Levante Unión Deportiva
O Levante Unión Deportiva, S.A.D., tamén chamado Llevant Unió Esportiva en valenciano, é un club de fútbol de España, decano da cidade de Valencia. Foi fundado en 1909 o Gimnástico e o FC Levante e, tras a súa fusión en 1939, pasou a denominarse Levante Unión Deportiva. Actualmente compite na Liga Santander.
Levante | ||||
---|---|---|---|---|
Nome | Levante Unión Deportiva | |||
Alcume(s) | Granotes | |||
Fundación | 1909 | |||
Estadio | Ciutat de València, Valencia, España | |||
Inauguración | 1969 | |||
Capacidade | 26.534 | |||
Presidente | Quico Catalán | |||
Adestrador | Paco López | |||
Liga | Primeira División | |||
2018–19 | 15º | |||
Vestimenta | Macron | |||
Na rede | ||||
http://www.levanteud.com/ | ||||
| ||||
Historia
editarO Levante Unión Deportiva é un club de fútbol, da cidade de Valencia. En 1909, ao crearse a Federación Valenciana de Fútbol, fundáronse o Real Gimnástico Club de Fútbol (herdeiro do Universitario FC) e o Levante FC (herdeiro do Cabanyal FC). En 1915, o Levante FC deixa de xogar partidos para volver aparecer en 1917. Debemos recordar que o fútbol, sempre de afeccionados e pouco coñecido naquela época, xa existía desde 1903 en Valencia e que xa en 1907 o Cabanyal FC xogaba os seus partidos nun campo fronte ás Areas, chamado popularmente "A Platjeta", sería o antecesor do Levante cuxo nomee provén precisamente da praia de Levante. Pola súa banda o Ximnástico xogaba nun campo cedido polo Padroado da Mocidade Obreira. Con motivo daquela exposición rexional de 1909 disputouse un torneo-exhibición de fútbol no recinto da Exposición, nun campo coñecido popularmente como "A Gran Pista".
Os anos 20 e 30
editarNa tempada 1921/22, o Levante FC consegue o seu primeiro logro: subcampión rexional valenciano. Da man de Gaspar Louro, logra ser campión rexional valenciano na tempada 1928/29. Tras esta tempada, nace o campionato nacional de liga con tres divisións. Na tempada 1934/35 logra vencer de novo na división rexional Valencia-Murcia e ademais alcanzou a semifinais da Copa de España sendo eliminado polo CE Sabadell, pero habendo deixado atrás a equipos como o Valencia CF ou o FC Barcelona.
Doutra banda, o Gimnástico finaliza campión a tempada 1923/24 na rexión valenciana.
Fusión
editarPosteriormente en 1940 fusiónanse Levante FC e Gimnástico. Iso foi debido a que tras a guerra civil española o Levante FC atopouse con todos os seus xogadores ao completo pero sen campo, xa que o seu antigo campo situado no camiño fondo do Grau estaba practicamente inutilizado. Pola súa banda, o Gimnástico atopouse na situación inversa, sen xogadores, pero co seu histórico campo de Vallejo. Tras a fusión acordouse utilizar como equipamento un uniforme a raias brancas e vermellas que foi froito das raias azulgranas do Ximnástico e das blanquinegras do Levante. Tamén se decidiu utilizar como nomee o de Unión Deportiva Levante-Gimnástico (UDLG) aínda que popularmente denominábaselle UDELAGE.
Anos 40
editarDesde a tempada 1941/42 adopta o nome actual, Levante Unión Deportiva. Ademais incorpora definitivamente como uniforme o azulgrana do Gimnástico relegando o blanquinegro do Levante FC ao segundo equipamento. Esa mesma tempada, o equipo descendeu á categoría rexional, aínda que, ao ano seguinte, lógrase volver a Terceira División. Na tempada 1943/44, o Levante finalizou como campión, pero non logrou o ascenso, o cal fíxose esperar ata dous anos despois, na tempada 1945/46. O Levante finalizou a campaña como campión do seu grupo e quedou segundo na liguiña de ascenso, por detrás do Málaga CF.
Xa en Segunda División, o Levante realizou unha boa tempada como recentemente ascendido finalizando no sexto posto; con todo, logrou a vitoria en Copa contra un mítico Athletic de Bilbao remontando un resultado de 6-2 en San Mamés vencendo en Vallejo por 4-2 nun encontro histórico.
