Otón I do Sacro Imperio Romano Xermánico

Otón I de Alemaña, tamén coñecido como Otón o Grande (en alemán: Otto I., der Große), nado probablemente en Wallhausen, preto de Sangerhausen, o 23 de novembro de 912 e finado en Memleben o 7 de maio de 973, foi rei de Xermania de 936 a 973 e emperador do Sacro Imperio Romano Xermánico[1] de 962 a 973. Foi fillo de Henrique I o Paxareiro ou o Cazador, duque de Saxonia. Dende 929 era un monarca asociado, o que tiña como fin facilitar a sucesión.

Modelo:BiografíaOtón I do Sacro Imperio Romano Xermánico

Editar o valor en Wikidata
Nome orixinal(de) Otto I der Große Editar o valor en Wikidata
Biografía
Nacemento23 de novembro de 912 Editar o valor en Wikidata
Wallhausen, Alemaña Editar o valor en Wikidata
Morte7 de maio de 973 Editar o valor en Wikidata (60 anos)
Memleben, Alemaña Editar o valor en Wikidata
Lugar de sepulturaCathedral of Magdeburg (en) Traducir Editar o valor en Wikidata
Emperador do Sacro Imperio Romano Xermánico
2 de febreiro de 962 – 7 de maio de 973
King of East Francia (en) Traducir
936 – 973
← Henrique I de AlemañaSupresión do cargo → Editar o valor en Wikidata
Actividade
Ocupacióngobernante Editar o valor en Wikidata
Familia
FamiliaDinastía Saxoa Editar o valor en Wikidata
CónxuxeAdelaide da Itália (951 (Gregoriano)–)
Edite de Wessex, Rainha da Germânia (929–946) Editar o valor en Wikidata
FillosWilliam, Archbishop of Mainz
 ()
Liudolf
 () Edite de Wessex, Rainha da Germânia
Liutgarde
 () Edite de Wessex, Rainha da Germânia
Otón II
 () Adelaide da Itália
Matilda, Abbess of Quedlinburg
 () Adelaide da Itália
Richlind
 () Edite de Wessex, Rainha da Germânia Editar o valor en Wikidata
PaisHenrique I de Alemaña Editar o valor en Wikidata  e Matilde de Ringelheim Editar o valor en Wikidata
IrmánsEdviges da Saxônia
Gerberga da Saxônia
Thankmar
Henrique I, Duque da Baviera
Bruno I, Arcebispo de Colônia Editar o valor en Wikidata
ParentesHenrique II, Duque da Baviera, sobriño
Conrado III de Borgoña, cuñado
Eadgifu de Wessex, cuñada
Gerberge of Lorraine, sobriña Editar o valor en Wikidata
Sinatura Editar o valor en Wikidata

Descrito pola fonteEnciclopedia soviética armenia
Dicionario Enciclopédico Brockhaus e Efron
Grande Enciclopedia Soviética (1926—1947) Editar o valor en Wikidata
BNE: XX1672562 WikiTree: Ottonian-2 Find a Grave: 9167602 Editar o valor en Wikidata

Traxectoria

editar

Ascenso ao trono

editar

Trala morte de Henrique I, fíxose coroar en Aquisgrán no palacio de Carlomagno[2] en 936 co título carolinxio de Rex et sacerdos ("Rei e sacerdote"). De feito, tivo a vocación de restaurar o imperio carolinxio[1] e foi o primeiro representante do Sacro Imperio Romano Xermánico.[1]

Coa axuda da alta xerarquía eclesiástica, en mans dos seus amigos e familiares, e dos duques de Franconia, Suabia, Lorena e Baviera, Otón derrotou os señores alemáns en varias batallas e substituíunos cos seus familiares.[2]

Política exterior

editar

A súa política exterior dirixiuse inicialmente á Península Itálica, onde sostivo os dereitos de Adelaida de Italia fronte ao rei Berengario II de Ivrea.[3] Tras entrar vitorioso en Pavia, en 951, seguindo de novo a tradición carolinxia, fíxose proclamar rei dos francos e dos lombardos, para casar a continuación con Adelaida. Ante isto, Berengario cedeu e acaptou renderlle vasalaxe, polo que se fixo un oco na repartición do poder e recibiu o título de rei de Italia.

Para acudir tan rapidamente en axuda de Adelaida, Otón aproveitou o exército do seu fillo máis vello, Liudolfo, que acababa de invadir Lombardía aproveitando a inestabilidade da zona. Ao apropiarse deste exército e casar con Adelaida, Otón frustraba todaslas ambicións do seu fillo en Italia. Liudolfo sentiuse moi molesto por este motivo, e pouco despois, en 953, rebelouse contra o seu pai contando co apoio do seu cuñado, Conrado o Vermello. Non obstante, Otón esmagou a rebelión do seu fillo un ano máis tarde coa axuda de Henrique I, duque de Baviera.

