Jeremy Corbyn
Jeremy Bernard Corbyn, nado o 26 de maio de 1949 en Chippenham, Wiltshire,[1][2] é un político británico socialista democrático,[3] líder do Partido Laborista e líder da oposición de 2015 a 2020.[4] Representou Islington North no Parlamento do Reino Unido (MP) desde 1983,[4] e elixido líder do Partido Laborista en 2015.[5]
Foi membro do Consello de Haringey en 1974 e, antes de ser político, representante de sindicatos.[6] Gañou numerosos premios polo seu traballo como activista internacional dos dereitos humanos.[7] Como deputado, é coñecido polo seu activismo e por votar en contra do whip cando o partido estaba no goberno con Tony Blair e Gordon Brown.[8] Traballou en apoio ao movemento contra a austeridade e para deter os recortes ao sector público e ao financiamento do benestar desde 2010.[9] Traballou tamén para evitar a evasión de impostos das grandes empresas persoas moi ricas. Foi un activista antiguerra e antinuclear,[7] apoia unha política exterior de non intervencionismo militar e o cesamento na construción de armas nucleares.[7] É membro do Grupo de Campaña Socialista (Socialist Campaign Group), da Campaña de Solidariedade con Palestina, de Amnistía Internacional e da Campaña para o Desarme Nuclear (CND).[7] Foi presidente nacional da coalición Stop the War desde xuño de 2011 até setembro de 2015.[10]
Após a derrota dos laboristas nas eleccións de 2015 e da dimisión de Ed Miliband, candidatouse á dirección do Partido o 6 de xuño. Aínda que moitas persoas non crían que gañaría,[11] [12] tivo os votos suficientes para converterse en candidato. Foi apoiado por sindicatos e activistas da esquerda.[13] Foi elixido líder do PL o 12 de setembro de 2015 após conseguir o 59,5% dos votos na primeira volta.[14]
En xuño de 2016, tras os acontecementos da votación de "leave" no referendo da UE, os deputados laboristas aprobaron unha moción de censura por 172 votos contra 40, despois da dimisión de cerca de dous terzos do "gabinete na sombra" de Corbyn. Despois enfrontouse a un segundo liderado, contra Angela Eagle e Owen Smith.[15] En xullo de 2016, Eagle abandonou, deixando a Smith e Corbyn como únicos candidatos[16] e o 24 de setembro de 2016, Corbyn gañou con maioría do 61,8%.[15] Despois de que se anunciasen as eleccións de 2017, dixo estar preparado para ofrecer unha "alternativa real" ao goberno conservador. O Partido Laborista subíu 32 escanos, pero os conservadores seguiron sendo o partido máis numeroso. En 2019, Corbyn creou un plan para evitar un Brexit sen acordo, que implicaba a creación dun goberno interino temporal e despois facer campaña por unha "votación pública sobre as condicións da saída da Unión Europea, incluída a opción de permanecer".[17] [18] Criticou publicamente o antisemitismo dentro do PL, aínda que moitos cren que Corbyn é responsábel dalgúns ataques antisemitas no partido.
Nas eleccións xerais de 2019, os laboristas sufriron a súa peor derrota desde 1935, baixando a pouco máis de 200 escanos. Corbyn dixo que non lideraría aos laboristas ás próximas eleccións, e Sir Keir Starmer substituíno 4 de abril de 2020.[19] Corbyn foi suspendido do PL por un mes o 29 de outubro de 2020, despois de dicir que non aceptaría o que a Comisión de Igualdade e Dereitos Humanos atopara sobre o antisemitismo.[20] O seu whip do partido permaneceu suspendido até febreiro de 2021.[21]
Traxectoria
editarVida temperá e inicios da carreira
editarCorbyn criouse en Kington St Michael en Wiltshire. O máis novo de catro fillos, é irmán de Piers Corbyn. A súa nai, Naomi Josling, era profesora de matemáticas e o seu pai, David Benjamin Corbyn, era enxeñeiro eléctrico, ambos activistas pola paz.[22] Cando Corbyn tiña sete anos, a familia trasladouse a Pave Lane en Shropshire, onde compraron Yew Tree Manor, converténdoa nunha casa familiar.[23][24] Corbyn estudou na Castle House Preparatory School, preto de Newport, Shropshire. Despois, asistiu á Adams' Grammar School. Alí, Corbyn dixo que recibira malas notas e o seu mestre díxolle que nunca ía facer nada de si mesmo. Corbyn traballou tamén como reporteiro para un xornal local, o Newport and Market Drayton Advertiser. Asistiu á Universidade de North London durante un ano antes de abandonar sen obter un grao académico.[25]
Ao redor dos 19 anos, Corbyn pasou dous anos de voluntario en Xamaica como profesor de xeografía. Traballou como funcionario sindical do Sindicato Nacional de Xastres e Traballadores da Confección (NUTGW).[26] Fíxose membro dunha autoridade sanitaria distrital nos primeiros anos da década de 1970.[27] En 1974, foi elixido para o Consello de Haringey, representando a Harringay como conselleiro até 1983. Corbyn traballou na campaña de liderado como adxunto de Tony Benn en 1981.[28]
Carreira parlamentaria, 1983 – presente
editar