Anos 50
editarO Levante mantívose na Segunda División ata a tempada 1951/52, que descendeu a Terceira División. Ese mesmo ano, o club fíxose co dominio do campo de Vallejo por 6 millóns de pesetas. Tras un ano de transición en Terceira, o Levante regresa a Segunda División na tempada 1953/54 sendo os xogadores paseados aos ombreiros polas rúas do barrio do Cabañal e da Malvarrosa. Con todo, ao ano seguinte, o equipo volveu descender, aínda que recuperou a categoría inmediatamente despois. Na tempada 1957/58, o equipo comezou con moi malos resultados coincidindo coa gran riada de Valencia que deixou o campo de Vallejo inservible, tendo que xogarse a primeira volta lonxe del. A pesar dos contratempos, o Levante logrou remontar e alcanzar un incrible cuarto posto, o que fixo aos afeccionados comezar a soñar co ascenso a Primeira División. Este case se logrou durante a tempada 1958/1959, con todo, a UD Las Palmas venceu ao Levante na promoción por un gol de diferenza.
Anos 60
editarDurante os anos 60, o club levou a cabo un proceso de estabilización económica ante os problemas monetarios que empezou a mostrar o club.
Na tempada 1962/63, o Levante logra o seu primeiro ascenso a Primeira División baixo a presidencia de Eduardo Clerigues tras vencer na promoción ao Deportivo da Coruña gañando tanto en Riazor como en Vallejo. O Levante debutou en Primeira División o día 15 de setembro de 1963 en Barcelona ante o RCD Espanyol empatando a catro goles. O equipo finalizou a tempada nun respectable décimo posto. Ao ano seguinte, o Levante non logrou asegurar a permanencia perdendo na promoción fronte ao Málaga CF.
Ao finalizar a seguinte tempada en Segunda División, o Levante viuse obrigado a traspasar aos seus mellores xogadores ante o desfasamento económico que presentaba. Ao ano seguinte, na tempada 1967/68, o Levante clasificouse en 14ª posición. Isto non foi suficiente, xa que a Federación Española decidiu reducir a Segunda División a un só grupo, polo que o Levante viuse obrigado a descender a Terceira.
Para finalizar coas débedas do club, a directiva decidiu vender o xa antigo estadio de Vallejo e comprar uns terreos no barrio de Orriols onde se construíu un novo estadio, o actual Cidade de Valencia, baixo o nome de Antonio Román, presidente do club. Mentres se construía o estadio, o Levante xogou os seus partidos no estadio de Mestalla, propiedade do veciño Valencia CF.
Anos 70
editarNa tempada 1972/73, o Levante logrou saír da Terceira e ascendeu como campión a falta de varias xornadas á división de prata; con todo, ao ano seguinte non logrou manter a categoría e descendeu de novo, a pesar da soada fichaxe do internacional chileno Carlos Caszely. De novo en Terceira División, o Levante realizou unha magnífica tempada 1974/75 e logrou un segundo posto, aínda que perdeu na promoción fronte ao Deportivo Alavés. Ao finalizar a campaña, Caszely foi traspasado ao Espanyol. Ao ano seguinte, durante a tempada 1975/76, o Levante logra unha vez máis o ascenso. Para celebralo, organizouse unha partida homenaxe contra a selección brasileira, atraendo ao público ao estadio. Con todo, ao ano seguinte, o equipo volveu perder a categoría descendendo á Segunda División B e entrando nunha delicada situación económica. Durante os dous seguintes anos, o Levante non reparou en gastos e investiu amplamente con tal de recuperar a categoría, obxectivo cumprido ao finalizar a tempada 1978/79. O club retornara á división de prata e mantivo a categoría durante varios anos, pero á conta dunha gran débeda económica.
Anos 80
editarNa tempada 1980/81, o presidente Aznar decidiu fichar a Johan Cruyff, a pesar de que o equipo estaba realizando unha magnífica tempada. O xogador holandés debutou o día 1 de marzo de 1981 con gran balbordo dos medios. A chegada de Cruyff tivo o efecto contrario ao desexado e o equipo comezou a encandenar unha serie de malos resultados que fixeron que o equipo queda finalmente na novena posición.
Na tempada 1981/82, a situación económica é tan difícil que se fai imposible o cobro dos xogadores. Estes decidiron encerrarse no vestiario obrigando con iso a dimitir ao presidente e aos seus colaboradores. Esa mesma tempada, o club descende á Segunda División B. Con todo, debido ás débedas, o club vese obrigado a descender outra categoría máis ata a Terceira División. A tempada seguinte, 1982/83, logrou o subcampionato, pero perdeu a promoción fronte ao ENSIDESA. Ao ano seguinte, lógrase ascender á Segunda División B. Nesta tempada celébrase o 75º aniversario do club nomeándose como presidente de honra a Felipe, Príncipe de Asturias e levándose a cabo diversos actos sociais.