No leste, Otón I tivo un importante éxito nas beiras do río Lech o 10 de agosto de 955. Ese día desenvolveuse a batalla de Lechfeld, en que derrotou unha enorme hoste de maxiares,[2] a quen os señores alemáns aos que previamente derrotara, apelaran coa fin de derrocalo.[2] Con tal fin recrutou un exército de cabaleiros de todas as partes do seu reino[2] que causaron enormes perdas aos maxiares mentres estes cruzaban en desorde o río Lech.[3]

Con esta vitoria puxo fin á ameaza maxiar, o que lle deu unha gran reputación e lle valeu o título de "o Grande".[3] Ese mesmo ano dirixiu as súas armas contra os eslavos do Elba, aos que venceu na batalla de Recknitz, acción que impulsou a expansión xermánica cara ao leste.

Emperador

editar

En 961, ligou o seu fillo Otón II ao poder, segundo o procedemento iniciado polo seu pai Henrique, para garantir unha sucesión pouco conflitiva. Pouco despois atendeu a petición de axuda do papa Xoán XII e marchou a Italia para defender os dereitos do pontífice fronte ás intromisións de Berengario.[3]

 
Diñeiro a nome de Otón I, cuñado na ceca de Pavia.

Logo marchou a Roma, onde foi coroado emperador o 2 de febreiro de 962.[1] Isto volveu resucitar o Imperio Romano de Occidente, por ese tempo o maior estado territorial de Europa. Adoptou o nome de Sacro para subliñar a súa estreita relación coa Igrexa.[1] Isto marcou tamén o comezo do Sacro Imperio Romano Xermánico.[1]

Con todo, a alianza co papa durou pouco, xa que este axiña cambiou as súas ideas políticas.[4] Otón marchou entón sobre Roma e depúxoo, mais os romanos non cederon nin aceptaron o novo papa, León VIII, imposto por Otón.[4] Á morte de Xoán XII elixiron a Bieito V. Tras unha nova campaña en 966, Otón conseguiu por fin afianzarse e que o seu fillo fose nomeado emperador.

O pontificado e o imperio

editar

A raíz da restauración do imperio, Otón I afirmou o dereito dos emperadores a intervir na escolla dos pontífices, mais esa facultade desapareceu dende que o papa Nicolao II estableceu en 1059 que a elección pontificia sería privativa do conclave ou colexio de cardeais. O antagonismo entre os papas e os emperadores subsistiu avivado pola pretensión imperial, resistida polo pontificado, de someter Italia.

As relacións entre os emperadores e os pontífices, xefes absolutos da Igrexa de Occidente, abundaron en conflitos que debilitaron o poder imperial e papal.

A dinastía de Saxonia só durou dúas xeracións despois de Otón I. En 1024, a familia ducal de Franconia alcanzou o trono. Durante un século a elección imperial recaeu nesta familia, á que pertenceron Henrique IV, o emperador humillado en Canossa, e Henrique V, que celebrou coa Igrexa o concordato de Worms.[5]

Renacemento otoniano

editar
 
Otón I o Grande

Baixo o padroado de Otón I e os seus inmediatos sucesores produciuse o chamado renacemento otoniano, un limitado renacemento das artes e a arquitectura. O renacemento otoniano maniféstase nalgunhas escolas catedralicias revividas, como a de Bruno I, arcebispo de Colonia, e na produción de manuscritos iluminados, a principal forma artística da época, dun feixe de scriptoria de elite, como Quedlinburg, fundado por Otón en 936.

As abadías imperiais e a corte imperial convertéronse en centros da vida relixiosa e espiritual, guiados polo exemplo de mulleres da familia real. Otón quedou escandalizado polo estado da liturxia en Roma, así que encargou o primeiro Libro Pontifical, un libro litúrxico que contiña tanto oracións como instrucións sobre o rito. A compilación do Pontifical romano-xermánico foi supervisada polo arcebispo Guillerme de Mainz.

Predecesor:
Henrique I
Rei de Francia Oriental
936-973
Sucesor:
Otón II
Predecesor:
Berengario II e
Adalberto
Rei de Italia
951-973
Sucesor:
Otón II
Predecesor:
Berengario de Friuli
Emperador do Sacro Imperio
962-973
Sucesor:
Otón II
Predecesor:
Henrique I
Duque de Saxonia
936973
Sucesor:
Bernardo I
  1. 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 Asimov, Isaac (1968). "10. La oscuridad comienza a disiparse". La Alta Edad Media (en castelán). Alianza. p. 296. 
  2. 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 Asimov, Isaac (1968). "10. La oscuridad comienza a disiparse". La Alta Edad Media (en castelán). Alianza. p. 294. 
  3. 3,0 3,1 3,2 3,3 Asimov, Isaac (1968). "10. La oscuridad comienza a disiparse". La Alta Edad Media (en castelán). Alianza. p. 295. 
  4. 4,0 4,1 Asimov, Isaac (1968). "10. La oscuridad comienza a disiparse". La Alta Edad Media (en castelán). Alianza. p. 298. 
  5. Bryce, James. The Holy Roman Empire. MacMillan, 1913. páx. 164

Véxase tamén

editar

Ligazóns externas

editar