Corbyn foi elixido candidato do Partido Laborista para o seu escano local en Islington North en 1982. Por esta época, involucrouse coa London Labor Briefing, onde foi colaborador e membro do consello editorial durante a década de 1980. Tense informado de que exerceu como o seu secretario xeral durante algún tempo.[29] En 1983, foi elixido membro do Parlamento por Islington North. Despois de gañar, incorporouse ao Grupo de Campaña Socialista.[30] Entre 1983 e 1987 formou parte do Comité Rexional Selecto Parlamentario de Londres. Sentou no Comité Selecto da Seguridade Social de 1992 a 1997, no Comité Selecto Rexional de Londres por segunda vez de 2009 a 2010 e no Comité Selecto de Xustiza de 2010 a 2015.[31]
Corbyn gañou sete veces as reeleccións como membro do Parlamento por Islington North. Nas eleccións de 2015, cando obtivo o 60,24% dos votos emitidos. Durante a súa carreira, votou en contra do whip 428 veces mentres os laboristas estaban no poder.[32] En 1990, case foi ao cárcere por non pagar os seus impostos como protesta contra un novo sistema fiscal en Escocia.[33] En outubro de 2001, Corbyn foi elixido membro do comité de dirección da Coalición Stop the War, que se formou para opoñerse á guerra de Afganistán que comezou a finais dese ano. Axudou a organizar a protesta contra a guerra de Iraq, a maior protesta deste tipo na historia británica.[34] En 2006, Corbyn foi un dos 12 deputados laboristas que apoiaron a Plaid Cymru e o chamamento do Partido Nacional Escocés para unha investigación parlamentaria sobre a guerra de Iraq.[35] Foi elixido presidente da coalición en sucesión a Andrew Murray en setembro de 2011, pero dimitiu en setembro de 2015.[36]
Corbyn sempre se opuxo ás armas de destrución masiva (ADM) e é un partidario dende hai moito tempo da Campaña para o Desarme Nuclear (CND). Foi criticado por invitar a Gerry Adams e outros membros do Sinn Féin ao Palacio de Westminster en 1984, semanas despois do atentado do PIRA no hotel de Brighton.[37] Corbyn foi presidente do Grupo parlamentario de todos os partidos (APPG) nas Illas Chagos e apoiou os dereitos dos chagosianos; presidente da APPG sobre México, vicepresidente da APPG sobre América Latina e vicepresidente da APPG sobre dereitos humanos. É coñecido polo seu activismo solidario cara a Venezuela.[38]
Liderado do Partido Laborista, 2015-2020
editarElección de liderado
editar
Tras a derrota do Partido Laborista nas eleccións xerais do 7 de maio de 2015, Ed Miliband dimitiu como líder do seu partido. A súa dimisión fixo que o partido tivese unha elección de liderado.[39] O 2 de xuño informouse en fontes dos medios de que Corbyn estaba pensando en presentarse para ser candidato. Ao día seguinte, Corbyn anunciou ao seu xornal local, The Islington Tribune, que se convertería en candidato nas eleccións.[6] Antes de converterse en candidato tivo que conseguir polo menos 35 candidaturas de deputados. Ao final conseguiu 36.[40] Algúns dos deputados que o nomearon non pensaban que gañaría e só o propoñían para ter un "debate máis amplo".[41]
Algúns, incluída a exsecretaria de Asuntos Exteriores Margaret Becket, dixeron aos xornalistas que lamentaban a decisión. Cando foi aceptado como candidato, Corbyn dixo: "Esta decisión responde a un chamamento esmagador dos membros do Partido Laborista que queren ver unha gama máis ampla de candidatos e un debate exhaustivo sobre o futuro do partido. Estou de pé para darlle voz aos membros do Partido Laborista neste debate".[42] Correría contra os candidatos Yvette Cooper, Andy Burnham e Liz Kendall.[43]
Corbyn foi elixido líder do partido cunha vitoria contundente o 12 de setembro de 2015 cun 59,5% dos votos de primeira preferencia na primeira rolda de votacións.[44] Díxose que Corbyn gañaría na primeira volta co 51% dos votos.[45] A maioría de 40,5% de Corbyn foi maior que a que gañou Tony Blair en 1994.[46]
Xefe da oposición
editar
Despois de ser elixido líder o 12 de setembro de 2015, Corbyn converteuse en líder da oposición oficial.[47] O 14 de setembro de 2015 anunciouse o seu asento no Consello Privado.[4] [48] [49] Durante a súa etapa como líder, Corbyn quixo deter o carácter "teatral" da Cámara dos Comúns. Os seus primeiros meses como líder foron cualificados como "un bo comezo" e un cambio "esperado" por The Guardian.[50] Fixo o seu primeiro discurso anual como líder o 29 de setembro de 2015. Como líder da oposición, foi nomeado membro do Consello Privado o 11 de novembro de 2015. A frase, "Corbynmania", úsase para a gran cantidade de apoio dado polos seus seguidores.[51]
O 16 de xuño de 2016, a deputada Jo Cox foi asasinada tras ser apuñalada varias veces polo partidario da extrema dereita Thomas Mair.[52] Despois do asasinato, Corbyn describiu a Cox como alguén que "se dedicou a conseguir que cumprimos as nosas promesas de apoiar ao mundo en desenvolvemento e fortalecer os dereitos humanos".
