Vermudo II

rei de Galiza

Vermudo II[1], nado cara ao 956 e finado no Bierzo no 999, foi coroado en Compostela o 15 de outubro do 982[2] gobernando desde 985 e até a súa morte todo o reino de Galiza.[3][4][5][6][7] Xúlgase que fose fillo bastardo de Ordoño III. Foi cognominado o Gotoso, por sufrir de gota.

Vermudo II
Nacemento953 e 948
Falecemento4 de setembro de 999
Lugar de falecementoVilaboa
SoterradoBasílica de Santo Isidoro de León
NacionalidadeReino de Galicia
Relixióncatolicismo
Ocupacióngobernante
PaiOrdoño IV
NaiUrraca Fernandes de Castela
CónxuxeVelasquita Ramírez e Elvira García
FillosAfonso V o Nobre, Cristina Vermúdez e Ordoño Vermúdez
IrmánsUrraca Sánchez de Pamplona e Gonzalo Sánchez of Aragon
Na rede
WikiTree: León-135
editar datos en Wikidata ]

Coroación en Galicia editar

 
Sinal rodado atribuído a Vermudo II no Tombo de Caaveiro (séc. XIII).
Lenda: ✠ Signvm Veremvdi Regis Gallecie.

Ramiro III apoiábase en casas nobiliarias alleas a Galicia, como os Beni Gómez. Incorría nisto no mesmo erro que o seu pai Sancho I que fora envelenado polo dux galaico-portugués Gonzalo Menendiz. A ameaza normanda e musulmá (ocupación de Simancas por Almanzor) incrementaban o descontento.

O 15 de outubro do ano 982, a máis alta nobreza galega proclama rei a un fillo de Ordoño III, Vermudo, e coróano en Santiago de Compostela[8]. Axiña o novo rei faise coa soberanía de todas as terras galegas (que nese momento chegaba ata Coímbra). Ramiro III, entrou entra en territorio galego coas tropas reais sendo derrotadas en Portela de Areas (preto de Monterroso). Vermudo II empezaba o seu reinado en terras galegas. Na primavera do ano 984, invadiu as terras do seu rival e as tropas galegas expulsaron a Ramiro III de León. Este fíxose forte en Astorga e non renunciou á coroa leonesa ata a morte no ano 986.

No ano 985, Vermudo II aparece asinando documentos en Celanova dando testemuño de que xa non ten resistencias e estando ao seu lado como coasinante o líder da nobreza galega Mendo Gundisalviz. Así mesmo, procura o apoio das dioceses, quer pacificamente mediante doazóns (caso de Iria-Santiago e Lugo) ou ben metendo na cadea ao bispo (caso de Gustedeo de Oviedo).

No ano 986 outorga privilexios ás comunidades relixiosas que inzaban as abas do monte Ilicino (máis coñecido como Pico Sacro) eximíndoas de todo tributo. Nese mesmo ano expulsou de Galicia a determinados nobres sublevados que se refuxiaron á sombra de Almanzor.

Insurrección leonesa editar

Toda Galicia recoñecía a Vermudo, pero os Beni Gómez, condes de Saldaña, descoñecían a súa autoridade en terras leonesas. Gómez García e García Gómez eran avós e tío do fillo de Ramiro III, Ordoño Ramírez, e mantiveron en pé os seus dereitos. Nas estadías de Vermudo II en Galicia encontrouse cos señores rebeldes propagando a falsa noticia da súa morte e enseñorándose de León nos anos 989 e 990. O nobre Conancio gobernou a teórica capital do reino en franco desafío ao rei galaico-leonés. Vermudo II volveu dende Galicia e conseguiu expulsar a Conancio, confiscándolle os seus bens.

No ano 991, volveron os nobres leoneses a facerse coa cidade, apoderándose do tesouro real e, coa axuda dos musulmáns, obrigaron a Vermudo a refuxiarse en Galicia, onde mantiña o seu poder intacto.

O novo monarca galaico-leonés conseguira o apoio do bispo de León. Motivo polo cal este viu as súas terras asoladas polos condes leoneses. Almanzor tería entre os rebeldes a Vermudo II uns valiosísimos aliados.

Almanzor editar

Almanzor arrasou León, Zamora, Tui e no ano 997 a cidade de Santiago de Compostela, onde non deixa pedra sobre pedra da catedral xacobea. As portas e as campás da catedral compostelá son levadas a ombreiros de galegos ata Córdoba nun acto de humillación para o reino cristián. A superioridade militar do caudillo musulmán, aconsella a Vermudo II non presentar batalla aberta e deambular por Galicia sostendo un reino a piques de derrubarse. Tras esta terrible vaga, Vermudo II acudiu a Santiago onde auxiliou ao seu bispo San Pedro de Mezonzo a erguer das súas ruínas a basílica do Apóstolo. No ano 999 confiaba o monarca o goberno do mosteiro de San Lourenzo de Carboeiro ao presbítero Anscario e ao monxe Trasuario.

Pervivencia da súa liñaxe editar

Sosténdose na nobreza galega, busca apoios tamén na castelá. Casa coa filla do conde de Castela, Elvira García, e confía a educación do seu fillo ao conde galego Mendo Gundisalviz. Este será o dono da situación á morte de Vermudo no ano 999, e defenderá con éxito os dereitos do seu protexido Afonso V o devandito fillo de Vermudo II.

A morte lévao no ano 999 estando no Bierzo. Os seus restos consérvanse na catedral de León.

Familia editar

Fillos ilexítimos: Elvira e Pelaio.

Notas editar

  1. "Vermudo". Diciopedia do século 21 3. Edicións do Cumio, Galaxia e do Castro. 2006. p. 2158. 
  2. Carriedo Tejedo, Manuel (2014). "La ascendencia de Vermudo II (982-999):Un rey educado en Santiago a la sombra de San Rosendo" (PDF). Annuarium Sancti Iacobi (3): 28. Fuit ordinatus in sede sancti Iacobi apostoli, idus octobris era millesima vicessima 
  3. Santos Coco, Francisco (ed.). Historia Silense (1921 ed.). p. 57. et regem alium nomine Veremudum super se erexerunt, qui fuit ordinatus in sede sancti lacobi apostoli 
  4. Conde, Jose Antonio (1844). Historia de la dominación de los árabes en España 2. p. 82. el rey Bermond de Galicia 
  5. Minguéz Fernández (ed.). Colección diplomática del Monasterio de Sahagún 1. p. 430. Regnante Veremundo rex in Galezia 
  6. Lucas Álvarez, Manuel (1995). El reino de León en la alta Edad media: La documentación real astur-leonesas (718-1072). CSIC. Regnante Veremudo serenissimo principe in foris terra seu et in Gallecia dominante 
  7. Castro Álvarez; Fernández de Viana y Vieites; González Balasch, eds. (1999). El monasterio de San Juan de Caaveiro. Deputación Provincial de A Coruña. p. 120 - 121. Ego, prenominat[us] rex Veremudus, regnans Gallecie, cartam quam fieri iussi, manu propria roboro et confirmo. 
  8. Santos Coco, Francisco (ed.). Historia Silense (1921 ed.). p. 57. et regem alium nomine Veremudum super se erexerunt, qui fuit ordinatus in sede sancti lacobi apostoli 

Véxase tamén editar

  Os reis e as raíñas da Galiza.
  Vermudo II. Un rei galego fronte á adversidade.
(Nós Diario, 04.10.2022)

Bibliografía editar

Outros artigos editar

Reino de Galiza

Segue a:
Ramiro III
Vermudo II
Precede a:
Afonso V
Dinastía dos Ordoñez (910-1037)