións.[5] As súas ideas, reformuladas como novo keynesianismo, son fundamentais para a macroeconomía dominante. Coñéceselle como o "pai da macroeconomía". [6][7][8][9][10]

Modelo:BiografíaJohn Maynard Keynes

Editar o valor en Wikidata
Biografía
Nacemento5 de xuño de 1883 Editar o valor en Wikidata
Cambridge, Reino Unido Editar o valor en Wikidata
Morte21 de abril de 1946 Editar o valor en Wikidata (62 anos)
Firle, Reino Unido Editar o valor en Wikidata
Causa da morteinfarto agudo de miocardio Editar o valor en Wikidata
Membro da Cámara dos Lords
1942 – 21 de abril de 1946 (finado no cargo) Editar o valor en Wikidata
Datos persoais
EducaciónKing's College (1902–1905)
Universidade de Cambridge
Eton College
St Faith's School Editar o valor en Wikidata
Director de teseWilliam Ernest Johnson e Alfred North Whitehead Editar o valor en Wikidata
Actividade
Campo de traballoMicroeconomía Editar o valor en Wikidata
Ocupacióneconomista, diplomático, escritor de non ficción, empresario, catedrático, político, filósofo, matemático, autor Editar o valor en Wikidata
EmpregadorUniversidade de Cambridge
King's College Editar o valor en Wikidata
Partido políticoPartido Liberal do Reino Unido Editar o valor en Wikidata
Membro de
Sociedade Econométrica (Membro asociado da Sociedade Econométrica) (1933–)
Academia das Artes e das Ciencias dos Estados Unidos
Academia Británica
Real Academia das Ciencias de Suecia Editar o valor en Wikidata
MovementoCírculo de Bloomsbury Editar o valor en Wikidata
ProfesoresAlfred Marshall e William Ernest Johnson Editar o valor en Wikidata
Obra
Obras destacables
DoutorandoD. G. Champernowne e Joan Robinson Editar o valor en Wikidata
Outro
TítuloBarón Keynes (1942–1946)
Barón Editar o valor en Wikidata
CónxuxeLídia Lopokova (1921, 1921–1946) Editar o valor en Wikidata
ParellaDuncan Grant
James Strachey
Arthur Hobhouse
Lytton Strachey
Alfred Dillwyn Knox
Daniel Macmillan
David Garnett Editar o valor en Wikidata
PaisJohn Neville Keynes Editar o valor en Wikidata  e Florence Ada Keynes Editar o valor en Wikidata
IrmánsMargaret Neville Keynes
Geoffrey Keynes Editar o valor en Wikidata
Premios
Sinatura Editar o valor en Wikidata
Descrito pola fonteGrande Enciclopedia Soviética 1969-1978, (vol:12 : Кварнер — Конгур, sec:Кейнс Джон Мейнард, p.18)
Enciclopedia soviética armenia
Obálky knih, Editar o valor en Wikidata
BNE: XX1021025 Bitraga: 4380 Dialnet: 62411 IMSLP: Category:Keynes,_John_Maynard WikiTree: Keynes-28 Find a Grave: 13917737 Editar o valor en Wikidata

Durante a Gran Depresión da década de 1930, Keynes encabezou unha revolución no pensamento económico, desafiando as ideas da economía neoclásica que sostiña que o mercado libre proporcionaría automaticamente pleno emprego a curto e medio prazo, sempre que os traballadores fosen flexibles nas súas demandas salariais. Argumentaba que a demanda agregada (gasto total na economía) determinaba o nivel xeral de actividade económica, e que unha demanda agregada inadecuada podía dar lugar a períodos prolongados de alto desemprego, e dado que os salarios e os custos laborais son ríxidos á baixa a economía non recuperará automaticamente o pleno emprego.[11] Keynes defendeu o uso de políticas fiscais e monetarias para mitigar os efectos adversos da recesión económica e a depresión. Detallou estas ideas na súa obra magna, The General Theory of Employment, Interest and Money (A teoría xeral do emprego, o interese e o diñeiro), publicada a principios de 1936. A finais da década de 1930, as principais economías occidentais empezaran a adoptar as recomendacións políticas de Keynes. Case todos os gobernos capitalistas o fixeran ao final das dúas décadas que seguiron á morte de Keynes en 1946. Como líder da delegación británica, Keynes participou no deseño das institucións económicas internacionais creadas tras o final da segunda guerra mundial, pero foi desautorizado pola delegación estadounidense en varios aspectos.

