Instrumento musical

obxecto que produce sons e se utiliza para crear música

Un instrumento musical é un xerador de son que serve para levar á práctica ideas musicais. A súa forma de execución está vencellada ao corpo humano, ben sexa por medio do sopro ou do movemento dos seus membros.

Clasificación editar

A práctica orquestral divide os instrumentos en tres grupos:

  1. Corda: cordófonos fretados.
  2. Vento: aerófonos soprados, e divídense en vento-metal (a vibración é orixinada polos beizos) e vento-madeira (a vibración parte dunha lingüeta ou dun bisel).
  3. Percusión: a maior parte dos idiófonos e dos membranófonos, distínguese entre instrumentos de altura determinada e indeterminada.

Pódese tamén diferenciar entre os instrumentos que están afinados na tonalidade real e os transpositores, que tocan nunha tonalidade diferente á escrita. Trátase xeralmente de instrumentos aerófonos nos que se busca facilidade para o intérprete de xeito que poida pasar dun a outro sen grandes modificacións na dixitación, por exemplo, dun óboe (en ) a un corno inglés (en fa).

Poderíanse facer moitas máis clasificacións, como instrumentos monódicos (producen un só son, por exemplo, a frauta) ou polifónicos (poden producir varios sons, coma o piano). Con todo, a clasificación máis aceptada na actualidade é a seguinte:

  • a) Idiófonos. Autorresoadores, do grego ídios, propio; instrumentos que producen son ou ruídos pola súa propia oscilación, e non pola vibración dunha membrana ou dunha corda. Posúen un material duro coma madeira, arxila ou metal para posibilitar a irradiación directa do son. Podemos falar de :
  • b) Membranófonos. Precisan dunha membrana ou dun parche para a produción do son). Podemos dividilos en:
    • Timbais: caldeiros de cobre ou latón cun orificio de resonancia no centro sobre o que se estende unha membrana. Hai catro tipos diferentes: baixo, grande, pequeno e agudo. No timbal moderno, o percusionista controla a afinación por medio dun pedal. Percútese con dúas baquetas.
    • Tambores: tubos sonoros cilíndricos de madeira sobre os que se tensa unha membrana grazas a unha corda disposta en zigzag. Pódense percutir por medio de baquetas (caixa, bombo) ou das mans (bongós).
  • c) Cordófonos. Precisan de cordas que vibren.
    • de teclado: a presión sobre as teclas activa mazos ou plectros que fan soar as cordas. O piano é o cordófono de teclado por excelencia, a cada nota correspóndenlle dúas ou tres cordas nas que bate un maciño. O seu antecesor é o claves, no canto de maciños emprega pugas metálicas.
    • de arco: obtense o son por medio dun arco que freta as cordas. Entre os instrumentos de arco modernos temos (de agudo a grave) o violín, a viola, o violonchelo e o contrabaixo. Compóñense de catro cordas que se afinan por quintas e constan do corpo de resonancia (dentro da que se atopa a alma) a ponte, e o mango.
    • de corda pulsada: as cordas son pulsadas directamente polo instrumentista. O máis popular é a guitarra, ten seis cordas e componse de caixa de resonancia, ponte e mastro. Outros instrumentos desta familia son o laúde ou a mandolina.
  • d) Aerófonos. O son obtense por medio da vibración producida polo paso do aire.
    • de metal, os beizos vibran nunha embocadura semiesférica. Os instrumentos de metal modernos posúen válvulas, pistóns ou varas que facilitan a obtención de diferentes notas musicais, e rematan nunha campá. A trompa é un instrumento transpositor afinado en fa, emprega válvulas, e permite a modificación do son introducindo a man dereita na campá. A tuba tamén ten válvulas, e é o instrumento de metal máis grave, ten unha versión en do e outra transpositora en fa. A trompeta pode sérvese de pistóns, se ben en Alemaña adoita empregar válvulas, a máis empregada está afinada en si bemol. O trombón é coma unha trompeta de rexistro grave, emprega unha vara que se despraza (aínda que tamén os hai de pistóns), os mais empregados son o trombón contralto, o tenor e o baixo.
    • de madeira: o aire vibra ao paso por un bisel ou por unha lingüeta. Compóñense dunha embocadura, un tubo con buratos que permite a alteración da frecuencia da onda sonora, e unha pequena campá (agás a frauta). Nos instrumentos modernos estes buratos non se premen directamente cos dedos (caso de instrumentos populares e de época) senón por medio de chaves. A frauta produce o son grazas a un bisel. Dentro dos instrumentos de lingüeta dobre ou palleta temos (de agudo a grave) o óboe, o óboe de amor (en la) o corno inglés (en fa), o fagot e o contrafagot. A gaita sería tamén un instrumento de madeira de dobre lingüeta, coa particularidade de que consta dun fol que almacena o aire e de roncón e ronquetas para facer bordóns. Nos instrumentos de lingüeta simple temos o clarinete, que está xeralmente afinado en si bemol, e o saxofón, que consta da boquilla dun clarinete máis un tubo de latón, ten sete modelos distintos (soprano, sopranino, alto, tenor, barítono e baixo).
    • de vento mecánico. O órgano é o principal instrumento deste grupo. As teclas abren unha serie de tubos que fan vibrar os seus biseis ou lingüetas. O co paso do aire, que se move grazas a un sistema mecánico. O acordeón é coma un órgano en pequenos, componse de tres partes: o teclado, o fol para o aire e a zona de botóns (para o acompañamento). O son obtense grazas a lingüetas.
  • e) Electrófonos. Resoadores de corrente eléctrica. Podemos facer dous grupos: instrumentos tradicionais electricamente amplificados (coma a guitarra eléctrica, á que se lle suprime a caixa de resonancia) e instrumentos de nova construción (son de teclado, coma as ondas Martenot). Ambos teñen en común a proxección do son por medio de altofalantes.

Galería de imaxes editar

Véxase tamén editar

Ligazóns externas editar