Víctor Manuel
Víctor Manuel San José Sánchez, máis coñecido como Víctor Manuel, nado o 7 de xullo de 1947 en Mieres del Camino (Mieres del Camín (en asturiano)) (Mieres), é un cantautor asturiano, considerado xunto á súa muller Ana Belén como un dos artistas simbólicos da Transición Española.
.jpg)  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | (es) Víctor Manuel San José Sánchez 7 de xullo de 1947 (76 anos)Mieres, España |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | España |
| Actividade | |
| Ocupación | cantautor , cantante |
| Xénero artístico | Música pop |
| Lingua | Lingua castelá |
| Instrumento | Voz |
| Selo discográfico | Sony Music |
| Obra | |
Obras destacables
| |
| Familia | |
| Cónxuxe | Ana Belén |
| Fillos | Marina San José |
Premios | |
| Páxina web | victormanuel.es |
       | |
En decembro de 2022 foi Medalla de Ouro ao Mérito nas Belas Artes do Goberno de España.[1]
Traxectoria editar
Orixes e inicios profesionais editar
Durante a infancia na súa localidade natal comezou a sentir unha vocación musical que lle leva a presentarse a concursos de canción lixeira a nivel local.
Tras viaxar a Madrid, en 1963 comeza a súa andaina musical, presentándose a concursos radiofónicos xuvenís de Bobby Deglané, onde comezou Ana Belén, e cantando na orquestra Bossa Nova. Tamén é seleccionado para xogar no equipo xuvenil de fútbol do Caudal, pero decantase pola música.
En 1964 plántase en Madrid, alí estuda piano e canto. Durante ano e medio, canta cada domingo no programa La nueva ola musical da emisora La Voz de Madrid. Obtén unha das Estrelas de Ouro do concurso organizado pola emisora. Ana Belén fora Estrela de Ouro en 1963.
En 1965 consegue gravar os seus primeiros sinxelos con Belter que sairían á venda un ano despois. Faríao "amadriñado" pola poetisa Fina de Calderón, quen escribiu gran parte desas cancións. Aínda que unha das súas primeiras cancións ("Un gran hombre") dedícaa a Francisco Franco, dous anos despois a temática das súas cancións e a súa opinión do xeneralísimo dan un xiro radical.
Ese mesmo ano concursa con dúas cancións doutros autores no Festival de Benidorm de 1966, onde pasa sen pena nin gloria.
Os seus primeiros éxitos editar
No ano 1967 chegan os seus primeiros éxitos. No Festival do Miño presenta a canción "Lazos azules y rosas", de autoría propia, coa que gaña o cantante Paco Ruano. O mesmo pasa no Festival do Eo con "Nada es igual" cantada por Cholo Juvacho. Estes festivais déixanlle claro que o seu é máis ben a composición.
En 1968 preséntase de novo ao Festival do Atlántico con "El covarde" e "El tren de madera". Gustan moito ao público, pero non ás autoridades das Canarias, que tachan á primeira canción de antimilitar. En principio esta canción era a gañadora, pero non aceptaban esa letra e volveuse a votar. Ademais Víctor case é empapelado, pero un compoñente de Los Sabandeños a quen lle gustou "El tren de madera" consegue que non lle pase nada. Empézase a coñecer o nome de Víctor Manuel, máis que polas súas cancións polo balbordo armado.
En 1969 chega por fin o ano no que se consagra como artista e consegue varias números 1. Cancións con aire da súa terra como "La Romaría" ou "El abuelo Victor". Fai as súas primeiras aparicións en TVE, o que nesa época supuña ser visto por todo o país, e empeza a soar forte o seu nome. Animados por iso envíano ao festival de panxoliñas novas de Pamplona, que gaña con "El portalín de piedra".
Antes de que finalice o ano sae por primeira vez ao estranxeiro, percorre varios países europeos coa Embaixada Artística de TVE e RNE, onde sen previo aviso canta temas como "La planta 14", cuxas letras non fan ningunha graza ás autoridades que lle acompañaban. Para o ano 1970 pensouse nel como candidato para o Eurovisión, pero, dados os seus antecedentes, optan por non envialo, ademais é vetado en TVE.