A influencia de Keynes empezou a decaer na década de 1970, en parte como consecuencia da estanflación que arrasou as economías anglo-americana durante esa década, e en parte polas críticas ás políticas keynesianas por parte de Milton Friedman e outros monetaristas,[12] que cuestionaba a capacidade do goberno para regular favorablemente o ciclo económico con política fiscal.[13] A chegada da crise financeira mundial de 2007-2008 desencadeou un rexurdimento do pensamento keynesiano. A economía keynesiana proporcionou o fundamento teórico das políticas económicas emprendidas en resposta á crise financeira de 2007-2008 polo presidente Barack Obama dos Estados Unidos, o primeiro ministro Gordon Brown do Reino Unido e outros xefes de goberno.[14]

Cando a revista Time incluíu a Keynes entre as 100 persoas máis importantes do século en 1999, informou de que "a súa idea radical de que os gobernos deberían gastar cartos que non teñen puido salvar ao capitalismo".[15] The Economist describiu a Keynes como "o economista británico máis famoso do século XX".[16] Ademais de economista, Keynes foi tamén funcionario, director do Banco de Inglaterra e formou parte do grupo de intelectuais de Bloomsbury.[17]

Traxectoria

editar
 
King's College, Cambridge. A avoa de Keynes escribiulle dicíndolle que, como nacera en Cambridge, a xente esperaría que fose intelixente,

John Maynard Keynes naceu en Cambridge, Inglaterra, en xuño de 1883, no seo dunha familia de clase media-alta.[18] O seu pai, John Neville Keynes, era economista e profesor de ciencias humanas na Universidade de Cambridge, coñecido como autor de The Scope and Method of Political Economy (1891), un dos mellores tratados de metodoloxía económica, e de Florencia Ada Brown, unha escritora exitosa e reformista social, pertencentes á burguesía vitoriana. A súa nai tamén fará política e seria elixida alcaldesa de Cambridge en 1932. Keynes foi o primoxénito, e seguirono dous fillos máis Margaret Neville Keynes en 1885 e Geoffrey Keynes en 1887. Geoffrey fíxose cirurxián e Margaret casou co fisiólogo Archibald Hill, gañador do Premio Nobel de Fisioloxía ou Medicina.

Segundo o historiador económico e biógrafo Robert Skidelsky, os pais de Keynes eran cariñosos e atentos. Asistían a unha igrexa congregacional[19] e permaneceron na mesma casa durante toda a súa vida, á que os fillos sempre eran benvidos. Keynes recibiu un apoio considerable do seu pai, que incluíu o asesoramento de expertos para axudarlle a aprobar os seus exames para obter unha bolsa de estudos e axuda financeira tanto na súa mocidade como cando o seu patrimonio estivo a piques de desaparecer ao comezo da Gran Depresión en 1929. A nai de Keynes fixo seus os intereses dos seus fillos e, segundo Skidelsky, "como puido crecer cos seus fillos, estes nunca deixaron de estar na casa".[20]

 
O Eton College cara a 1750 á beira do Támese

Vida temperá e educación

editar

En xaneiro de 1889, á idade de cinco anos e medio, Keynes comezou no xardín de infancia da Escola Perse para Nenas durante cinco mañás á semana. Pronto demostrou o seu talento para a aritmética, pero a súa saúde era precaria, o que lle obrigou a ausentarse varias veces. Recibiu clases en casa dunha institutriz, Beatrice Mackintosh, e da súa nai. En xaneiro de 1892, con oito anos e medio, empezou a estudar na escola preparatoria St Faith's (Preparatory School) onde fai unha proba de talento en matemáticas.[21]. En 1894, Keynes era o primeiro da súa clase e destacaba en matemáticas. En 1896, o director de St Faith, Ralph Goodchild, escribiu que Keynes era "superior a todos os demais nenos da escola" e confiaba en que podería conseguir unha bolsa para Eton.[22]