No 76º aniversario do club, este descende unha vez máis a Terceira División mentres leva a cabo un saneamento da economía do club. Na tempada 1986/87 alcanza a presidencia Ramón Victoria, o cal intentou paliar o desastre económico durante os seus oito anos de mandato, retornando e mantendo ao club na Segunda División B.
Durante este período popularizouse o alcume de "equipo ascensor" debido aos constantes ascensos e descensos do club. Na tempada 1988/89, o equipo logra ascender á división de prata e mantén a categoría ao ano seguinte.
Anos 90
editarA falta de medios económicos non permitiron a formación dun equipo adecuado, o que provocou na tempada 1990/91 o descenso á Segunda División B. Tres tempada despois, na 1993/94, o equipo alcanza sen éxito a promoción de ascenso. O mesmo resultado alcanzou o equipo sendo adestrador Juande Ramos e a pesar dos seus 13 vitorias consecutivas. Esa tempada, o día 13 de maio de 1994, o Levante constituír en Sociedade Anónima Deportiva.
Na tempada 1995/96, o equipo logrou, tras unha excelente campaña, o primeiro posto e o ascenso á Segunda División. A tempada seguinte, da man do técnico Mané, o equipo clasifícase no primeiro cuarto da táboa.
Na tempada 1996/97,Pedro Villarroel alcanza a presidencia do club e, a pesar do lema de "A nosa bandeira é un Levante de Primeira", o equipo regresou á Segunda División B para regresar á Segunda División Á o ano seguinte da man de Paco Salillas.
Durante a tempada 1999/2000, o equipo estivo a piques de lograr o ascenso. Esa mesma tempada celebrouse o 90º aniversario do club con diversos actos sociais incluíndo o redeseño da mascota do club, unha ra.
Primeira década século XXI
editarNa tempada 01/02, o Levante non logrou os postos da permanencia, con todo, o Burgos non logrou constituírse en Sociedade Anónima Deportiva, o que permitiu que o Levante mantivese a súa praza na categoría. A tempada seguinte realizouse a fichaxe estrela de Mijatovic seguido dun gran balbordo nos medios e social. Con todo, a achega do futbolista foi semellante á de Johann Cruyff na súa época e o equipo non logrou o ascenso.
Na tempada 2003/04, o Levante logra ascender a Primeira División por segunda vez na súa historia logrando ser, ademais, campión da categoría da man de Manolo Preciado. O equipo foi recibido polas autoridades valencianas e celebrouse en toda a cidade ao grande.
A tempada en Primeira División iniciouse de xeito espectacular. O equipo foi considerado como revelación do ano e ata se soñaba con alcanzar postos UEFA. Con todo, co paso das xornadas, o equipo desinflouse e non puido evitar o descenso a Segunda División. Porén, ao ano seguinte, o Levante volveu alcanzar o seu obxectivo en Lleida e regresou á Primeira División. Ese ano si que se conseguiu a permanencia.
Tempada 2007/2008
editarO Levante tivo un dos peores inicios de tempada na historia da Primeira División. Nos dez primeiros partidos só conseguiu 1 punto dos trinta posibles: na segunda empatou e logo perdeu oito partidos consecutivos. Só o Sporting de Xixón na tempada 1997/1998 tivo un inicio peor. Tras acabar a Liga, dos 38 partidos que xogou só gañou sete (Levante 3-0 UD Almería, Levante 4-3 Real Betis, Real Murcia 2-3 Levante, Levante 2-1 Osasuna, Levante 2-1 Real Zaragoza, Real Betis 0-1 Levante e Levante 3-1 Getafe), empatou cinco (Levante 0-0 Real Murcia, Valencia CF 0-0 Levante, Levante 2-2 RCD Mallorca, Racing de Santander 1-1 Levante e Levante 1-1 Espanyol) e perdeu veintiseis. Na clasificación acabou último con 26 puntos, a 17 da salvación e tras perder 2-0 contra o Recreativo de Huelva o 27 de abril de 2008 consumou o seu descenso matemático a Segunda.
Tamén atravesou unha crise económica debido ao atraso dos pagos aos xogadores. Empezou a tempada con Abel Resino como adestrador, que levara á salvación ao equipo na campaña anterior, pero foi destituído na sétima xornada, como consecuencia de encadear un empate e seis derrotas, cinco delas de forma consecutiva. Foi substituído por Gianni de Biasi, que mellorou os resultados do equipo, pero non o suficiente como para achegarse á salvación. O 16 de abril de 2008, De Biasi dimitiu ao ver imposible a salvacíon do conxunto granota. Pouco despois contrataron a José Anxo Moreno para suplir a baixa de De Biasi. Na copa, a última saída que lle quedaba ao Levante para enmascarar os seus pésimos resultados na Liga, eliminou á UD Almería en dezaseisavos de final por 2-1 no Ciutat de València e por 1-1 en Almería. En oitavos quedou apeado polo Getafe CF perdendo os dous partidos por 3-0 e 0-1.
