Lois I da Provenza

duque de Anjou
(Redirección desde «Luís I de Nápoles»)

Lois I de Anjou, nado en Vincennes, Francia, 1339 e finado en Bari, Italia, en 1384, foi conde de Anjou (1356 - 1384), elevado a duque en 1360, rei de Nápoles, conde da Provenza e emperador de Constantinopla (1383 - 1384) e rei de Xerusalén.

Lois I da Provenza
Nacemento23 de xullo de 1339
Lugar de nacementoVincennes
Falecemento20 de setembro de 1384
Lugar de falecementoBisceglie
SoterradoBisceglie
NacionalidadeFrancia
Ocupaciónmonarca
PaiXoán II de Francia
NaiBona de Luxemburgo
CónxuxeMarie of Blois, Duchess of Anjou
FillosMary of Anjou, Lois II de Nápoles e Charles of Anjou
IrmánsMaria de França, Duquesa de Bar, Xoana de Valois, raíña de Navarra, Isabel de França, Condessa de Vertus, Carlos V de Francia, Filipe II, Duque da Borgonha e João, Duque de Berry
Na rede
WikiTree: Valois-39
editar datos en Wikidata ]

Traxectoria editar

Orixes familiares editar

Naceu o 23 de xullo de 1339, sendo o segundo fillo varón do rei Xoán II de Francia e de Xudit de Bohemia.

Mocidade editar

 
Escudo dos duques de Anjou

Por petición súa, en xuño de 1374 un exército castelán e francés cercou Baiona, un punto clave de comunicación entre o Reino de Navarra e o Reino de Inglaterra[1]. Os casteláns cercaron por mar e por terra, pero a resistencia da cidade e a falta de colaboración francesa obrigaron a levantar o asedio.

Subida ao trono editar

Á morte do seu irmán, o rei Carlos V de Francia, en 1380 presidiu o consello de rexencia, sendo rexente do seu sobriño, Carlos VI de Francia, ata 1382. Deixou Francia para converterse en rei de Nápoles á morte da raíña Xoana I de Nápoles, que o adoptara en 1380 como sucesor do seu reino.

Esta sucesión anómala fixo que Lois I só puidese herdar o condado da Provenza, deixando o Reino de Nápoles en mans do segundo primo da raíña Xoana Carlos III de Nápoles. Pero o 30 de agosto de 1383 Lois I tomou o título de rei de Sicilia, sendo rei de Nápoles e de Xerusalén, o que supuxo unha dualidade de reis no reino de Nápoles.

Matrimonio e descendentes editar

Casou con María Châtillon-Blois, filla de Carlos de Blois e Xoana de Penthièvre, en 1360. Deste matrimonI naceron tres fillos:

Sucedeuno o seu segundo fillo Lois II de Anjou, que loitou contra os seus curmáns Anjou-Durazzo polo Reino de Nápoles.

Devanceiros editar

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
16. Filipe III de Francia
 
 
 
 
 
 
 
8. Carlos de Valois
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
17. Isabel de Aragón
 
 
 
 
 
 
 
4. Filipe VI de Francia
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
18. Carlos II de Anjou
 
 
 
 
 
 
 
9. Margarida de Anjou
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
19. María de Hungría
 
 
 
 
 
 
 
2. Xoán II de Francia
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
20. Hugo IV de Borgoña
 
 
 
 
 
 
 
10. Roberto II de Borgoña
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
21. Iolanda de Dreux
 
 
 
 
 
 
 
5. Xoana de Borgoña
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
22. Lois IX de Francia
 
 
 
 
 
 
 
11. Inés de Francia
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
23. Margarida da Provenza
 
 
 
 
 
 
 
1. Lois I de Nápoles
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
24. Henrique VI de Luxemburgo
 
 
 
 
 
 
 
12. Henrique VII do Sacro Imperio Romano Xermánico
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
25. Beatriz de Avesnes
 
 
 
 
 
 
 
6. Xoán I de Bohemia
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
26. Xoán I de Brabante
 
 
 
 
 
 
 
13. Margarida de Brabante
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
27. Margarida de Dampierre
 
 
 
 
 
 
 
3. Bona de Luxemburgo
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
28. Otokar II de Bohemia
 
 
 
 
 
 
 
14. Venceslau II de Bohemia
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
29. Cunegunda de Eslavonia
 
 
 
 
 
 
 
7. Isabel de Bohemia
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
30. Rodolfo I do Sacro Imperio Romano Xermánico
 
 
 
 
 
 
 
15. Xudite de Habsburgo
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
31. Xertrude de Hohenberg
 
 
 
 
 
 

Notas editar

  1. Los Trastamara y la Unidad Española (en castelán). Rialp. 1981. ISBN 8432121002. Arquivado dende o orixinal o 29 de agosto de 2016. Consultado o 13 de febreiro de 2020. 

Véxase tamén editar

Bibliografía editar

  • Keane, Marguerite (2016). Material Culture and Queenship in 14th-century France: The Testament of Blanche of Navarre (1331-1398). Brill. 
  • Rohr, Zita Eva (2016). Yolande of Aragon (1381-1442) Family and Power: The Reverse of the Tapestry. Palgrave Macmillan.