En 1970, tras abandonar Belter, grava o seu primeiro disco con Philips, Quiero abrazarte tanto, con temas como o que dá nome ao álbum, Carmina ou María Coraje, cuxo éxito lévalle á súa primeira xira por Latinoamérica, debutando en México.
En 1971 edita o seu terceiro álbum, Dame la mano, onde empeza o verdadeiro problema coa censura ata que morre Franco. Ten que reescribir moitas das cancións, xa que nalgúns títulos, como Por eso estoy aquí, deixa patente a súa ideoloxía de esquerdas.
Ese mesmo ano fai unha xira polo norte de España que hoxe pode resultar moi curiosa, xa que nela actúa xunto a Julio Iglesias, o propio Víctor Manuel desmentiu varias veces que Julio fose o seu abreconcertos como moitas veces se dixo, o certo é que se ían alternando o inicio dos concertos. En A Coruña, preséntanlles á actriz Ana Belén, que está representando a obra de teatro Sabor a miel, coa que inicia unha relación sentimental que é dada a coñecer pola prensa despois do verán.
Censura e exilio editar
Fíchao o director asturiano Gonzalo Suárez para facer a película titulada Morbo. A súa compañeira de repartición será esa moza que coñeceu na Coruña. Ana Belén consegue conquistar a un Víctor Manuel que ao principio se resistía. En 1972 escribe Ravos obra teatral que non pasa a censura en España. Ademais de ter que estar reescribindo cancións recibe multas por interpretar certos temas en directo. Roda a súa segunda película, o musical Al diablo con amor, tamén con Ana Belén. Dela grávase a banda sonora en disco.
O 13 de xuño Víctor Manuel e Ana Belén casan polo civil en Xibraltar, pero non é unha voda válida.
O 16 de setembro actúa no Brasil, no Festival Internacional de Río de Xaneiro, ao que acode representando a España xunto a Nino Bravo; Víctor interpreta o tema "Qué pena". Estrea a obra Ravos en México; o ministerio de información di en España que nela se aldraxa a bandeira española. Aínda que era unha calumnia non lles deron oportunidade de defenderse. Vétanos en todos os medios e críbanos a críticas. Polo que pasan seis meses exiliados. Xa en 1973 poden aclarar o da obra e volver a España, onde ao chegar só son interrogados.
Farto da censura Víctor decide facer un disco con cancións populares asturianas, incensurables. Adáptaas ao seu estilo e crea o disco Verde. Traballa tamén no primeiro disco de Ana, Tierra, e en México saca un disco con temas como "No quiero ser militar" ou "Carta de un minero a Manuel Llaneza". Estrean a película Al diablo con amor, pero un grupo de ultraderecha asalta o cine e teñen que retirala do cartel. Un ano máis tarde sae o disco Todos tenemos un precio. Con cancións como "Qué pena" e "La alemana", empezando así a normalizar a súa vida artística.
Grazas aos labores de José María Iñigo, no seu programa Hoy, 14:15, o 30 de xaneiro de 1975 volve aparecer nas pantallas de TVE tras anos de veto. Saca un álbum de urxencia, Cómicos, pola folga de actores. O 20 de decembro participa no Festival de Panxoliñas Novas de Pamplona, xunto a Luis Eduardo Aute, Rosa León e Luis Pastor entre outros. Canta tres cancións non permitidas, nunha pide a amnistía e por iso pasa a noite detido. Xa levaba un tempo recibindo anónimos na súa casa, pero é en 1976, aproveitando unha viaxe súa en Cuba, cando grupos de extrema dereita fan estalar unha bomba na súa casa de Torrelodones. Ese mesmo ano nace o seu primeiro fillo, David.
Xa en 1977 participa en moitos actos do PCE, era o seu coordinador musical. Viaxa á República Democrática Alemá onde grava Spanien. Disco que aquí nunca sairía con temas tampouco nunca gravados aquí como "Nadie nos niegue el derecho" na que pide a legalización do PCE e "Veremos a Dolores". Si sairía o disco Candido de Voltaire. Obra de teatro para a que Víctor compuxo a música. Tamén compón este ano as bandas sonoras de La Criatura de Eloy de la Iglesia e Las truchas de José Luis García Sánchez.