En xaneiro, cinco xogadores abandonaron o club: Marco Storari, porteiro titular, marchou ao Cagliari Calcio, Viqueira, que fichou polo Xerez CD, Bruno Cirillo que marchou ao Club Olimpo, Savio Bortolini que se foi á liga brasileira e Christian Riganò que se uniu ao Siena. Todas estas baixas son produto do atraso dos pagos aos xogadores pola mala situación económica que atravesa o club. Unha situación que non impediu, con todo, encadear a mellor serie no deportivo, encadeando 3 xornadas consecutivas sen perder. A acumulación de débedas provocou a ameaza dos xogadores ao club, que ameazaron con marchar se a situación económica do club non cambiaba. Ademais, cabía a posibilidade de que o equipo descendese administrativamente a Segunda B.
Os xogadores, fartos de non cobrar durante ano e medio, ameazaron con facer unha folga, co que se negaron a xogar os partidos de liga Recreativo-Levante e Levante-Espanyol; con todo, o sábado 26 de abril de 2008, chegouse a un acordo co club, que pagaría 10 dos 18 millóns de euros que lles deben. Pero unhas semanas despois, antes da última xornada de liga ante o Real Madrid no Bernabéu, volveron convocar unha folga, ameazando con negarse a xogar o partido e deixando así ao equipo merengue sen poder celebrar o seu título ligueiro. Finalmente, chegouse a un acordo e o partido disputouse con resultado de 5-2.[1]
O 3 de xullo de 2008 o equipo presenta unha suspensión de pagos ante o Xulgado do Mercantil número 2 de Valencia.[2]
Tempada 2008/2009
editarA pesar da crise económica, a nova tempada comezaba e, tras a fichaxe de Luís García Plaza como adestrador e a fuga de xogadores, a secretaría técnica do club viuse obrigada a formar un equipo en moi pouco tempo. Con todo, e a pesar das dificultades, Manolo Salvador e o técnico lograron formar un equipo competitivo para a categoría, disipando os temores dun novo descenso. Tras a marcha de Pedro Villarroel e de Julio Romero do club deixándoo con máis de 80 millóns de euros de débeda, Jesús Serna, en representación dun grupo investidor, accedeu á compra das accións e á presidencia do club, aínda que a súa estancia no club foi infructífera e efémera. A tempada finalizou co equipo selando a permanencia a falta de pouco menos dunha decena de xornadas.
Tempada 2009/2010: Centenario e ascenso
editarTras un inicio de tempada titubeante e un final de ano 2009 decepcionante, o Levante iniciou o ano 2010 de forma fulgurante e fixo unha segunda volta espectacular, converténdose no mellor equipo da Segunda División.[3] Tras históricas vitorias nas que se lle deu a volta ao marcador, como a vitoria fronte ao Hércules CF no Ciutat de València por 2-1, ou fronte ao FC Cartagena no Estadio Cartagonova por 3-5. O 13 de xuño de 2010, o Levante, cun dos orzamentos máis baixos da categoría e de forma totalmente inesperada, lograba o seu cuarto ascenso á Primeira División na súa historia cunha vitoria ante o CD Castellón por 3-1 e o simultáneo empate do Real Betis no Helmántico da UD Salamanca a falta dunha xornada.
O ascenso coincide co centenario do club. O 9 de setembro de 2009, comezaron os actos de conmemoración do Centenario da Entidade, o cal alargaríase ata setembro de 2010.
Himno
editarPolos anos cincuenta xa era tan grande a popularidade do Levante Ou.D. cunha gran cantidade de afeccionados que un grupo deles reuniuse para crear un himno oficial.
D. José Sanchis e D. Antonio Ramón Sancho foron os promotores de tan grato proxecto, o poeta D. Joaquín Sendra o autor da letra e os mestres D. J.M. Olcina e Pascual García os encargados de compor a música.
O himno estreouse no Distrito Marítimo en 1.954 cun clamoroso éxito e xa que logo, o himno é sen ningunha dúbida un dos de maior soleira do fútbol español.
Afección
editarNa tempada 1960-1961 fundouse a Delegación de penas do Levante Unión Deportiva, cuxo primeiro presidente foi D. Vicente Soler Cuñat.
