Supermarine Spitfire
O Supermarine Spitfire é un avión de caza monopraza usado pola RAF e outros países aliados antes, durante e despois da segunda guerra mundial. Construíronse moitas variantes do Spitfire, usando distintas configuracións de ás. Foi producido en maior número que outros avións británicos e foi o único caza aliado en produción durante toda a guerra. O Spitfire continua sendo popular entre os entuasiastas da aviación, quedando uns 70 en condicións de voo, e moitos máis en museos de todo o mundo. O avión continuou sendo usado en roles secundarios durante os anos 50.
Supermarine Spitfire | |
---|---|
Spitfire VIII MT928 | |
Tipo | caza |
Fabricante | Supermarine |
Deseñado por | R. J. Mitchell |
Primeiro voo | 5 de marzo de 1936 |
Introducido | 4 de agosto de 1938 |
Retirado | 1961 (Irish Air Corps) |
Principais usuarios | Royal Air Force |
Produción | 1938 - 1948 |
Unidades construídas | 20.351 |
Variantes | Supermarine Seafire Supermarine Spiteful |
O Spitfire foi deseñado como un interceptor de alto rendemento de curto alcance por R. J. Mitchell, deseñador xefe de Supermarine Aviation Works, que operaba como unha filial de Vickers-Armstrong dende 1928. Mitchell mellorou a distintiva á elíptica do Spitfire con innovadores remaches afundidos (deseñados por Beverley Shenstone) para ter unha sección transversal o máis delgada posible, axundando a que o avión unha maior velocidade máxima que moitos cazas contemporáneos, incluído o Hawker Hurricane.
Tras a batalla de Inglaterra o Spitfire substituíu o Hurricane para converterse na espiña dorsal do Mando de Caza da RAF, e combateu nos teatros de Europa, do Mediterráneo, do Pacífico e do Sueste de Asia. Moi querido polos seus pilotos, o Spitfire serviu en varios roles, como interceptor, recoñecemento fotográfico, cazabombardeiro e adestrador, e continuou realizándoos ata os anos 50. O Seafire foi unha adaptación embarcada do Spitfire que operou coa Fleet Air Arm dende 1942 ata mediados dos 50. Aínda que a célula orixinal deseñouse para equipar un motor Rolls-Royce Merlin que producía 1 030 cabalos, era o suficientemente forte e adptable como para usar Merlins máis potentes e, en desenvolvementos posteriores, motores Rolls-Royce Griffon de ata 2 340 cabalos. Como resultado, o rendemento e capacidades do Spitfire foron mellorando durante toda a súa vida de servizo.
Características editar
Producido por Supermarine, o Spitfire foi deseñado por R.J. Mitchell, que continuou mellorándoo ata a súa morte en 1937. O Spitfire prestou servizo durante a totalidade da II GM en todos os teatros de guerra, e en diferentes variantes. Durante a batalla de Inglaterra (1940), demostrou a súa efectividade en combate, derrubando a maioría de cazas alemáns, mentres o Hawker Hurricane, ó ser máis pesado e resistente, derrubaba bombardeiros. O seu primeiro voo foi o 5 de marzo de 1936, fabricáronse 20.000 avións en máis de 40 versións entre 1938 e 1948 e retirouse da RAF en 1952.
Historia editar
Desenvolvemento editar
En 1931 o Ministerio do Aire británico publicou a especificación F7/30 solicitando un caza moderno capaz de voar a unha velocidade de 400 km/h. R. J. Mitchell deseñou o Supermarine Type 224 para cumprir ese papel. O 224 era un monoplano con cabina aberta, con voluminosas ás de gaivota, e un gran tren de aterraxe fixo. Estaba impulsado por un motor de 600 cabalos Rolls-Royce Goshawk refrixerado por evaporación.[1] O avión realizou o seu primeiro voo en febreiro de 1934.[2] Dos sete deseños que responderon á F7/30, o biplano Gloster Gladiator foi aceptado para o servizo.[3]
O Type 224 foi unha gran decepción para Mitchell e o seu equipo de deseño, que inmediatamente comezou a realizar unha serie de deseños novos usando a súa experiencia cos hidroavións do Trofeo Schneider como punto de partida.[3] Isto levou ao Type 300, con tren de aterraxe retráctil e unha envergadura reducida en 1,8 metros. Este deseño enviouse ao Ministerio do Aire en xullo de 1934, pero non foi aceptado.[4] Posteriormente pasou por unha serie de cambios, incluída a incorporación dunha cabina pechada, aparato de respiración de osíxeno, ás máis pequenas e delgadas, e o novo e máis potente motor Rolls-Royce PV-XII V-12, despois chamado "Merlin". En novembro de 1934 Mitchell, co respaldo de Vickers-Armstrong, dona de Supermarine, comezou o traballo de deseño detallado da súa versión refinada do Type 300.[5]
O 1 de decembro de 1934 o Ministerio do Aire publicou o contrato AM 361140/34, proporcionando 10 000 libras para a construción do deseño mellorado do Type 300 de Mitchell.[6] O 3 de xaneiro de 1935 formalizouse o contrato cunha nova especificación, a F10/35.[7] En abril de 1935 cambiouse o armamento de dúas metralladoras Vickers de 7,7 mm en cada á a catro Browning de 7,7 mm,[8] tras unha recomendación do líder de escuadrón Ralph Sorley da sección de Requirimentos Operativos do Ministerio do Aire.[9]
O prototipo do Spitfire, o K5054, voou por primeira vez o 5 de marzo de 1936 na fábrica de Eastleigh, preto de Southampton. Aos controis estaba o capitán Joseph "Mutt" Summers, xefe de pilotos de proba de Vickers, que dixo ao aterra "Non toquedes nada".[10] Este voo de oito minutos[9] chegou catro meses despois do primeiro voo do contemporáneo Hurricane.[11] A finais dese ano instalóuselle un armamento de oito metralladoras e comezaron as probas operacionais. Antes diso, en xuño, o Ministerio do Aire británico xa asinara un contrato con Supermarine Aviation para mercar 310 avións.
