Lista de emperadores do Sacro Imperio Romano

Esta é unha lista de emperadores do Sacro Imperio Romano Xermánico

O Sacro Emperador Romano era, como regra xeral, o soberano do Sacro Imperio Romano Xermánico, antecesor de diversos países, case todos na Europa Central. Subsistiu desde século X até o seu colapso en 1806.

Considérase que o título imperial pasou dos romanos para o Reino dos francos cando, en 800 d.C., o Papa León III coroou o rei dos francos, Carlomagno, emperador e este, por protección á Igrexa, na calidade de patricio dos romanos e por forza da súa dignidade imperial, condenou os perseguidores do pontífice á morte, condena que foi retirada por intervención do propio papa. Tras a división do Reino Franco en tres partes polo tratado de Verdun, de 843, o título ficou vinculado, en principio, ao reino central lotarínxio, mais terminou por pasar para o do leste cando Oto I, o Grande, duque dos saxóns, rei franco oriental, foi coroado emperador en 962. A transferencia do título foi xustificada pola teoría política medieval da translatio imperii.

De inicio, o emperador se autointitulava Imperator Augustus, empregando títulos do antigo Imperio Romano. O título "Sacro Emperador Romano", ben como o nome do Sacro Imperio Romano, xurdiu só nos séculos seguintes (e os historiadores engaden a cualificación "-Xermánico" ao título e ao imperio, acusando o carácter eminentemente alemán da entidade política e do territorio que esta controlaba).

O emperador era escollido por un grupo de príncipes posteriormente coñecidos como electores, mais, até a súa coroación polo Papa en Roma, ostentaba só o título de Rei de romanos (rex romanorum). Ao recibir a coroa imperial, o emperador mantiña o título de rei (título este con funcións dadas polo dereito feudal). A partir de 1508, dispensouse a obrigación da coroación polo papa para que o electo puidese levar o título imperial (ou, formalmente, de "emperador-electo").

O título de emperador tiña conotacións relixiosas, o que suxería unha obrigación de protexer a Igrexa (o propio Carlomagno se arrogaba a suprema dirección da Igrexa, recibida co título imperial). O emperador tamén era ordenado como sub-diácono, o que excluía non-católicos e mulleres do trono. A relación precisa entre as funcións temporal e relixiosa do título nunca ficou moi clara e causou conflitos serios entre os duques xermánicos e o papa, como, por exemplo, na Cuestión das Investiduras o século XI.

A selección do rei/emperador estaba influenciada por diversos factores. Como o título era formalmente electivo, a sucesión era hereditaria só até un correcto punto, aínda que acostumaba ocorrer dentro dunha mesma dinastía até que se esgotasen os sucesores. O proceso esixía que o demandante fixese concesións aos electores, o que contribuía ao debilitamento do poder central (do emperador) en favor dos príncipes territoriais do Imperio. O colexio dos electores foi fixado en sete pola Bula Dourada en 1356; en 1623, durante a Guerra dos Trinta Anos, engadíronse outros electores.

Tras 1438, o título permaneceu nas mans da Casa de Habsburgo, coa breve excepción de Carlos VII, da Casa de Wittelsbach. O título foi finalmente abolido en 1806.