Enric Miralles
Enric Miralles, nado en Barcelona o 25 de febreiro de 1955 e finado en Sant Feliu de Codines o 3 de xullo de 2000, foi un arquitecto catalán.
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 25 de febreiro de 1955  Barcelona, España |
| Morte | 3 de xullo de 2000 (45 anos) Sant Feliu de Codines, España |
| Causa da morte | cancro de cerebro |
| Lugar de sepultura | Igualada Cemetery (en)  |
| Educación | Universidade Columbia Escola Técnica Superior de Arquitectura de Barcelona Universidade Politécnica de Cataluña |
| Actividade | |
| Ocupación | arquitecto, catedrático |
| Empregador | Universidade Harvard |
| Obra | |
Obras destacables
| |
| Premios | |
 | |
Traxectoria
editarEstudou arquitectura en Barcelona, mudándose logo cara á Universidade de Columbia en Nova York. Comezou a súa andaina profesional no estudio de Albert Viaplana e Helio Piñon, onde permaneceu ata o ano 1983. O mesmo tempo foi mestre adxunto nas dúas universidades nas que estudara. Creou entón o seu propio estudio de Arquitectura xunto coa súa primeira muller, Carme Pinós, de onde saíron xa obras de proxección internacional.
Cando Enric casou por segunda vez, desta volta coa italiana Benedetta Tagliabue, tamén arquitecta, reorganizou o seu estudio, que pasou a chamarse EMBT, e lograron traballos moi importantes dende diferentes partes do mundo. Os dous derradeiros anos da súa vida estivo dedicado ao seu máis importante proxecto, o Parlamento de Escocia. É unha obra de pleno "estilo Miralles", respectando o lugar e as tradicións (de xeito que se pode apreciar moi claramente, por exemplo, a influencia do arquitecto escocés Charles Rennie Mackintosh na mesma), creando "tensións visuais" que varían dependendo da posición que se escolla, a luz, a hora do día etc.
Na súa vida, Enric recibiu numerosos premios, como o León de ouro da Bienal de Venecia no ano 1996. Foi mestre en numerosas universidades de prestixio, incluíndo a cátedra "Kenzō Tange" da universidade Harvard, que ocupou dende 1992.
Morreu prematuramente os 45 anos de idade, e non puido rematar moitísimas das súas obras, incluíndo o Parlamento Escocés ou o edificio de Gas Natural en Barcelona.
A súa muller, Benedetta, mantén o estudio EMBT funcionando, e está a rematar as obras deseñadas por Enric, seguindo as súas ideas, á parte de gañar outros concursos sempre co estilo que tiña o arquitecto catalán.
Obras
editar
Algunhas das súas obras máis relevantes foron:
- Edificio de Gas Natural (Barcelona) -- póstumo
- Parlamento de Escocia (Edimburgo, Escocia) -- póstumo
- Campus das Lagoas-Marcosende da Universidade de Vigo (Vigo)
- Edificios dos Xulgados (Salerno, Italia)
- Concello (Utrecht, Países Baixos)
- Escola de Música para a Mocidade (Hamburgo, Alemaña)
- Mercat de Santa Caterina (Barcelona)
- Parque de Diagonal Mar (Barcelona)
- Seis vivendas (Ámsterdan, Países Baixos)
- Biblioteca Nacional do Xapón (Toquio, Xapón)
- Laboratorios da Universidad (Dresde, Alemaña)
- Centro Cívico (Balenyà, Cataluña)
- Pazo dos Deportes (Leipzig, Alemaña)
- Escola de Arquitectura (Venecia, Italia)
- Embarcadoiro (Tesalónica, Grecia)
- Cemiterio (Igualada, Cataluña)
- Centro Nacional de Ximnasia Rítmica (Alacant)
- Pavillón Heaven do Museo Tateyama (Tateyama, Xapón)
- Institut La Llauna (Badalona, Cataluña)
- Internado (Morella)
- Pavillón de Deportes (Huesca)
- Pavillón de Meditación (Unazuki, Xapón)
- Centro Social do Círculo de Lectores (Madrid)
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Enric Miralles  |