Grava Canto para todos, disco por unha cara político e por outras con temas sobre Asturias.
Entrando no ano 1978, Víctor grava colaborando co grupo asturiano Nuberu "Aida la fuente", canción mítica na historia de Asturias e "Xuanín, l´home da unidá", dedicado a Juan Muñoz Zapico, líder sindical de CC.OO morto en accidente de automóbil en 1977, cuxa música é de Nuberu e letra de Manuel Asur. Estes últimos anos son de fracaso comercial, só arma balbordos coa súa obra.
Un corazón tendido ao sol editar
A discográfica CBS adopta unha política de sacar novos talentos e rescatar grandes cantantes. Grazas a iso vaise a esa compañía, que se entusiasmou coas cancións que propón. 1979 é un ano clave xa que volve ao primeiro plano musical co disco Soy un corazón tendido al sol, onde sen deixar os temas políticos demostra ser un autor capaz de avanzar, de cantar á súa terra, ao amor, a temas do mundo. Tal é o caso da canción "Sólo pienso en Ti", para moitos a obra mestra de Víctor Manuel, baseada en dous mozos deficientes mentais e que sobe a todo o máis alto das listas de éxitos. Con este disco e sobre todo esta canción, renaceu aos 32 anos, recibiu varios premios revelación. Algo moi curioso tendo varios números 1 ás súas costas.
En 1980 vai a Milán para gravar Luna e xa dá concertos por todo o país. Este novo disco inclúe unha canción pioneira sobre homosexuais "Quién puso más", que se fai co número 1. Tamén escribe en homenaxe a Blas de Otero, "Pido la paz y la palabra". Un ano despois sae Ay amor. Todos estes discos en CBS prodúceos Danilo Vaona. En 1982 viaxa a Londres e cambia de produtor para renovar sons. O novo produtor é Geoff Westley. Abandona o PCE descontento coa política que seguía. En 1983 nace a súa filla Mariña.
En 1985 produce en Londres Querido Pablo, homenaxe a Pablo Milanés con Joan Manuel Serrat, Luís Eduardo Aute, Ana Belén, Miguel Ríos, Amaya Uranga, Silvio Rodríguez, Mozo Buarque, Mercés Eslamiada e o propio Víctor. En 1986, ano do referendo da entrada de España na OTAN, participa pedindo o NON.
Sae o dobre LP Para la ternura siempre hay tiempo, un de Ana Belén e outro de Víctor, pero os dous nunha única caixa e con algún dueto común. O máis famoso deles o de "La puerta de Alcalá", composta polo grupo Suburbano. É o disco máis vendido do ano, máis de 300.000 copias. Varios meses despois, e debido a que a discográfica prohibe a Suburbano gravar "La puerta de Alcalá", Víctor Manuel e outros cantantes, entre eles Ana Belén, solidarízanse co grupo e abandonan CBS en sinal de protesta.
Produtor de cine e discos editar
En 1987 empeza unha etapa como produtor de cine. Iníciase con Divinas palabras. Tamén crea a súa propia produtora discográfica, Ion música, que venderá o produto acabado a unha nova discográfica: BMG ARIOLA (na actualidade Sony BMG).
En 1988 saca o disco Qué te puedo dar, trabállao con Roberto Costa para volver cambiar sons. A canción "La madre" trata sobre o mundo da droga coa perspectiva da nai do enganchado. Tamén está a historia dun transexual "Como los monos de Gibraltar". Recibe a Mazá de Ouro, máxima distinción do Centro Asturiano de Madrid.
En 1990 lanza o disco El delicado olor de las violetas. E logo de tres anos, en 1993, saca un novo disco A donde irán los besos.. En 1994 produce a súa última película. Ese mesmo ano chega o seu proxecto máis exitoso Mucho más que dos, con invitados de luxo: Joaquín Sabina, Joan Manuel Serrat, Pablo Milanés, Manolo Tena, Juan Echanove, Miguel Ríos e Antonio Flores, quen desparecería pouco despois. Grávase en disco dobre e fan unha xira de España a Nova York.