En xuño de 2017, Corbyn fixo unha aparición no Festival de Glastonbury de 2017, onde se dirixiu á multitude. O público coreou "Oh, Jeremy Corbyn" ao ritmo de "Seven Nation Army", unha canción de The White Stripes. Corbyn falou da importancia de que os mozos saian a votar.[53]
Intervención militar en Siria
editarDespois de que membros do ISIS levaran a cabo ataques terroristas en París en novembro de 2015, Corbyn dixo que a única forma de facer fronte á ameaza do ISIS sería chegar a un acordo político e poñer fin á Guerra Civil Siria. Corbyn votou en contra do poder militar e dos ataques aéreos contra ISIS.[54]
Resultados do referendo da UE e dimisións do gabinete
editar
En xuño de 2016, Corbyn dixo que apoiaba a permanencia do Reino Unido na Unión Europea.[55] Despois de que o Reino Unido votase para abandonar a Unión Europea, moitos líderes laboristas querían que Corbyn dimitise.[56]
Despois do referendo, moitos membros do gabinete da sombra de Corbyn dimitiron porque non lles gustaba o liderado de Corbyn.[15] Hilary Benn chamou a Corbyn para dicirlle que "perdeu a confianza" no seu liderado.[57] Posteriormente, Corbyn pediu a súa dimisión do Gabinete Sombra o 26 de xuño. Heidi Alexander renunciou ao Shadow Cabinet horas máis tarde, seguida de Gloria de Piero, Ian Murray,[58] Lilian Greenwood, Lucy Powell, Kerry McCarthy, Seema Malhotra, Vernon Coaker, Charlie Falconer e Chris Bryant. Outros ministros do gabinete na sombra, incluídos John McDonnell, Andy Burnham, Diane Abbott, Jon Trickett, Angela Smith, Emily Thornberry e Lord Bassam de Brighton, apoiaron directamente o liderado de Corbyn ou dixeron que non era un bo momento para unha "rebelión". A media tarde do 27 de xuño de 2016, 23 dos 31 membros do gabinete na sombra renunciaron ás súas funcións, así como sete secretarios privados parlamentarios.[59]
Crise de liderado
editar.jpg)
O 28 de xuño de 2016, perdeu o voto de confianza dos deputados laboristas por 172 contra 40.[15] Asegurou cun comunicado que a moción non tiña "lexitimidade constitucional" e que pretendía seguir como líder electo. Unha enquisa de YouGov de membros do partido laborista descubriu que preto do 50% esperaba apoiar a Corbyn se se convocaba unha votación para o liderado.[61] O alcalde de Londres, Sadiq Khan, que non tomou partido na disputa, dixo: "Cando no laborismo estamos divididos, perdemos eleccións".[62] A división entre Corbyn e o partido parlamentario laborista continuou.[63]
O 11 de xullo de 2016, Angela Eagle anunciou a súa candidatura para competir contra Corbyn na próxima elección de liderado do Partido Laborista de 2016. O 13 de xullo, o ex ministro sombra Owen Smith tamén anunciou o seu desafío ao liderado. O 19 de xullo, Eagle retirouse da carreira despois de que Smith recibise 90 nomeamentos fronte aos seus 70. Eagle dixo que renunciara "no mellor interese do partido". Isto débese a que ter dous candidatos contra Corbyn na carreira podería dividir o voto e darlle mellores posibilidades de gañar. O 24 de setembro de 2016, Corbyn foi reelixido como líder do partido de novo cunha maioría maior do 61,8%.
Resposta ao informe Chilcot
editarO informe Chilcot da investigación sobre Iraq foi publicado o 6 de xullo de 2016. Criticou ao ex primeiro ministro laborista Tony Blair por unirse aos Estados Unidos na guerra contra Iraq. Corbyn estaba en contra da guerra en Iraq.[64] En resposta, Corbyn pediu desculpas ao pobo de Iraq, ás familias dos soldados británicos que morreron e ao pobo británico.[65]
Donald Trump
editarDespois da elección de Donald Trump nas eleccións presidenciais dos Estados Unidos de 2016, Corbyn dixo que cre que Trump non está a resolver problemas, senón a dividir os Estados Unidos.[66] Corbyn tamén dixo que apoia a idea de que se prohiba a Trump visitar o Reino Unido pola súa orde executiva de prohibir a entrada de visitantes de certos países musulmáns a Estados Unidos.[67] En xuño de 2019, Corbyn rexeitou unha invitación para asistir a un banquete estatal para Donald Trump, organizado pola raíña Isabel II durante a visita do presidente ao Reino Unido en xuño.[68] Corbyn asistiu entón a unha protesta en Londres ante a conferencia de prensa conxunta de Trump e May[69] [70] e solicitou unha reunión con Trump para falar de cuestións como a "emerxencia climática, as ameazas á paz e a crise dos refuxiados". Trump rexeitou a solicitude, dicindo que Corbyn era unha "forza negativa".[71]
Artigo 50
editarEn xaneiro de 2017, Corbyn anunciou que apoiaría un plan de tres liñas para forzar aos deputados laboristas en apoio de activar o artigo 50, que iniciaría a retirada do Reino Unido da Unión Europea.[72] En resposta, moitos laboristas dixeron que votarían en contra do proxecto de lei.[73] Tulip Siddiq, o ministro na sombra dos primeiros anos, e Jo Stevens, o secretario galés da sombra, dimitiron en protesta.[74] O 1 de febreiro, corenta e sete deputados laboristas opuxéronse ao plan de Corbyn na segunda lectura do proxecto de lei.[75]
Eleccións locais de maio de 2017
editar
Nas eleccións locais de maio de 2017, os laboristas baixo Corbyn perderon case 400 concelleiros e o control do consello do condado de Derbyshire e Nottinghamshire.[76] A cota de voto nacional proxectada da BBC foi do 38 % Conservadores, 27% para Laboral, 18% para o Liberais Demócratas e 5% para UKIP, con outros arredor do 12%.[77]
Eleccións xerais de 2017