O nome popular que reciben os seus afeccionados é de "granotas", debido a que antigamente tenian o seu recinto deportivo no antigo campo do Stadium situado na vella canle do río Turia, próximo ao Palacio do Amorne, fronte ao actual Museo San Pío V.
Na actualidade, o Levante Unión Deportiva conta con aproximadamente 40 penas e uns 5.000 socios.
Uniforme
editarO uniforme titular do Levante UD é azulgrana. O alternativo adoita cambiar, aínda que cabe destacar o blanquinegro que se levou durante varias tempadas en honra ás franxas brancas e negras do FC Levante.
- Uniforme titular: Camiseta azulgrana, pantalón azul e medias azulgranas.
- Uniforme alternativo: Camiseta branquiazul, pantalón azul e medias negras.
- Terceiro uniforme: Camiseta gris, pantalón gris e medias grises.
Estadio
editar- Artigo principal: Estadi Ciutat de València.
O Levante xoga os seus partidos no Estadi Ciutat de València, fundado o 9 de setembro de 1969. Ten unha capacidade para 25.354 espectadores e as súas dimensións son de 107 por 69 metros. Anteriormente o estadio foi chamado Antonio Román e Nou Estadi.
A canteira actualmente desenvolve a súa función na Cidade Deportiva de Buñol, pero hai que destacar que a canteira xogou durante anos na Malvarrosa, quedando o terreo abandonado.
Datos do club
editar- Tempadas en 1ª: 14 (incluída a 2019/20)
- Tempadas en 2ª: 42
- Tempadas en 2ªB: 12
- Tempadas en 3ª: 26
- Mellor posto na liga: 6º (Primeira División, tempada 2011-12)
- Peor posto na liga: 20º (Primeira División, tempada 2007-08)
- Maior goleada conseguida: Levante UD 5-1 FC Barcelona (tempada 1964-65)
- Posto na Clasificación histórica de Primeira División: 37º
Xogadores
editarCadro actual
editar- Actualizado a 1 de febreiro de 2020.[4]
|
|
- Os xogadores con dorsais superiores ao 25 son, para todos os efectos, xogadores do Levante B e como tales, poderán compaxinar partidos co primeiro e segundo equipo. Como esixen as normas da LFP, os xogadores do primeiro persoal deberán levar os dorsais do 1 ao 25. Do 26 en diante serán xogadores do equipo filial.
Adestradores
editarCorpo técnico actual
editar- Adestrador: Rubi (1ª tempada)
- Segundo Adestrador: Pedro Rostoll
- Director Deportivo: Manolo Salvador
- Secretario Técnico: Iñaki Aizpurúa
Palmarés
editarTorneos rexionais
editarTorneos nacionais
editar- Segunda División de España (3): 1939-40, 2003-04, 2016-17
- Segunda División B de España (5): 1978-79, 1988-89, 1994-95, 1995-96, 1998-99
- Terceira División de España (7): 1931-32, 1943-44, 1945-46, 1953-54, 1955-56, 1972-73, 1975-76
- Copa da España Libre (1): 1937
- Subcampión da Segunda División (2): 1958-59, 1962-63
- Subcampión da Terceira División (7): 1929-30, 1944-45, 1952-53, 1974-75, 1982-83, 1983-84, 1986-87
Torneos amigables
editar- Trofeo Festa d'Elx (2): 1960 e 1964
- Trofeo Ciutat d'Alcoi (1): 2010
Filial
editarO Levante Unión Deportiva B é o equipo filial do club. Foi fundado en 1957 e xoga na Segunda División B.
Estadio
editarCidade Deportiva de Buñol, con capacidade para 5588 espectadores.
Notas
editar- ↑ "Copia arquivada". Arquivado dende o orixinal o 12 de setembro de 2019. Consultado o 06 de xuño de 2009.
- ↑ O Levante presenta suspensión de pagos
- ↑ Orriols roza o ceo
- ↑ "Plantilla". Levante UD. Arquivado dende o orixinal o 13 de xullo de 2018. Consultado o 07 de abril de 2020.
Véxase tamén
editarLigazóns externas
editar- Sitio web oficial
- Web de links do Levante UD Arquivado 05 de xullo de 2009 en Wayback Machine.
- Foro Levante UD Arquivado 08 de outubro de 2010 en Wayback Machine.
- Foro Levante UD
- Foro Levante UD
- O Levante Campión
- Blog da afección Granota Arquivado 04 de xaneiro de 2012 en Wayback Machine.
- Resumos anuais e estatísticas do Levante UD