Xoán II da Bretaña

Xoán II da Bretaña, nado o 3 ou 4 de xaneiro de 1239 e finado o 16 de novembro de 1305 en Lión, foi duque da Bretaña (1286 - 1305), conde de Richmond (1268 - 1305) e par de Francia.

Xoán II da Bretaña

Biografía
Nacemento	3 de xaneiro de 1239
Morte	18 de novembro de 1305 (66 anos) Lión, Francia
Causa da morte	morte accidental
Lugar de sepultura	Church Saint-Armel in Ploërmel (en)
Relixión	Cristianismo
Obra
Obras destacables 1303 Treaty of Paris (en)
Outro
Título	Duque da Bretaña
Familia	Casa de Dreux
Cónxuxe	Beatriz de Inglaterra (1260 (Gregoriano)–)
Fillos	Pierre de Dreux, Comte de Léon, Artur II da Bretaña, Jean de Bretagne, Maria da Bretanha, Condessa de Saint-Pol, Henry de Dreux, Branca da Bretanha, Eleonor da Bretanha
Pais	João I, Duque da Bretanha   e Branca de Navarra
Irmáns	Alice da Bretanha (1243–1288)

Traxectoria

Acompañou ao seu pai, Xoán I, e Lois IX de Francia á Oitava Cruzada, que terminou coa morte do rei en 1271 en Tunes. Mentres seu pai regresaba á Bretaña, foi a Palestina, probabelmente coa cruzada de Eduardo I de Inglaterra, o seu cuñado.

En 1285, acompañou ao rei Filipe III de Francia o intrépido, na guerra contra o rei catalán Pedro o Grande (cruzada de Aragón). Cuñado do rei de Inglaterra, o seu segundo fillo Xoán foi nomeado por este como capitán xeneral de Aquitania e defendeu esta provincia contra o exército do rei de Francia, dirixido por Carlos I de Valois. Xoán só experimentou derrotas. Os ingleses que intentaban avituallárense na Bretaña cometeron pillaxes tras pillaxes, o que levou ao duque a romper a súa alianza co rei de Inglaterra. Casou o seu neto, o futuro Xoán III da Bretaña, con Isabel, a filla de Carlos de Valois, e converteuse en par de Francia en 1297 polo rei Filipe IV de Francia, que tiña espías a través dos bispos, actuando de feito contra os templarios.

De 1297 a 1304, uniu a súa bandeira coa do rei de Francia na súa loita contra os flamengos; é mencionado na batalla de Mons-en-Pévèle, nos dous asedios de Lille e noutras batallas.

En 1305, logo da paz, dirixiuse a Lión para a consagración do papa Clemente V co fin de resolver os seus conflitos co episcopado bretón. De volta da igrexa de Saint-Just de Lión, cando o duque levaba a brida da mula pontificia, un muro sobre o que estaba situada unha gran multitude de espectadores se derrubou, alcanzando ao pontífice e enterrando a Xoán II. Atopárono moribundo e expirou catro días despois, o 16 de novembro. O seu corpo foi colocado nun cadaleito de chumbo e levado ao seu ducado para ser enterrado nos carmelitas de Ploërmel, que fundara. A estatua xacente do duque, así como a de Xoán III da Bretaña, serán trasladadas á Igrexa de Saint-Armel en 1821.

Durante o seu mandato destacou o eminente xurista Erwan Helouri (1253-1303), máis coñecido como San Ivo de Kermartin (en francés Saint Ives ), desde que foi canonizado en 1347, ao que actualmente consideran patrón os avogados e notarios.

Familia

Fillo de Xoán I o Roxo, duque da Bretaña e de Branca de Navarra (morta en 1283), en novembro de 1260 casou, na basílica de Saint-Denis, con Beatriz de Inglaterra (1242 - 1275), filla do rei Henrique III de Inglaterra, que o dotou do condado de Richmond. Tiveron seis fillos:

• Artur II (25 de xullo de 1262 - 1312), duque da Bretaña.
• Xoán (1266 - 17 de xaneiro de 1334), conde de Richmond ( 1306 - 1334 ). Serviu a Eduardo II de Inglaterra en Escocia contra Roberto I de Escocia e foi feito prisioneiro na batalla de Blackmore en 1322. Non foi liberado ata 1325.
• María (1268 - 5 de maio de 1339) casou en 1292 con Guido III de Châtillon, conde de Saint-Pol.
• Branca da Bretaña (1270 - 19 de marzo de 1327), casada con Filipe de Artois (1269 - 1298).
• Pedro (1269 - xullo de 1312), vizconde de León. Era un príncipe apaixonado polos cabalos e quedou tan endebedado coa súa paixón que se viu obrigado a vender o vizcondado de León ao seu irmán Artur II. Participou nas guerras de Flandres xunto ao seu pai. Morreu en 1312 por un couce de cabalo.
• Leonor da Bretaña (1275 - 16 de maio de 1342). Relixiosa en 1286, a abadesa de Fontevraud 1304 - 1342), legou á súa abadía o Gradual de Aliénor de Bretagne (un manuscrito iluminado).