editarCorbyn dixo que apoiaba a idea da primeira ministra Theresa May dunhas eleccións xerais anticipadas mentres agardaba a aprobación parlamentaria.[78] Dixo que instaría ao seu partido a apoiar a medida do goberno na votación parlamentaria anunciada para o 19 de abril. Moitas persoas apoiaron a Corbyn para converterse en primeiro ministro, como o senador dos Estados Unidos Bernie Sanders, a quen Corbyn apoiou cando se presentou á presidencia dos Estados Unidos.[79]
Nas eleccións xerais anticipadas, os laboristas baixo Corbyn gañou 32 escanos e aumentou a súa participación no voto popular até o 40%, aínda que o Partido Conservador permaneceu no goberno.[80]
Despois das eleccións xerais de 2017
editarDespois das eleccións de 2017, unha enquisa puxo aos laboristas nun 45% e os conservadores nun 39%, a primeira enquisa que mostrou aos laboristas por diante con Corbyn como líder. Un 4% máis de votantes aproba a Corbyn que o desaproba. [81] Corbyn anunciou que o partido estaba a ser colocado en "modo de campaña permanente",[82] coa esperanza de que se convocasen outras eleccións xerais no outono de 2017. Comezou unha serie de concentracións en asentos importantes, incluíndo Hastings and Rye, Southampton Itchen e Bournemouth West.[83]
.jpg)
Despois de que a proposta do Brexit de Theresa May fracasase na Cámara dos Comúns o 15 de xaneiro de 2019, Corbyn presentou unha moción de censura cara ao ministerio de May. A moción fracasou nunha votación de 325 a 306.[84]
En marzo de 2019, Corbyn foi agredido por un partidario do Brexit no exterior dunha mesquita en Finsbury Park, ao norte de Londres. O seu agresor foi condenado a 28 días de cárcere.[85] En marzo de 2019, Corbyn dixo que podería votar a baixa nun segundo referendo, dependendo do acordo do Brexit que se ofreza.[86]
Ao final do tempo de Theresa May como primeira ministra, tiña unha pequena vantaxe sobre Corbyn na mellor pregunta da enquisa do primeiro ministro. Non obstante, tras o nomeamento de Boris Johnson como primeiro ministro en xullo de 2019, gañou vantaxes de dous díxitos sobre Corbyn sobre esta cuestión,[87] aínda que se viu "máis en contacto" coa xente común que Johnson.[88]
Xuño 2017, Gabinete na Sombra
editarUn ano despois de que a maior parte do seu Gabinete na Sombra dimitise, Corbyn eliminou a tres membros do Gabinete Sombra e un cuarto dimitiu. Isto foi despois de que fosen en contra das ordes do Partido Laborista de non votar a moción dirixida a manter o Reino Unido no mercado único da Unión Europea.[89]
.jpg)
Acusacións de antisemitismo
editarEn marzo de 2018, revelouse que varios laboristas, incluído Corbyn, parte do persoal da súa oficina e deputados, pertencían a un grupo secreto de Facebook onde se facían libremente comentarios antisemitas.[90] Deixou o grupo despois de converterse en líder laborista en 2015.[91]
Segundo o Huffington Post, foi inscrito por outra persoa en 2014 e só fixera un pequeno número de publicacións.[92]
Máis tarde, en marzo de 2018, un portavoz do líder laborista admitiu que Corbyn publicara un comentario en Facebook en 2012 no que cuestionaba a eliminación dun mural supostamente antisemita en Londres.[93] Isto creou controversia e Corbyn disculpouse dicindo: "Lamento sinceramente non mirar máis detidamente a imaxe que comentaba, cuxo contido é profundamente perturbador e antisemita", dixo. “A defensa da liberdade de expresión non pode ser utilizada como xustificación para o fomento do antisemitismo de ningunha forma. Esa é unha visión que sempre tiven". En febreiro de 2019, sete deputados renunciaron ao Partido Laborista para formar un grupo independente por mor do manexo de Corbyn do Brexit e das acusacións de antisemitismo.[94]
Eleccións xerais de 2019 e dimisión
editar_(cropped).jpg)
O 29 de outubro de 2019, o primeiro ministro Boris Johnson anunciou que as próximas eleccións xerais se celebrarían o 12 de decembro de 2019,[95] para que os conservadores puidesen gañar a maioría no parlamento e aprobar un proxecto de lei sobre o Brexit. Os laboristas quedaron con algo máis de 200 escanos, o seu peor resultado desde 1935.[96] Non obstante, a participación do partido no voto foi maior que en 2015 e 2010.[97] Os conservadores gañaron escanos en Inglaterra e Gales que tradicionalmente eran laboristas, nunha medida que os medios británicos chamaron "realiñación da política do Reino Unido".[98]
Despois de que o Partido Laborista tivese perdas masivas nas eleccións, Corbyn afirmou que planeara dimitir tras un período de reflexión.[99] Corbyn dixo sentirse "orgulloso do manifesto" que os laboristas presentaron para as eleccións e responsabilizou da derrota ao Brexit.[100]
O 3 de abril de 2020, nunha mensaxe final aos membros do Partido Laborista mentres era líder do partido, Corbyn dixo: "Podo asegurarvos que a miña voz non se calmará. Estarei aí fóra facendo campaña polo socialismo, a paz e a xustiza, e estou seguro de que o faremos xuntos". Ademais, afirmou que os laboristas nos últimos cinco anos baixo o seu liderado "cambiaron a axenda sobre a austeridade e como se dirixe a economía".[101]
O 4 de abril de 2020, Sir Keir Starmer substituíu a Corbyn como líder da oposición e líder do Partido Laborista.[102]
Despois dun informe da Comisión de Igualdade e Dereitos Humanos, o Partido Laborista suspendeu a Corbyn en outubro de 2020. Fixérono porque dixo que non aceptaría o que atopara o informe.[103] O 17 de novembro de 2020, Corbyn recibiu unha advertencia formal e volveu ser membro do partido. [104] O líder do partido, Sir Keir Starmer, aínda non volveu darlle a Corbyn responsabilidades relacionadas co partido.[105] O 26 de novembro, os avogados de Corbyn impulsaron accións legais contra o Partido Laborista por suspender o látego do partido de Corbyn. A afirmación de Corbyn é que el e Starmer acordaran un acordo para readmitilo no partido. As súas funcións de partido suspendéranse até febreiro de 2021 coa finalización da investigación sobre as acusacións de antisemitismo.[106]