Un ano máis tarde, ingresa no Eton College. Foi un alumno brillante e obtivo numerosos premios (dez o primeiro ano, dezaoito o segundo e once o terceiro). Móstrase particularmente dotado para as matemáticas onde obtén todos os primeiros premios. En 1903, Lytton Strachey e Leonard Woolf introdúceno na sociedade dos Cambridge Apostles; un club dedicado a "Perseguir a verdade sen reservas e con absoluta devoción por un grupo de amigos íntimos". Aquí atópase con Henry Sidgwick, Bertrand Russell, Lowes Dickinson e George Edward Moore, cuxo libro Principia Ethica exercerá sobre Keynes unha influencia fundamental.

En 1897, Keynes obtivo unha bolsa de estudos King's Scholarship para o Eton College, onde demostrou o seu talento nunha ampla gama de materias, especialmente matemáticas, clásicos e historia: en 1901, foi galardoado co Premio Tomline de matemáticas. En Eton, Keynes coñeceu ao primeiro "amor da súa vida" en Dan Macmillan, irmán maior do futuro primeiro ministro Harold Macmillan.[23] A pesar da súa orixe de clase media, Keynes mesturábase facilmente cos alumnos de clase alta.

En 1902, tras recibir unha bolsa de estudos, Keynes deixou Eton para irse o King's College, Cambridge para seguir estudando matemáticas, pero as súas inquedanzas acabarían dirixíndoo cara á titulación de económicas. Alfred Marshall rogou a Keynes que se fixese economista,[24] aínda que as propias inclinacións de Keynes atraíanlle cara á filosofía, especialmente o sistema ético de G. E. Moore. Keynes foi elixido membro do University Pitt Club[25] e foi membro activo da sociedade semisecreta Apóstolos de Cambridge, un club de debate reservado en gran medida aos estudantes máis brillantes. Como moitos outros membros, Keynes seguiu vinculado ao club despois de graduarse e continuou asistindo a reunións ocasionais durante toda a súa vida. Antes de abandonar Cambridge, Keynes foi presidente da Cambridge Union Society e do Cambridge University Liberal Club. Dicíase que era ateo.[26][27]

En maio de 1904 obtivo a licenciatura en matemáticas. Á parte de pasar uns meses de vacacións coa familia e os amigos, Keynes seguiu vinculado á universidade durante os dous anos seguintes. Participou en debates, seguiu estudando filosofía e asistiu informalmente a clases de economía como estudante graduado durante un trimestre, o que constituíu a súa única educación formal na materia. En 1906 presentouse ás oposicións. O economista Harry Johnson escribiu que o optimismo impartido pola vida temperá de Keynes é unha clave para entender o seu pensamento posterior.[28] Keynes sempre confiou en que podería atopar unha solución a calquera problema ao que dirixise a súa atención e conservou unha fe duradeira na capacidade dos funcionarios públicos para facer o ben.[29] O optimismo de Keynes era tamén cultural, en dous sentidos: pertencía á última xeración criada polo imperio aínda na cima do seu poder e pertencía tamén á última xeración que se sentía con dereito a gobernar pola cultura, máis que pola experiencia. Segundo Skidelsky, o sentido de unidade cultural vixente en Gran Bretaña desde o século XIX até o final da Primeira guerra mundial proporcionou un marco co que as persoas ben educadas podían pór en relación diversas esferas do coñecemento entre si e coa vida, o que lles permitía acceder con confianza a distintos campos á hora de abordar problemas prácticos.[20]

Carreira

editar

En outubro de 1906 Keynes comezou a súa carreira no servizo civil como funcionario na Oficina da India.[30] Ao principio gozou co seu traballo, pero en 1908 aburriuse e renunciou ao seu posto para regresar a Cambridge e traballar na teoría da probabilidade, a través dunha cátedra de economía financiada ao principio persoalmente polos economistas Alfred Marshall e Arthur Pigou; en 1909 converteuse en membro do King's College.[31] Dende ela comezaría a construír a súa reputación como economista.

