Vicente de Paúl

Vicente de Paúl, nado en Aquitania no ano 1581 e finado en París o 27 de setembro de 1660, é o fundador da Congregación da Misión e das Fillas da Caridade. É patrón das asociacións de Caridade.

Vicente de Paúl

Nome orixinal	(fr) Vincent de Paul
Biografía
Nacemento	24 de abril de 1581 Saint-Vincent-de-Paul (Reino de Francia)
Morte	27 de setembro de 1660 (79 anos) París (Reino de Francia)
Capelán
Datos persoais
Relixión	Catolicismo
Educación	Universidade de Toulouse (pt)
Actividade
Ocupación	sacerdote católico, sacerdote
Movemento	Contrarreforma
Alumnos	Jean-Jacques Olier
Orde relixiosa	Congregación da Misión e Compañía das Fillas da Caridade de San Vicente de Paúl
Enaltecemento
santo santo
Día de festividade relixiosa	27 de setembro
Compañeiro profesional	Jean Coqueret (en)
Descrito pola fonte	Obálky knih, Dicionario Enciclopédico Brockhaus e Efron Pequeno Dicionario Enciclopédico de Brockhaus e Efron

Reliquia.

Traxectoria

Nado no seo dunha familia labrega, adicouse na súa infancia a pastorear ovellas e coidar porcos. Aos 14 anos foi enviado ao colexio da orde franciscana de Dax onde recibe o impacto da vida urbana e comeza a avergoñarse das súas orixes e do seu pai, segundo el mesmo confesou máis tarde. Salientando nos estudos, pretende asegurarse unha próspera carreira eclesiástica e comeza a estudar Teoloxía. En 1600 é ordenado sacerdote. En 1604 obtén o doutoramento en Teoloxía desexando acadar a dignidade do bispado.

Nun traxecto de Marsella a Narbona é capturado por piratas e vendido como escravo en Tunisia. Non conseguiu a plena liberdade ata que regresou a París no ano 1608. Alí o amigo que o acolle acúsao de ladrón, imputación da que el non se defende. Exerce como párroco en Clichy la Garenne e o seu director espiritual, Bérulle, consegue que o nomeen preceptor da importante familia de Filipe Gondi, sobriño do arcebispo de París. Comeza unha vida palaciana e mol en Montmirail, Joigny, Folleville e na propia París. Porén, o contacto coa miseria material dos labregos imprime nel un xiro radical e abandona á familia dos Gondi.

Comeza a organizar axuda material ás familias campesiñas e crea as Confréries de Charité: irmandades para o exercicio da solidariedade cos desposuídos e marxinados. Para el a caridade é sinónimo de amor eficaz. Asemade, instálase como párroco en Chantillon-des-Dombes 1617. Conseguen, tras teimudos rogos, que volva como preceptor dos Gondi, pero agora xa non utilizará esa posición como escada social senón como base de influencia para a acción organizada a prol dos desfavorecidos. Comeza a poñer en marcha un carisma polifacético que ten como norte unha espiritualidade centrada na solidariedade: Os pobres son os nosos amos e señores. Os pobres xulgaranos. Considera que hai que darlle unha nova orientación ao sacerdocio: Hai dez mil sacerdotes en París, mentres que no campo os pobres sofren no medio dunha estarrecedora ignorancia. Non é lícito perderse en teorías, mentres moi preto hai nenos que necesitan para subsistir un vaso de leite. Comeza a concibir a Congregación da Misión cuxa casa nai será a leprosería de San Saint Lazare (de aí o apelativo de Lazaristas), pero en Roma se lle nega por dúas veces a aprobación.

Francisco de Sales pídelle que se encargue da capelanía da Orde da Visitación, unha congregación de monxas que saen do convento e acoden a coidar enfermos, apestados e moribundos.

En 1619 é nomeado Capelán xeral de galeras. Vicente de Paúl fica estarrecido coa situación calamitosa dos galeotes, maltratados e explotados. Acode a visitalos e atendelos persoalmente de incógnito e obtén de Gondi un trato máis humano.

En 1618, comezou a Guerra dos Trinta Anos e a devastación asolou Europa; Vicente de Paúl decidiu organizar a atención aos feridos, amputados, arruinados e esfameados pola guerra. Tras décadas de esforzos, en 1640 dirixiuse ao propio Cardeal Richelieu, o dominador da política francesa, esixindo o fin dos enfrontamentos bélicos.

En 1629, encomendoulle a Luísa de Marillac a organización do que foi a orde das Fillas da Caridade, encargándolle que aprendan o coidado dos enfermos, que acollan os bebés expostos e os nenos abandonados, atendan os presidiarios e os tolos e aprendan a administrarse por si mesmas. Non terán hábito, nin veo, nin votos solemnes, o que o puxo en contra de elementos da xerarquía eclesiástica. Vicente de Paúl, determinado na súa concepción novidosa e naquel momento escandalosa para un grupo de mulleres, expresou que terán por mosteiro as casas dos doentes, por cela, un cuarto alugado, por capela, a igrexa parroquial, por claustro, as rúas da cidade.

En 1633, chegou por fin a aprobación de Roma á Congregación da Misión.

En 1649 emprendeu xestións urxentes ante a raíña Ana de Austria e o Cardeal Mazarino a fin de promover a paz.

En 1659 as súas misións están espalladas por Europa, o norte de África e Madagascar. Preocupado polos efectos nocivos do éxito, escribe as súas consideracións sobre a humildade como primeira calidade do sacerdote en Misión.

En 1660 vese obrigado a gardar cama con chagas nas pernas e impelido a permanecer inmóbil. Así ata a súa morte en Saint-Lazare cos pobres que a súa congregación atendía.

Significación

Foi canonizado polo papa Clemente XII, o 16 de xuño de 1737. O papa León XIII proclamouno patrón das asociacións de caridade. A súa celebración é o 27 de setembro, data do seu pasamento. O seu corpo incorrupto é venerado na igrexa de San Vicente de Paúl en París. As Conferencias de San Vicente de Paúl están hoxe en día presentes nos cinco continentes. As Fillas da Caridade son máis de 30 000 e contan con máis de 3 000 casas en todo o mundo onde coidan doentes, marxinados e nenos abandonados.^{[Cómpre referencia]} Obtiveron o Premio Príncipe de Asturias no ano 2005.^{[Cómpre referencia]}