Cores de carrozaría en competicións automobilísticas por país

Desde o comezo das carreiras organizadas do deporte do motor, no ano 1900, ata finais de 1960, antes de que a comercialización dos patrocinios na Fórmula 1 fora de uso común, os vehículos que competían na Fórmula 1, e demais carreiras de automobilismo internacional, corrían habitualmente cos seus coches pintados con cores estandarizadas que indicaban o país de orixe do coche ou piloto. Estes eran a miúdo moi diferente das cores nacionais utilizadas noutros deportes ou na política.

Historia

1900

As cores teñen a súa orixe nos equipos nacionais que competiron na Copa Gordon Bennett, que se celebrou anualmente en 1900-1905. O Conde Eliot Zborowski, pai do lendario piloto de entre guerras Louis Zborowski, suxeríu que a cada participante nacional asígnaselle unha cor diferente. A primeira competición en 1900 asignou: Azul a Francia, Amarelo a Bélxica, Branco a Alemaña e vermello aos EUA. (Italia non adoptou o seu famoso Rosso Corsa ata que un Itala vermello gañou a carreira Pequín - París en 1907).

Cando Gran Bretaña competiu por primeira vez en 1902, tivo que elixir unha cor diferente das súas cores nacionais vermello, branco e azul, xa que estes xa foran asignados. O gañador de 1902 Selwyn Edge levaba o seu Napier pintado de cor verde oliva, o verde xa estaba ben establecido como a cor das locomotoras e maquinaria, que Gran Bretaña exportara ao mundo durante o século anterior. Ao ano seguinte cando Gran Bretaña foi sede da Copa Gordon Bennett de 1903 nun circuíto pechado en Athy en Irlanda, os británicos adoptaron o trevo verde que máis tarde evolucionou en varios tons de 'British racing green'.

1920 - 1960

As cores para as competicións automobilísticas foron definitivamente establecidas no Período de entreguerras e fixados polo AIACR (o precursor da FIA), cando o Azul Francia de Bugatti e o Rosso Corsa de Alfa Romeo de Italia gañaron moitas carreiras, mentres que o British racing green de Bentley dominaron as Le Mans Grand Prix d'Endurance ata 1930.

Na década de 1930 os equipos Mercedes-Benz e Auto Union non usaron a pintura branca tradicional alemá, e os metais espidos deron lugar ao termo Silver Arrows. Un mito desenvolvido na década de 1930 foi que os equipos alemáns non aplicaron a pintura branca debido á necesidade de estar por baixo dos 750 kg. de peso máximo permitido; Con todo os primeiros "Frechas Prateadas" correron en 1932, antes da imposición do límite de peso en 1934. Os modernos monocascos xa usaban paneis de aluminio sen pintar nese período.

As cores da posguerra defínense en termos de carrozaría, capó, chasis, os números e os seus fondos (ver figuras de abaixo). Cando o chasis xa non quedou visible, a cor do chasis móstrase de diversos xeitos, por exemplo, as raias azuis paralelas do equipo Cunningham e outros equipos dos Estados Unidos na década de 1950. Porsche nos anos 1950 e 1960 tamén conserva a cor prata, aínda que outros equipos alemáns na década de 1960 (como BMW) volveu á pintura branca.

Era dos patrocinios, a partir de 1968

Na primavera de 1968, as libreas de patrocinio, que xa se utilizaban nos Estados Unidos desde había algúns anos, autorizáronse nas carreiras internacionais. O equipo Team Gunston foi o primeiro na Fórmula Un en pintar os seus autos coas cores dos seus patrocinadores cando pintaron o Brabham privado de John Love, coas cores dos cigarros Gunston , no Gran Premio de Suráfrica de 1968. O British Racing Green pronto desapareceu dos coches dos equipos privados británicos.

Aínda que o vello esquema de cores foi abandonado pola FIA na maioría das disciplinas de carreiras na década de 1970, aínda se utiliza de xeito informal, sobre todo polos fabricante de automóbiles italianos, británicos e alemáns e polos equipos que queren facer fincapé nas súas tradicións nas carreiras. A miúdo, os acordos de patrocinio respectan isto, e o Rosso Corsa utilizado por Ferrari e Alfa Romeo estivo en uso continuo ata os nosos días.

O uso contemporáneo

Nos últimos anos as cores tradicionais rexurdiron, como o British racing green no equipo Jaguar Racing e nos automóbiles deportivos Aston Martin, e o branco no BMW Sauber. Outros fabricantes alemáns como Mercedes-Benz e Audi (Auto Union) utilizaron pintura de prata cando volveron á competición internacional na década de 1990. Moitos prototipos seguiron os vellos esquemas de cor, e a maioría dos corredores afeccionados prefírenos así.

A serie anual A1 Grand Prix de 2005 a 2009 contou con equipos nacionais, participaban coches idénticos con cores diferentes. Inicialmente, a maioría dos esquemas baseábanse nas respectivas bandeiras nacionais; algúns equipos con diferentes cores deportivas tradicionais cambiaron desde entón, incluíndo A1 Team Australia e A1 Team India. As vellas cores nacionais de carreiras xa non eran tan populares entre estes equipos.

Cores históricas

Principais competidores

Estes quedaron como modelo, e son comúns fora das carreiras internacionais de Grand Prix.