En 1909, Keynes tamén publicara o seu primeiro artigo profesional de economía en The Economic Journal, sobre o efecto dunha recente recesión económica mundial na India.[32] Fundou o Political Economy Club, un grupo de debate semanal. Os ingresos de Keynes aumentaron máis cando comezou a contratar alumnos para clases particulares.

En 1911 Keynes foi nomeado director de The Economic Journal. En 1913 xa publicara o seu primeiro libro, Indian Currency and Finance.[33] A continuación, foi nomeado membro da Comisión Real sobre Moeda e Finanzas Indias[34] onde Keynes demostrou un talento considerable para aplicar a teoría económica a problemas prácticos. A súa obra escrita publicouse co nome de «J M Keynes», aínda que a súa familia e amigos coñeciano como Maynard. (Ao seu pai, John Neville Keynes, tamén se lle coñeceu sempre polo seu segundo nome).[35]

Primeira guerra mundial

editar

O goberno británico recorreu á experiencia de Keynes durante a primeira guerra mundial. Aínda que non se reincorporou formalmente á función pública en 1914, Keynes viaxou a Londres a petición do goberno uns días antes de que comezasen as hostilidades. Os banqueiros estiveran presionando para que se suspendesen os pagos en especie -o equivalente en ouro dos billetes- pero coa axuda de Keynes, o chanceler de Facenda (entón Lloyd George) convenceuse de que sería unha mala idea, xa que prexudicaría a reputación futura da cidade se se suspendían os pagos antes de que fora necesario.

En xaneiro de 1915, Keynes asumiu un cargo oficial no Treasury. Entre as súas responsabilidades estaban o deseño das condicións de crédito entre Gran Bretaña e os seus aliados continentais durante a guerra e a adquisición de moedas escasas. Segundo o economista Robert Lekachman, o «nervio e a mestría» de Keynes convertéronse en lendarios debido ao desempeño destas funcións, como no caso no que conseguiu reunir unha oferta de pesetas españolas.

O secretario do Tesouro alegrouse ao saber que Keynes reunira suficientes pesetas para ofrecer unha solución temporal ao goberno británico. Pero Keynes non entregou as pesetas, senón que optou por vendelas todas para romper o mercado: a súa audacia deu resultado, xa que as pesetas pasaron a ser moito menos escasas e caras.[36]

Cando se introduciu o servizo militar obrigatorio en 1916, solicitou a exención como obxetor de conciencia, que lle foi concedida a condición de que continuase co seu labor gobernamental.

Nas honras do aniversario do rei de 1917, Keynes foi nomeado cabaleiro da Orde do Baño polo seu labor en tempos de guerra,[37] e o seu éxito levoulle ao nomeamento que tivo un enorme efecto na vida e a carreira de Keynes; Keynes foi nomeado representante financeiro do Tesouro na Conferencia de Paz de Versalles de 1919. Tamén foi nomeado oficial da Orde belga de Leopoldo.[38]

Conferencia de paz de Versalles

editar
Véxase tamén: Conferencia de Paz de París (1919) e Tratado de Versalles.
 
O colega de Keynes, David Lloyd George. Ao principio, Keynes desconfiaba do «Mago Galés», preferindo ao seu rival Asquith, pero quedou impresionado con Lloyd George en Versalles; isto non impediu a Keynes pintar un retrato mordaz do entón primeiro ministro en The Economic Consequences of the Peace (As consecuencias económicas da paz).