Actividades posteriores ao liderado
editarO 13 de decembro de 2020, Corbyn anunciou que crearía o Proxecto para a Paz e a Xustiza ao mes seguinte. Centraríase no ecoloxismo, a paz internacional, a pobreza, a desigualdade social e o poder corporativo.[107] Corbyn lanzou o Proxecto o 17 de xaneiro de 2021.[108] O 18 de febreiro de 2022, na semana anterior á invasión rusa de Ucraína, Corbyn, xunto con outros 11 deputados, asinaron unha declaración da Coalición Stop the War que non apoiaría unha guerra en Ucraína. Despois de que comezase a invasión, moitos deputados e funcionarios laboristas querían que Corbyn e outros que asinaron a declaración eliminasen os seus nomes da mesma.[109] [110] Corbyn e a ex-deputada laborista independente Claudia Webbe non retiraron as súas sinaturas da declaración.[111]
Vida persoal
editarEn 1974, Corbyn casou con Jane Chapman. Divorciáronse en 1979.[112] En 1987, Corbyn casou coa chilena Claudia Bracchitta.[113] Tiveron tres fillos. Tamén se divorciaron, en 1999. Corbyn fala castelán con fluidez,[114] e dixo en xuño de 2015 que segue "levándose moi ben" coa súa antiga muller.[115] En 2013, Corbyn casou con Laura Álvarez con quen vive en Finsbury Park en Londres.[116]
Nunha entrevista de The Huffington Post en decembro de 2015, Corbyn non quixo dicir cal era a súa relixión, dicindo que é unha "cousa privada", mentres dixo que non era ateo.[117]
Impacto cultural
editarEn xaneiro de 2016 anunciouse que un musical satírico baseado na vida de Corbyn sería representado no Waterloo East Theatre de Londres a finais de ano. BBC News suxeriu que Corbyn the Musical: The Motorcycle Diaries "pode ser o primeiro espectáculo teatral escrito sobre un líder da oposición".[118]
Punto de vista político
editar
Corbyn estivo en contra da Private Finance Initiative (PFI) e apoiou unha taxa máis alta do imposto sobre a renda para os máis ricos da sociedade.[119] Quere deter a evasión fiscal engadindo 1.000 millóns de libras esterlinas en HM Revenue and Customs.[120]
Corbyn dixo que o Servizo Nacional de Saúde (NHS) debería ser de responsabilidade pública e "completamente administrado publicamente". É partidario do proxecto de lei de reintegro do NHS de 2015. Corbyn non apoia a iniciativa de financiamento privado.[121]
Corbyn non apoiou o envío de tropas británicas para retomar as Illas Malvinas.[122] Chamouno "un despilfarro nauseabundo de vidas e cartos".[123]
Corbyn apoiou o matrimonio entre persoas do mesmo sexo e os dereitos LGBT. Corbyn votou a favor da Lei de matrimonio (parellas do mesmo sexo) de 2013, que permitía o matrimonio entre persoas do mesmo sexo en Inglaterra e Gales.[124] É un ambientalista dende hai moito tempo e rexeita o fracking[125] [126] e é partidario dos dereitos dos animais.[127] Tamén apoia a renacionalización do sistema de trens do Reino Unido, para seren propiedade do goberno e non das empresas.[128]
Notas
editar- ↑ "Jeremy Corbyn, the boy to the manor born". www.telegraph.co.uk. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ Prince, Rosa (2016-01-28). Comrade Corbyn - Updated Edition (en inglés). Biteback Publishing. ISBN 978-1-78590-004-4.
- ↑ "Jeremy Corbyn's first speech as Labour leader was 'sixth-form socialism'". www.telegraph.co.uk. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 "Government-Opposition". Parliament.uk (en inglés).
- ↑ "Jeremy Corbyn". Parliament.uk (en inglés).
- ↑ 6,0 6,1 "Corbyn Profile".
- ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 Lone, Amina. "Jeremy Corbyn: The last defender of Human Rights?". LabourList (en inglés). Consultado o 2023-04-01.
- ↑ "Jeremy Corbyn's Labour rebellion: A sign of things to come?". BBC News (en inglés). 2015-10-15. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ Lone, Amina. "Jeremy Corbyn: The last defender of Human Rights?". LabourList (en inglés). Consultado o 2023-04-01.
- ↑ "The bizarre world of Jeremy Corbyn and Stop the War". POLITICO (en inglés). 2015-12-11. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ Wintour, Patrick; Perraudin, Frances (2015-07-22). "Labour leadership: Yvette Cooper rejects poll predicting Jeremy Corbyn victory". The Guardian (en inglés). ISSN 0261-3077. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ "Jeremy Corbyn, Labour leadership hopeful". Financial Times. 2015-07-31. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ "Jeremy Corbyn elected Labour leader: How did he win?". BBC News (en inglés). 2015-09-12. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ "Jeremy Corbyn elected Labour leader: How the day unfolded". BBC News (en inglés). Consultado o 2023-04-01.
- ↑ 15,0 15,1 15,2 15,3 "UK Politics". BBC.co.uk; News (en inglés).
- ↑ Mason, Rowena; correspondent, Rowena Mason Political (2016-07-13). "Owen Smith to challenge Corbyn for Labour leadership". The Guardian (en inglés). ISSN 0261-3077. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ Miller, Phil (2019-08-14). "Corbyn lays out plan to stop No Deal in letter to party leaders and senior backbenchers". Morning Star (en inglés). Consultado o 2023-04-01.
- ↑ "Brexit: Corbyn plans to call no-confidence vote to defeat no-deal". BBC News (en inglés). 2019-08-14. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ "Election 2019". BBC.com.