Alemaña Blitzen Benz (1909)

Francia Bugatti Type 35C (1926)

Alemaña Silberpfeile (1930)

Estados Unidos Shelby Daytona (1964)

Xapón Honda RA272 (1965)

Siam (máis tarde Tailandia) librea ERA R12B Hanuman II (1939)

Reino Unido Lotus 49 (principio 1968)

Brasil Fittipaldi Automotive F5A (1977)

Italia Alfa Romeo 33 (1977)

Alemaña Audi R8 (2006)

Código	País	Carrozaría	Números	Marcas/Equipos
D	Alemaña	Branco	Vermello	Benz, Mercedes, BMW, Porsche
		Prata (ou de metal espido (Silver Arrows))	Vermello	Mercedes-Benz, Auto Union, Veritas, Borgward, EMW, Porsche, Audi
F	Francia	Azul (Bleu de France)	Branco	Delage, Bugatti, Talbot, Delahaye, Matra, Panhard, Alpine, Gordini, Peugeot, Ballot, Ligier
GB	Reino Unido	Verde (British racing green)	Branco	Jaguar, Vanwall, Cooper, Lotus, Brabham, BRM, Bentley, Aston Martin, MG
I	Italia	Vermello (Rosso corsa)	Branco	Alfa Romeo, Maserati, Ferrari, Lancia, Abarth, O.S.C.A., Officine Meccaniche
J	Xapón	Branco con "sol" vermello	Negro	Honda, Nissan, Toyota, Super Aguri
USA	Estados Unidos	Branco, raias lonxitudinais azuis ("Cunningham racing stripes"), (orixinal) Azul bastidor	Azul	Cunningham, Ford, NART, Shelby, Chaparral
		Azul (Azul real), Raias lonxitudinais brancas, bastidor Branco	Branco	AAR Eagle, Ford, Shelby, Scarab

an

Lista nacional

Os seguintes esquemas foron adoptados por varios países en diferentes momentos:

Códigos	País	Carrozaría	Capó	Outras Cores	Números	Exemplo ilustrado
A	Austria	Blue			Negro sobre branco
ARG	Arxentina	Azul	Amarelo	Chasis: Negro	Vermello sobre Branco
AUS	Australia	Verde	Ouro	Azul	Negro
B	Bélxica	Amarelo			Negro
BR	Brasil	Amarelo pálido		Chasis/Rodas: Verdes. Ás veces, os coches brasileiros presentaban raias verdes lonxitudinais	Negro
BUL	Bulgaria	Verde	Branco		Vermello sobre branco
C	Cuba	Amarelo	Negro		Negro sobre branco
CDN	Canadá	As cores tradicionais son bandas paralelas brancas e verdes		Logo de que a bandeira canadense fora cambiada en 1965 fíxose popular o vermello con anchas raias brancas lonxitudinais	Negro
CH	Suíza	Vermello	Branco		Negro
CS	Checoslovaquia	Branco	Azul/branco	Bastidor:Vermello	Azul
D	Alemaña	Branco		metal espido (aluminio, "Silver Arrows")	Vermello
DK	Dinamarca	Silver-grey		Bandeira nacional como unha banda ao largo no capó	Vermello sobre branco
E	España	Vermello	Amarelo	Chasis/Ballestas: Vermello	Negro sobre amarelo ou branco sobre vermello
ET	Exipto	Violeta pálido			Vermello sobre branco
F	Francia	Azul			Branco
FIN	Finlandia	Branco		Dúas raias azuis no capó en forma de cruz latina	Negro sobre branco
GB	Reino Unido	Verde		O equipo escocés Rob Walker utilizou o azul escuro co morro branco e Ecurie Ecosse tamén utilizou o azul escuro; o equipo de Arrol Johnston anterior á primeira guerra mundial utilizaba o tartán azul mariño	Branco
GR	Grecia	Pale Blue		Dúas raias lonxitudinais brancas no capó	Negro sobre branco
H	Hungría	Frontal: Branco Traseira: Verde	Vermello		Negro
HJK	Xordania	Marrón			Negro sobre branco
I	Italia	Vermello			Branco
IRL	Irlanda	Verde		Banda horizontal de cor laranxa todo o redor	Branco
J	Xapón	Branco marfil		Disco vermello no capó	Branco sobre negro
L	Luxemburgo	Franxa ao largo tricolor (vermello/branco/azul) de diante atrás			Negro sobre branco
MAS	Malaisia	Amarelo		Branco	Negro sobre branco/Negro
MC	Mónaco	Branco		Longa banda vermella ao redor do coche	Negro sobre branco
MEX	México	Ouro		Diferentes deseños en azul real (Non é estritamente unha X no capó)	Negro sobre branco (non vermello sobre branco)
NL	Países Baixos	Laranxa			Branco
NZ	Nova Zelandia	Verde e prata		Negro e prata
PHI	Filipinas	Vermello	Azul	Vermello
P	Portugal	Red		Bastidor: Branco	Branco
PL	Polonia	Branco		Bastidor: Vermello	Vermello sobre branco
RCH	Chile	Vermello	Azul	Bastidor: Branco	Azul/vermello ou vermello sobre branco
S	Suecia	Fondo azul, principal amarelo, tres bandas transversais de cor azul na parte superior do capó			Branco
T	Tailandia	Azul pálido cunha banda horizontal amarela ao redor da carrozaría e o capó		Rodas: Amarelo pálido	Branco sobre azul
U	Uruguai	Azul pálido con gran banda vermella ao redor da parte inferior do capó			Branco sobre negro
USA	Estados Unidos	Branco con raias lonxitudinais de cor azul		Bastidor: Azul	Azul sobre branco
ZA	Suráfrica	Ouro	Verde		Negro sobre amarelo

Véxase tamén

Bibliografía

• Davey, Keith Davey (1969). The encyclopaedia of motor racing. Anthony Pritchard. D. McKay Co. 

Ligazóns externas

• Motorsport Memorial website - page about country automotive abbreviations and racing colours
• "The colour in racing". Road & Track. 1960.