A experiencia de Keynes no tratado de Versalles influíu na configuración da súa perspectiva futura, aínda que non foi exitosa. O principal interese de Keynes era evitar que as indemnizacións da primeira guerra mundial fosen tan elevadas que traumatizasen aos inocentes alemáns, danasen a capacidade de pago da nación e limitasen drasticamente a súa capacidade de comprar exportacións doutros países, prexudicando así non só á economía alemá, senón á de todo o mundo.

Desgraciadamente para Keynes, os conservadores da coalición xurdida das eleccións de 1918 conseguiron que tanto o propio Keynes como o Tesouro quedasen excluídos das conversacións formais de alto nivel sobre as reparacións. O seu lugar foi ocupado polos Heavenly Twins: o xuíz Lord Sumner e o banqueiro Lord Cunliffe, cuxo alcume derivaba das «astronómicamente» elevadas indemnizacións de guerra que querían esixir a Alemaña. Keynes viuse obrigado a tentar influír sobre todo entre bastidores.

O tres principais protagonistas das conferencias de París foron o británico Lloyd George, o francés Georges Clemenceau e o presidente estadounidense Woodrow Wilson.[39] Só Lloyd George tiña acceso directo a Keynes; até as eleccións de 1918 simpatizara coa opinión de Keynes, pero durante a campaña descubrira que os seus discursos só eran ben recibidos polo público se prometía castigar duramente a Alemaña, polo que comprometera á súa delegación a obter pagos elevados.

Con todo, Lloyd George gañouse certa lealdade de Keynes coas súas accións na conferencia de París, ao intervir en contra dos franceses para garantir o envío das tan necesarias subministracións de alimentos á poboación civil alemá. Clemenceau tamén avogou por unhas reparacións substanciais, aínda que non tan elevadas como as propostas polos británicos, mentres que, por motivos de seguridade, Francia defendía un acordo aínda máis severo que Gran Bretaña.

Wilson mostrouse inicialmente partidario dun trato relativamente indulxente con Alemaña: tiña medo que unhas condicións demasiado duras puidesen fomentar o auxe do extremismo e quería que Alemaña dispuxese de capital suficiente para pagar as importacións. Para consternación de Keynes, Lloyd George e Clemenceau lograron meter presión a Wilson para que aceptase incluír as pensións no proxecto de reparacións.

Cara ao final da conferencia, Keynes propuxo un plan que, segundo el, non só axudaría a Alemaña e a outras potencias centroeuropeas empobrecidas, senón que tamén sería bo para a economía mundial no seu conxunto. Implicaba a condonación radical das débedas de guerra, o que tería o posible efecto de aumentar o comercio internacional en xeral, pero ao mesmo tempo faría recaer sobre Estados Unidos máis de dous terzos do custo da reconstrución europea.[n. 1]

Lloyd George estivo de acordo en que podería ser aceptable para o electorado británico. Con todo, Estados Unidos opúxose ao plan; Estados Unidos era entón o maior acredor, e para entón Wilson empezara a crer nos méritos dunha paz dura e pensaba que o seu país xa fixera sacrificios excesivos. Por iso, a pesar dos seus esforzos, o resultado da conferencia foi un tratado que desgustou a Keynes tanto por motivos morais como económicos e levouno a dimitir do Tesouro.[40]

Keynes oporíase frontalmente a estas indemnizacións nas súas obras "As Consecuencias Económicas da Paz" e "Unha Revisión do Tratado". Son obras que teñen un gran valor, xa que as súas previsións sobre a espiral inflacionista e o incremento dos problemas sociais en Alemaña cumpríronse ó pé da letra, levando a este país a unha crise que desembocaría na chegada ó poder de Adolf Hitler en 1933.

Nos anos 20 publicou obras como o Tratado sobre a Probabilidade ou o Tratado sobre o diñeiro, pero sería xa nos anos trinta (1936), en plena Gran Depresión, cando desafíe o paradigma económico existente ata entón coa publicación da súa obra fundamental: a The General Theory of Employment, Interest and Money (en galego Teoría xeral da ocupación, o xuro e o diñeiro).