- ↑ Rodgers, Sienna. "Labour suspends Jeremy Corbyn from the party pending investigation". LabourList (en inglés). Consultado o 2023-04-01.
- ↑ Elgot, Jessica; correspondent, Jessica Elgot Chief political (2020-11-26). "Jeremy Corbyn to start legal action over suspension of Labour whip". The Guardian (en inglés). ISSN 0261-3077. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ "Leftwing outsider Jeremy Corbyn moves to Labour’s centre stage". Financial Times. 2015-07-23. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ "PressReader.com - Digital Newspaper & Magazine Subscriptions". www.pressreader.com. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ "Jeremy Corbyn, the boy to the manor born". www.telegraph.co.uk. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ "CORBYN, Jeremy" (PDF). internetserver.bishopsgate.org.uk; Parliamentary Profiles. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 23 de setembro de 2015. Consultado o 01 de abril de 2023.
- ↑ Nelson, Nigel (2015-07-25). "Jeremy Corbyn: If I don’t win I can always go back my allotment". mirror (en inglés). Consultado o 2023-04-01.
- ↑ "Jeremy Corbyn". pravdareport.com. Arquivado dende o orixinal o 28-11-2016. Consultado o 01-04-2023.
- ↑ "About". jeremycorbyn.org.uk.
- ↑ "PRIVATE EYE #1406 - 27 November 2015 - David Cameron, Isis; London: Pressdram Ltd.". "Briefing Lives". Private Eye. Nº 1406. p. 14. (en inglés). 27 de novembro de 2015. Arquivado dende o orixinal o 01 de abril de 2023. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ "Jeremy Corbyn: thinking the unthinkable", leftunity.org; retrieved 22 September 2015.
- ↑ "Jeremy Corbyn MP", parliament.uk; retrieved 22 September 2015.
- ↑ "914". revolts.co.uk (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 21 de xaneiro de 2016. Consultado o 01 de abril de 2023.
- ↑ "Jeremy Corbyn: full story of the lefty candidate the Tories would love to see elected as Labour leader". www.telegraph.co.uk. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ "We Are Many: The Story of the Largest Global Protest That Would Change the World Forever (Pt. 2)". Democracy Now! (en inglés). Consultado o 2023-04-01.
- ↑ "Labour MPs who rebelled on Iraq" (en inglés). 2006-10-31. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ "Corbyn quits anti-war group after Queen's poem" (en inglés).
- ↑ "Labour-frontrunner-Corbyn-refuses-to-condemn-the-IRA" (en inglés).
- ↑ "teleSUR English". www.telesurenglish.net. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ Mason, Rowena; Halliday, Josh (2015-08-17). "Ballots sent out in Labour leadership vote". The Guardian (en inglés). ISSN 0261-3077. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ "Margaret Beckett: I was moron to nominate Jeremy Corbyn". BBC News (en inglés). 2015-07-22. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ "Who are the 'morons' who nominated Jeremy Corbyn?". The Independent (en inglés). 2015-07-22. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ "Labour leadership: Jeremy Corbyn enters race". BBC News (en inglés). 2015-06-03. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ "Labour leadership: Jeremy Corbyn completes the line-up". BBC News (en inglés). 2015-06-15. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ Mason, Rowena; correspondent, Rowena Mason Political (2015-09-12). "Labour leadership: Jeremy Corbyn elected with huge mandate". The Guardian (en inglés). ISSN 0261-3077. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ "Labour leadership results in full". BBC News (en inglés). 2015-09-12. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ Mason, Rowena; correspondent, Rowena Mason Political (2015-09-12). "Labour leadership: Jeremy Corbyn elected with huge mandate". The Guardian (en inglés). ISSN 0261-3077. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ Wintour, Patrick; Watt, Nicholas (2015-09-12). "Labour frontbenchers rule out serving in Corbyn's shadow cabinet". The Guardian (en inglés). ISSN 0261-3077. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ Jones, Callum. "Leader wanted to end Privy Council" (en inglés). ISSN 0140-0460. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ "Privy Council appointment: Jeremy Corbyn MP", gov.uk; retrieved 22 September 2015.
- ↑ Editorial (2015-09-16). "The Guardian view on Jeremy Corbyn’s PMQs debut: a very reasonable start". The Guardian (en inglés). ISSN 0261-3077. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ "Where is Labour's 'Jeremy Corbyn mania' coming from?". BBC News (en inglés). 2015-08-13. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ Palazzo, Chiara; Akkoc, Raziye (2016-06-17). "Worldwide tributes flow in after Jo Cox MP's shocking death". The Telegraph (en inglés). ISSN 0307-1235. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ "Glastonbury: Jeremy Corbyn 'inspired' by young voters". BBC News (en inglés). 2017-06-24. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ "Corbyn has a message for critics trying to oust him from Labour". The Independent (en inglés). 2015-11-29. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ "Jeremy Corbyn says 'overwhelming case' for staying in EU". BBC News (en inglés). 2016-06-02. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ "Corbyn ballot challenge ruling & Boris Johnson in Paris talks". BBC News (en inglés). Consultado o 2023-04-01.
- ↑ Hughes, Laura (2016-06-30). "MP calls on Jeremy Corbyn to resign and 'make way for someone with the backbone to confront antisemitism' after he appears to compare Israel to 'various self-styled Islamic states and organisations'". The Telegraph (en inglés). ISSN 0307-1235. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ Boffey, Daniel; Phipps, Claire; Asthana, Anushka (2016-06-26). "Labour in crisis: shadow ministers resign in protests against Corbyn". The Observer (en inglés). ISSN 0029-7712. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ Mason, Rowena; Asthana, Anushka (2016-06-26). "Labour crisis: how the coup against Jeremy Corbyn gathered pace". The Guardian (en inglés). ISSN 0261-3077. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ "UK Politics" (en inglés).