O primeiro Spitfire de serie voou case dous anos despois, o 11 de maio de 1938, un ano máis tarde do previsto. Estaba equipado coa nova versión do motor Merlin, que lle daba unha velocidade de 470 millas/hora, cando o prototipo o voara a un máximo de 380. Isto puxo de manifesto un problema que tiña o Spitfire e que sería arranxado moito máis adiante: as superficies de control eran de revestimento téxtil, e a velocidades por riba das 400 millas/hora inchábanse e facían o avión practicamente ingobernable.
O 12 de xullo de 1938 comezouse a construír preto de Birmingham a fábrica onde se producirían os Spitfire. En agosto chegarían os primeiros avións a unidades operativas, concretamente aos Escuadróns 19 e 66 da RAF baseados no aeródromo de Duxford. Eses dous escuadróns terían todos os seus aparatos a finais dese ano.
Durante eses primeiros meses de servizo faríanse modificacións no Spitfire Mk I. Primeiro cambiouse a hélice bipala de madeira de paso fixo por outra tripala de dobre paso; pasouse de usar gasolina de 87 octanos a usar a de 100, que incrementaba a potencia do motor Merlín case 300 cabalos, chegando ata os 1.310, usando un sobrecompresor; e todos os avións foron equipados con radio e con blindaxe diante e detrás do piloto.
Segunda guerra mundial editar
O Spitfire entrou en combate xa ao principio da guerra, aínda que as incursións da Luftwaffe en Gran Bretaña foron escasas ata o inicio da batalla de Inglaterra, a mediados de 1940. Comprobouse entón que era preciso revisar o armamento que equipaba o avión. As oito metralladoras do Mk I eran demasiado lixeiras, e moitos bombardeiros alemáns conseguían regresar ás súas bases con decenas de buratos de bala. Os Bf 109 alemáns so equipaban tres armas, pero eran máis pesadas e concentraban máis os disparos que as do Spitfire, que as levaba distribuídas ao longo das ás.
O feito de que as armas estivesen distribuídas dese xeito tamén afectaba ao comportamento do avión. Cando a súa munición se consumía a distribución do peso do Spitfire cambiaba, modificando o comportamento en voo do avión. Facíase entón preciso pasar aos canóns, pero os intentos de instalalos nas ás fallaron, e estas tiveron que redeseñarse. O novo armamento probouse por primeira vez en xullo de 1939.
Seis meses despois entraría en combate o primeiro Spitfire equipado con canóns atacando a un bombardeiro Heinkel He 111. A súa arma de estribor atascouse despois do primeiro disparo, pero a de babor funcionou normalmente e alcanzou ao avión alemán, que sería rematado polas metralladoras dun Hurricane.
Características técnicas editar
Características da primeira versión: Mk I
Caza monopraza, o spitfire tiña unha lonxitude de 9.12 metros e unha altura de 3.48 cun peso en baleiro de 2.313 kg. O motor era un Rolls-Royce Merlin 45 de 1.470 CV de potencia. Chegaba a alcanzar os 605 km/h e tiña unha autonomía de voo de 760 km, podía chegar a unha altura de 11.300 m.
Galería de imaxes editar
-
Spitfire
-
Plataforma do Spitfire
-
Spitfire LF XVIE TD248.jpg
Notas editar
- ↑ Ethell 1997, p. 6
- ↑ Andrews e Morgan 1987, p. 206
- ↑ 3,0 3,1 Price 1977, p. 16
- ↑ Price 1982, p. 16
- ↑ Price 1982, p. 17
- ↑ Price 1977, p. 20
- ↑ Price 1999, pp. 16, 17
- ↑ Price 1977, p. 32
- ↑ 9,0 9,1 Glancey 2006, pp. 37-38
- ↑ Gunston et al. 1992, p. 334
- ↑ Magazine, Smithsonian. "Best of the Battle of Britain". Smithsonian Magazine (en inglés). Consultado o 2022-03-24.
Véxase tamén editar
Commons ten máis contidos multimedia sobre: Supermarine Spitfire |
Bibliografía editar
- Andrews, C.F. e E.B. Morgan. Supermarine Aircraft since 1914. Londres: Putnam, 1987. ISBN 0-85177-800-3.
- Price, Alfred. Spitfire: A Documentary History. Londres: Macdonald and Jane's, 1977. ISBN 0-354-01077-8.
- Price, Alfred. The Spitfire Story. Londres: Jane's Publishing Company Ltd., 1982. ISBN 0-86720-624-1.