 
Lema: Me Tutore Tutus Eris (en galego: comigo como líder estarás seguro).[41]

Nesta obra, e tomando como base a demanda agregada, Keynes tenta explicar as variacións do nivel medio de actividade económica desta convulsa época. Partindo de que a renda dun país vai vir dada polo consumo e o investimento, Keynes defende que a única saída a unha recesión, na cal os factores produtivos están infrautilizados (desemprego, exceso de capacidade produtiva) debe ser incrementar primeiro os niveis de consumo e de investimento. E é por iso polo que afirma que o estado debería intervir mediante gasto público como un impulsor da recuperación económica. Moitos estados, baseándose nas teorías keynesianas, comezan a elaborar ambiciosos programas de obras públicas, e os orzamentos públicos experimentan nesta época importantes incrementos.

Cabe destacar de xeito moi especial a enorme influencia que tivo a obra de Keynes no New Deal, conxunto de políticas levadas a cabo polo presidente dos Estados Unidos Franklin Roosevelt que se cre que foron fundamentais para saír da Gran Depresión (aínda que hai opinións encontradas sobre isto).

Publicou Como pagar a guerra en 1940, tralo comezo da Segunda guerra mundial, obra na que se amosaba favorable a unha suba dos impostos e contrario a un incremento do déficit.

Tralo conflito, participou de xeito activo na Conferencia Breton-Woods de 1944, presentando o denominado Plano Keynes, que propuña a creación dun sistema monetario internacional regulamentado por un organismo que coordinase a actividade dos bancos centrais, unha verdadeira Banca Central Mundial que emitise unha moeda internacional, o "bancor". Esta proposición foi rexeitada porque significaría para os Estados Unidos, unha perda da súa influencia co dólar. A meirande parte das restantes propostas, porén dun ou doutro xeito, remataron por concretarse, aínda que nalgúns casos atenuadas polas propostas menos radicais de Harry Dexter White.[42]

Keynes, que tiña problemas cardíacos, finou tras sufrir un infarto. Catro anos antes recibira o título nobiliario de Barón da localidade de Firle, onde faleceu.

Influencia e crítica

editar

A súa influencia é tal que é considerado o economista máis importante do século XX, e o keynesianismo é unha parte esencial no estudo da macroeconomía. O seu principal crítico foi outro importante economista, Milton Friedman, que afirmaba que as súas teorías víronse superadas polos problemas económicos dos anos setenta, nos que a combinación de inflación e o desemprego (estanflación) puxo en cuestión moitas das afirmacións de Keynes.

Podemos atopar críticas as súas teorías sobre a automatización e redución da xornada laboral en libros como Bullshit Jobs.

Obras

editar

As principais obras de Keynes son:

Notas

editar
  1. ↑ En «Essays in Persuasion», Keynes estima que a cancelación de todas as débedas internacionais tras a primeira guerra mundial suporía un custo neto para Estados Unidos de 2.000 millóns de libras e de 900 millóns de libras para o Reino Unido (cifras non axustadas á inflación acumulada posterior). Véxase a sección «París (1919)» dentro do capítulo «O tratado de paz».
Referencías
  1. ↑ Yergin & Stanislaw 2002, pp. 39–42.
  2. ↑ Sloman, John (22 de outubro de 2008). "How to kick-start a faltering economy the Keynes way". BBC. Arquivado dende o orixinal o 4 de abril de 2009. Consultado o 21 de febreiro do 2024. 
  3. ↑ Cohn, Steven Mark (2015). Reintroducing Macroeconomics: A Critical Approach. Taylor & Francis. p. 111. ISBN 978-1-317-46120-3. Arquivado dende o orixinal o 22 de abril de 2017. Consultado o 21 de febreiro do 2024. 
  4. ↑ Davis, William L.; Figgins, Bob; Hedengren, David; Klein, Daniel B. (maio de 2011). "Economic Professors' Favorite Economic Thinkers, Journals, and Blogs" (PDF). Econ Journal Watch 8 (2). pp. 126–46. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 17 de abril de 2021. Consultado o 21 de febreiro do 2024. 
  5. ↑ Skidelsky, Robert (26 de outubro de 2010). Keynes: The Return of the Master. Cambridge: Public affairs. ISBN 978-1-58648-897-0. 
  6. ↑ Wolf, Martin (23 de decembro de 2008). "Keynes offers us the best way to think about the financial crisis". Financial Times.  (Columnist opinion)
  7. ↑ Daniel Yergin and Joseph Stanislaw. "book extract from The Commanding Heights" (PDF). Public Broadcasting Service. Consultado o 13 de novembro de 2008. 
  8. ↑ "How to kick-start a faltering economy the Keynes way". BBC. 22 de outubro de 2008. Consultado o 13 de novembro de 2008. 
  9. ↑ Cohn, Steven Mark (2006). Reintroducing Macroeconomics: A Critical Approach. M.E. Sharpe. p. 111. ISBN 0-7656-1450-2. 
  10. ↑ Davis, William L, Bob Figgins, David Hedengren, and Daniel B. Klein. "Economic Professors' Favorite Economic Thinkers, Journals, and Blogs," Econ Journal Watch 8(2): 126–146, maio de 2011.[1]
  11. ↑ "The General Theory of Employment, Interest, and Money" (PDF). Arquivado dende o orixinal (PDF) o 26 de novembro de 2019. Consultado o 21 de febreiro do 2024. 
  12. ↑ Krugman, Paul (1995). Peddling Prosperity: Economic Sense and Nonsense in the Age of Diminished Expectations. W.W. Norton. p. 43. ISBN 978-0-393-31292-8. In 1968 in one of the decisive intellectual achievements of postwar economics, Friedman not only showed why the apparent tradeoff embodied in the idea of the Phillips curve was wrong; he also predicted the emergence of combined inflation and high unemployment ... dubbed 'stagflation. 
  13. ↑ "To Set the Economy Right". Time. 27 de agosto de 1979. Arquivado dende o orixinal o 4 de abril de 2009. Consultado o 21 de febreiro do 2024. 
  14. ↑ Chris Giles; Ralph Atkins; Krishna Guha. "The undeniable shift to Keynes". Financial Times. Arquivado dende o orixinal o 20 de outubro de 2020. Consultado o 21 de febreiro do 2024. 
  15. ↑ Reich, Robert (29 de marzo de 1999). "The Time 100: John Maynard Keynes". Time. Arquivado dende o orixinal o 24 de maio de 2021. Consultado o 21 de febreiro do 2024. 
  16. ↑ "The IMF in Britain: Toothless truth tellers". The Economist. 11 de maio de 2013. Arquivado dende o orixinal o 18 de abril de 2021. Consultado o 21 de febreiro do 2024. 
  17. ↑ "Maynard Keynes". The Bloomsbury Group. 22 de agosto de 2007. Arquivado dende o orixinal o 30 de abril de 2021. Consultado o 21 de febreiro do 2024. 
  18. ↑ John Maynard Keynes naceu o mesmo ano que Joseph Schumpeter nunha contorna burguesa victoriana caracterizada polo sentido das cousas, o gusto pola beleza, a intelectualidade e a elevación moral AcGrenoble Arquivado 11 de xuño de 2009 en Wayback Machine.
