Páramo (xeomorfoloxía)

Meseta calcaria

En xeomorfoloxía denomínase páramo a unha grande extensión de terreo ermo e plano situado a certa altitude,[1] moitas veces superior a 1000 msnm. Ás rexións onde abundan os páramos denomínanse parameiras.

Páramo no Parque Natural de las Hoces del río Duratón (España).

Distribución xeográfica editar

 
Páramos nos montes Peninos (Inglaterra).

Os hábitats de parameiras abundan na África tropical, Europa setentrional e occidental, norte de Australia, Norteamérica, Asia Central e no subcontinente indio.

Características editar

O páramo constitúe a superficie estrutural dun relevo tabular, e caracterízase por asentarse sobre solos calcarios, cunha escasa vexetación baseada xeralmente en breixos e matogueiras, con prevalencia de cultivos de secaño, unha forte amplitude térmica, ventos constantes e unha hidrografía escasa, aínda que en moitas ocasións aparecen grandes cortes do terreo polos ríos, dando lugar a canós.

Debido á súa altitude adoitan seren frecuentes as néboas en épocas chuviosas. Adoitan apareceren en zonas de media montaña e en zonas de transición entre as serras e as campiñas.

Notas editar

Véxase tamén editar

Bibliografía editar

  • Jiménez Suárez, Sergio (1997): Diccionario visual de términos geográficos San Sebastián de los Reyes: Hiares editorial. ISBN 84-3331-086-6.
  • Martín López, José e Vázquez Maure, Francisco (1987): Vocabulario de términos geográficos. Madrid: Instituto Geográfico Nacional. ISBN 84-5054-929-4.

Outros artigos editar

Ligazóns externas editar