Estrean no disco Yo también nací en el 53 de Andrés Molina, e Contamíname de Pedro Guerra, coa que gañan o Premio Ondas a Mellor Canción. Un ano despois invita a Pablo Milanés a realizar unha xira conxunta En blanco y negro con tres novas cancións, unha con letra de Joaquín Sabina e música de Pablo e Víctor, outra de Pedro Guerra e a última de Jorge Drexler. Ademais intercambian cancións, duetos e cantan "Un ramito de violetas'" de Cecilia. Produto desta xira Milanés e Víctor Manuel lanzan o disco do mesmo nome.
En 1996 lanza o disco Sin memoria, cun puñado de cancións xeniais como a que dá título ao disco ou "Canción pequeña". Pero este proxecto queda eclipsado por El gusto es nuestro. Xira con Ana, Miguel Ríos e Serrat. Percorren toda España e logo América cun éxito irresistible. Convértese na xira con maior número de público na historia de España ata ese momento e gañan o Premio Ondas á Mellor Xira.
Sae un disco que vende medio millón de copias e Víctor escribe o Diario de ruta a base de ir tomando nota do que pasa cada día e contando anécdotas de toda a carreira dos catro. A principios de 1999 sae o disco Cada uno es como es que traballa con Antonio García de Diego. O mesmo ano invítano a facer algo moi especial, supón o primeiro disco no que el só se limita a cantar. A proposta é cantar as súas cancións coa Orquestra Sinfónica do Principado de Asturias e o coro da fundación Príncipe de Asturias.
Grávase en maio no Palacio dos Deportes de Xixón nun único concerto e recóllese no disco Vivir para cantarlo dirixido por Joan Albert Amargos. En 2001 é invitado a participar con Ana nos concertos do 25 aniversario do diario El País. Edita o disco El hijo del ferroviario coas colaboracións de Hevia (en "A la mar fui por naranjas") e de Sabina ("María de las mareas"), moi autobiográfico.
Logo de 7 anos fai outra xira con Ana, Dos en la carretera con grande éxito, gravan un CD/DVD desa xira, con Pedro Guerra, Fito Páez, Sabina, Serrat e Miguel Ríos como invitados. En 2003 produce ...Entre todas las mujeres, disco homenaxe a Joaquín Sabina, no que cantan as súas cancións voces femininas como Chavela Vargas, Julieta Venegas, Niña Pastori, Olga Román e Ana Belén entre outras.
O día de Asturias, en Oviedo participa no Concerto de Asturias xunto con Nuberu, Tejedor e Mari Luz Cristóbal. Dirixidos por Ramón Prada. Recolleríase nun disco que só sae en Asturias. En 2003 realiza unha pequena xira de verán co Concerto de Asturias. Escribe letras para o seu seguinte disco e adapta letras italianas para o próximo disco de Ana.
Empezando 2004 saca un dos seus peores discos, El perro del garaje. Un disco que fala da actualidade: A guerra de Iraq, a catástrofe do Prestige, o 11-S, as mulleres maltratadas. Unha gran variedade musical e temática.
Co tema da violencia de xénero realiza tamén a curta El club de las mujeres muertas para a serie de curtas Hay motivo. Estréase así como director.
En 2005 e 2006 realiza con Ana Belén a xira Una canción me trajo aquí, na que repasan as súas carreiras con máis de 60 cancións, algunhas esbozadas e outras enteiras, divídese en catro bloques con temas desde os 60 ata tres novos que incorporaron directamente nos concertos. Un espectáculo moi orixinal.
Celebrando os 40 anos desde que Víctor sacou os seus primeiros sinxelos edítase en DVD/CD en xaneiro de 2006. Desde os anos 80, eles participaron no Evento da Teletón, a súa última participación foi recentemente en Chile, no Teatro Teletón e o Estadio Nacional. Eles segundo eles, participaron en Causas relacionadas ao Amor e a Unión nos Países Iberoamericanos, por exemplo a Teletón Chilena.