  19. ↑ Essays on John Maynard Keynes. Cambridge University Press. 1975. ISBN 9780521296960. 
  20. ↑ 20,0 20,1 Skidelsky, Robert (2003). John Maynard Keynes: 1883–1946: Economist, Philosopher, Statesman. Pan MacMillan. pp. 14, 43–46, 456, 263, 834. ISBN 0-330-48867-8. 
  21. ↑ Mooridge Maynard Keynes. An Economist's Biography, páx. 25-29
  22. ↑ Fontes:
  23. ↑ Thorpe, D.R. (2010). Supermac: The Life of Harold Macmillan. Chatto & Windus. p. 27. 
  24. ↑ McGee, Matt (2005). Economics – In terms of The Good, The Bad and The Economist. S.l.: IBID Press. p. 354. ISBN 1-876659-10-6. OCLC 163584293. 
  25. ↑ Moggridge, Donald Edward (1992). Maynard Keynes: An Economist's Biography. Oxford: Routledge. pp. 52–81. ISBN 9781134798667. 
  26. ↑ Keynes, Milo (29 de novembro de 1979). Essays on John Maynard Keynes (en inglés). Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-29696-0. Arquivado dende o orixinal o 17 April 2021. Consultado o 21 de febreiro do 2024. 
  27. ↑ Cave, Peter (1 March 2009). Humanism: A Beginner's Guide (en inglés). Oneworld Publications. ISBN 978-1-78074-029-4. Arquivado dende o orixinal o 17 de abril de 2021. Consultado o 21 de febreiro do 2024. 
  28. ↑ David Gowland. "Biography of Baron John Maynard Keynes". LiberalHistory.org. Arquivado dende o orixinal o 16 de xuño de 2011. Consultado o 14 de marzo do 2024. 
  29. ↑ Aschheim, J.; Tavlas, G. S.; Heinsohn, G.; Steiger, O. (1994). "The Monetary Thought-Ideology Nexus: Simons verses Keynes; Marx and Keynes – Private Property and Money". En Wood, John Cunningham. John Maynard Keynes: Critical Assessments. Second. pp. 101–120, 135. ISBN 978-0-415-11415-8. Arquivado dende o orixinal o 17 de abril de 2021. Consultado o 14 de marzo do 2024. 
  30. ↑ "No. 11879". The London Gazette: 1124. 6 de novembro de 1906. 
  31. ↑ Skidelsky, Robert (1983). John Maynard Keynes vol 1: Hopes Betrayed. Macmillan. p. 205. ISBN 0-333-11599-6. 
  32. ↑ Hyman Minsky (16 de abril de 2008). John Maynard Keynes, chapter 1. and McGraw-Hill Professional. ISBN 978-0-07-159301-4. Arquivado dende o orixinal o 17 de abril de 2021. Consultado o 14 de novembro do 2024. 
  33. ↑ Ver Keynes, John Maynard (1913). Indian Currency and Finance. Londres: Macmillan & Co. 
  34. ↑ "No. 28711". The London Gazette: 2809. 18 April 1913. 
  35. ↑ Mackrell, Judith (6 May 2013). "Niall Ferguson is wrong: writing on Lopokova, Keynes' wife, I found evidence of a warm and loving relationship in which both wanted children". The Guardian. Arquivado dende o orixinal o 28 de abril de 2021. Consultado o 14 de novembro do 2024. 
  36. ↑ Spiegel, Henry William (1991). The Growth of Economic Thought. Durham, UK: Duke University Press. p. 602. ISBN 0-8223-0973-4. 
  37. ↑ "No. 30111". The London Gazette (Supplement): 5456. 1 June 1917. 
  38. ↑ "No. 31928". The London Gazette (Supplement): 6175. 1 June 1920. 
  39. ↑ McDonough, Frank (1997). The Origins of the First and Second World Wars. Cambridge University Press. pp. 43–46. ISBN 1-4051-0664-6. 
  40. ↑ Skidelsky (2003) pp 217–220, 245, 260–265, 283, 342–355 Modelo:Page range too broad
  41. ↑ Velupillai, K. Vela (xaneiro 2016). "Universal Man: A Review Article" (PDF). Algorithmic Social Sciences Research Unit: Discussion Paper Series: 1–10. 
  42. ↑ Martín Millán, L. "“Bancor”: La Moneda Global del Fondo Monetario Internacional Arquivado 04 de xaneiro de 2019 en Wayback Machine.". En Geopolitico.es. 30 de agosto de 2010.

Véxase tamén

editar

Bibliografía

editar

Outros artigos

editar

Ligazóns externas

editar
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=John_Maynard_Keynes&oldid=6915613»