- ↑ poll | Reuters: 50 percent of party members would back Corbyn in a leadership contest Arquivado 02 de xullo de 2016 en Wayback Machine., accessdate: July 1, 2016
- ↑ Al Jazeera English: Sadiq Khan: 'I don't regret' nominating Jeremy Corbyn – Al Jazeera English, accessdate: June 30, 2016
- ↑ Riley-Smith, Ben (2016-07-04). "Jeremy Corbyn issues plea for Labour to ‘come together’ as Angela Eagle gives leadership ultimatum". The Telegraph (en inglés). ISSN 0307-1235. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ "Tony Blair says world is better as a result of Iraq War". BBC News (en inglés). 2016-07-07. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ "Jeremy Corbyn has apologised on behalf of Labour for joining the Iraq War". The Independent (en inglés). 2016-07-06. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ "Jeremy Corbyn has responded to Donald Trump winning the US election". The Independent (en inglés). 2016-11-09. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ "Jeremy Corbyn says Donald Trump's visit to the UK must be stopped". The Independent (en inglés). 2017-02-09. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ Bienkov, Adam. "Jeremy Corbyn refuses invite from the Queen to attend banquet with 'racist and misogynistic' Donald Trump". Business Insider (en inglés). Consultado o 2023-04-01.
- ↑ Mason, Rowena; Stewart, Heather (2019-06-09). "Mike Pompeo tells Jewish leaders he would 'push back' against Corbyn". The Guardian (en inglés). ISSN 0261-3077. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ Archive, View Author; Author, Email the; Twitter, Follow on; feed, Get author RSS (2019-06-03). "Corbyn to lead massive Trump protest in London" (en inglés). Consultado o 2023-04-01.
- ↑ "Donald Trump rejects meeting with 'negative force' Jeremy Corbyn during state visit". Sky News (en inglés). Consultado o 2023-04-01.
- ↑ Elgot, Jessica; reporter, Jessica Elgot Political (2017-01-27). "Labour MP Jo Stevens quits shadow cabinet over article 50 vote". The Guardian (en inglés). ISSN 0261-3077. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ Grierson, Jamie; Elgot, Jessica (2017-01-27). "Two Labour whips defy Jeremy Corbyn on article 50 vote". The Guardian (en inglés). ISSN 0261-3077. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ Grierson, Jamie; Elgot, Jessica (2017-01-27). "Two Labour whips defy Jeremy Corbyn on article 50 vote". The Guardian (en inglés). ISSN 0261-3077. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ "Which-labour-MPs-rebelled-and-voted-against-Brexit-bill" (en inglés).
- ↑ "Queen's Speech clears Commons after abortion funding pledge". BBC News (en inglés). 2017-06-29. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ "StephenDFisher status". Twitter. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ "Labour 'campaigning to win', says Jeremy Corbyn amid General Election move". Sky News (en inglés). Consultado o 2023-04-01.
- ↑ Roberts, Dan; Asthana, Anushka (2017-06-01). "'There's a real similarity': Corbyn gets rousing support from Bernie Sanders". The Guardian (en inglés). ISSN 0261-3077. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ Hughes, Laura (2017-06-11). "Labour take five-point lead over Tories in latest poll". The Telegraph (en inglés). ISSN 0307-1235. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ Helm, Toby; editor, Toby Helm Political (2017-07-02). "Theresa May's ratings slump in wake of general election – poll". The Guardian (en inglés). ISSN 0261-3077. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ Syal, Rajeev (2017-06-13). "'Permanent campaign mode': Jeremy Corbyn lays plans for Labour victory". The Guardian (en inglés). ISSN 0261-3077. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ Bloom, Dan (2017-06-11). "Corbyn has predicted the date of the next election - and he's fighting to win it". mirror (en inglés). Consultado o 2023-04-01.
- ↑ Lyons, Kate; Busby, Mattha; Sparrow, Andrew; Weaver, Matthew; Lyons (now), Kate; Weaver (earlier), Matthew (2019-01-17). "May calls on MPs from all parties to 'put self-interest aside' – as it happened". the Guardian (en inglés). ISSN 0261-3077. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ "Brexit supporter who hit Jeremy Corbyn with egg is jailed". The Independent (en inglés). 2019-03-26. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ "Jeremy Corbyn says he could vote to leave EU in second Brexit referendum". Politics Home (en inglés). 2020-02-25. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ Bush, Stephen (2021-06-07). "What do the polls say so far about Boris Johnson and his electoral coalition?". New Statesman (en inglés). Consultado o 2023-04-01.
- ↑ Connett, David (2019-07-27). "‘Boris bounce’ lifts Tories at expense of Brexit party, poll shows". The Guardian (en inglés). ISSN 0261-3077. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ "Queen's Speech clears Commons after abortion funding pledge". BBC News (en inglés). 2017-06-29. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ Bridge, Henry Zeffman, Mark. "Labour to act on antisemitic member posts" (en inglés). ISSN 0140-0460. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ "Labour-start-disciplinary-action-over-antisemitic-posts-on-secret-facebook-group-joined-by-Corbyn". www.thejc.com. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ "Jeremy Corbyn Was Member Of Facebook Group At Centre Of Anti-Semitism Investigation". HuffPost UK (en inglés). 2018-03-07. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ "Corbyn apologises for 'hurt' caused by anti-Semitism in Labour". BBC News (en inglés). 2018-03-26. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ "Seven MPs leave Labour Party in protest at Jeremy Corbyn's leadership". BBC News (en inglés). 2019-02-18. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ "Why UK election outcome is impossible to predict". POLITICO (en inglés). 2019-10-29. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ Sabbagh, Dan (2019-12-13). "Election result signifies realignment of UK politics". The Guardian (en inglés). ISSN 0261-3077. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ "General election 2019: Does Labour need a new direction after Corbyn?". BBC News (en inglés). 2019-12-13. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ Sabbagh, Dan (2019-12-13). "Election result signifies realignment of UK politics". The Guardian (en inglés). ISSN 0261-3077. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ Bienkov, Thomas Colson, Adam. "Jeremy Corbyn announces he will resign as Labour Party leader". Business Insider (en inglés). Consultado o 2023-04-01.