Discografía editar
- Mucho/Tus cosas (Belter, 1966)
- Un gran hombre/Lejano, lejano (Belter, 1966)
- Y Sorrento empezó/El pueblo/Mi música eres tú/No te lo crees ni tú (Belter, 1966)
- Primer disco/Por caridad/Ninette/Y sin embargo (Belter, 1966)
- El tren de madera/El cobarde (Belter, 1968)
- El mendigo/La romería (Belter, 1968)
- El abuelo Víctor/Paxarinos (Belter, 1968)
- En el portalín de piedra/Ya se escuchan las panderetas (Belter, 1969)
- Víctor Manuel (Belter, 1970)
- Quiero abrazarte tanto (Phillips, 1970)
- Dame la mano (Phillips, 1971)
- BSO Al diablo con amor (Ana Belén e Víctor Manuel) (Phillips, 1972)
- Víctor Manuel (editado en México) (1973)
- Verde (cancións populares asturianas) (Phillips, 1973)
- Todos tenemos un precio (Phillips, 1974)
- Cómicos (Phillips, 1975)
- Víctor Manuel en Directo (Phillips, 1976)
- Diez (Phillips, 1977)
- Spanien (editado na RDA) (1977)
- Canto para todos (Phillips, 1978)
- Soy un corazón tendido al Sol (CBS, 1978)
- Luna (CBS, 1979)
- Ay amor (Sony - CBS, 1981)
- Por el camino (Sony - CBS, Gravado en 1982, publicado en 1983)
- Víctor y Ana en vivo (Ana Belén e Víctor Manuel) (Sony - CBS, 1983)
- El lanzador de cuchillos (Sony - CBS, 1984)
- En directo (Sony - CBS, 1985)
- Siempre hay tiempo (disco duplo. O primeiro, "Para la ternura" corresponde a Ana Belén) (Sony - Columbia, 1986)
- Qué te puedo dar (Ion Música / Ariola, 1988)
- Tiempo de cerezas (novas versións de temas antigos) (Ion Música / Ariola, 1989)
- El delicado olor de las violetas (Ion Música / Ariola, 1990)
- A dónde irán los besos (Ion Música / BMG-Ariola, 1993)
- Mucho más que dos (Ana Belén e Víctor Manuel) (Ion Música / BMG-Ariola, 1994) con 7 cantantes máis: Joan Manuel Serrat, Miguel Ríos, Joaquín Sabina, Pablo Milanés, o falecido Antonio Flores, Manolo Tena e o actor Juan Echanove dende o palacio de deportes de Xixón.
- Sin memoria (Ion Música / BMG-Ariola, 1996)
- Cada uno es como es (Ion Música / BMG-Ariola, 1999)
- Vivir para cantarlo (temas antigos en directo con arranxos orquestrais) (Ion Música / BMG-Ariola, 1999)
- El hijo del ferroviario (Ion Música / BMG-Ariola, 2001)
- Dos en la carretera (Ana Belén e Víctor Manuel) (Ion Música / BMG-Ariola, 2001)
- El perro del garaje (Ion Música / Sony-BMG, 2004)
- Una canción me trajo aquí (Ana Belén e Víctor Manuel) (Ion Música / Sony-BMG, 2006).
Outros editar
- En Blanco y Negro (Pablo Milanés e Víctor Manuel) (Ion Música / BMG-Ariola, 1995)
- El gusto es nuestro (Ana Belén, Víctor Manuel, Miguel Ríos e Joan Manuel Serrat) (Ion Música / BMG-Ariola, 1996) xira que chegou con grande éxito por toda Latinoamérica. Gravouse un disco en vivo e supuxo un importante éxito profesional para os catro cantantes.
- Concierto del Día de Asturias (Nuberu, Tejedor, Mari Luz Cristóbal e Víctor Manuel. Dirixido por Ramón Prada) (Ion Música / Sony-BMG, 2002)
- Neruda en el corazón (Varios artistas) (Ion Música / Sony-BMG, 2004) Proxecto levado a cabo por el.
Notas editar
- ↑ "El Gobierno distingue a 33 personalidades y entidades de la cultura con la Medalla de Oro al Mérito en las Bellas Artes 2022". culturaydeporte.gob.es (en castelán). 27 de decembro de 2022. Consultado o 25 de setembro de 2023.