- ↑ Mason, Rowena; Walker, Peter (2019-12-13). "Jeremy Corbyn 'very sad' at election defeat but feels proud of manifesto". The Guardian (en inglés). ISSN 0261-3077. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ "Jeremy Corbyn Says His Ideas Are Now 'Mainstream' In Final Message To Labour Members As Leader". HuffPost UK (en inglés). 2020-04-03. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ "Leaderhip Elections 2020 Results". The Labour Party (en inglés). Consultado o 2023-04-01.
- ↑ Rodgers, Sienna. "Labour suspends Jeremy Corbyn from the party pending investigation". LabourList (en inglés). Consultado o 2023-04-01.
- ↑ Elgot, Jessica; editor, Jessica Elgot Deputy political (2020-11-17). "Labour reinstates Jeremy Corbyn after suspension over antisemitism remarks". The Guardian (en inglés). ISSN 0261-3077. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ "Sir Keir Starmer urged not to restore Labour whip to Jeremy Corbyn". www.expressandstar.com (en inglés). Consultado o 2023-04-01.
- ↑ Elgot, Jessica; correspondent, Jessica Elgot Chief political (2020-11-26). "Jeremy Corbyn to start legal action over suspension of Labour whip". The Guardian (en inglés). ISSN 0261-3077. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ "Jeremy Corbyn: Why I’m Launching a Project for Peace and Justice". jacobin.com (en inglés). Consultado o 2023-04-01.
- ↑ Davis, Barney (2020-12-13). "Corbyn announces launch of Peace and Justice Project". Evening Standard (en inglés). Consultado o 2023-04-01.
- ↑ Walker, Peter; correspondent, Peter Walker Political (2022-02-24). "Labour MPs drop backing for statement criticising Nato after Starmer warning". The Guardian (en inglés). ISSN 0261-3077. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ "Labour MPs withdraw from anti-Nato statement after threat to lose whip". The Independent (en inglés). 2022-02-25. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ Chappell, Elliot. "David Lammy: Labour has no plans to reinstate Jeremy Corbyn as Labour MP". LabourList (en inglés). Consultado o 2023-04-01.
- ↑ "Jeremy Corbyn's ex-wife: 'I donated to Yvette Cooper's campaign'". www.telegraph.co.uk. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ "Ceremonia-de-entierro-de-Salvador-Allende". www.chilescda.org/ (en castelán). Arquivado dende o orixinal o 01 de outubro de 2015. Consultado o 01 de abril de 2023.
- ↑ "Jeremy Corbyn speaks Spanish to 'snub' Piers Morgan". BBC News (en inglés). 2017-09-19. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ "How a point of principle tore our lives apart". The Observer (en inglés). 1999-05-15. ISSN 0029-7712. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ "Jeremy Corbyn's wife Laura Alvarez expected to keep the lowest of profiles". The Independent (en inglés). 2015-09-14. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ "Jeremy Corbyn Denies He's An Atheist While Discussing 'Private' Beliefs". HuffPost UK (en inglés). 2015-12-21. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ "Jeremy Corbyn musical to be staged in London". BBC News (en inglés). 2016-01-21. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ Wintour, Patrick; editor, Patrick Wintour Political (2015-07-22). "Jeremy Corbyn vows to raise taxes for the rich if elected prime minister". The Guardian (en inglés). ISSN 0261-3077. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ "What is ‘Corbynomics’ – And What Might it Mean for Britain?". Bloomberg.com (en inglés). 2015-08-14. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ Corbyn, Jeremy (2015-08-26). "Labour must clean up the mess it made with PFI, and save the health service". The Guardian (en inglés). ISSN 0261-3077. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ Association, Press (2016-01-24). "Jeremy Corbyn wants power-sharing deal for Falkland Islands". The Guardian (en inglés). ISSN 0261-3077. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ Prince, Rosa (2016-01-28). Comrade Corbyn - Updated Edition (en inglés). Biteback Publishing. p. 64. ISBN 978-1-78590-004-4.
- ↑ Duffy, Nick (2015-06-03). "Left-wing MP Jeremy Corbyn enters Labour leadership race". PinkNews; LGBTQ+ news (en inglés). Consultado o 2023-04-01.
- ↑ "Is Jeremy Corbyn's brand of environmentalism really the radical option?". www.businessgreen.com (en inglés). 2015-08-20. Consultado o 2023-04-01.
- ↑ "Labour frontrunner launches ambitious environmental manifesto". edie.net (en inglés). Consultado o 2023-04-01.
- ↑ "NEWS". animalaid.org.uk. Arquivado dende o orixinal o 15 de xullo de 2016. Consultado o 01 de abril de 2023.
- ↑ "Corbyn reveals first official policy: to renationalise the railways". The Independent (en inglés). 2015-09-20. Consultado o 2023-04-01.
Véxase tamén
editarWikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Jeremy Corbyn  |
| A Galipedia ten un portal sobre: Reino Unido |
Bibliografía
editar- Gilbert, W Stephen (2015). Jeremy Corbyn. Accidental Hero. ISBN 978-1-908998-89-7.
- Cawthorne, Nigel (2015). CreateSpace. Jeremy Corbyn. ISBN 978-1-5169-7189-3.